πνοές τέχνης - Μαρία Βιλλιώτη

Ένα φιλάκι είναι λίγο πολύ λίγο... κι ένα ευχαριστώ επίσης!!!  Χωρίς φιλάκι δεν έχει δωράκι...    Το παζάρι του νηπιαγωγείου μας έγινε την προηγούμενη Παρασκευή και ήταν παραπάνω από επιτυχημένο! Οι πάγκοι μας γέμισαν υπέροχες δημιουργίες που ξετρέλαναν όλους!    Στην διπλανή αίθουσα τα παιδιά είχαν την δική τους πραμάτεια εξίσου εντυπωσιακή! Δυστυχώς δεν πρόλαβα να φωτογραφίσω τα πράγματα των παιδιών. Άξιζε πραγματικά να τα δείτε!    Ο κόσμος δεν ήξερε τι να πρωτοδιαλέξει. Οι σακούλες δυο και τρεις στα χέρια! Άκουσα από πολλούς πως ήταν το ομορφότερο παζάρι που είχαν πάει ποτέ!     Το κλίμα πολύ χαρούμενο και γιορτινό κυρίως από το φως που σκόρπιζαν τα παιδικά χαμόγελα.    Εκεί που τα μάγουλα κόντεψαν να σκάσουν από ένταση και τα στόματα έφτασαν στ' αυτιά, ήταν η στιγμή που εμφανίστηκε ο αγαπημένος όλων με την άσπρη γενειάδα και τον φουσκωμένο σάκο! Έκπληξη που ετοίμασαν οι δασκάλες για τ'ανθρωπάκια μας και απογείωσε τη βραδιά.

  Το φθινόπωρο κοντεύει να τελειώσει κι εγώ νομίζω πως μόλις γυρίσαμε από τις διακοπές! Πολύ φορτωμένοι μήνες, πολλά γεγονότα και οι μέρες περνούν νερό. Κι εκεί που στρώσαμε τα εκπαιδευτικά μας και προσαρμοστήκαμε στους ρυθμούς του νηπιαγωγείου (ε, είμαστε μεγάλα παιδιά πια), να μη πάρουμε ανάσα και κακομάθουμε... τσουπ πάρε μια διάρρηξη να'χεις να πορεύεσαι.    Εξηγώ στα γρήγορα γιατί είναι πολλά τα θέματα και δεν θέλω να σας κουράσω. Πριν λίγες ημέρες για 4η φορά, διέρρηξαν το νηπιαγωγείο μας. Αφαίρεσαν πολλά χρήσιμα πράγματα, όπως τον κεντρικό υπολογιστή, δυο laptops που χρησιμοποιούσαν τα παιδιά για διάφορες εργασίες και διαδραστικά παιχνίδια, 3 φωτογραφικές μηχανές, scanner και άλλα παρόμοια, όλα απαραίτητα για την υλοποίηση των εκπαιδευτικών προγραμμάτων του σχολείου.    Επίσης έγιναν ζημιές κι άλλα ''όμορφα'' που δεν θέλω να σας τα περιγράψω... βάλτε την φαντασία σας να δουλέψει. Εδώ να σας πω πως, όλα σχεδόν αυτά, ήταν δωρεές γονέων ή είχαν αγοραστεί

  Σας υποσχέθηκα ξενάγηση στην έκθεση και δεν μπορώ να μη κρατήσω τον λόγο μου. Άργησα λίγο, αλλά θα με συχωρέσετε έτσι δεν είναι;   Καλώς ή κακώς, έχω μπλέξει με πολλά και το χειρότερο, έχω δεσμεύσει τα ΣΚ μου. Όσοι δουλεύετε τις καθημερινές, ξέρετε τι σημαίνει δεν έχω ΣΚ! Βάλε κι έναν μαθητή που αντί για βιβλία (από του χρόνου θα'χουμε τέτοια), γεμίζει την τσάντα του μ'ένα σωρό τάπερ κάθε πρωί. Καταλαβαίνετε πως το βράδυ παίρνουν φωτιά οι κατσαρόλες!!! Πως να μη πιάσω αράχνες εδώ μέσα (που λέει και η Ρουλίτσα), εδώ κοντεύουμε (στο νήμα είμαστε) να πιάσουμε αράχνες και στο κανονικό σπίτι... αχαχα... Όμως θα ξεφύγω απ'αυτό σύντομα. Δεν έχω σκοπό να περάσω την ζωή μου ως Βέγγος. Υπομονή (σε μένα το λέω, εσείς τι ζόρι να'χετε...χαχα) και όλα θα τακτοποιηθούν. Αρκετά κλάφτηκα (καρκίνος γαρ) ας πάμε στα ωραία και πολύ πολύ ενδιαφέροντα.    Η έκθεση, λοιπόν, ήταν για μια ακόμη φορά υπέροχη. Ένα σμίξιμο διαφορετικών ανθρώπων κι έργων, ένα πάντρεμα τε

