Jason Lamy Chappuis

Jason Lamy Chappuis

Data i miejsce urodzenia	9 września 1986 Missoula
Klub	Bois d’Amont
Debiut w PŚ	28.02 2004, Oslo (27. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	28.02 2004, Oslo (27. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	18.12 2004, Ramsau (3. miejsce)
Rekord życiowy	209,5 m na Letalnicy w Planicy (21 marca 2007)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Francja Igrzyska olimpijskie złoto Vancouver 2010 Gundersen HS106 Mistrzostwa świata złoto Oslo 2011 Gundersen HS134 złoto Val di Fiemme 2013 Gundersen HS106 złoto Val di Fiemme 2013 Sztafeta złoto Val di Fiemme 2013 Sprint drużynowy złoto Falun 2015 Sprint drużynowy brąz Liberec 2009 Start masowy brąz Liberec 2009 Gundersen HS134 brąz Val di Fiemme 2013 Gundersen HS134 brąz Falun 2015 Gundersen HS100 brąz Falun 2015 Sztafeta Mistrzostwa świata juniorów srebro Rovaniemi 2005 Sztafeta brąz Sollefteå 2003 Sztafeta Puchar Świata Kryształowa kula 2009/2010 Kryształowa kula 2010/2011 Kryształowa kula 2011/2012 2. miejsce 2006/2007 2. miejsce 2012/2013 Puchar Świata (sprint) Mała kryształowa kula 2006/2007 2. miejsce 2007/2008 Letnie Grand Prix 2. miejsce 2007
Multimedia w Wikimedia Commons

Jason Lamy Chappuis (ur. 9 września 1986 w Missoula) – francuski kombinator norweski. Startuje w tej dyscyplinie od 1992 roku, zaś na arenie międzynarodowej zadebiutował w 2002 podczas konkursu Pucharu FIS w Klingenthal zdobywając 8. miejsce metodą Gundersena. Największymi sukcesami są zdobyte medale: złoty igrzysk olimpijskich w Vancouver oraz pięć złotych na mistrzostwach świata. Zdobywał także dwa brązowe krążki na mistrzostwach świata w Libercu, jeden na mistrzostwach świata w Val di Fiemme oraz dwa na mistrzostwach świata w Falun. Zdobywca Pucharu Świata w sezonie 2009/2010, 2010/2011 oraz 2011/2012. Natomiast w sezonie 2006/2007 – Małej Kryształowej Kuli za sprinty. Jego lepszą stroną w dwuboju są skoki.

W 2009 roku zdobył brązowe medale mistrzostw Francji w skokach narciarskich w konkursie indywidualnym i w konkursie drużynowym^[1]. Kolejny brązowy medal w skokach narciarskich zdobył w ramach Mistrzostw Francji 2010 w Prémanon^[2].

Kuzyn Jasona, Ronan Lamy Chappuis, jest skoczkiem narciarskim^[3][4].

Po Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym w 2015 roku w Falun poinformował o zakończeniu sportowej kariery. Na początku maja 2017 podjął jednak decyzję o jej wznowieniu^[5]. Karierę ponownie zakończył na początku kwietnia 2018 roku, zwyciężając w mistrzostwach Francji w kombinacji norweskiej i konkursie drużynowym krajowego czempionatu w skokach narciarskich. W sumie w swojej karierze zdobył 12 tytułów mistrza kraju w kombinacji norweskiej i skokach narciarskich^[6].

Lamy Chappuis rozpoczął swoją karierę międzynarodową w sezonie 2002/2003. Wystartował wtedy w 11 konkursach, wliczając w to: Puchar FIS, międzynarodowe zawody juniorskie, mistrzostwa świata juniorów, Puchar Świata B.

Swój debiut zaliczył 14 grudnia 2002 roku w niemieckim Klingenthal. Zdobywając nieoczekiwanie 8. miejsce metodą Gundersena, tracąc do zwycięzcy 25 sekund^[7]. Jednak dzień później był dopiero 34.^[8] Następne zawody w których startował reprezentując Francję odbył miesiąc późnej w Villach był tam na 4.^[9] i 5. miejscu^[10]. W ostatni weekend stycznia w Planicy wygrał po raz pierwszy zawody międzynarodowe^[11]. Wyprzedził na mecie drugiego zawodnika o 46 sekund. Tak dobry start zaowocował startem na mistrzostwach świata juniorów w Sollefteå w Szwecji. Indywidualnie zajął 16. miejsce w Gundersenie^[12] i 18. miejsce w sprincie^[13], a wraz z kolegami z drużynowy zdobył brązowy medal w konkursie drużynowym^[14]. Po mistrzostwach miesiąc odpoczywał, lecz gdy wystartował od razu dobrze rozegrał dwubój. Był 5.^[15] i wygrał zawody w Planicy^[16]. Trenerzy zauważyli to i Lamy Chappuis wystartował w dwóch konkursu Pucharu Świata B w Norwegii. W Trondheim był 13.^[17], a w Stryn 28.^[18]

Lamy Chappuis w sezonie 2003/2004 wystartował w zawodach Pucharu Świata. Jednak zanim do tego doszło startował we Włoszech, Niemczech i Austrii w Pucharze FIS oraz dwukrotnie w Pucharze Świata B. W tej części sezonu największym sukcesem było zwycięstwo w Klingenthal^[19].

Lamy Chappuis po raz drugi został wybrany do reprezentacji młodzieżowej Francji na mistrzostwa świata, które tym razem miały się odbyć w norweskim Strynie. W konkursie sprinterskim zdobył 5. miejsce^[20], a w biegu sztafetowym wraz z kolegami zajął 6. miejsce^[21].

Dostarczone punkty z ww. konkursów dało możliwość Francuzowi start w Pucharze Świata. W ciągu dwóch weekendów wystartował w czterech konkursach. Dwóch w Oslo na słynnym Holmenkollen i dwóch w Lahti. Debiut w PŚ był udany. W pierwszym starcie był 27.^[22] i zdobył 4 punkty wyprzedzając m.in. Ronny’ego Heera, Georga Hetticha. Dzień później było gorzej. Francuz był o 10 pozycji niżej^[23]. W Lahti był 23.^[24] i 29.^[25], zdobywając 12 punktów i wyprzedzając ponownie światowej klasy dwuboistów. Po zawodach w Finlandii zakończył starty w Pucharze Świata zdobywając 16 punktów dające 41. miejsce w klasyfikacji generalnej^[26].

