Leeds United F.C.

Leeds United

Leeds United Football Club

Pełna nazwa	Leeds United Football Club
Przydomek	The Peacocks (Pawie) The Whites (Biali) United
Barwy	biało-niebiesko-żółte
Data założenia	17 października 1919
Debiut w najwyższej lidze	1924/1925
Liga	Championship
Państwo	Wielka Brytania
Kraj	Anglia
Adres	Elland Road, LS11 0ES Leeds, West Yorkshire, Wielka Brytania
Stadion	Elland Road
Sponsor techniczny	Adidas
Właściciel	Denise DeBartolo York John York Jed York
Prezes	Andrea Radrizzani
Trener	Daniel Farke
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Trzeci strój
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Leeds United Football Club – angielski klub piłkarski z siedzibą w Leeds w hrabstwie West Yorkshire, rozgrywający swoje mecze na stadionie Elland Road. Klub ten powstał w 1919 roku jako kontynuator tradycji klubu Leeds City F.C. założonego w 1904 roku. Od sezonu 2020/2021 drużyna Leeds pod wodzą Marcelo Bielsy występuje w rozgrywkach Premier League po wywalczeniu w sezonie 2019/2020 mistrzostwa Football League Championship^[1] z przewagą dziesięciu punktów nad kolejną drużyną w tabeli^[2]. W swoim dorobku drużyna z Leeds ma m.in. trzy tytuły mistrza Anglii (w sezonie 1968/1969, 1973/1974 i 1991/1992), pięć tytułów wicemistrza Anglii, Puchar Anglii (1971/1972), a także dwa zwycięstwa w Pucharze Miast Targowych (późniejszym Pucharze UEFA) w sezonie 1967/1968 i 1970/1971. Dwukrotnie drużyna z Leeds grała także w finale Pucharu Europy Mistrzów Krajowych (późniejszej Lidze Mistrzów UEFA) oraz finale Pucharu Zdobywców Pucharów. Największymi rywalami Leeds są zespoły Manchesteru United i Huddersfield^[3][4]. Do fanów Leeds United należą m.in. znany z serialu HBO Gra o tron Nikolaj Coster-Waldau oraz australijski aktor Russell Crowe (znany m.in. z filmów Gladiator i Piękny umysł), który w 2015 r. poważnie rozważał kupno klubu, nazwanego przez niego „śpiącym dinozaurem angielskiego futbolu”^[5][6]. Od 2020 r. sponsorem technicznym Leeds jest firma Adidas^[7].

Za czasów trenera Dona Reviego – w latach 60. i 70. Leeds zdobywało wiele krajowych oraz europejskich trofeów. Był to najlepszy okres w historii klubu. Po odejściu Reviego, który objął funkcję trenera reprezentacji Anglii, Leeds w 1982 spadło do drugiej ligi, z której do najwyższej klasy rozgrywek w kraju powróciło w 1990 roku, kiedy to trenerem zespołu był Howard Wilkinson. Szkoleniowiec ten w 1992 roku doprowadził Leeds do mistrzostwa Anglii.

Na ekipę Leeds mawia się często „United” albo „The Whites”. Inny przydomek tej angielskiej drużyny to „The Peacocks” – „Pawie”. Nazwa ta pochodzi od dawnej nazwy stadionu Elland Road, który swojego czasu nosił nazwę „The Old Peacock Ground”. Pub znajdujący się naprzeciwko stadionu Leeds do dziś nosi nazwę „Old Peacock”^[8].

Właścicielem klubu jest Denise DeBartolo York(inne języki) (ang.), która wraz z mężem Johnem Yorkiem i synem Jedem Yorkiem jest jedną z trzech dyrektorów rodziny. Inni inwestorzy mniejszościowi to zawodowi koszykarze T. J. McConnell i Larry Nance Jr., a także zawodowi golfiści Jordan Spieth i Justin Thomas^[9].

