Oi2
| |
| Producent | |
|---|---|
| Lata budowy |
1928–1940 |
| Układ osi |
1'C h2 |
| Wymiary | |
| Masa pustego parowozu |
73,8 t |
| Masa służbowa |
100,8 t |
| Długość |
10 120 mm |
| Długość z tendrem |
16 995 mm |
| Wysokość |
4165 mm |
| Rozstaw osi skrajnych |
13 270 mm |
| Średnica kół napędnych |
1500 mm |
| Średnica kół tocznych |
850 mm |
| Napęd | |
| Trakcja |
parowa |
| Typ tendra |
16C1 |
| Ciśnienie w kotle |
14 at |
| Powierzchnia ogrzewalna kotła |
105,4 m² |
| Powierzchnia przegrzewacza |
37,2 m² |
| Powierzchnia rusztu |
2,04 m² |
| Średnica cylindra |
500 mm |
| Skok tłoka |
660 mm |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Prędkość konstrukcyjna |
90 km/h |
Oi2 – niemiecki parowóz pasażerski produkowany w latach 1928–1940 dla kolei niemieckich.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Parowozy osobowe Baureihe 24 zostały zaprojektowane do prowadzenia pociągów pasażerskich na liniach lokalnych[2]. Pierwsza lokomotywa została przekazana w lutym 1928 roku[3]. Wyprodukowano 95 parowozów na zamówienie kolei niemieckich[1]. Kursowały z lokalnymi pociągami pasażerskimi na lokalnych liniach podgórskich w Bawarii oraz Wirtembergii[4]. Znaczna część lokomotyw tej serii została skoncentrowana w czasie II Wojny Światowej na Pomorzu i w Prusach Wschodnich. To właśnie z tych terenów pochodziły parowozy oznaczone na PKP serią Oi2[5]. Po drugiej wojnie światowej 34 lokomotywy parowe były eksploatowane przez Polskie Koleje Państwowe do prowadzenia pociągów pasażerskich oraz towarowych[6]. Ostatni parowóz został skreślony z inwentarza parowozowni Zajączkowo Tczewskie w październiku 1976 roku oraz zachowany jako pomnik techniki[7]. Na kolejach zachodnioniemieckich w parowozach zamontowano wiatrownice Wittego[8]. W krajach niemieckich parowozy kursowały na liniach kolejowych do 1972 roku[4]. Kilka niemieckich parowozów zachowano jako eksponaty zabytkowe[1]. W 1932 roku wyprodukowano dwa parowozy z kotłami wysokociśnieniowymi (24 069 i 24 070)[5][3]. Do parowozu produkowano kocioł parowy z przegrzewaczem. Zastosowano zawór bezpieczeństwa systemu Ackermanna oraz podgrzewacz powierzchniowy Knorra umieszczony przed kominem. Parowóz posiadał wiatrownice Wagnera i system ogrzewania do pociągów pasażerskich. Do hamowania lokomotywy został zainstalowany hamulec ciśnieniowy Knorra. Dodatkowo za kominem parowozu zamontowany został dzwon parowy[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Roman Witkowski. Parowóz serii Oi2. „Świat Kolei”. 02/2000, s. 12-15. EMI-PRESS. ISSN 1234-5962. (pol.).
- ↑ Paweł Terczyński: Atlas parowozów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2003, s. 68. ISBN 83-901902-8-1.
- ↑ a b Herrn Neumann. Personenzuglokomotiven der Baureihe 24. „Eisenbahn-Journal”. 05/1989, s. 41-49. Fürstenfeldbruck: Verlagsgruppe Bahn. ISSN 0171-3671.
- ↑ a b Konrad Koschinski. Die Baureihe 24. „Eisenbahn-Journal”. 05/2016, s. 12-25. Fürstenfeldbruck: Verlagsgruppe Bahn. ISSN 0171-3671.
- ↑ a b Hansjurgen Wenzel, Die Baureihe 24, 2004, ISBN 3-88255-124-0.
- ↑ Arkadiusz Lubka. Parowóz osobowy serii Oi2. „Świat Kolei”. 05/2011, s. 58-59. EMI-PRESS. ISSN 1234-5962. (pol.).
- ↑ Paweł Terczyński. Parowóz Oi2-29. „Świat Kolei”. 01/2000, s. 21. EMI-PRESS. ISSN 1234-5962. (pol.).
- ↑ Martin Knaden. Einheitslok der BR 24. „Modelleisenbahn”. 02/2003, s. 20-21. Nürnberg: MIBA-Verlag. ISSN 1430-886X.