Ostatnie starty w sezonie 2003/2004 odbyły się w szwajcarskim kurorcie Sankt Moritz. Lamy Chappuis zajął tam najpierw drugie miejsce^[27], a w ostatnich zawodach sezonu – pierwsze^[28].

Sezon 2004/2005 obfitował w dużą ilość startów w Pucharze Świata (startował w 11 na 18) dzięki czemu zdobył 52 punkty. W Ruce zdobył 15 oczek, dzięki dobrym skokom zajmując 16. miejsce^[29]. W drugim konkursie było gorzej, gdyż ukończył zawody na 36. miejscu^[30]. W Trondheim został sklasyfikowany tylko raz, w sprincie, będąc 28.^[31] Następnie odbyły się trzy konkursy w Niemczech, gdzie dwukrotnie zdobył punkty, za miejsca 20^[32] i 17.^[33] Tylko w pierwszym z tych konkursów nie udało się zdobyć punktów. Zabrakło do tego 11 sekund. Po konkursach u naszych zachodnich sąsiadów odbyły się dwa konkursy w Seefeld. Jednak tam Francuz nie zdobył punktów^[34][35]. Kolejne zawody odbyły się w Libercu. Lamy Chappuis został tam sklasyfikowany na 20. miejscu^[36]. Trzy tygodnie później we włoskim Pragelato odbyły się ostatnie zawody w Pucharze Świata z jego udziałem. W konkursie drużynowym jako zawodnik na pierwszej zmianie pomógł Francji zdobyć 5. miejsce^[37]. Następnego dnia w sprincie był 20.^[38]

W 2005 roku Jason zadebiutował mś seniorów, startując na mistrzostwach świata w Oberstdorfie. Wystartował we wszystkich trzech konkurencjach. W biegu metodą Gundersena był 33.^[39], a w sprincie 21.^[40] Będąc w składzie drużyny Francuskiej zdobył 7. miejsce w konkursie drużynowym^[41].

Po mistrzostwach świata Lamy Chappuis nie startował już w Pucharze Świata. Jednak dwukrotnie wystartował w Pragelato w ramach Pucharu FIS. Miały to myć zawody w ramach przygotowań do mistrzostw świata juniorów. Francuz dwukrotnie wygrał^[42][43] i mógł spokojnie wypocząć przez MŚJ.

Mistrzostwa świata juniorów w Rovaniemi były ostatnimi sprawdzianami formy w tym sezonie. Francuz przywiózł z Finlandii tylko jeden medal za drugie miejsce w konkursie drużynowym^[44]. W konkursach indywidualnych był tylko na miejscach 8.^[45] (Gundersen) i 6.^[46] (sprint). Były to ostatnie mistrzostwa juniorów w których mógł wystąpić Francuz. Podczas wszystkich tego typu zawodów zdobył dwa medale, jeden srebrny i jeden brązowy.

To był przełomowy sezon w karierze Francuza. Po dwóch zimach w których zajmował co najwyżej miejsce w drugiej dziesiątce nadszedł bardzo dobry sezon. W ciągu 18 startów, ani razu nie był poza czołową trzydziestką, a nawet dwudziestką. 18 grudnia 2005 roku w Ramsau am Dachstein podczas startu sprinterskiego po raz pierwszy stanął na podium Pucharu Świata^[47]. Będąc trzeci ustąpił tylko Norwegom Moanowi i Mortenowi Græsli’emu. Drugi raz na „pudle” stanął w czeskim Harrachovie ustępując dominatorowi tamtego sezonu – Finowi Manninenowi i Niemcowi Hettichowi^[48]. Było to również podczas zawodów sprinterskich. Do końca sezonu jeszcze stanął na podium dwa razy. Najpierw w Oslo był drugi^[49] (za Tande), a potem wygrał ostatnie zawody w tej zimie w Sapporo wyprzedzając na mecie o 23 sekundy zwycięzcę Pucharu Świata^[50], choć przed biegami miał tylko 5 sekund przewagi nad drugim zawodnikiem, a nad liderem PŚ 1 minutę i 6 sekund.

Lamy Chappuis w pierwszych zawodach w Ruce wygrał zawody metodą Gundersena, zostając pierwszym liderem Pucharu Świata^[51]. Koszulkę lidera utrzymał tylko przez tydzień. W Lillehammer był 5.^[52] i 4.^[53] przez co stracił żółty trykot na rzecz Moana (wtedy tracił zaledwie 5 punktów). Kolejne zawody w Ramsau nie był już tak udane w jednym z dwóch startów nawet nie zdobył punktów (był 42.)^[54], a w drugim starcie na finiszu przegrał z Moanem o 0,7 sekundy^[55]. W prestiżowym niemieckim Tourze był 12., ani razu nie stanął na podium; w drużynowym sprincie udało mu się być 4 (w pozostałych był 9. i 24.), choć wraz z Maximem Laheurte prowadził po skokach. Tydzień p��źniej zdobył 3. miejsce w Val di Fiemme przegrywając tylko z dwoma Austriakami^[56]. Następne zawody indywidualne odbyły się w Seefeld. Tam Jason był drugi za Gottwaldem^[57]. Później nastąpiła dwutygodniowa przerwa (brak odpowiednich warunków w Libercu) po której po raz pierwszy od kilku lat zawody PŚ w kombinacji norweskiej odbyły się w Zakopanem. Jednak stolica Polskich Tatr nie była za szczęśliwa dla Francuza. 5.^[58] i 9.^[59] miejsce nie satysfakcjonowało zawodnika z Missouli. Potem była ponadmiesięczna przerwa spowodowana mistrzostwami świata.

Ostatnie zawody w sezonie odbyły się w Skandynawii. Zaplanowano 2 konkursy w Lahti i dwa w Oslo. W Finlandii Francuz raz stanął na najniższym stopniu podium^[60], a w drugich był 17.^[61] W stolicy Norwegii było znacznie lepiej. Choć pierwsze zawody odwołano (z powodu mocnego wiatru na skoczni), to finałowe zawody udało się rozegrać. W nich najlepszy był właśnie Lamy Chappuis^[62] wyprzedzając Felixa Gotwalda, który tym startem skończył swoją karierę.

