Przejdź do zawartości

Reforma administracyjna w Polsce (1975)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mapa administracyjna Polski przed reformą (1950-1975)
Mapa administracyjna Polski po reformie
Dawny Urząd Wojewódzki w Siedlcach
Symboliczny „grób” woj. bialskopodlaskiego w Białej Podlaskiej

Reforma administracyjna Polski w 1975 roku – reforma zmieniająca podział administracyjny Polski, wraz z którą porzucono trójstopniowy podział administracyjny kraju (województwopowiatgmina) i zastąpiono go nowym, dwustopniowym podziałem (województwo – gmina), obowiązującym od 1 czerwca 1975 do 31 grudnia 1998[1].

Synteza

[edytuj | edytuj kod]

Ustawą z dnia 28 maja 1975 r. wprowadzono w Polsce dwustopniowy podział administracyjny[1]. Reforma była końcowym etapem kolejnych przemian administracyjnych trwających od momentu likwidacji gmin, a w ich miejsce wprowadzenia gromad pod koniec 1954 roku[2]. Stopniowe likwidowanie słabych ludnościowo, ekonomicznie, infrastrukturalnie i rozwojowo gromad rozpoczęto pod koniec lat 50. i kontynuowano etapowo przez lata 60.[3] Na początku lat 70. dużo większe i o znacznie zmniejszonej liczbie gromady coraz bardziej przypominały gminy, które w końcu reaktywowano z dniem 1 stycznia 1973[4] (np. wykaz gromad powiatów gostyńskiego i włodawskiego 1 stycznia 1971 był taki sam jak wykaz gmin z 1 stycznia 1973[5][6]), jednocześnie likwidując gromady, a także osiedla. W sumie w miejsce 4315 gromad utworzono z dniem 1 stycznia 1973 2366 znacznie większych gmin[5]. Liczbę tę zmniejszono w dalszych latach do 2129 (2 lipca 1976)[7].

Zmiany na szczeblu powiatowym rozpoczęto powołaniem pod koniec 1972 r. największego powiatu w Polsce – bieszczadzkiego, utworzonego z trzech skomasowanych powiatów (leskiego, ustrzyckiego i sanockiego); powstał też powiat miejski w Sanoku[8]. Z początkiem 1973 roku zniesiono powiat woliński i utworzono powiat miejski w Świnoujściu[9], a pod koniec 1973 roku powiaty miejskie w Koninie i Stargardzie Szczecińskim[10]. W grudniu tego roku przemianowano też powiat niżański na stalowowolski[11], a powiat iłżecki na starachowicki[12]. W latach 1973–1975 przeprowadzono wielką akcję przyłączania (bądź łączenia) jednostek administracyjnych (zarówno miast, jak i gmin) do większych sąsiednich ośrodków miejskich. Spowodowało to znaczne zredukowanie niektórych powiatów pod względem administracyjnym (najbardziej drastycznym przykładem był powiat tyski o 16 jednostkach, który w przeddzień reformy składał się już tylko z trzech enklaw miejskich)[13][13][14]. W okresie od 2.01.1972 do 1.01.1973 zniesiono 13 miast (utworzono 16), 54 osiedla i 4 dzielnice w Krakowie (utworzono 2); zmieniono też nazwę 2 miastom (Boguszowowi i Szczawnicy)[5]. W 1975 roku, do chwili wprowadzenia reformy, zniesiono dodatkowo 26 miast.

Po wyborach do rad narodowych 9 grudnia 1973 r. wprowadzano jednoosobowe kierownictwo w administracji na wszystkich szczeblach, przywracając funkcje wojewodów i prezydentów w miastach powyżej 50 tysięcy mieszkańców. Faktyczną władzę sprawowali szefowie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, którzy byli jednocześnie przewodniczącymi rad narodowych. PZPR była swoistym nadurzędem decydującym o decyzjach radnych. W swych działaniach radni mieli kierować się wytycznymi zawartymi w Deklaracji I Krajowej Konferencji PZPR – o roli i zadaniach rad narodowych w społeczno-politycznym systemie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Postanowienia PZPR stały się więc generalną wytyczną dla kierunków umacniania tzw. demokracji socjalistycznej[15].

Kolejny etap reformy administracyjnej zakładał wprowadzenie dwustopniowego podziału administracyjnego państwa i likwidację istniejących od XIV wieku powiatów. Był on utajniony przed szerszym gremium działaczy partyjnych. Za przygotowanie nowego podziału odpowiadali premier Piotr Jaroszewicz i sekretarz KC PZPR Edward Babiuch. Prace zakończono na początku 1975 r. W marcu 1975 projekt poddało ocenie Biuro Polityczne, które zaproponowało utworzenie 50 województw, w tym dwa „województwa miejskie” – warszawskie i łódzkie. Początkowo niektóre województwa miały mieć nazwy odwołujące się do krain geograficznych, jak beskidzkie (z siedzibą w Bielsku-Białej), bieszczadzkie (Krosno), kurpiowskie (Ostrołęka) i podhalańskie (Nowy Sącz).

