รอยัลรัมเบิล (2013)
| รอยัลรัมเบิล (2013) | |||
|---|---|---|---|
 โปสเตอร์โดยมีเดอะร็อกเป็นนายแบบ | |||
| สมาคม | ดับเบิลยูดับเบิลยูอี | ||
| วันที่ | 27 มกราคม ค.ศ. 2013 | ||
| เมือง | ฟีนิกซ์ รัฐแอริโซนา | ||
| สถานที่ | US Airways Center | ||
| ผู้ชม | 15,103 คน[1] | ||
| แท็กไลน์ | สุดท้ายนี้...[2] | ||
| ลำดับเหตุการณ์ Pay-per-view | |||
| |||
| ลำดับเหตุการณ์รอยัลรัมเบิล | |||
| |||
รอยัลรัมเบิล (2013) เป็นรายการมวยปล้ำอาชีพศึกใหญ่ หรือ เพย์-เพอร์-วิว ของ ดับเบิลยูดับเบิลยูอี ในปี 2013 ซึ่งจะจัดเป็นปีที่ 26 แล้ว สถานที่จัดคือ US Airways Center ใน ฟีนิกซ์, รัฐแอริโซนา สหรัฐอเมริกา โดยจะจัดในวันที่ 27 มกราคม ค.ศ. 2013 ซึ่งจัดหลังจากศึก ทีแอลซี: เทเบิล แลดเดอร์ แอนด์ แชร์ (2012) โดยจะมีแมทช์การปล้ำรอยัลรัมเบิล
เบื้องหลัง/ก่อนจะถึงศึก รอยัลรัมเบิล
[แก้]เรื่องราวการชิงแชมป์ WWE ระหว่าง ซีเอ็ม พังก์ กับ เดอะ ร็อก
[แก้]ในศึกดับเบิลยูดับเบิลยูอี รอว์ 1000 (23 กรกฎาคม 2012) เดอะ ร็อก ออกมาประกาศว่าเขาจะเป็นผู้ท้าชิงแชมป์ WWE ในศึก รอยัลรัมเบิล 2013 หลังจาก จอห์น ซีนา แล้วในคืนเดียวกันในการชิงแชมป์ WWE Championship ซีนาได้ใส่ท่า STF ใส่พังก์อยู่แล้ว บิ๊กโชว์ ออกมาช่วยพังก์โดยการทิ้งศอกใส่ซีนาจึงทำให้ซีนาชนะฟาล์วแต่ไม่ได้แชมป์แล้ว บิ๊กโชว์ก็จับซีนามาทำร้ายต่อ แล้วเดอะ ร็อกก็ออกมาช่วยซีนา แล้วกำลังจะใส่ศอกมหาชนใส่บิ๊กโชว์ แต่ ซีเอ็ม พังก์ ก็ขึ้นมาโคลทส์ไลน์ เล่นงานใส่ร็อก และจับใส่ GTS แล้วก็เดินจากไปท่ามกลางเสียงโห่ของคนดูแล้วก็ทำให้พังก์กลายเป็นฝ่ายอธรรม[3][4]
ในศึกรอว์ (7 มกราคม 2013) พังก์ออกมาโม้ ก่อนที่ร็อกจะตามออกมาขัดจังหวะ ร็อกบอกว่าแกเป็นแชมป์มา 414 วันเหรอ เอาเวลาไปจำตัวเลขอื่นดีกว่าคือ 20 คือในอีก 20 วันเวลาของแกก็จะหมดลงแล้วในรอยัลรัมเบิล แกทำเป็นมาสัญญากับแฟนๆ อย่างงั้นอย่างงี้แต่ไม่เคยทำได้สักอย่าง รวมทั้งไอศครีมบาร์ด้วย มีแต่ไอศครีมในรูตูดแกน่ะสิ แกอ้างว่าเป็น Voice of the Voiceless แต่ความเป็นจริงคือแฟนๆ ทุกคนมีเสียงที่จะตะโกนได้ทุกอย่างที่ต้องการอยู่แล้ว แต่พวกเขาจะไม่ตะโกนคำว่า Respect หรือ Best in the World แต่ต่อไปนี้พวกเขาจะตะโกนคำว่า Cookie Puss ใส่แกแทน ร็อกยังล้อเลียนพังก์ว่าเป็น Straight Edge ของปลอม เพราะหน้าตาเหมือนคนจรจัดขี้ยามากกว่า ร็อกบอกว่าแกเป็นแชมป์ WWE แต่ก็กลายเป็นคนงี่เง่าที่สุดของโลกด้วยเช่นกัน และแกไม่มีทางที่จะหยุดร็อก จากการเป็นแชมป์ WWE ได้ ร็อกบอกว่าคราวก่อนแกมา GTS ใส่ร็อก และร็อกจะเอาคืนในอีก 20 วันข้างหน้าในรอยัลรัมเบิล ร็อกบอกว่าจะเพิ่มรอยสักรูปเท้าให้แก จะได้เป็นเครื่องเตือนใจว่าแกโดนเท้าประทับเข้าไปหนักขนาดไหน ว่าแล้วก็จับใส่ Rock Bottom ปิดท้ายรายการ