Ostatecznie w ciągu 15 startów Francuz zdobył 696 punktów tracąc do zwycięzcy Manninena 69 oczek^[63]. Na podium stanął 6 razy, w tym po 2 na każdym stopniu.

W 2007 roku mistrzostwa świata odbyły się w Sapporo, w Japonii. Jason po raz drugi uczestniczył w tej imprezie. Startował we wszystkich trzech planowanych konkurencjach. Jednak ani razu nie był na podium, plasując się na miejscach: 7.^[64] w sprincie, 15.^[65] w Gundersenie i 6. w drużynie^[66].

Francuz gorzej rozpoczął ten sezon w porównaniu do poprzedniego. W Ruce był dwukrotnie na końcu pierwszej dziesiątki. Najpierw zajął dziesiątą lokatę w Gundersenie, a następnego dnia w sprincie ukończył rywalizację na dziewiątej pozycji. Kolejne zawody odbyły się w norweskim Trondheim. Właśnie tam Jason po raz pierwszy stanął na podium pucharu świata w tym sezonie, zajmując 3. miejsce w sprincie. Ostatnimi zawodami przed świętami Bożego Narodzenia odbyły się Ramsau. Tu Francuz ponownie wylądował w czołowej dziesiątce. Dwukrotnie mając szanse na stanięcie na podium. Pierwszej okazji nie wykorzystał, jednak w swojej słabszej dyscyplinie był drugi. W skokach zaprzepaścił swoją przewagę w skokach i został sklasyfikowany na piątej lokacie. W drugim konkursie był dziewiąty. Cykl zawodów w Niemczech zaczął słabo. W Oberhofie zajął dopiero 23. lokatę. Jednak inaugurujące nowy rok zawody w Schonach Francuz wygrał, a dzień później zajął szóste miejsce. Następne zawody odbyły się w Val di Fiemme. Przy nielicznej publiczności Jason był piąty. W drugim konkursie we Włoszech, Francuz zajął miejsce drugie tracąc do zwycięzcy zaledwie 0,3 sekundy. Po epizodzie we Włoszech kombinatorzy norwescy wrócili do Niemiec, gdzie odbyły się dwa konkursy. Pierwszym z nich był start masowy. Konkurencja ta trwała dwa dni. W sobotę odbył się bieg, a w niedzielny ranek skoki. Francuz w tej konkurencji był ósmy. Drugi konkurs odbył się po południu. Tym konkursie Jason również był na ósmej pozycji. W kolejny weekend Puchar Świata odbył się w austriackim Seefeld. Francuz spisał się tam bardzo dobrze. W pierwszym konkursie był piąty, a w drugim zwyciężył. Oba konkursy były sprintami co dało mu prowadzenie w klasyfikacji sprinterskiej. Po dwóch tygodniach przerwy zawody Pucharu Świata miały odbyć się w Libercu. Jednak pogoda spowodowała, iż z trzech planowanych konkursów rozegrano tylko jeden. Francuz zajął 16. miejsce. Tydzień później kombinatorzy odwiedzili Zakopane. Tu też pogoda zweryfikowała plany organizatorów. Nie rozegrano jednego konkursu, a w drugim Jason po słabym skoku i słabym biegu był dopiero 34. Ostatni raz tak słabo Francuz spisał się 16 grudnia 2006 roku, gdzie był dopiero czterdziesty drugi. W dzień przestępny Francuz jak się później okazało po raz ostatni w sezonie zajął miejsce w czołowej dziesiątce, zajmując właśnie 10. miejsce. Na zakończenie zimy, w Oslo Francuz zajął miejsca 18. (w Gundersenie) i 22. (w sprincie), tracąc przy tym szanse na zdobycie małej kryształowej kuli w sprincie.

Ostatecznie w ciągu 19 startów Lamy Chappuis zdobył 776 punktów, tracąc do zwycięzcy – Ackermanna 398 punktów. Na podium stanął cztery razy, w tym dwa razy na jego najwyższym stopniu. W klasyfikacji sprinterskiej zajął drugie miejsce, przygrywając walkę o zwycięstwo w ostatnim konkursie (przed zawodami był liderem) z Ackermannem czterema oczkami.

Pierwszy start w tym sezonie – w Ruce, był najgorszym wynikiem Francuza w tym mieście od czterech lat, gdy zajął 35. miejsce. Tym razem było lepiej. Lamy Chappuis zdobył siedem punktów za 24. miejsce. Tydzień później Jason dwukrotnie stanął na podium w zawodach w Trondheim. Najpierw był drugi, przegrywając jedynie z Magnusem Moanem, a na drugi dzień znalazł się na najniższym stopniu podium. Po raz pierwszy Francuz w ciągu jednego weekendu dwa razy stawał na podium Pucharu Świata. Tydzień później nastąpiła przerwa w zawodach. W Libercu zawody nie odbyły się z powodu niekorzystnych warunków atmosferycznych^[67]. W ostatni weekend przed świętami Lamy Chappuis wystartował jeszcze w dwóch konkursach w Ramsau, gdzie w pierwszym konkursie zaliczył nie najlepszy start. Podczas skoków Jason zajmował osiemnaste miejsce tracąc 1 minutę i 32 sekundy do prowadzących. Wynik ten nie pozwalał na dobry wynik w końcowym rozrachunku i podczas biegu Francuz zszedł z trasy. Na drugi dzień Jason spisał się lepiej podczas serii skoków (był 9.) i podczas biegu miał małą stratę do najmocniejszych rywali co spowodowało, iż na mecie wygrał między innymi z liderem Pucharu Świata Anssim Koivurantą. Zajął trzecie miejsce, przegrywając na finiszu z Kircheisenem i Demongiem. Do zwycięzcy stracił tylko pół sekundy. Tydzień później w Oberhofie Francuz znalazł się na piątym oraz na trzecim miejscu. W Schonach podczas zawodów indywidualnych nie uczestniczył w biegu przez co nie został sklasyfikowany. W konkursie drużynowym razem z kolegami zajął piąte miejsce. W Val di Fiemme nie wystartował w żadnym z dwóch zaplanowanych konkursów. Wystartował za to w próbie przedolimpijskiej w Whistler. Zajął tam siódme i szóste miejsce, przy czym w pierwszym starcie do podium stracił jedynie 1,8 sekundy. Dwa tygodnie później zawody odbyły się w Chaux-Neuve. Tutaj również Jason był blisko podium, ostatecznie zajmując ósme i czwarte miejsce. W kolejnych zawodach w Seefeld Francuz ponownie nie wystąpił. Zaś w Klingenthal zajął 13. i 2. miejsce, przegrywając jedynie z Billem Demongiem o 0,6 sekundy. Po tych zawodach nastąpiła trzytygodniowa przerwa spowodowana mistrzostwami świata w Libercu. W ostatnich czterech konkursach, w Lahti oraz Vikersund Francuz tylko raz nie znalazł się w pierwszej piątce. W pierwszych zawodach w Finlandii Jason zajął szóste miejsce, a poza tym zajął trzecie miejsce w pierwszym konkursie w Lahti oraz piąte i czwarte miejsce w Norwegii.