Klub Leeds United A.F.C. powstał jako następca założonego w 1904 roku Leeds City F.C., która została przymusowo zawieszona w 1919 roku z powodu podejrzenia o wypłacanie dla piłkarzy nielegalnych na owe czasy wynagrodzeń podczas I wojny światowej. Miasto nie udzieliło wsparcia zespołowi, dlatego ten został wystawiony na licytację. Klub za kwotę tysiąca funtów został kupiony przez Salema Halla. Nowa drużyna – Leeds United przyjęła zaproszenie wstąpienia do rozgrywek Midland Football League, do których dołączyła 31 października 1919 roku zastępując wykluczone z rozgrywek rezerwy Leeds City F.C.. Klub Yorkshire Amateur A.F.C. okupujący wówczas stadion Elland Road dostał propozycję dołączenia do nowo powstałego zespołu prowadzonego przez Dicka Raya. Ówczesny menedżer zespołu Huddersfield Town – Hilton Crowther pożyczył Leeds 35 tysięcy funtów, które miały zostać zwrócone gdy „The Peacocks” awansują do Division One. To również on sprowadził do Leeds z Barnsley utalentowanego szkoleniowca – Arthura Fairclougha, który 26 lutego 1920 roku zastąpił Dicka Raya na stanowisku szkoleniowca Leeds. W 1924 roku „The Whites” zwyciężyli w rozgrywkach Second Division i awansowali do najwyższej wówczas klasy rozgrywek w Anglii – First Division. W sezonie 1926/1927 Leeds spadło do drugiej ligi, trener angielskiej drużyny Arthur Fairclough został zwolniony, a na jego miejsce powrócił Dick Ray. W czasach II wojny światowej Leeds jeszcze dwukrotnie spadało do drugiej ligi, jednak za każdym razem w krótkim czasie powracało do First Division. 5 marca 1935 roku Ray zrezygnował z funkcji prowadzenia zespołu, co ogromnie zdziwiło kibiców. Niektóre źródła podają, że powodem tej decyzji był konflikt Raya z władzami klubu. Nowym trenerem klubu został były zawodnik Leeds City – Billy Hampson, który na stanowisku szkoleniowca Leeds pozostał przez kolejne dwanaście lat. Po wojnie, w sezonie 1946/1947, Leeds ponownie spadło do Secondo Division, a Hampson odszedł z klubu. Zastąpił go Willis Edwards, który w angielskiej drużynie przebywał jednak tylko przez rok, ponieważ jak sam przyznał, nie był w stanie spełnić oczekiwań fanów oraz włodarzy „The Peacocks”. Kolejnym szkoleniowcem Leeds został Major Frank Buckley, który sprowadził do zespołu wielu perspektywicznych piłkarzy. Kolejny szkoleniowiec – Raich Carter w sezonie 1955/1956 awansował z Leeds do pierwszej ligi. Do tego sukcesu w największym stopniu przyczynił się John Charles. Walijczyk był jednak głodny sukcesów i gry na najwyższym poziomie. Carter nie był w stanie przekonać Charlesa, że ten może osiągać dalsze sukcesy grając w Leeds. Piłkarz ostatecznie przeniósł się do Juventusu Turyn za rekordową wówczas sumę 65 tysięcy funtów. Strata kluczowego zawodnika spowodowała spadek Leeds do drugiej ligi. Pieniądze z jego sprzedaży w dużym stopniu wydano na naprawę zniszczonej przez pożar trybuny stadionu.

W marcu 1961 roku szkoleniowcem Leeds został Don Revie. Jego zarządzanie rozpoczęło się w niesprzyjających okolicznościach, bowiem klub znajdował się w niezbyt korzystnej sytuacji finansowej^[10]. W ostatnim meczu sezonu 1961/1962 Leeds utrzymało się w drugiej lidze dzięki zwycięstwu w ostatnim meczu rozgrywek. Revie dokonał wielu zmian w zespole, a w sezonie 1963/1964 awansował z nim do First Division. W latach 1964–1974 Leeds spisywało się bardzo dobrze i ani razu nie kończyło ligowych rozgrywek na gorszym miejscu niż czwarte. Podopieczni Dona Reviego dwukrotnie zdobyli mistrzostwo Anglii – w sezonie 1968/1969 i 1973/1974. Oprócz tego zwyciężyli w Pucharze Anglii 1971/1972, Pucharze Ligi 1967/1968 oraz dwa razy w Pucharze Miast Targowych – w sezonach 1967/1968 i 1970/1971. Następnie Leeds trzykrotnie z rzędu zdobywało wicemistrzostwo kraju, trzykrotnie przegrywało w finale Pucharu Anglii oraz przegrało w Pucharze Miast Targowych. W 1973 Leeds niespodziewanie dotarło do finału Pucharu Zdobywców Pucharów przegrywając dopiero w decydującym pojedynku przeciwko AC Milan. W 1974 Revie opuścił Elland Road, by zostać szkoleniowcem reprezentacji Anglii. W kartach historii Leeds zapisał się jako twórca wielu sukcesów i najwybitniejszy trener w historii klubu. Za kadencji trenera wśród najlepszych piłkarzy jego drużyny wymieniało się takich zawodników jak Billy Bremner, Jack Charlton, Eddie Gray, Norman Hunter i Peter Lorimer.

