Modest Romiszewski (major)

Ten artykuł dotyczy majora II Rzeczypospolitej. Zobacz też: Inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Modest Romiszewski

major kawalerii
Data i miejsce urodzenia	16 grudnia 1894 Warszawa, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 Charków, USRR, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	RIK Białystok
Stanowiska	rejonowy inspektor koni
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Modest Romiszewski (ur. 16 grudnia 1894 w Warszawie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Syn Modesta, generała armii rosyjskiej, i Ludwiki z Lortschów^[1].

W 1914 roku ukończył Korpus Paziów w Petersburgu^[2]. W latach 1914–1917 służył w armii rosyjskiej, następnie po rewolucji wstąpił do tworzonych polskich jednostek na wschodzie m.in. do II Korpusu Polskiego. W latach 1918–1921 służył w 4 Dywizji Strzelców Polskich generała Żeligowskiego, a następnie w 14 pułku ułanów w wojnie polsko-bolszewickiej.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku. W 1922 roku został zweryfikowany do stopnia rotmistrza kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i służył w VI Brygadzie Jazdy jako I oficer sztabu oddelegowany z 14 pułku ułanów^[3]. W 1924 roku powrócił do 14 pułku^[4]. W tym samym roku został awansowany na majora kawalerii ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku^[5]. Później służył w Oficerskiej Szkole dla Podoficerów w Bydgoszczy. W czerwcu 1927 został przeniesiony do 3 pułku strzelców konnych w Wołkowysku na stanowisko kwatermistrza^[6]. W styczniu 1929 został przeniesiony do 2 pułku ułanów w Suwałkach na takie samo stanowisko^[7]. W marcu 1930 został przeniesiony na stanowisko rejonowego inspektora koni w Białymstoku^[8][9][10]. Służbę na tym stanowisku pełnił do 1939^[11].

Walczył w kampanii wrześniowej, po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej i został przewieziony do obozu w Starobielsku^[1]. Wiosną 1940 roku zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[1], gdzie od 17 czerwca 2000 roku mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[12]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 2856^[1].

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło – decyzją nr 439/MON^[13] – mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika^[14][15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[16][17][18].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)^[19]
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1936)^[20]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.