Ostatecznie, w ciągu 19 startów, Lamy Chappuis zdobył 806 punktów, tracąc do zwycięzcy – Koivuranty 655 punktów. Na podium stanął sześć razy w tym dwa razy na drugim stopniu oraz cztery razy na najniższym jego stopniu.

W 2009 roku mistrzostwa świata odbyły się w czeskim Libercu. Jason po raz trzeci uczestniczył w tej imprezie, jednak po raz pierwszy zdobył medale na tych zawodach. Startował we wszystkich czterech planowanych konkurencjach, plasując się na miejscach: 3. w stracie masowym, 23. w Gundersenie na skoczni K90, 3. w Gundersenie na skoczni K120 i 4. w drużynie.

Francuz rozpoczął sezon od zwycięstwa w konkursie inauguracyjnym w Ruce i został liderem klasyfikacji generalnej. W drugim konkursie sezonu nie znalazł się na podium. Tydzień później w Lillehammer wygrał pierwszy konkurs, a w drugim był 3. Świetną passę kontynuował w Ramsau, gdzie okazał się najlepszy w dwóch konkursach. Następnie na podium stanął w jednym z konkursów rozgrywanych w Oberhofie – był wtedy trzeci. Po tym sukcesie forma Chappuisa nieco spadła i przez kilka konkursów nie potrafił przebić się na podium. Dopiero 16 stycznia w rozgrywanych u siebie zawodach w Chaux-Neuve, gdzie Jason dwukrotnie stanął na podium, jednak w obu konkursach przegrał z Magnusem Moanem. Tydzień później okazał się najlepszy w niemieckim Schonach, gdzie odniósł 5. zwycięstwo w sezonie. W dalszej części sezonu nie prezentował się już tak dobrze, jednak w samej końcówce wróciła świetna forma z początku. W pierwszym konkursie w Lahti zajął 10. miejsce i zapewnił sobie triumf w klasyfikacji końcowej. W drugim konkursie Jason stanął na 3. stopniu podium. W ostatnim konkursie sezonu, który był rozgrywany w Oslo, Chappuis podkreślił swój trium w Pucharze Świata i wygrał ostatnie zawody.

Ostatecznie Francuz zdobył 1155 punktów. Triumfował w 6. zawodach cyklu i odebrał Kryształową Kulę za zwycięstwo w Pucharze Świata.

Chappuis rozpoczął sezon od zwycięstwa w inauguracyjnym konkursie w Ruce, dzięki czemu nie oddał żółtego plastronu lidera pucharu świata (w pierwszym konkursie miał go z racji zwycięstwa w ubiegłorocznym pucharze świata). Zajmował pierwsze miejsce po skokach i zdołał utrzymać prowadzenie podczas biegu. Dzień później Chappuis był 3. Pomimo prowadzenia po konkursie skoków, podczas biegu zaprezentował słabszą dyspozycję i wyprzedził go zwycięzca Felix Gottwald oraz Mikko Kokslien. Pomimo 3. pozycji w drugim konkursie, Francuz utrzymał prowadzenie w klasyfikacji generalnej. Tydzień później w Lillehammer Chappuis był 2. w pierwszym i 1. w drugim konkursie. Podczas pierwszego konkursu zajmował 3. miejsce po skokach. W biegu awansował o jedną pozycję, przegrywając ostatecznie z Mikko Kokslienem, choć w pewnym momencie była także szansa na zwycięstwo. Po konkursie Chappuis utrzymał prowadzenie w klasyfikacji generalnej. W drugich zawodach był liderem po konkursie skoków, a w biegu utrzymał prowadzenie i wygrał o ok. 10 sekund z Kokslienem i Stecherem. Dzięki zwycięstwu umocnił się na prowadzeniu w klasyfikacji. Dwa tygodnie później w austriackim Ramsau Jason uplasował się kolejno na 5. i 4. pozycji. W pierwszym z konkursów po skoku zajmował 5. miejsce. W biegu udało mu się obronić lokatę zajmowaną po skokach, jednak nie zdołał powalczyć o wyższe miejsce. W drugim z konkursów po skokach był dopiero 8. Nieźle jednak zaprezentował się na trasie biegowej na której zajął 16. pozycję i ostatecznie awansował na 4. miejsce po całym konkursie. Pomimo nieco słabszych występów w stosunku do początku sezonu, Chappuis nadal wyraźnie prowadził w klasyfikacji generalnej przed 2. Stecherem i 3. Kokslienem. Po dłuższej przerwie pomiędzy zawodami PŚ, zawodnicy zawitali do niemieckiego Schonach. Tam Chappuis prowadził po skokach, jednak w biegu spisał się fatalnie. Ostatecznie zajął 11. miejsce i stracił prowadzenie w Pucharze Świata na rzecz Stechera. W pierwszym konkursie w Seefeld ustanowił rekord skoczni i z ogromną przewagą ruszył na trasę. W biegu utrzymał prowadzenie i wygrał konkurs. Powrócił na pozycję lidera Pucharu Świata. Dzień później także okazał się najlepszy w skokach, jednak z bardzo małą przewagą nad kolejnymi zawodnikami. W całym konkursie ostatecznie zajął 2. miejsce przegrywając z Magnusem Moanem o niecałe dwie sekundy, który po skokach zajmował dopiero 24. miejsce. Tydzień później na swojej ziemi zajął 4. lokatę. Prowadził po skokach, pomimo że nie oddał najdłuższej próby. Podczas biegu rywale szybko go dogonili, jednak nie dał im uciec. Walka rozstrzygnęła się na finiszu. W drugim konkursie na ojczystej ziemi, Francuz ponownie zdeklasował rywali na skoczni. Wygrał pewnie o 7 sekund przed Gottwaldem, zdążając jeszcze wziąć flagę Francji i z nią minąć metę. Po przerwie spowodowanej mistrzostwami puchar świata zawitał do Lahti. Tam Jason zapewnił sobie kryształową kulę. W pierwszym konkursie konkurs skoków rozgrywany był w trudnych warunkach. Mimo to, Francuz poradził sobie i zanotował 4. rezultat. Na trasie biegu dość szybko objął prowadzenie, jednak za wygraną nie dawał Eric Frenzel, który w skokach był sklasyfikowany o oczko niżej niż Chappuis. Ostatecznie obu rywali pogodził Björn Kircheisen, który doścignął czołówkę, zdołał uciec i wygrać. Jason dołożył kolejne podium do swojej kolekcji- był 3. Po tym konkursie zapewnił sobie zwycięstwo w pucharze świata. Francuz pożegnał sezon 5. lokatą w ostatnim konkursie. W skokach spisał się przeciętnie jak na swoje możliwości i uzyskał 8. wynik. W biegu jednak ponownie spisał się bardzo dobrze uzyskując 13. wynik.