Następcą Dona Reviego został Brian Clough, który otwarcie skrytykował swojego poprzednika oraz taktykę zespołu^[11]. Jego przygoda z Leeds z powodu fatalnych wyników zespołu trwała jednak zaledwie 44 dni^[12]. Na stanowisku trenera zastąpił go Jimmy Armfield, który swojego czasu był kapitanem reprezentacji Anglii. W sezonie 1974/1975 Leeds awansowało do finału Pucharu Europy, w którym przegrało z Bayernem Monachium^[13]. W czasie gdy klub nie radził sobie zbyt dobrze w lidze angielskiej, Armfield zaczął przebudowywać zespół sprzedając między innymi kilku czołowych piłkarzy. W 1978 roku nowym trenerem Leeds został Jock Stein, który po krótkim okresie przyjął ofertę szkockiej federacji i został trenerem tamtejszej reprezentacji. Jego następcą został Jimmy Adamsom, którego zastąpiła była gwiazda zespołu „The Peacocks” – Allan Clarke. W sezonie 1980/1981 doprowadził on Leeds do spadku do Second Division. Clarke został zastąpiony przez jedną z największych gwiazd w historii Leeds – Eddiego Graya, który najpierw był grającym szkoleniowcem, a później poświęcił się już wyłącznie karierze trenerskiej. Sytuacja finansowa w angielskim zespole była zła^[13], więc Gray skoncentrował się na szkoleniu młodzieży. Włodarze Leeds byli jednak wciąż niezadowoleni z sytuacji panującej w klubie i zdecydowali się zwolnić szkoleniowca. Jego miejsce zajął Billy Bremner, który jako piłkarz dla Leeds rozegrał prawie 600 spotkań. W 1987 roku klub stanął przed szansą powrotu do pierwszej ligi, jednak podopieczni Bremnera przegrali w finałowym meczu barażowym po dogrywce z Charltonem Athletic.

W październiku 1988 roku, kiedy Leeds zajmowało 21. miejsce w drugiej lidze, Bremner ustąpił miejsca Howardowi Wilkinsonowi, którego praca przyniosła awans do pierwszej ligi w sezonie 1989/1990. Pod rządami Wilkinsona klub jako beniaminek zajął czwarte miejsce w sezonie 1990/1991, a rok później zdobył mistrzostwo kraju. Kibice zespołu zaczęli porównywać Howarda do słynnego Dona Reviego. Następny sezon był jednak słabszy – Leeds bardzo szybko odpadło z rozgrywek Ligi Mistrzów, w lidze zajęło siedemnastą lokatę z trudem unikając spadku. Za kadencji Wilkinsona drużyna nie potrafiła utrzymać stabilnej formy umożliwiającej ubieganie się o trofea. Nieudany występ w finale Puchar Ligi w 1996 roku, gdzie Leeds przegrało z Aston Villą, oraz trzynasta pozycja w ligowej tabeli w sezonie 1995/1996 mocno nadszarpnęły pozycję menedżera. Po porażce na własnym boisku z Manchesterem United na początku sezonu 1996/1997, kontrakt Wilkinsona został rozwiązany. Jego następcą został wybrany George Graham. Wybór ten był mocno kontrowersyjny^[14], ponieważ Graham był uprzednio zawieszony na rok przez angielską federację, z powodu otrzymywania nielegalnych wypłat od piłkarskiego agenta. Graham dokonał kilku błyskotliwych transferów i na mecie sezonu 1996/1997 Leeds zakwalifikowało się do rozgrywek Pucharu UEFA. W październiku 1998 roku Graham objął posadę menedżera drużyny Tottenhamu Hotspur, a jego stanowisko w Leeds przejął dotychczasowy asystent – David O’Leary. Irlandczyk wprowadził do pierwszej drużyny kilku obiecujących nastolatków, a zespół, mający w sztabie szkoleniowym Eddiego Graya, zajął trzecie miejsce w lidze i zakwalifikował się do Ligi Mistrzów. W tym samym czasie reputacja klubu została nadszarpnięta, ponieważ dwóch piłkarzy – Jonathan Woodgate i Lee Bowyer uwikłało się w bójkę. Na jej skutek student z Azji znalazł się w szpitalu z poważnymi uszkodzeniami ciała. Sprawa ta miała swój epilog w sądzie – po procesie, który trwał blisko dwa lata, Bowyer został oczyszczony z zarzutów, zaś Woodgate został skazany na prace społeczne. W Pucharze UEFA klub po raz pierwszy od 25 lat dotarł do półfinału, w którym miał zmierzyć się z mistrzem Turcji – Galatasaray SK. Mecz w Stambule angielski zespół przegrał, a na spotkanie ponurym cieniem położyła się śmierć dwóch kibiców Leeds – Christophera Loftusa i Kevina Speighta, którzy przed rozpoczęciem spotkania zostali zaatakowani nożami przez fanów tureckiej drużyny^[15][16]. W rewanżu podopieczni O’Leary’ego zremisowali i odpadli z rozgrywek. Każdego roku przed meczem, którego termin jest najbliższy rocznicy wydarzeń w Turcji, pamięć zamordowanych kibiców Leeds jest uczczona minutą ciszy^[17].

