Parchocin
Na mapach: 
50°19′24″N 20°57′30″E/50,323333 20,958333
50°19′24″N 20°57′30″E/50,323333 20,958333| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2011) | |
| Strefa numeracyjna |
41 |
| Kod pocztowy |
28-136[4] |
| Tablice rejestracyjne |
TBU |
| SIMC |
0256165[5] |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego  | |
Położenie na mapie powiatu buskiego  | |
Położenie na mapie gminy Nowy Korczyn  | |
| 50°19′24″N 20°57′30″E/50,323333 20,958333[1]
| |
Parchocin – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie buskim, w gminie Nowy Korczyn[6][5].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Części miejscowości
[edytuj | edytuj kod]| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0256171 | Błonie | przysiółek |
| 0256188 | Gościniec | przysiółek |
| 0256194 | Grądy Świniarskie | kolonia |
| 0256202 | Podwale | kolonia |
Historia
[edytuj | edytuj kod]Wieś odnotowana przez Długosza w L.B. t II, s427. Z XVI wiecznych rejestrów poborowych wynika że była własnością królewską. Według spisu miast, wsi, osad Królestwa Polskiego z roku 1827 było tu 89 domów i 479 mieszkańców[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 97291
- ↑ Wieś Parchocin w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2022-02-19], liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 903 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b c GUS. Rejestr TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Parchocin, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 861.