W trakcie całego sezonu Jason zgromadził 894. punkty. Wygrał 4. konkursy (Ruka, Lillehammer, Seefeld, Chaux-Neuve), natomiast łącznie na podium stawał 8. razy (Ruka x2, Lillehammer x2, Seefeld x2, Chaux-Neuve oraz Lahti.

W 2011 roku odbyły się mistrzostwa świata w Oslo. Francuz wywiózł stamtąd indywidualny tytuł mistrza świata. W pierwszej konkurencji indywidualnej Jason spisał się zdecydowanie poniżej oczekiwań. Po skoku na odległość 102.5 m zajmował wprawdzie dobre 3. miejsce, jednak z minimalną przewagą nad wybitnymi biegaczami. Na trasie zawodnicy będący za nim po skokach, szybko go dogonili. Chappuis jakiś czas starał się biec razem z nimi, jednak ostatecznie nie dał rady i został sklasyfikowany na 15. miejscu. W konkursie drużynowym skoczył znakomicie – na 107. metr. Także nieźle spisał się w biegu, jednak jego drużyna zajęła 5. miejsce. Podczas ostatniej szansy na zdobycie złotego medalu w konkursie indywidualnym na tych mistrzostwach, Jason nie dał szans konkurencji. Oddał skok na 133.5 metra, co było drugim wynikiem, jednak w przeliczeniu na czas było to zaledwie 6 sekund straty do słabo biegającego Håvarda Klemetsena. Na trasie Chappuis spisał się jak na siebie rewelacyjnie. Szybko dogonił prowadzącego po skokach Norwega. Jakiś czas biegł z nim, jednak podczas trzeciej pętli postanowił mu uciec. Do końca biegł równo i szybko, dzięki czemu wyprzedził na mecie o 6 sekund Niemców Rydzeka i Frenzela. Przewaga ta byłaby zapewne większa, jednak Francuz pewny już triumfu zwolnił na ostatnich metrach, a przed samym finiszem już świętował swoje zwycięstwo. Uzyskał 14. czas w biegu. Złoty medal zdobyty podczas tej konkurencji, był jego pierwszym medalem na mistrzostwach świata z tego kruszcu. W konkursie drużynowym który kończył zmagania kombinatorów na tych mistrzostwach, Chappuis wraz z kolegami zajął 4. miejsce. Skoczył 128.5 m, a w biegu uzyskał przyzwoity wynik.

Pomimo że sezon w kombinacji norweskiej zakończył się tydzień wcześniej, Chappuis pojawił się w Planicy, gdzie w konkursie drużynowym skoków narciarskich wsparł reprezentację swojego kraju. Przypomnijmy, że do Planicy przyjechał z rekordem życiowym 209,5 metra ustanowionym 4 lata wcześniej. Wraz z Vincentem Descombes’em Sevoie, Nicolasem Mayerem oraz Emmanuelem Chedalem zajął 8. miejsce w konkursie. Oddał skoki na odległość 201.5 m oraz 196 m. Był najsilniejszym punktem reprezentacji Francji w tym konkursie. Indywidualnie po takich próbach zostałby sklasyfikowany na 16. lokacie. Dzięki temu występowi zapewnił sobie dożywotnie prawo do startu w Pucharze Świata w skokach narciarskich^[68].

Francuz wystąpił dotychczas na czterech igrzyskach. Pierwszy raz w tej imprezie uczestniczył w 2006 roku, podczas igrzysk w Turynie, jednak nie zdobył medalu. Pierwszy start był nieudany – miejsce poza pierwszą dziesiątką w Gundersenie nie było spełnieniem marzeń ekipy francuskiej. Czwarte miejsce podczas sprintu było poprawą, choć do podium stracił niecałe 13 sekund. Ostatni start to drużynowy konkurs. Piąte miejsce było przyzwoitym wynikiem patrząc, iż do podium Francja straciła ponad minutę.

Cztery lata później, na igrzyskach w Vancouver, podczas pierwszego konkursu na normalnej skoczni zdobył złoty medal. W konkursie skoków uzyskał 100 metrów i został sklasyfikowany na 5. pozycji. Na trasę wyruszył ze stratą 48 sekund do lidera po skokach – Fina Janne Ryynänena^[69]. W biegu odrobił straty wyprzedzając na finiszu Amerykanina Johnny’ego Spillane’a oraz Włocha Alessandro Pittina^[70].

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. Kombinacja norweska: Jason Lamy Chappuis mistrzem olimpijskim

Konkurs na dużej skoczni nie był dla Chappuisa udany. Na skoczni panowały bardzo loteryjne warunki, przez co wielu czołowych zawodników nie zdołało oddać dobrych skoków (zawodnicy później planowali bojkot zawodów Pucharu Świata w Oslo)^[71]. W tym gronie znalazł się także Jason. Po skokach był dopiero 29. W biegu nie zdołał odrobić strat i został sklasyfikowany na 18. pozycji.

