Świątynia Świtu

świątynia Świtu
	; Widok z rzeki
Państwo	Tajlandia
Miejscowość	Bangkok
Wyznanie	buddyzm
	Położenie na mapie Tajlandii świątynia Świtu
	Położenie na mapie Bangkoku świątynia Świtu
	13°44′38″N 100°29′19″E/13,743889 100,488611
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Świątynia Świtu^[1] (taj. วัดอรุณ, Wat Arun) – świątynia buddyjska w dzielnicy Bangkok Yai w Bangkoku (Tajlandia). Znajduje się na zachodnim brzegu rzeki Menam. Pełna nazwa świątyni to Wat Arunratchawararam Ratchaworamahavihara (วัดอรุณราชวรารามราชวรมหาวิหาร).

Świątynia położona jest w Thonburi. Nazwa świątyni wywodzi się od imienia hinduskiego boga Aruny^[2], często przedstawianego jako personifikację wschodzącego słońca. Wat Arun jest jednym z najbardziej znanych zabytków w Tajlandii^[3]. Pomimo faktu, że świątynia istniała od przynajmniej XVII wieku, charakterystyczna centralna iglica (prang) została zbudowana dopiero na początku XIX wieku podczas rządów królów Ramy II i Ramy III.

Architektura

Głównym punktem świątyni Wat Arun jest centralny prang, który ozdobiony jest kawałkami kolorowej porcelany^[4]. Wysokość świątyni wynosi według różnych źródeł pomiędzy 66,8 m a 86 m. W narożnikach znajdują się cztery mniejsze prangi, ozdobione skorupami Mauritia mauritiania oraz kawałkami porcelany, które były wcześniej używane jako balast przez łodzie przypływające do Bangkoku z Chin^[5].

Na szczycie centralnego prangu znajduje się siedmiozębny harpun, często określany jako Triśula. Wokół podstawy prangu znajdują się różne figury starożytnych chinskich żołnierzy i zwierząt. Ponad drugim tarasem są cztery posągi hinduskiego boga Indry ujeżdżającego Ajarwatę^[4].

Przypisy

↑ Polski egzonim wprowadzony na 103. posiedzeniu KSNG.
↑ WAT ARUN THE TEMPLE OF DAWN BANGKOK [online], WAT ARUN [dostęp 2024-02-23] (ang.).
↑ MarcelM. Liedtke MarcelM., Thailand The East: Bangkok & Pattaya Metropolitan Area, Books on Demand, 2011, ISBN 978-3-8423-7029-6 [dostęp 2024-02-23] (ang.).
↑ ^a ^b RonR. Emmons RonR., Top 10 Bangkok, DK Publishing, 1 września 2010, ISBN 978-0-7566-8850-9 [dostęp 2024-02-23] (ang.).
↑ LucyL. Ridout LucyL., PaulP. Gray PaulP., The Rough Guide to Thailand's Beaches & Islands, Penguin, 19 października 2009, ISBN 978-1-4053-8009-6 [dostęp 2024-02-23] (ang.).

Linki zewnętrzne

Oficjalna strona świątyni. watarun.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-16)].

[1] Polski egzonim wprowadzony na 103. posiedzeniu KSNG.

[2] WAT ARUN THE TEMPLE OF DAWN BANGKOK [online], WAT ARUN [dostęp 2024-02-23] (ang.).

[3] MarcelM. Liedtke MarcelM., Thailand The East: Bangkok & Pattaya Metropolitan Area, Books on Demand, 2011, ISBN 978-3-8423-7029-6 [dostęp 2024-02-23] (ang.).

[:0-4] RonR. Emmons RonR., Top 10 Bangkok, DK Publishing, 1 września 2010, ISBN 978-0-7566-8850-9 [dostęp 2024-02-23] (ang.).

[5] LucyL. Ridout LucyL., PaulP. Gray PaulP., The Rough Guide to Thailand's Beaches & Islands, Penguin, 19 października 2009, ISBN 978-1-4053-8009-6 [dostęp 2024-02-23] (ang.).

[1]