Przejdź do zawartości

Władysław Knapiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Knapiński
Ilustracja
Data urodzenia

1838

Data śmierci

20 marca 1910

Miejsce pochówku

Cmentarz Rakowicki w Krakowie

Rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego
Okres sprawowania

1897–1898

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

1862

Odznaczenia
Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice (1893-1908)

Władysław Knapiński (ur. 1838, zm. 20 marca 1910) – polski prezbiter rzymskokatolicki, biblista, profesor i rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1838 w Sołutowie w guberni warszawskiej[1]. Dzieciństwo, lata młodzieńcze i studenckie (Seminarium Duchowne Św. Jakuba i Akademia Duchowna Rzymsko-Katolicka w Warszawie) spędził w zaborze rosyjskim. Święcenia kapłańskie przyjął w 1862 roku. W 1863 roku otrzymał tytuł kandydata teologii i objął posadę bibliotekarza akademii. Po zamknięciu warszawskiej Akademii Duchownej w 1867 roku został katechetą w szkole powiatowej i progimnazjum. Wskutek odmowy uczenia w języku rosyjskim został w 1869 roku pozbawiony posady nauczycielskiej i został wikariuszem w parafii pw. Św. Krzyża. Od 1865 roku jest stałym współpracownikiem „Przeglądu Katolickiego”. Był jednym z redaktorów i wydawców „Encyklopedii Kościelnej” Nowodworskiego. W 1883 roku został mianowany kanonikiem honorowym kapituły warszawskiej. W 1887 roku Akademia Duchowna w Petersburgu przyznała mu tytuł doktora teologii. Po kilkuletnich namysłach, zdecydował się opuścić Warszawę i objąć w 1888 roku katedrę Starego Testamentu i języków semickich na Wydziale Teologicznym UJ. W tym samym roku Akademia Umiejętności powołała ks. Knapińskiego do Komisji Historycznej, a dwa lata później do Komisji dla Badań w Zakresie Historii Literatury i Oświaty w Polsce i do komitetu wydawniczego „Biblioteki Pisarzy Polskich”. W latach akademickich 1889/90, 1893/94, 1901/02 i 1906/07 był dziekanem Wydziału Teologicznego, a w 1897 roku został jednogłośnie wybrany rektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Na uczelni był kuratorem Bratniej Pomocy[1]. Jako poseł wirylista zasiadał w ławach VII kadencji Sejmu Krajowego Galicji.

Jako publicysta szczególnie zajmował się sytuacją Kościoła Katolickiego pod zaborem rosyjskim i często pisał o niej na łamach „Dziennika Poznańskiego” i „Kuriera Poznańskiego” oraz innych gazet i czasopism. Jak podaje Czesław Lechicki, autor biogramu ks. Knapińskiego w „Polskim Słowniku Biograficznym”, istnieje 66 odbitek jego artykułów na ten temat. Autor pracy – „Sprawa o kościół w Ostrogu na Wołyniu” (Lwów 1892, wyd. 2 – Biały DunajecOstróg 2000) – głos w obronie katolików obrządku łacińskiego na Wołyniu i zarazem piękne świadectwem ich przywiązania do Kościoła Powszechnego. Oprócz tego ks. Knapiński jest m.in. autorem obszerniejszych artykułów: „List do pewnego kapłana katolickiego”[2] (Kraków 1893), „O krzyżach pod rządem rosyjskim” (Poznań 1893). Ks. Władysław Knapiński także żywo interesował się i zbierał dokumenty o prześladowaniu unitów na Chełmszczyźnie i przedstawił je cesarzowi rosyjskiemu. „Opowiadania z rosyjskiego «prawa państwowo-kościelnego»”[3] (Poznań 1890) zostały przełożone na język niemiecki. W 1909 roku przeszedł na emeryturę. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w kwaterze XVI płn.[4] Na początku 1903 został odznaczony papieskim złotym krzyżem „Pro Ecclesia et Pontifice[5][6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Zgon zasłużonego kapłana i profesora. „Nowości Illustrowane”. Nr 13, s. 16, 26 marca 1910. 
  2. Władysław Knapiński, List do pewnego kapłana katolickiego o używaniu i wprowadzeniu języka rosyjskiego do nabożeństwa katolickiego na Litwie [online], polona.pl [dostęp 2020-01-17].
  3. Władysław Knapiński, Opowiadania z rossyjskiego „prawa” państwowo-kościelnego. 1, Wydział paszportowy [online], polona.pl [dostęp 2020-01-17].
  4. Jan Wiktor Tkaczyński (red.), Pro Memoria III. Profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego spoczywający na cmentarzach Krakowa 1803-2017, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2018, s. 129, ISBN 978-83-233-4527-5.
  5. Ze świata. Odznaczenia papieskie. „Kurier Warszawski”, s. 6, nr 14 z 14 stycznia 1903. 
  6. Część urzędowa. „Gazeta Lwowska”, s. 1, nr 128 z 6 czerwca 1903. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Czesław Lechicki, „Knapiński Władysław (1838-1910)”, w: „Polski Słownik Biograficzny” t. 13, Wrocław-Warszawa-Kraków 1967, s. 105–106.
  • Ryszard Żmuda, „Knapiński Władysław”, w: „Słownik Polskich Teologów Katolickich” t. 2, Warszawa 1982, s. 295–306.
  • W obu biogramach podana jest obszerna bibliografia.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]