Za kadencji O’Leary’ego Leeds nigdy nie kończyło rozgrywek ligowych na słabszym miejscu niż piąte. Po porażce w półfinale Ligi Mistrzów z Valencią zespół wziął olbrzymią pożyczkę, by mieć szanse na część zysków z transmisji telewizyjnych oraz spore zarobki dzięki dobrym występom na arenie międzynarodowej^[18]. Leeds nie zakwalifikowało się jednak do Ligi Mistrzów, w konsekwencji czego straciło szanse na dochody płynące z tych rozgrywek, a zarazem na spłacenie zaciągniętych wcześniej kredytów. Pierwszym sygnałem problemów finansowych klubu z Elland Road była sprzedaż podstawowego obrońcy – Rio Ferdinanda, który za 30 milionów funtów trafił do Manchesteru United. Prezes Peter Ridsdale i trener David O’Leary publicznie zaprzeczyli pogłoskom, że klub zostanie sprzedany. Następnie szkoleniowiec „Pawi” został zwolniony, a jego następcą wybrano Terry’ego Venablesa. Pod jego dowodzeniem angielski klub spisywał się jednak jeszcze gorzej. Następnie działacze klubu musieli sprzedać wielu zawodników, by spłacić część długów. Wśród nich był między innymi Jonathan Woodgate, którego sprzedaż rozpoczęła konflikt między Ridsdalem a Venablesem. Powodem był fakt, iż Ridsdale obiecał szkoleniowcowi Leeds pozostanie Woodgate'a na Elland Road. Ostatecznie Venables został zwolniony z funkcji trenera, a jego zastępcą został Peter Reid. Leeds grało jednak coraz gorzej, jednak Readowi udało się uchronić zespół przed spadkiem do drugiej ligi w przedostatniej kolejce sezonu. W tym czasie Peter Ridsdale zrezygnował z funkcji prezesa klubu, a na stanowisku zastąpił go profesor John McKenzie – ekspert ekonomii. Długi drużyny sięgały wówczas ponad 100 milionów euro^[19]. W październiku 2003 roku poinformowano o długach klubu wynoszących 127,5 miliona euro^[20][21]. Nieudany początek sezonu 2003/2004 doprowadził do kolejny zmian w klubie – Peter Read podał się do dymisji, a drużynę do końca rozgrywek prowadził Eddie Gray. Następnie ugandyjski potentat – Michael Ezra zaoferował kupno klubu, spłacenie 60 milionów funtów długu i dołożenie 30 milionów na wzmocnienia zespołu^[22], jednak Leeds zostało ostatecznie przejęte przez konsorcjum miejscowych inwestorów^[23]. Na jego czele stanął Gerald Krasner, który został prezesem klubu. Leeds w końcowej tabeli zajęło przedostatnie miejsce i spadło do The Championship. W drugiej lidze zespół radził sobie przeciętnie zajmując czternaste miejsce w gronie 24 zespołów. W następnym sezonie, zajmując piąte miejsce w tabeli, Leeds stanęło przed szansą na powrót do Premiership poprzez baraże. W półfinale wyeliminowali Preston North End, ale w finale musieli uznać wyższość Watfordu, który wygrał 3:0 i awansował do najwyższej klasy rozgrywek w Anglii. Na stanowisku szkoleniowca Kevina Blackwella zastąpił Dennis Wise, którego asystentem został Gustavo Poyet. W sezonie 2006/2007 Leeds wciąż borykało się z olbrzymimi problemami finansowymi. Z tego też powodu, pod koniec rozgrywek federacja podjęła decyzję o ukaraniu „Pawi” odebraniem dziesięciu punktów^[24][25]. Angielski zespół zajął ostatnie miejsce w drugiej lidze i po raz pierwszy od osiemnastu lat spadł do trzeciej ligi. Na starcie sezonu 2007/2008 drużyna została ukarana odjęciem piętnastu punktów^[26], które odrobiła już w pierwszych pięciu kolejkach. 28 stycznia 2008 roku trener Leeds – Dennis Wise odszedł z klubu i został dyrektorem sportowym Newcastle United^[27]. Jego następcą został wybrany Gary McAllister^[28], który jako piłkarz na Elland Road spędził siedem lat, rozegrał 231 meczów i strzelił 31 goli. O rolę szkoleniowca klubu ubiegali się także Dave Bassett, Tony Adams, Steve McClaren, Paul Ince, Paul Newell, Graeme Souness, Alan Shearer, Glen Hoddle i Gianluca Vialli. W sezonie 2007/2008 Leeds mimo znakomitego początku rozgrywek w końcowej tabeli uplasowało się dopiero na piątym miejscu, co dało mu prawo startu w barażach. Po pokonaniu w dwumeczu półfinałowym Carlisle United 3:2, Leeds przegrało 0:1 z Doncaster Rovers i zaprzepaściło szansę na powrót do drugiej ligi. Napastnik Leeds – Jermaine Beckford z 20 trafieniami na koncie zajął drugie miejsce w klasyfikacji najlepszych strzelców sezonu. 21 grudnia 2008 roku z powodu słabych wyników ze stanowiska szkoleniowca klubu został zwolniony Gary McAllister^[29], a jego następcą 23 grudnia wybrano Simona Graysona^[30]. W sezonie 2008/2009 zespół ponownie wystąpił w barażach o awans do The Championship, jednak przegrał w nich z Millwall.