  Μετά από πολύ καιρό, να'μαι πάλι εδώ στα γνωστά μου λημέρια. Επιστρέφοντας από τις διακοπές, ξεκίνησε ένα ανελέητο τρέξιμο που δεν μ'έχει αφήσει να πάρω ανάσα. Και τούτο εδώ βρε παιδί μου, θέλει το χρόνο του, δεν είναι σαν το άλλο το γρήγορο, το FB. Να εδώ να φρενάρω, να εκεί... τίποτα, κόντεψα να σπάσω τα μούτρα μου. Τελικά τα κατάφερα (για να δούμε...θα την ολοκληρώσω την ανάρτηση) και επιβράδυνα, προσωρινά έστω!    Έχω να σας πω τόσα πολλά, που καλό θα ήταν να πάρετε κοντά σας ένα παγούρι νερό και κάτι να έχετε να φάτε...αχαχα. Όχι μωρέ, μη φεύγετε, πλάκα κάνω... θα γράψω λίγα σήμερα και σιγά σιγά θα σας πω και τα υπόλοιπα. Σάμπως έχω εγώ χρόνο να σας τα πω μονοκοπανιά; Ας ξεκινήσω από το τέλος γιατί αυτό δεν παίρνει αναβολή.    Έχω πολύ καιρό να πάρω μέρος σε ομαδική έκθεση εντός αυτής της χιλιοβασανισμένης χώρας (σκέτο το χώρα δεν μπορώ πια να το γράφω, θέλει τον προσδιορισμό της). Ο λόγος, όλα αυτά που έχω αναλάβει και μπλεχτεί κι έπρεπε κάθε φορά να διαλέγω και να

  Να'μαι κι εγώ! Αυτή την ανάρτηση την προσπαθώ μέρες πολλές. Όλο δουλειές κι απρόοπτα κι όλο στην αναβολή. Ελπίζω να τα καταφέρω αυτή τη φορά.    Ήρθε και πάλι ο καιρός των διακοπών και πραγματικά τις έχω πολλή ανάγκη.  Ήταν για μένα μια κουραστική χρονιά αλλά άκρως δημιουργική. Εκθέσεις, σεμινάρια, μαθήματα, πολλή ζωγραφική κι ένα σωρό άλλα, ευτυχώς μόνο ευχάριστα (ουφ... μου το χρώσταγε μετά από πολύ καιρό), που έκαναν τον χρόνο να κυλήσει χωρίς ανάσα.    Σας το 'χω ξαναπεί, νομίζω, πως για μένα οι χρονιές δεν ξεκινούν με το νέο έτος αλλά με το άνοιγμα των σχολείων. Παιδικό κατάλοιπο, ίσως, δεν ξέρω, πάντως κάθε που φεύγω για διακοπές, νιώθω πως κλείνει μια χρονιά και κάνω το δικό μου απολογισμό. Δεν θα σας τον αναλύσω γιατί πάλι δεν θα προλάβω να ��ας πω αυτά που θέλω. Στην επιστροφή τα μεγάλα συμπεράσματα!    Τώρα το μόνο που θέλω είναι να σας ευχηθώ να περάσετε όσο πιο όμορφα γίνεται και να ανταμώσουμε με το καλό από Σεπτέμβρη, όλοι φρέσκοι και ορεξάτοι, έτοιμοι να

  Σας ακούγεται περίεργα ο τίτλος; Θα σας εξηγήσω και θα καταλάβετε. Εδώ και μέρες. μια άτιμη ίωση μας άλλαξε τα φώτα στην κυριολεξία. Να μη σου τύχει που λένε. Δεν είμαστε και μαθημένοι, μας φάνηκε βουνό!  Έπεφτε ο ένας πίσω από τον άλλον σαν τα κοτόπουλα. Δεν θέλω να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες διότι δεν είναι και καθόλου chic... αυτό που μετράει είναι, πως τώρα όλα είναι καλά. Και ειδικά για τον μικρό μας που ήταν κι αυτός που ταλαιπωρήθηκε περισσότερο.    Δεν θέλω να το παραπονεθώ, αλλά δεν νομίζω να ήταν τυχαίο που δεν μας επισκέφτηκε άνθρωπος όλες αυτές τις μέρες.  Η μεγαλύτερη κοινωνικότητα που ζήσαμε ήταν μια μικρή χαραμάδα στην πόρτα και να πετάγεται μέσα ένα κουτάκι φάρμακα ή μια μπουκιά φαΐ...(εκτός του διημέρου στο Hilton, όπου απολαύσαμε όλα τα κομφόρ...γιατί φτάσαμε κι ως εκεί!). Μη νομίζετε πως υπερβάλω. Ζήσαμε ''Το Νησί'' και το ζούμε, εν μέρη, ακόμα. Κι στη δική μας περίπτωση ούτε ο Κυρίτσης δεν ρίσκαρε...χαχαχα. Δεν είναι παιδί μου οι σημερινο