Pierwotnym terminem reformy miał być 1 października 1975 r. Jednak jeszcze w marcu pod obrady Biura Politycznego trafił projekt zmodyfikowany, zawierający 47 województw, w skład którego nie weszły województwa chełmskie, chojnickie i nowosądeckie. W niektórych województwach wytworzyły się spory o stolicę, w województwie sandomierskim do siedziby władz pretendowały Sandomierz, Tarnobrzeg i Stalowa Wola, a w województwie planowanym w zagłębiu miedziowym rywalizowały o stolicę Legnica i Lubin. Zdecydowano także o kształcie woj. krakowskiego, które podobnie jak Łódź i Warszawa, otrzymało status miejskiego. Ostatecznie 22 kwietnia Biuro Polityczne KC zaakceptowało 49 województw. Wówczas też, w związku z odnotowanymi sporami i niezadowoleniem w niektórych lokalnych ośrodkach, władze zdecydowały o przyspieszeniu prac legislacyjnych, w efekcie 28 maja Sejm przegłosował ustawy o zmianie Konstytucji, o dwustopniowym podziale administracyjnym państwa, które weszły w życie już 1 czerwca 1975 r.[16]

Z dniem 1 czerwca 1975 r. zlikwidowano 392 powiaty (w tym 78 miejskich), a w miejsce 17 województw i 5 miast wydzielonych (Warszawa, Łódź, Kraków, Wrocław i Poznań) wprowadzono nowy podział na 49 województw[17]. Poza województwami, jednostkami administracyjnymi stopnia wojewódzkiego były także miasto stołeczne Warszawa oraz miasta Kraków i Łódź, co wpłynęło na oficjalne określenie województwa warszawskiego jako stołeczne, a krakowskiego i łódzkiego jako miejskie. Obok gmin, jako jednostek stopnia podstawowego, w większych miastach działały także dzielnice[1]. Charakterystyczne dla podziału administracyjnego powstałego w efekcie reformy było to, iż tylko nieliczne województwa miały więcej niż 1 milion mieszkańców oraz fakt, że stolicami nowych województw zostały w wielu przypadkach średnie bądź małe prowincjonalne miasta (tab. 1). 12 stolic liczyło poniżej 40 000 mieszkańców, w tym 8 poniżej 30 000. Najmniejsze miasto wojewódzkie, Sieradz, liczyło zaledwie 20 934 mieszkańców. Cztery miasta nie były nawet największymi w województwie: Sieradz (względem prawie dwukrotnie większej Zduńskiej Woli), Tarnobrzeg (względem większej o 13 000 Stalowej Woli), Skierniewice (względem większego o 8000 Żyrardowa) i Suwałki (względem Ełku). Ponadto Krosno miało podobną liczbę ludności co bardziej centralnie w województwie położony Sanok.

Oficjalnym celem reformy było dostosowanie podziału administracyjnego do potrzeb przyspieszonego rozwoju społeczno-gospodarczego Polski, lepsze zaspokajanie rosnących potrzeb społeczeństwa oraz usprawnienie zarządzania gospodarką narodową oraz funkcjonowania organów władzy i administracji państwowej[1]. Rzeczywistym powodem mogła jednak być obawa władz centralnych w Warszawie przed rosnącymi w siłę ekonomiczną i administracyjną dotychczasowymi województwami, co z kolei mogłoby mieć wpływ na ich usamodzielnianie się względem centrali[18]. Zwłaszcza obawa przed potęgą największych, gęsto zaludnionych i silnie uprzemysłowionych województw (warszawskiego, łódzkiego, krakowskiego[19]) spowodowało pozornie nielogiczne utworzenie najmniejszych województw wokół największych miast. Do tezy tej skłaniał się m.in. minister kultury i sztuki Józef Tejchma, oponent Gierka, który w dzienniku zapisał „rzeczywistą intencją jest stworzenie takiego układu administracyjno-personalnego, aby nigdzie poza gmachem KC nie było ludzi silnych”[18]. Wbrew oficjalnym deklaracjom rzeczywistym skutkiem reformy była centralizacja zarządzania, bowiem słabe ośrodki w wielu kwestiach zdane były na dobrą wolę centrum władzy. Jednocześnie doszło do degradacji licznych miast będących do tej pory miastami powiatowymi. Zdaniem władz komunistycznych likwidacja powiatów była konieczna, gdyż hamowały one rozwój kraju. Przeprowadzone zmiany już wówczas były poddawane krytyce. Granice nowych województw wyznaczono wbrew przebiegającym granicom powiatów i regionów, przez co zniszczono lokalne struktury społeczne, gospodarcze i kulturalne, ukształtowane w procesie historycznym. Niektóre powiaty zostały podzielone między trzy lub cztery województwa[16]. Reforma pociągnęła za sobą znaczne wydatki związane m.in. z budową siedzib nowych Komitetów Wojewódzkich PZPR, urzędów wojewódzkich, sądów, prokuratur i komend wojewódzkich MO[16][18].