8 maja 2010 roku wygrywając 2:1 spotkanie z Bristol Rovers Leeds zapewniło sobie bezpośredni awans do rozgrywek The Championship^[31].

Stan na 5 lutego 2023^[32]

• Nazwa: Elland Road
• Pojemność: 40 296
• Inauguracja: 15.10.1904
• Wymiary boiska: 105 × 65 m
• Rekordowa frekwencja: 59 892 widzów (Leeds vs. Sunderland – 15.03.1967)
• Przydomek: „The Road”, „The Strutting Ground”

• Finał Pucharu Europy: 1
  • 1975
• Półfinał Ligi Mistrzów: 1
  • 2001
• Puchar UEFA/Puchar Miast Targowych: 2
  • 1968, 1971
• Finał Pucharu Miast Targowych: 1
  • 1967
• Finał Pucharu Zdobywców Pucharów: 1
  • 1973

• Mistrzostwo Anglii: 3
  • 1969, 1974, 1992
• Wicemistrzostwo Anglii: 5
  • 1965, 1966, 1970, 1971, 1972
• Mistrzostwo drugiej ligi angielskiej: 4
  • 1924, 1964, 1990, 2020
• Wicemistrzostwo drugiej ligi angielskiej: 3
  • 1928, 1932, 1956
• Puchar Anglii: 1
  • 1972
• Finał Pucharu Anglii: 3
  • 1965, 1970, 1973
• Puchar Ligi Angielskiej: 1
  • 1968
• Finał Pucharu Ligi Angielskiej: 1
  • 1996
• Tarcza Wspólnoty: 2
  • 1969, 1992
• Finał Tarczy Wspólnoty: 1
  • 1974