Nieudane były dla niego także kolejne dwa występy olimpijskie. Mimo sporych oczekiwań, nie obronił złotego medalu z Vancouver i na igrzyskach w Soczi zajął dopiero 35. miejsce w konkursie na skoczni normalnej. Na dużej skoczni był siódmy, a do zwycięzcy Norwega Jørgena Graabaka stracił 16,4 s. W sztafecie Francuzi zajęli 4. miejsce, podium przegrywając z Austriakami. Na Igrzyskach w Pyjongczang, na które pojechał po wznowieniu kariery, oba konkursy indywidualne kończył na odległych pozycjach, a w drużynie był 5.

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Strata	Zwycięzca
11.	11 lutego	2006	Pragelato	Gundersen HS106/15 km	39:44,6	+1:59,4	Georg Hettich
5.	15 lutego	2006	Pragelato	Sztafeta HS134/4x5 km[72]	49:52,6	+1:32,0	Austria
4.	21 lutego	2006	Pragelato	Sprint HS134/7,5 km	18:29,0	+22,5	Felix Gottwald
1.	14 lutego	2010	Vancouver	Gundersen HS106/10 km	25:47,1	—	—
4.	23 lutego	2010	Vancouver	Sztafeta HS140/4x5 km[73]	48:55,6	+39,8	Austria
18.	25 lutego	2010	Vancouver	Gundersen HS140/10 km	25:32,9	+2:11,7	Bill Demong
35.	12 lutego	2014	Soczi	Gundersen HS106/10 km	23:50,2	+2:37,5	Eric Frenzel
7.	18 lutego	2014	Soczi	Gundersen HS140/10 km	22:45,5	+16,4	Jørgen Gråbak
4.	21 lutego	2014	Soczi	Sztafeta HS140/4x5 km[74]	47:13,5	+1:12,8	Norwegia
31.	14 lutego	2018	Pjongczang	Gundersen HS109/10 km	24:51,4	+2:57,5	Eric Frenzel
30.	20 lutego	2018	Pjongczang	Gundersen HS140/10 km	23:52,5	+3:25,0	Johannes Rydzek
5.	22 lutego	2018	Pjongczang	Sztafeta HS140/4x5 km[75]	46:09,8	+2:27,2	Niemcy

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Strata	Zwycięzca
33.	18 lutego	2005	Oberstdorf	Gundersen HS100/15 km	38:56,2	+4:37,7	Ronny Ackermann
7.	23 lutego	2005	Oberstdorf	Sztafeta HS137/4x5 km[76]	49:45,5	+3:12,9	Norwegia
21.	27 lutego	2005	Oberstdorf	Sprint HS137/7,5 km	20:15,6	+2:09,2	Ronny Ackermann
7.	23 lutego	2007	Sapporo	Sprint HS134/7,5 km	17:40,2	+58,2	Hannu Manninen
6.	25 lutego	2007	Sapporo	Sztafeta HS134/4x5 km[77]	49:14,9	+4:09,8	Finlandia
15.	3 marca	2007	Sapporo	Gundersen HS100/15 km	38:35,6	+2:59,4	Ronny Ackermann
3.	20 lutego	2009	Liberec	Start masowy HS100/10 km	24:49,7	+19,2	Todd Lodwick
23.	22 lutego	2009	Liberec	Gundersen HS100/10 km	24:22,3	+2:51,2	Todd Lodwick
4.	26 lutego	2009	Liberec	Sztafeta HS134/4x5 km[73]	48:32,3	+17,1	Japonia
3.	28 lutego	2009	Liberec	Gundersen HS134/10 km	23:36,6	+31,4	Bill Demong
15.	26 lutego	2011	Oslo	Gundersen HS106/10 km	25:19,2	+1:03,3	Eric Frenzel
5.	28 lutego	2011	Oslo	Sztafeta HS106/4x5 km[78]	49:38,2	+1:30,4	Austria
1.	2 marca	2011	Oslo	Gundersen HS134/10 km	25:31,6	–	–
4.	4 marca	2011	Oslo	Sztafeta HS134/4x5 km[78]	48:04,4	+51,9	Austria
1.	22 lutego	2013	Val di Fiemme	Gundersen HS106/10 km	29:13,2	–	–
1.	24 lutego	2013	Val di Fiemme	Sztafeta HS106/4x5 km[79]	57:34,0	–	–
3.	28 lutego	2013	Val di Fiemme	Gundersen HS134/10 km	27:22,8	+37,2	Eric Frenzel
1.	2 marca	2013	Val di Fiemme	Sprint drużynowy HS134/2x7,5 km[80]	35:37,9	–	–
3.	20 lutego	2015	Falun	Gundersen HS100/10 km	26:38,9	+5,0	Johannes Rydzek
3.	22 lutego	2015	Falun	Sztafeta HS100/4x5 km[81]	44:20,7	+39,6	Niemcy
6.	26 lutego	2015	Falun	Gundersen HS134/10 km	22:45,8	+27,0	Bernhard Gruber
1.	28 lutego	2015	Falun	Sprint drużynowy HS134/2x7.5 km[82]	38:31,6	-	-

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Strata	Zwycięzca
16.	5 lutego	2003	Sollefteå	Gundersen K107/10 km	31:43,2	+3:39,0	Björn Kircheisen
3.	7 lutego	2003	Sollefteå	Sztafeta K107/4x5 km[78]	793,9 pkt	-99,8 pkt	Niemcy
18.	9 lutego	2003	Sollefteå	Sprint K107/5 km	14.02,6	+1:56,0	Björn Kircheisen
6.	6 lutego	2004	Stryn	Sztafeta K90/4x5[83]	58:03,0	+3.14,0	Norwegia
5.	8 lutego	2004	Stryn	Sprint K90/7,5 km	14:02,1	+1:08,7	Petter Tande
8.	22 marca	2005	Rovaniemi	Gundersen HS100/10 km	25.56,6	+3:02,5	Petter Tande
2.	24 marca	2005	Rovaniemi	Sztafeta HS100/4x5[84]	44:17,1	+1:37,8	Niemcy
6.	26 marca	2005	Rovaniemi	Sprint HS100/5 km	14:02,1	+55,5	Petter Tande

Sezon	Miejsce
2003/2004	54.
2004/2005	45.
2005/2006	5.
2006/2007	2.
2007/2008	5.
2008/2009	5.
2009/2010	1.
2010/2011	1.
2011/2012	1.
2012/2013	2.
2013/2014	6.
2014/2015	14.
2015/2016	nie brał udziału
2016/2017	nie brał udziału
2017/2018	55.