Ostatecznie taki podział administracyjny został zniesiony wraz z kolejną reformą, która weszła w życie 1 stycznia 1999 roku[20].

Najmniejsze miasta wojewódzkie (wytłuszczono)[21]:

Województwo Największe miasto w województwie Ludność 31 XII 1974 Drugie miasto w województwie Ludność 31 XII 1974 Trzecie miasto w województwie Ludność 31 XII 1974
sieradzkie Zduńska Wola 36 212 Sieradz 20 934 Wieluń 15 728
tarnobrzeskie Stalowa Wola 38 520 Tarnobrzeg 25 724 Sandomierz 18 979
ostrołęckie Ostrołęka 26 378 Ostrów Mazowiecka 15 616 Wyszków 13 705
skierniewickie Żyrardów 34 472 Skierniewice 26 532 Łowicz 22 654
ciechanowskie Ciechanów 26 823 Mława 22 184 Pułtusk 13 492
łomżyńskie Łomża 27 789 Zambrów 15 428 Grajewo 12 280
suwalskie Ełk 30 616 Suwałki 29 386 Augustów 21 933
bialskopodlaskie Biała Podlaska 30 032 Międzyrzec Podlaski 12 797 Radzyń Podlaski 9805
krośnieńskie Krosno 32 233 Sanok 30 958 Jasło 21 616
leszczyńskie Leszno 36 651 Kościan 19 847 Rawicz 16 583
zamojskie Zamość 37 924 Hrubieszów 16 594 Biłgoraj 15 786
siedleckie Siedlce 42 512 Mińsk Mazowiecki 26 611 Łuków 19 987
chełmskie Chełm 43 826 Krasnystaw 13 548 Włodawa 9617
nowosądeckie Nowy Sącz 46 615 Zakopane 28 728 Nowy Targ 24 643
pilskie Piła 47 549 Wałcz 19 792 Wągrowiec 17 251
konińskie Konin 48 387 Turek 19 839 Koło 14 821

Transformacja województw

[edytuj | edytuj kod]

Stan na: 1 czerwca 1975
Główne źródła:
Polska – Zarys encyklopedyczny, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1974.
• Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 maja 1975 r. w sprawie określenia miast oraz gmin wchodzących w skład województw (Dz.U. z 1975 r. nr 17, poz. 92)
Mapa administracyjna PRL, Polskie Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, Warszawa-Wrocław 1975.

Ludność i zasoby mieszkaniowe w latach 1946–1974 według podziału administracyjnego kraju z 1 czerwca 1975 r., GUS, Warszawa
Źródła uzupełniające: Dzienniki Ustaw, przedstawione w przypisach

Nowe województwo Utworzone ze starych województw:
bialskopodlaskie
6 miast + 35 gmin
mapa