Ντριν, ντριν....   Τώρα που κλείνουν τα σχολεία, εγώ είπα ν'ανοίξω! Κι άντε τώρα να μαζέψω τους μαθητές που 'χουν ξεχυθεί στις παραλίες και στις εξοχές. Τι να κάνω που αυτή η χρονιά είχε τόσο τρέξιμο και υποχρεώσεις, που δεν έμεινε καιρός για τίποτε περισσότερο από τα βασικά. Είδατε πως και οι αναρτήσεις μου έχουν μειωθεί και οι επισκέψεις μου στη γειτονιά. Όμως δεν παραπονιέμαι, όλα ήταν ευχάριστα και καλοδεχούμενα. Μόνο που πρέπει τη νέα χρονιά (όχι δεν ήρθαν τα Χριστούγεννα, δεν θα πάψω ποτέ να θεωρώ αρχή της χρονιάς τον Σεπτέμβριο... σχολικά κατάλοιπα που δεν θ'απαλλαγούμε ποτέ), θα προσπαθήσω να τη σχεδιάσω καλύτερα για να κάνω όλα όσα θέλω χωρίς να φτάνω στο τέλος της ημέρας να σέρνομαι... (όνειρο ζω μη με ξυπνάτε!!!).    Πάμε τώρα στα δικά μας. Ναι, καλά καταλάβατε... έχουμε μάθημα!!! Κάποτε όταν το 'λεγα αυτό σπρώχνονταν όλοι στα σκαλιά, ποιος να πρωτομπεί. Τόσο καιρό όμως που 'χω να σας καλέσω στην τάξη,  δεν θα'χετε άδικο να κάνετε κο

  Μπήκε το καλοκαίρι και όσο κι αν αντιστέκεται ο καιρός, στο μυαλό μας ονειρευόμαστε θάλασσες, φεγγαράδες, ακρογιαλιές και... καρπούζια... χαχα... ε, μη μείνουμε και νηστικοί! Η Ελλαδίτσα μας (που της έχουμε αλλάξει ολίγον τα φώτα), μας προσφέρει άπειρες ομορφιές απ'άκρη σ'άκρη. Ό,τι και να λέμε σαν την ομορφιά της φύσης δεν υπάρχει. Ένα τόσο δα κομματάκι της, μπορεί να κρύβει όλα τα θαύματα. Μια στάλα της δοκίμασα να μεταφέρω στο χαρτί μου και γι'άλλη μια φορά έμεινα να θαυμάζω την τελειότητα αυτού του κόσμου που, τόσο βάρβαρα και απερίσκεπτα, καταστρέφουμε.  Work in progress   Όλα τα πλούτη της γης αξίζουν να δοθούν για ν' απαλλαγεί ο άνθρωπος από το μεγαλύτερό του κουσούρι... τον εγωισμό. Να σταματήσει να πιστεύει πως είναι το κέντρο του σύμπαντος και πως όλα γύρω του βρίσκονται απλά για να τον υπηρετούν.  Άσχετο αλλά θέλω να το πω... Απ'όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, με ενοχλούσαν οι άνθρωποι που πίστευαν πως όλος ο κόσμος στρέφεται γύρω τους. Πάντα

  Να'μαστε πάλι.... το περάσαμε κι αυτό. Για τις εκλογές μιλάω. Ακούσαμε πολλά κι άλλα τόσα σχολιάσαμε και γίναμε όλοι ειδικοί, όπως πάντα εμείς οι Έλληνες και γενικώς... τι'χες Γιάννη, τι'χα πάντα. Αυτή η εικόνα της τηλεόρασης με τους καλεσμένους και τα ποσοστά από κάτω να περνάνε... απαπα... όχι δεν βλέπω τηλεόραση, την έχω κόψει εδώ και τρία χρόνια, απλά έπεσε το μάτι μου βολτάροντας, στις οθόνες των καφετεριών (έχετε προσέξει πως σε λίγο θα είναι περισσότερες από τα σπίτια... για τις καφετέριες λέω... ). Να πω κι εγώ το συμπέρασμα μου για να μη λείψει από την ανθρωπότητα. Πιστεύω, λοιπόν, πως καμιά ψήφος δεν ήταν με ψυχή. Τι εννοώ; Πως, βρε παιδί μου, κανείς δεν πιστεύω πως πήγε να ψηφίσει με χαρά, με σιγουριά, με την αυτοπεποίθηση της σωστής επιλογής... χαχαχα... Αυτό μοιάζει με ανέκδοτο θα μου πείτε.  Από τα καλύτερα που κυκλοφόρησαν...χαχαχα   Μιλούσα με ανθρώπους ως την τελευταία στιγμή και ήταν αναποφάσιστοι. Μη σας πω πως οι αποφάσεις πάρθηκαν και μέσα