ในศึกรอว์ (21 มกราคม 2013) ร็อกได้ออกมาท้าทายพังก์ในมาพบเขาแบบตัวต่อตัวอย่างลูกผู้ชาย แต่ว่าพังก์ไม่ไปตามคำท้า เขากลับนั่งดูร็อกอยู่ห่างๆ บนที่นั่งชั้นเฟิร์สทคาสส์ ไม่ทันที่ ร็อกกำลังจะกลับ ไฟในสนานก็ดับสนิท เมื่อไฟกลับมาแล้ว กลุ่มชายชุดดำ หรือ เดอะชีลด์ ก็มารุมลอบทำร้ายร็อก และเล่นงานเขาด้วยท่า Triple Powerbomb ทำให้ร็อกถึงกับปากแตก แล้วพังก์ก็บอกกับร็อก ว่า การเป็นแชมป็มหาชนนั้นไม่เพียงพอที่จะเอาชนะนักมวยปล้ำที่ดีที่สุดในโลกได้
เรื่องราวแมตช์การปล้ำรอยัลรัมเบิล 30 คน
[แก้]นักมวยปล้ำที่ประกาศว่าจะขึ้นปล้ำในแมตช์รอยัลรัมเบิลปีนี้ มีทั้งหมด 23 คน ในศึกรอว์ (21 มกราคม 2013) ดอล์ฟ ซิกก์เลอร์ สามารถทำเวลาได้ดีที่สุดในการปล้ำแบบจับเวลาได้ เขาจึงได้สิทธิในการเลือกว่าจะขึ้นปล้ำแมตช์รอยัลรัมเบิลเป็นคนที่เท่าไรก็ได้ (ซึ่งเขาก็ตั้งใจไว้ว่าจะขึ้นเป็นคนที่ 30) แต่ในคืนเดียวกันนั้น ผู้จัดการอาวุโสของค่ายรอว์ วิกกี เกร์เรโร ได้มาบอกกับกับซิกก์เลอร์ว่าเขาได้รับสิทธิในการเลือกก็จริง แต่เขาสามารถเลือกได้แค่ว่าจะขึ้นปล้ำเป็นคนที่ 1 หรือคนที่ 2 เท่านั้น
ผลการปล้ำ
[แก้]| # | แมทช์การปล้ำ | กำหนดการปล้ำ | เวลา |
|---|---|---|---|
| ก่อนเริ่มรายการ | ซีซาโร (c) ชนะ เดอะมิซ | ชิงแชมป์ WWE United States Championship | 07:37 |
| 1 | อัลเบร์โต เดล รีโอ (c) ชนะ บิ๊กโชว์ | ลาสแมนสแตนดิ้ง ชิงแชมป์ World Heavyweight Championship | 17:02 |
| 2 | ทีมเฮลโน (เคน และแดเนียล ไบรอัน) (c) ชนะ โรดส์สกอลาส์ (โคดี โรดส์ และแดเมียน แซนดาว) | ชิงแชมป์ WWE Tag Team Championship | 09:25 |
| 3 | จอห์น ซีนา ชนะแมตช์รอยัลรัมเบิล โดยจับเหวี่ยงไรแบ็กเป็นคนสุดท้าย | ผู้ชนะจะได้รับสิทธิในการเลือกที่จะชิงแชมป์ WWE Championship หรือ World Heavyweight Championship ในเรสเซิลเมเนีย ครั้งที่ 29 | 55:05 |
| 4 | เดอะร็อก ชนะ ซีเอ็ม พังก์ (c) (พร้อมด้วย พอล เฮย์แมน) | ชิงแชมป์ WWE Championship ถ้าเดอะชีลด์มาก่อกวน พังก์จะโดนปลดแชมป์ทันที รีแมทช์การชิงแชมป์ WWE ใหม่ โดยวินซ์ แม็กแมน เพราะเดอะชีลด์มาก่อกวนการปล้ำ |
23:40 |
(c) – หมายถึงเจ้าของเข็มขัดแชมป์ก่อนเริ่มแข่งขัน
| |||
แมตช์การปล้ำรอยัลรัมเบิล
[แก้]| คนที่ | นักมวยปล้ำ | ถูกกำจัดออกเป็นคนที่ | ถูกกำจัดออกโดย | ถูกกำจัดออก | เวลาที่อยู่บนเวที[6] |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | Dolph Ziggler | 27 | Sheamus | 2 | 49:47 |
