Anna Kamieńska

Anna Kamieńska (1920–1986) – polska poetka, eseistka i tłumaczka.

Notatnik 1965–1972

(wyd. „W drodze”, 1982)

Chciałabym opisać tego człowieka. Jest on utkany z dwóch pierwiastków. Jednym z nich jest dobroć i łagodność, drugim siła aż do uporu. Z tego splotu jest dobroć i łagodność. Z tego splotu powstaje tkanina giętka i mocna. Łagodność jest niewzruszona, dobroć – uparta, a siła podszyta nieśmiałością i wrażliwością. Poczucie humoru sąsiaduje ze zmysłem cierpienia, a wytrwałość z pewną lekkomyślnością, trwonieniem swoich darów. Sensualista jest ascetą, człowiek wielkiej czułości wewnętrznej – samotnikiem.
Chciałoby się powiedzieć, że takich ludzi nie ma, że są niemożliwi.
Przy tym jest dosyć nieprzytomny w tym świecie i dotyka go jakby tylko mimochodem.
- Źródło: s. 199
- Zobacz też: dobroć, łagodność, upór, siła, nieśmiałość, wrażliwość

Dotknęłam poprzez czas tej siebie, trzynastoletniej czy dwunastoletniej, która klęczała w drewnianym kościółku na Bronowicach, wzięłam od niej – jej wiarę, którą ona w głębi serca dla mnie przechowała. Czekała na mnie. Wzięłam od niej też cały zapas miłości jeszcze nie rozdanej, pełnej.
- Źródło: s. 122

Może te długie lata zamknięcia się na sprawy metafizyczne były potrzebne, abym mogła przeżyć to olśnienie, to wielkie obudzenie i otwarcie się uczucia i umysłu?
- Źródło: s. 120

Schyliłam się, aby zaczerpnąć coś ze swej odrzuconej dziecięcej wiary. Więc ona tkwiła we mnie gdzieś głęboko, skoro natychmiast odnalazłam w sobie jej źródło.
- Źródło: s. 120

Miłość to jest to, co pozostaje, gdy już zabrane jest wszystko. Nawet nadzieja.
- Źródło: s. 78
- Zobacz też: nadzieja

Miłość zmienia oblicze świata, a świat zorganizowany przez miłość, zmienia nas samych.
- Źródło: s. 139

Nie, nie można kochać za bardzo, zawsze kochamy za mało; bo to, co wydaje nam się nadmiarem – to może miłość siebie lub miłość miłości.
- Źródło: s. 149

(wyd. „W Drodze”, 1987)

Bardzo uważam, aby notatki te nie były sposobem przeglądania się w sobie, aby nie były lusterkiem. Grzebanie się w sobie jest mi najzupełniej obce. Brzydzę się tym. Jeśli patrzę w siebie – to tylko szukając tam pisma swojej prawdy i drogi.
- Opis: 24 września 1974.
- Źródło: s. 98

Boże, napełnij moją samotność Twoją samotnością. Przyjmij moją samotność w Twoją samotność. Nakryj moją samotność Twoją samotnością.
- Źródło: s. 92
- Zobacz też: samotność

Cóż może powiedzieć ktoś opuszczony przez słowa?
- Źródło: s. 84
- Zobacz też: słowo

(…) człowiek zbyt silny nie może otworzyć się na miłość, zamyka się w swojej sile jak w twierdzy. Nie potrafi się poddać.
- Źródło: s. 202
- Zobacz też: miłość

Dzieciństwo jest dobre dlatego, że każdy dzień zaczyna życie na nowo, bez ciężaru dnia wczorajszego.
- Źródło: s. 240
- Zobacz też: dzieciństwo, dziecko

Jeżeli Bóg jest jeden, to znaczy, że wszyscy dążymy do jednego celu. Stąd wartość wszystkiego, co łączy, a nie rozdziela.
- Źródło: s. 59
- Zobacz też: Bóg

Każda śmierć staje się ofiarą, aby ożyli inni powołani do życia i do trudu w czasie, który Bóg im naznaczył.
- Źródło: s. 101
- Zobacz też: śmierć

Wspinać się tak mozolnie na tę górę, żeby dowiedzieć się, że ta góra nazywa się starość. Oczekiwać wspaniałego widoku ze szczytu, a ten widok – to śmierć. Lęk młodości przed starością to lęk przed szczytem.
- Źródło: s. 149

Z dwóch mądrych mądrzejszy jest ten, który mniej mówi.
- Źródło: s. 142
- Zobacz też: mądrość

Żadne tzw. problemy ludzkie nie dadzą się rozwiązać. One są tylko po to, aby je przeżyć. A to właśnie jest najtrudniejsze.
- Zobacz też: problem

(wyd. Czytelnik, 1978)

Podobno zupełnie zrozumiała i normalna poezja
jeszcze żyje na cmentarzach…
Tam można jeszcze używać
słów wstydliwych
jak szczęście łzy tęsknota

Milczę lecz jestem
odarta z pełności
być to wystarczy
reszta mnie jest nasza
- Źródło: tom Milczenia, wyd. Kraków 1979

Nie umiem napisać, jak ciebie kocham.
Lękam się ckliwej poetyczności,
Lękam się bezcielesności.
Ach, gdyby wiersz mógł być jak ciało
- Źródło: Nie umiem napisać…

Poezja zawsze nam wróży, jeśli tylko jest w niej
choć szczypta prawdy o życiu i o człowieku.
- Zobacz też: poezja, prawda

Powiedziałabym, chcąc jakoś ogólnie określić sprawę tej poezji że jest nią życie. Samo życie z jego biologiczną i fizjologiczną prężnością, z jego tajemniczością, z metafizyką poczęcia, rodzenia się, rośnięcia, oddzielania od macierzyńskich komórek. Życie, które boli i które przejmuje rozkoszą, życie w lęku o siebie, życie we wzajemnych związkach rodzącej się miłości, życie – tak blisko natury, że pełne bólu w ciągłym odrywaniu się od niej, w koniecznym ludzkim oddzielaniu. Wątki macierzyństwa, porodu, miłości fizycznej, cała biologia – to jednocześnie wielkie święto życia, na które ta poezja uczula i zaprasza.
- Opis: o poezji Teresy Ferenc
- Źródło: Teresa Ferenc, Poezje wybrane, wydawnictwo Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1980, ISBN 8320532183. s. 137.
- Zobacz też: życie, biologia, macierzyństwo, miłość

Stworzenie jest cudem. Pierwszym cudem Boga. To oznacza zdanie: Bereszit bara Elohim et haszamaim we et harec.
- Opis: Bereszit bara Elohim et haszamaim we et harec – pierwsze zdanie Biblii, oznaczające w j. hebrajskim: „Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię” (Księga Rodzaju, 1, 1).
- Źródło: Na progu słowa (1985)

Wbrew najszczerszym życzeniom protektorów literatury – nie utworzyły się żadne grupy literackie. Nie są nimi przecież redakcje pism powstałe z doboru nie zawsze naturalnego. Nie ma grup literackich [pod koniec lat 50. XX wieku], nie ma powodu do ich powstania.
- Źródło: Utrata wiary w piękne słowo, „Życie Literackie” nr 10, 9 marca 1958, s. 1.
- Zobacz też: grupa literacka

Zamknij oczy. Ale nie umieraj, masz prawo do płaczu. A potem wstań i walcz o następny dzień.

Zapomnij wszystko,
słów będziesz się uczyć od nowa aż wróci Prawdy Pan
dźwignie nas drżących od niemoty Słowo.