Biała Podlaska
30 032 mieszkańców
białostockie
17 miast + 54 gminy
mapa

Białystok
190 153 mieszkańców
bielskie
18 miast + 52 gminy
mapa

Bielsko-Biała
116 946 mieszkańców
bydgoskie
27 miast + 61 gmin
mapa

Bydgoszcz
313 500 mieszkańców
chełmskie
4 miasta + 25 gmin
mapa

Chełm
43 826 mieszkańców
ciechanowskie
9 miast + 51 gmin
mapa

Ciechanów
26 823 mieszkańców
częstochowskie
17 miast + 58 gmin
mapa

Częstochowa
196 449 mieszkańców
elbląskie
15 miast + 43 gminy
mapa

Elbląg
95 219 mieszkańców
gdańskie
19 miast + 56 gmin
mapa

Gdańsk
406 900 mieszkańców
gorzowskie
21 miast + 49 gmin
mapa

Gorzów Wielkopolski
83 310 mieszkańców
jeleniogórskie
26 miast + 29 gmin
mapa

Jelenia Góra
58 122 mieszkańców
kaliskie
20 miast + 54 gminy
mapa

Kalisz
85 746 mieszkańców
katowickie
47 miast + 61 gmin
mapa

Katowice
321 903 mieszkańców
kieleckie
17 miast + 83 gminy
mapa

Kielce
143 914 mieszkańców
konińskie
18 miast + 45 gmin
mapa

Konin
48 387 mieszkańców
koszalińskie
17 miast + 40 gmin
mapa

Koszalin
75 073 mieszkańców
miejskie krakowskie[31]
10 miast + 47 gmin
mapa

Kraków
668 275 mieszkańców
krośnieńskie
11 miast + 42 gminy
mapa

Krosno
32 233 mieszkańców
legnickie
11 miast + 31 gmin
mapa

Legnica
80 402 mieszkańców
leszczyńskie
19 miast + 34 gminy
mapa

Leszno
36 651 mieszkańców
lubelskie
17 miast + 63 gminy
mapa

Lublin
263 973 mieszkańców
łomżyńskie
12 miast + 46 gmin
mapa

Łomża
27 789 mieszkańców
miejskie łódzkie[31]
8 miast + 12 gmin
mapa

Łódź
787 035 mieszkańców
nowosądeckie
14 miast + 54 gminy
mapa

Nowy Sącz
46 615 mieszkańców
olsztyńskie
21 miast + 55 gmin
mapa

Olsztyn
109 408 mieszkańców
opolskie
32 miasta + 79 gmin
mapa

Opole
96 820 mieszkańców
ostrołęckie
9 miast + 40 gmin
mapa

Ostrołęka
26 378 mieszkańców
pilskie
24 miasta + 43 gminy
mapa

Piła
47 549 mieszkańców
piotrkowskie
10 miast + 54 gminy
mapa

Piotrków Trybunalski
63 290 mieszkańców
płockie
9 miast + 44 gminy
mapa

Płock
84 663 mieszkańców
poznańskie
33 miasta + 57 gmin
mapa

Poznań
506 191 mieszkańców
przemyskie
9 miast + 35 gmin
mapa

Przemyśl
56 521 mieszkańców
radomskie
15 miast + 61 gmin
mapa

Radom
169 958 mieszkańców
rzeszowskie
13 miast + 49 gmin
mapa

Rzeszów
91 945 mieszkańców
siedleckie
12 miast + 66 gmin
mapa

Siedlce
42 512 mieszkańców
sieradzkie
9 miast + 43 gminy
mapa

Sieradz
20 934 mieszkańców
skierniewickie
9 miast + 37 gmin
mapa

Skierniewice
26 532 mieszkańców
słupskie
11 miast + 39 gmin
mapa

Słupsk
74 825 mieszkańców
suwalskie
14 miast + 50 gmin
mapa

Suwałki
29 386 mieszkańców
szczecińskie
29 miast + 59 gmin
mapa

Szczecin
363 744 mieszkańców
tarnobrzeskie
13 miast + 55 gmin
mapa

Tarnobrzeg
25 724 mieszkańców
tarnowskie
9 miast + 50 gmin
mapa

Tarnów
94 555 mieszkańców
toruńskie
13 miast + 41 gmin
mapa

Toruń
143 872 mieszkańców
wałbrzyskie
31 miast + 36 gmin
mapa

Wałbrzych
127 701 mieszkańców
stołeczne warszawskie[31]
28 miast + 32 gminy
mapa

Warszawa
1 410 387 mieszkańców
włocławskie
14 miast + 38 gmin
mapa

Włocławek
87 097 mieszkańców
wrocławskie[31]
16 miast + 42 gminy
mapa

Wrocław
568 928 mieszkańców
zamojskie
5 miast + 53 gminy
mapa

Zamość
37 924 mieszkańców
zielonogórskie
26 miast + 61 gmin
mapa

Zielona Góra
82 260 mieszkańców

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Dz.U. z 1975 r. nr 16, poz. 91.
  2. Dz.U. z 1954 r. nr 43, poz. 191.
  3. Wstęp do inwentarza grupy zespołów. Prezydia gromadzkich rad narodowych 1954–1972.
  4. Dz.U. z 1972 r. nr 49, poz. 312.
  5. a b c Wykaz miast, osiedli i gromad. Stan z dn. 1 I 1971 r., Cz. 1, Główny Urząd Statystyczny – Biuro Spisów, Warszawa 1971.
  6. Polska. Zarys encyklopedyczny, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974.
  7. Służewski J., Terenowe organy administracji i rady narodowe po reformie, Warszawa 1977.