Lamy Chappuis, mając na koncie 26 zwycięstw, jest trzecim zawodnikiem w historii pod względem liczby zwycięstw w konkursach Pucharu Świata, za Hannu Manninenem (48 triumfów). Najwięcej razy na najwyższym stopniu podium stawał: wśród miast w Seefeld – 4 razy, a wśród państw w Austrii – 8 razy. Pierwszy raz wygrał w japońskim Sapporo. Było to 19 marca 2006 roku.

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Nota za skok	czas biegu	Przypisy
1.	19 marca	2006	Sapporo	Sprint na 7,5 km	130,8	19 min 15,0 s	–
2.	25 listopada	2006	Ruka	Gundersen na 15 km	268,9	40 min 01,0 s	–
3.	18 marca	2007	Oslo	Sprint na 7,5 km	104,0	21 min 48,2 s	–
4.	5 stycznia	2008	Schonach	Sprint na 7,5 km	120,0	17 min 17,6 s	GP Niemiec 2007/2008
5.	27 stycznia	2008	Seefeld	Sprint na 7,5 km	128,5	18 min 01,6 s	–
6.	28 listopada	2009	Ruka	Gundersen na 10 km	149,0	27 min 05,0 s	–
7.	5 grudnia	2009	Lillehammer	Gundersen na 10 km	138,1	24 min 25,9 s	–
8.	18 grudnia	2009	Ramsau	Gundersen na 10 km	129,2	21 min 58,6 s	–
9.	19 grudnia	2009	Ramsau	Gundersen na 10 km	118,3	25 min 40,6 s	–
10.	23 stycznia	2010	Schonach	Gundersen na 10 km	119,8	21 min 34,5 s	–
11.	14 marca	2010	Oslo	Gundersen na 10 km	134,6	25 min 58,3 s	–
12.	26 listopada	2010	Ruka	Gundersen na 10 km	135,8	28 min 33,5 s	–
13.	5 grudnia	2010	Lillehammer	Gundersen na 10 km	134,1	24 min 35,5 s	–
14.	15 stycznia	2011	Seefeld	Gundersen na 10 km	139,5	25 min 33,2 s	–
15.	23 stycznia	2011	Chaux-Neuve	Gundersen na 10 km	134,2	22 min 00,3 s	–
16.	11 grudnia	2011	Ramsau	Gundersen na 10 km	123,0	22 min 07,4 s	–
17.	17 grudnia	2011	Seefeld	Gundersen na 10 km	119,5	29 min 14,5 s	–
18.	18 grudnia	2011	Seefeld	Gundersen na 10 km	128,8	27 min 41,9 s	–
19.	3 lutego	2012	Val di Fiemme	HS134/Penalty Race	–	26 min 58,6 s	–
20.	19 lutego	2012	Klingenthal	Gundersen na 10 km	107,9	24 min 45,4 s	–
21.	1 grudnia	2012	Ruka	Gundersen na 10 km	139,3	26 min 49,5 s	–
22.	6 stycznia	2013	Schonach	Gundersen na 10 km	119,8	26 min 0,0 s	–
23.	16 marca	2013	Oslo	Gundersen na 15 km	227,3	42 min 06,5 s	–
24.	7 grudnia	2013	Lillehammer	Gundersen na 10 km	120,6	26 min 45,2 s	–
25.	22 grudnia	2013	Schonach	Gundersen na 10 km	118,5	23 min 47,1 s	–
26.	21 grudnia	2014	Ramsau	Gundersen na 10 km	118,7	25 min 58,2 s	–

Lamy Chappuis 59 razy stawał na podium, w tym 26 razy na najwyższym stopniu.

Sezon	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2003/2004	–	–	–	–
2004/2005	–	–	–	–
2005/2006	1	1	2	4
2006/2007	2	2	2	6
2007/2008	2	2	–	4
2008/2009	–	2	4	6
2009/2010	6	2	3	11
2010/2011	4	2	2	8
2011/2012	5	6	–	11
2012/2013	3	2	–	5
2013/2014	2	–	–	2
2014/2015	1	–	1	2
2017/2018	–	–	–	–
suma	26	19	14	59