Sezon	Liga									FA Cup[34]	Puchar Ligi[35]	Europa / Inne		Najlepszy strzelec[36][36][37]		Publi– czność[38]
	Rozgrywki	M	W	R	P	B+	B–	Pkt	Poz.					Piłkarz	Gole
1919/1920	ML	34	11	9	14	56	56	31	12.	DNE				brak danych[39]		brak danych[39]
1920/1921	Div 2	42	14	10	18	40	45	38	14.	PR[40]				Robert Thompson	12	14 967
1921/1922	Div 2	42	16	13	13	48	38	45	8.	R1				Tommy Howarth	13	13 645
1922/1923	Div 2	42	18	11	13	43	36	47	7.	R2				Percy Whipp	16	13 420
1923/1924	Div 2	42	21	12	9	61	35	54	1.	R3				Jack Swann	18	16 313
1924/1925	Div 1	42	11	12	19	46	59	34	18.	R1				Jack Swann	11	23 001
1925/1926	Div 1	42	14	8	20	64	76	36	19.	R3				Tom Jennings	26	21 382
1926/1927	Div 1	42	11	8	23	69	88	30	21.	R4				Tom Jennings	37	22 073
1927/1928	Div 2	42	25	7	10	98	49	57	2.	R3				Tom Jennings Jock White	21	21 835
1928/1929	Div 1	42	16	9	17	71	84	41	13.	R4				Charlie Keetley	22	22 427
1929/1930	Div 1	42	20	6	16	79	63	46	5.	R4				Russell Wainscoat	18	20 910
1930/1931	Div 1	42	12	7	23	68	81	31	21.	R5				Charlie Keetley	23	15 755
1931/1932	Div 2	42	22	10	10	78	54	54	2.	R3				Charlie Keetley	23	14 079
1932/1933	Div 1	42	15	14	13	59	62	44	8.	R5				Arthur Hydes	20	17 473
1933/1934	Div 1	42	17	8	17	75	66	42	9.	R3				Arthur Hydes	16	16 052
1934/1935	Div 1	42	13	12	17	75	92	38	18.	R4				Arthur Hydes	25	16 344
1935/1936	Div 1	42	15	11	16	66	64	41	11.	R5				George Brown	20	20 341
1936/1937	Div 1	42	15	4	23	60	80	34	19.	R3				Arthur Hydes	11	18 230
1937/1938	Div 1	42	14	15	13	64	69	43	9.	R4				Gordon Hodgson	26	21 979
1938/1939	Div 1	42	16	9	17	59	67	41	13.	R4				Gordon Hodgson	21	19 444
Rozgrywki wstrzymanie na czas II wojny światowej.
1945/1946	n/a[41]									R3				George Ainsley[42]	2	18 000
1946/1947	Div 1	42	6	6	30	45	90	18	22.	R3				George Ainsley	12	26 040
1947/1948	Div 2	42	14	8	20	62	72	36	18.	R3				Albert Wakefield	21	28 521
1948/1949	Div 2	42	12	13	17	55	63	37	15.	R3				Len Browning	14	29 402
1949/1950	Div 2	42	17	13	12	54	45	47	5.	R6				Frank Dudley	16	32 124
1950/1951	Div 2	42	20	8	14	63	55	48	5.	R4				Len Browning	20	27 127
1951/1952	Div 2	42	18	11	13	59	57	47	6.	R5				Ray Iggleden	20	26 585
1952/1953	Div 2	42	14	15	13	71	63	43	10.	R3				John Charles	27	20 432
1953/1954	Div 2	42	15	13	14	89	81	43	10.	R3				John Charles	43[43]	22 709
1954/1955	Div 2	42	23	7	12	70	53	53	4.	R3				Harold Brook	16	21 695
1955/1956	Div 2	42	23	6	13	80	60	52	2.	R3				John Charles	29	25 152
1956/1957	Div 1	42	15	14	13	72	63	44	8.	R3				John Charles	39[44]	32 721
1957/1958	Div 1	42	14	9	19	51	63	37	17.	R3				Hugh Baird	20	25 168
1958/1959	Div 1	42	15	9	18	57	74	39	15.	R3				Alan Shackleton	17	25 334
1959/1960	Div 1	42	12	10	20	65	92	34	21.	R3				John McCole	23	21 877
1960/1961	Div 2	42	14	10	18	75	83	38	14.	R3	R4			John McCole	23	13 423
1961/1962	Div 2	42	12	12	18	50	61	36	19.	R3	R4			Billy Bremner Jack Charlton	12	13 340
1962/1963	Div 2	42	19	10	13	79	53	48	5.	R5	R3			Jim Storrie	27	20 376
1963/1964	Div 2	42	24	15	3	71	34	63	1.	R4	R4			Albert Johanneson Ian Lawson	15	28 723
1964/1965	Div 1	42	26	9	7	83	52	61	2.	RU	R3			Jim Storrie	19	36 413
1965/1966	Div 1	42	23	9	10	79	38	55	2.	R4	R3	Puchar Miast Targowych	SF	Peter Lorimer	19	34 601
1966/1967	Div 1	42	22	11	9	62	42	55	4.	SF	R4	Puchar Miast Targowych	RU	Johnny Giles	18	35 914
1967/1968	Div 1	42	22	9	11	71	41	53	4.	SF	W	Puchar Miast Targowych	W	Peter Lorimer	30	35 027
1968/1969	Div 1	42	27	13	2	66	26	67	1.	R3	R4	Puchar Miast Targowych	R4	Mick Jones	17	34 424
1969/1970	Div 1	42	21	15	6	84	49	57	2.	RU	R3	Tarcza Wspólnoty	W	Allan Clarke Mick Jones	26	35 324
												Puchar Europy	SF
1970/1971	Div 1	42	27	10	5	72	30	64	2.	R5	R2	Puchar Miast Targowych	W	Allan Clarke	23	37 218
												Puchar Miast Targowych (baraż)	RU
1971/1972	Div 1	42	24	9	9	73	31	57	2.	W	R3	Puchar UEFA	R1	Peter Lorimer	29	35 023
1972/1973	Div 1	42	21	11	10	71	45	53	3.	RU	R4	Puchar Zdobywców Pucharów	RU	Allan Clarke	26	33 993
1973/1974	Div 1	42	24	14	4	66	31	62	1.	R5	R2	Puchar UEFA	R3	Mick Jones	17	37 026