  8. Dz.U. z 1972 r. nr 43, poz. 273.
  9. Dz.U. z 1972 r. nr 50, poz. 326 – Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 listopada 1972 r. w sprawie utworzenia powiatu miejskiego Świnoujście, zniesienia powiatu wolińskiego oraz zmiany granic powiatu kamieńskiego w województwie szczecińskim.
  10. Dz.U. z 1973 r. nr 39, poz. 229 – Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 września 1973 r. w sprawie utworzenia powiatów miejskich Konin w województwie poznańskim i Stargard Szczeciński w województwie szczecińskim.
  11. Dz.U. z 1973 r. nr 39, poz. 230 – Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 września 1973 r. w sprawie zmiany granic miasta Stalowa Wola oraz zmiany siedziby i nazwy powiatu niżańskiego w województwie rzeszowskim.
  12. Dz.U. z 1973 r. nr 46, poz. 272 – Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 19 listopada 1973 r. w sprawie zmiany nazwy powiatu iłżeckiego w województwie kieleckim.
  13. a b Dz.U. z 1975 r. nr 15, poz. 87.
  14. Dz.U. z 1975 r. nr 15, poz. 88.
  15. Marek Kietlinski, 25-lecie odrodzonego samorzadu w Białymstoku [online] [dostęp 2023-08-25] (pol.).
  16. a b c Reforma administracji i bezpieki | Dziennik Polski [online], dziennikpolski24.pl [dostęp 2019-06-27] (pol.).
  17. Andrzej Gawryszewski, Ludność Polski w XX wieku, Warszawa: Instytut Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN, 2005, s. 52, ISBN 83-87954-66-7, ISSN 1643-2312.
  18. a b c Bartłomiej Kozłowski: Podział Polski na 49 województw (2005). [dostęp 2009-03-31]. (pol.).
  19. Wyjątkiem było macierzyste województwo Edwarda Gierka – katowickie, jedno z największych w Polsce po 1975 r.
  20. Dz.U. z 1998 r. nr 96, poz. 603.
  21. Ludność i zasoby mieszkaniowe w latach 1946–1974 według podziału administracyjnego kraju z 1 czerwca 1975 r., Warszawa: GUS.
  22. a b 27 maja 1975 r. zniesiono 1 (miasto Poręba) z 11 jednostek powiatu zawierciańskiego, tak więc w dniu 31 maja 1975 (w przeddzień reformy) powiat składał się z 10 jednostek (z których 8 włączono do woj. katowickiego, a 2 do woj. częstochowskiego).
  23. 27 maja 1975 r. zniesiono 7 z 19 jednostek powiatu rybnickiego, tak więc w dniu 31 maja 1975 (w przeddzień reformy) powiat składał się z 12 jednostek.
  24. 27 maja 1975 r. zniesiono 5 z 13 jednostek powiatu tarnogórskiego, tak więc w dniu 31 maja 1975 (w przeddzień reformy) powiat składał się z 8 jednostek.
  25. 27 maja 1975 r. zniesiono 2 z 8 jednostek powiatu pszczyńskiego, tak więc w dniu 31 maja 1975 (w przeddzień reformy) powiat składał się z 6 jednostek.
  26. 27 maja 1975 r. zniesiono 4 z 10 jednostek powiatu wodzisławskiego, tak więc w dniu 31 maja 1975 (w przeddzień reformy) powiat składał się z 6 jednostek.
  27. 27 maja 1975 r. zniesiono 8 z 12 jednostek powiatu będzińskiego, tak więc w dniu 31 maja 1975 (w przeddzień reformy) powiat składał się z 4 jednostek.
  28. 27 maja 1975 r. zniesiono 13 z 16 jednostek powiatu tyskiego, tak więc w dniu 31 maja 1975 (w przeddzień reformy) powiat składał się z 3 jednostek.
  29. a b Do 9 grudnia 1973 jako powiat iłżecki.
  30. Do 9 grudnia 1973 jako część powiatu konińskiego.
  31. a b c d Miasto stołeczne Warszawa oraz miasta Kraków, Łódź i Wrocław były jednostkami podziału administracyjnego stopnia wojewódzkiego.
  32. Do 1 listopada 1972 jako część powiatu sanockiego.
  33. Do 1 listopada 1972 były to 3 powiaty: leski, sanocki i ustrzycki.
  34. a b Do 9 grudnia 1973 jako powiat niżański.
  35. Do 9 grudnia 1973 jako część powiatu stargardzkiego.
  36. Do 1 stycznia 1973 jako część powiatu wolińskiego.
  37. Do 1 stycznia 1973 zachodnia część powiatu kamieńskiego (wraz ze Świnoujściem) stanowiła powiat woliński.