| 2 | Chris Jericho | 25 | Ziggler | 2 | 47:53 |
| 3 | Cody Rhodes | 12 | Cena | 4 | 27:39 |
| 4 | Kofi Kingston | 9 | Rhodes | 2 | 21:18 |
| 5 | Santino Marella | 1 | Rhodes | 0 | 0:55 |
| 6 | Drew McIntyre | 2 | Jericho | 0 | 2:40 |
| 7 | Titus O'Neil | 3 | Sheamus | 0 | 7:30 |
| 8 | Goldust | 5 | Rhodes | 0 | 9:41 |
| 9 | David Otunga | 4 | Sheamus | 0 | 4:24 |
| 10 | Heath Slater | 11 | Cena | 1 | 15:49 |
| 11 | Sheamus | 28 | Ryback | 5 | 37:23 |
| 12 | Tensai | 7 | Kingston | 0 | 5:37 |
| 13 | Brodus Clay | 6 | Jericho, Slater, Rhodes, Sheamus, Young | 0 | 3:47 |
| 14 | Rey Mysterio | 13 | Barrett | 0 | 10:43 |
| 15 | Darren Young | 8 | Kingston | 1 | 2:51 |
| 16 | Bo Dallas | 21 | Barrett1 | 1 | 21:42 |
| 17 | The Godfather | 10 | Ziggler | 0 | 0:05 |
| 18 | Wade Barrett | 20 | Dallas | 2 | 17:34 |
| 19 | John Cena | — | — | 4 | 26:39 |
| 20 | Damien Sandow | 22 | Ryback | 0 | 16:26 |
| 21 | Daniel Bryan | 16 | Cesaro & Kane2 | 1 | 6:55 |
| 22 | Antonio Cesaro | 18 | Cena | 1 | 7:50 |
| 23 | The Great Khali | 14 | Kane & Bryan | 0 | 3:08 |
| 24 | Kane | 15 | Bryan | 2 | 1:46 |
| 25 | Zack Ryder | 17 | Orton | 0 | 2:34 |
| 26 | Randy Orton | 26 | Ryback | 1 | 10:20 |
| 27 | Jinder Mahal | 19 | Sheamus | 0 | 2:10 |
| 28 | The Miz | 24 | Ryback | 0 | 5:08 |
| 29 | Sin Cara | 23 | Ryback | 0 | 3:27 |
| 30 | Ryback | 29 | Cena | 5 | 9:06 |
ดูเพิ่ม
[แก้]อ้างอิง
[แก้]- ↑ "Attendance for 1/27 WWE Royal Rumble, sold out crowd". WrestleView. สืบค้นเมื่อ 2013-06-09.
- ↑ "How to watch WWE Pay-Per-Views". WWE. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-05-27. สืบค้นเมื่อ 2012-12-29.
- ↑ Caldwell, James. "CALDWELL'S WWE RAW RESULTS 7/23: Complete "virtual-time" coverage of live Raw #999 - WWE recognizes 1,000 episodes, WWE Title match, Lesnar, Rock, DX, wedding". Pro Wrestling Torch. สืบค้นเมื่อ 29 July 2012.
- ↑ Stephens, David. "Raw 1,000 Results - 7/23/12". Wrestleview. สืบค้นเมื่อ 15 November 2012.
- ↑ "John Cena won the 30-Man Royal Rumble Match". WWE. January 28, 2012. สืบค้นเมื่อ January 30, 2012.
- ↑ "Full list of Royal Rumble Match participants and eliminations". WWE. January 28, 2012. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-01-30. สืบค้นเมื่อ January 28, 2012.