1974/1975	Div 1	42	16	13	13	57	49	45	9.	R6	R4	Tarcza Wspólnoty	RU	Allan Clarke	22	34 496
												Puchar Europy	RU
1975/1976	Div 1	42	21	9	12	65	46	51	5.	R4	R3			Duncan McKenzie	17	30 804
1976/1977	Div 1	42	15	12	15	48	51	42	10.	SF	R2			Joe Jordan	12	31 176
1977/1978	Div 1	42	18	10	14	63	53	46	9.	R3	SF			Ray Hankin	21	29 808
1978/1979	Div 1	42	18	14	10	70	52	50	5.	R4	SF			John Hawley	17	27 964
1979/1980	Div 1	42	13	14	15	46	50	40	11.	R3	R2	Puchar UEFA	R2	Kevin Hird	8	22 813
1980/1981	Div 1	42	17	10	15	39	47	44	9.	R3	R2			Carl Harris	10	21 105
1981/1982	Div 1	42	10	12	20	39	61	42[45]	20.	R4	R2			Arthur Graham Frank Worthington	9	21 889
1982/1983	Div 2	42	13	21	8	51	46	60	8.	R4	R3			Aiden Butterworth	13	17 025
1983/1984	Div 2	42	16	12	14	55	56	60	10.	R3	R3			Tommy Wright	11	15 173
1984/1985	Div 2	42	19	12	11	66	43	69	7.	R3	R3			Tommy Wright	15	15 504
1985/1986	Div 2	42	15	8	19	56	72	53	14.	R3	R3	Full Members Cup	Grp	Ian Baird	12	12 715
1986/1987	Div 2	42	19	11	12	58	44	68	4.[46]	SF	R2	Full Members Cup	R1	Ian Baird	19	18 362
1987/1988	Div 2	44	19	12	13	61	51	69	7.	R3	R3	Full Members Cup	R2	John Sheridan	14	19 493
1988/1989	Div 2	46	17	16	13	59	50	67	10.	R4	R3	Full Members Cup	R2	Bobby Davison	17	20 505
1989/1990	Div 2	46	24	13	9	79	52	85	1.	R3	R2	Full Members Cup	R4	Gordon Strachan	18	26 865
1990/1991	Div 1	38	19	7	12	65	47	64	4.	R4	SF	Full Members Cup	NF	Lee Chapman	31	25 779
1991/1992	Div 1	42	22	16	4	74	37	82	1.	R3	R5	Full Members Cup	R2	Lee Chapman	20	27 668
1992/1993[47]	Prem	42	12	15	15	57	62	51	17.	R4	R3	Tarcza Wspólnoty	W	Lee Chapman	17	27 585
												Liga Mistrzów	R2
1993/1994	Prem	42	18	16	8	65	39	70	5.	R4	R2			Rod Wallace	17	33 327
1994/1995	Prem	42	20	13	9	59	38	73	5.	R5	R2			Anthony Yeboah	13	30 959
1995/1996	Prem	38	12	7	19	40	57	43	13.	R6	RU	Puchar UEFA	R2	Anthony Yeboah	19	30 273
1996/1997	Prem	38	11	13	14	28	38	46	11.	R5	R3			Rod Wallace	8	30 348
1997/1998	Prem	38	17	8	13	57	46	59	5.	R6	R4			Jimmy Floyd Hasselbaink	22	32 303
1998/1999	Prem	38	18	13	7	62	34	67	4.	R5	R4	Puchar UEFA	R2	Jimmy Floyd Hasselbaink	20[48]	36 028
1999/2000	Prem	38	21	6	11	58	43	69	3.	R5	R4	Puchar UEFA	SF	Michael Bridges	21	37 579
2000/2001	Prem	38	20	8	10	64	43	68	4.	R4	R3	Liga Mistrzów	SF	Mark Viduka	22	37 866
2001/2002	Prem	38	18	12	8	53	37	66	5.	R3	R4	Puchar UEFA	R4	Mark Viduka	16	39 460
2002/2003	Prem	38	14	5	19	58	57	47	15.	R6	R3	Puchar UEFA	R3	Mark Viduka	22	37 768
2003/2004	Prem	38	8	9	21	40	79	33	19.	R3	R3			Mark Viduka	12	36 119
2004/2005	Champ[49]	46	14	18	14	49	52	60	14.	R3	R3			David Healy Brian Deane	7	28 814
2005/2006	Champ	46	21	15	10	57	38	78	5.[50]	R3	R3			David Healy Rob Hulse	14	22 294
2006/2007	Champ	46	13	7	26	46	72	36[51]	24.	R3	R3			David Healy	10	20 184
2007/2008	Lge 1	46	27	10	9	72	38	76[52]	5.[53]	R1	R2	Football League Trophy	NQF	Jermaine Beckford	20	26 040
2008/2009	Lge 1	46	26	6	14	77	49	84	4.[54]	R2	R4	Football League Trophy	R2	Jermaine Beckford	34	22 849
2009/2010	Lge 1	46	25	11	10	77	44	86	2.	R4	R3	Football League Trophy	NFI[55]	Jermaine Beckford	31[56]	23 116
2010/2011	Champ	46	19	15	12	81	70	72	7.	R3	R2			Luciano Becchio	20	26 739
2011/2012	Champ	46	17	10	19	65	68	61	14.	R3	R3			Ross McCormack	19	23 369
2012/2013	Champ	46	17	10	19	57	66	61	13.	R5	R5			Luciano Becchio	19	21 572
2013/2014	Champ	46	16	9	21	59	67	57	15.	R3	R3			Ross McCormack	29	25 088
2014/2015	Champ	46	15	11	20	50	61	56	15.	R3	R2			Mirko Antenucci	10	24 276
2015/2016	Champ	46	14	17	15	50	58	59	13.	R5	R1			Chris Wood	13	21 667
2016/2017	Champ	46	22	9	15	61	47	75	7.	R4	QF			Chris Wood	30	27 699
2017/2018	Champ	46	17	9	20	59	64	60	13.	R3	R4			Kemar Roofe	14	31 521
2018/2019	Champ	46	25	8	13	73	50	83	3.	R3	R2			Kemar Roofe	15	33 834
2019/2020	Champ	46	28	9	9	77	35	93	1.	R3	R2			Patrick Bamford	16	34 834
2020/2021	Prem	38	18	5	15	62	54	59	9.	R3	R2			Patrick Bamford	17	474
2021/2022	Prem	38	9	11	18	42	79	38	17.	R3	R4			Raphinha	11	36 405
2022/2023	Prem	38	6	7	25	48	78	31	19.	R5	R3			Rodrigo Moreno	13	36 502
2023/2024	Champ	46	27	9	10	81	43	90	3.[57]	R5	R2			Crysencio Summerville	19

Legenda:

Zwycięstwo

Drugie miejsce

Awans

Spadek

Rozgrywki pisane pogrubioną czcionką oznaczają sezon po awansie lub spadku.
Najlepsi strzelcy pisani pogrubioną czcionką oznaczają, że dany zawodnik został królem strzelców ligowych rozgrywek.

„English Football Hall of Fame” (piłkarze)

• Éric Cantona (2002)
• John Charles (2002)
• Billy Bremner (2004)
• Jack Charlton (2005)
• Ian Rush (2006)

„English Football Hall of Fame” (trenerzy)

• Brian Clough (2002)
• Don Revie (2004)
• Terry Venables (2007)
• Jimmy Armfield (2008)

100 legend ligi angielskiej

• Wilf Copping
• John Charles
• Johnny Giles
• Billy Bremner
• Norman Hunter
• Ian Rush
• Éric Cantona

Najlepszy zawodnik roku FWA

• Bobby Collins (1965)
• Jack Charlton (1967)
• Billy Bremner (1970)
• Gordon Strachan (1991)

Najlepszy zawodnik roku PFA

• Norman Hunter (1974)

Najlepszy młody zawodnik roku PFA

• Harry Kewell (2000)

Najlepszy gol sezonu

• Rod Wallace (1993/1994)
• Anthony Yeboah (1995/1996)

Najwyższa wygrana w lidze

• 8:0 vs Leicester City (1934)

Najwyższa wygrana w Pucharze Anglii

• 8:1 vs Crystal Palace (1930)

Najwyższa wygrana w Pucharze Ligi Angielskiej

• 5:1 vs Mansfield Town (1963)

Najwyższa wygrana w europejskich pucharach

• 10:0 vs Lyn Fotball (1969)

Najwyższa porażka w lidze

• 1:8 vs Stoke City (1934)

Najwyższa porażka w Pucharze Anglii

• 2:7 vs Middlesbrough (1946)

Najwyższa porażka w Pucharze Ligi Angielskiej

• 0:7 vs Arsenal F.C. (1979), vs West Ham United (1966)

Najwyższa porażka w europejskich pucharach

• 0:4 vs Lierse SK (1971), vs FC Barcelona (2000)

Najwyższa kwota wydana na transfer

• 18 000 000 £ – kupno Rio Ferdinanda z West Hamu United (2000)

Najwyższa kwota otrzymana za transfer

• 33 100 000 £ – sprzedaż Rio Ferdinanda do Manchesteru United (2002)

Najwięcej występów

• Jack Charlton (773)

Najwięcej goli

• Peter Lorimer (238)

• Oficjalna strona Leeds United