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Nota za skok	czas biegu	Miejsce	Zwycięzca
1.	18 grudnia	2005	Ramsau	Sprint na 7, 5 km	127,5	20 min 22,3 s	3.	Magnus Moan
2.	21 stycznia	2006	Harrachov	Sprint na 7,5 km	112,5	20 min 18,6 s	3.	Hannu Manninen
3.	11 marca	2006	Oslo	Indywidualny na 15 km	244,6	37 min 43,1 s	2.	Petter Tande
4.	19 marca	2006	Sapporo	Sprint na 7,5 km	130,8	19 min 15,0 s	1.	–
5.	25 listopada	2006	Ruka	Gundersen na 15 km	268,9	40 min 01,0 s	1.	–
6.	17 grudnia	2006	Ramsau	Bieg masowy na 10 km	128,0	16 min 54,0 s	2.	Magnus Moan
7.	13 stycznia	2007	Val di Fiemme	Bieg masowy na 10 km	130,8	19 min 15,0 s	3.	Christoph Bieler
8.	20 stycznia	2007	Seefeld	Sprint na 7,5 km	104,0	21 min 25,8 s	2.	Felix Gottwald
9.	10 marca	2007	Lahti	Sprint na 7,5 km	121,1	19 min 29,2 s	3.	Björn Kircheisen
10.	18 marca	2007	Oslo	Sprint na 7,5 km	104,0	21 min 48,2 s	1.	–
11.	9 grudnia	2007	Trondheim	Sprint na 7,5 km	123,6	19 min 36,3 s	2.	Christoph Bieler
12.	5 stycznia	2008	Schonach	Sprint na 7,5 km	120,0	17 min 17,6 s	1.	–
13.	13 stycznia	2008	Val di Fiemme	Huraganowy Sprint na 7,5 km	121,5	20 min 03,7 s	2.	Sebastian Haseney
14.	27 stycznia	2008	Seefeld	Sprint na 7,5 km	128,5	18 min 01,6 s	1.	–
15.	6 grudnia	2008	Trondheim	Gundersen 10 km	119,3	24 min 50,3 s	2.	Magnus Moan
16.	7 grudnia	2008	Trondheim	Gundersen 10 km	121,0	25 min 16,5 s	3.	Anssi Koivuranta
17.	21 grudnia	2008	Ramsau	Gundersen 10 km	109,0	23 min 43,8 s	3.	Björn Kircheisen
18.	28 grudnia	2008	Oberhof	Gundersen 10 km	117,8	22 min 36,0 s	3.	Anssi Koivuranta
19.	15 lutego	2009	Klingenthal	Gundersen 10 km	134,5	27 min 05,0 s	2.	Bill Demong
20.	6 marca	2009	Lahti	Gundersen 10 km	131,3	26 min 22,3 s	3.	Bill Demong
21.	28 listopada	2009	Ruka	Gundersen 10 km	149,0	27 min 05,0 s	1.	–
22.	5 grudnia	2009	Lillehammer	Gundersen 10 km	138,1	24 min 25,9 s	1.	–
23.	6 grudnia	2009	Lillehammer	Gundersen 10 km	129,0	23 min 16,6 s	3.	Tino Edelmann
24.	18 grudnia	2009	Ramsau	Gundersen 10 km	129,2	21 min 58,6 s	1.	–
25.	19 grudnia	2009	Ramsau	Gundersen 10 km	118,3	25 min 40,6 s	1.	–
26.	2 stycznia	2010	Oberhof	Gundersen 10 km	133,5	27 min 41,0 s	3.	Hannu Manninen
27.	16 stycznia	2010	Chaux-Neuve	Gundersen 10 km	127,7	23 min 34,9 s	2.	Magnus Moan
28.	17 stycznia	2010	Chaux-Neuve	Gundersen 10 km	126,9	24 min 11,8 s	2.	Magnus Moan
29.	23 stycznia	2010	Schonach	Gundersen 10 km	119,8	21 min 34,5 s	1.	–
30.	6 marca	2010	Lahti	Gundersen 10 km	113,6	25 min 44,5 s	3.	Hannu Manninen
31.	14 marca	2010	Oslo	Gundersen 10 km	134,6	25 min 58,3 s	1.	–
32.	26 listopada	2010	Ruka	Gundersen 10 km	135,8	28 min 33,5 s	1.	–
33.	27 listopada	2010	Ruka	Gundersen 10 km	146,8	28 min 27,0 s	3.	Felix Gottwald
34.	4 grudnia	2010	Lillehammer	Gundersen 10 km	134,6	24 min 25.0	2.	Mikko Kokslien
35.	5 grudnia	2010	Lillehammer	Gundersen 10 km	134,1	24 min 35,5 s	1.	–
36.	15 stycznia	2011	Seefeld	Gundersen 10 km	139,5	25 min 33,2 s	1.	–
37.	16 stycznia	2011	Seefeld	Gundersen 10 km	133,7	24 min 38,4 s	2.	Magnus Moan
38.	23 stycznia	2011	Chaux-Neuve	Gundersen 10 km	134,2	22 min 00,3 s	1.	–
39.	11 marca	2011	Lahti	Gundersen 10 km	125,3	25 min 41,8 s	3.	Björn Kircheisen
40.	4 grudnia	2011	Lillehammer	HS138/Penalty Race	130,5	28 min 55,9 s	2.	Eric Frenzel
41.	10 grudnia	2011	Ramsau	Gundersen 10 km	122,0	22 min 08,2 s	2.	Jan Schmid
42.	11 grudnia	2011	Ramsau	Gundersen 10 km	122,0	22 min 07,4 s	1.	–
43.	17 grudnia	2011	Seefeld	Gundersen 10 km	119,5	29 min 14,5 s	1.	–
44.	18 grudnia	2011	Seefeld	Gundersen 10 km	128,8	27 min 41,9 s	1.	–
45.	13 stycznia	2012	Chaux-Neuve	Gundersen 10 km	124,8	22 min 34,0 s	2.	Alessandro Pittin
46.	14 stycznia	2012	Chaux-Neuve	Gundersen 10 km	112,0	22 min 48,6 s	2.	Alessandro Pittin
47.	3 lutego	2012	Val di Fiemme	HS134/Penalty Race	–	26 min 58,6 s	1.	–
48.	18 lutego	2012	Klingenthal	Gundersen 10 km	133,3	25 min 35,9 s	2.	Akito Watabe
49.	19 lutego	2012	Klingenthal	Gundersen 10 km	107,9	24 min 45,4 s	1.	–
50.	26 lutego	2012	Liberec	Gundersen 10 km	120,7	26 min 35,4 s	2.	Akito Watabe
51.	24 listopada	2012	Lillehammer	Gundersen 10 km	139,4	24 min 09,2 s	2.	Magnus Moan
52.	1 grudnia	2012	Ruka	Gundersen 10 km	139,3	26 min 49,5 s	1.	–
53.	16 grudnia	2012	Ramsau	Gundersen 10 km	114,4	21 min 36,7 s	2.	Mikko Kokslien
54.	6 stycznia	2013	Schonach	Gundersen na 10 km	119,8	26 min 0,0 s	1.	–
55.	16 marca	2013	Oslo	Gundersen na 15 km	227,3	42 min 06,5 s	1.	–
56.	7 grudnia	2013	Lillehammer	Gundersen na 10 km	120,6	26 min 45,2 s	1.	–
57.	22 grudnia	2013	Schonach	Gundersen na 10 km	118,7	23 min 47,1 s	1.	–
58.	7 grudnia	2014	Lillehammer	Gundersen na 10 km	130,1	25 min 50,7 s	3.	Mikko Kokslien
59.	21 grudnia	2014	Ramsau	Gundersen na 10 km	118,7	25 min 58,2 s	1.	–

Sezon 2003/2004
																			punkty
–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	27	37	23	29	14
Sezon 2004/2005
																	punkty
35	16	DNF	28	32	20	17	37	41	19	–	–	21	–	–	–	–	65
Sezon 2005/2006
																					punkty
4	15	13	12	13	3	12	14	–	5	10	3	8	–	–	8	4	2	5	8	1	730
Sezon 2006/2007
														punkty
1	4	5	42	2	22	11	3	2	9	5	17	3	1	696
Sezon 2007/2008
																				punkty
10	9	12	2	5	9	23	1	6	5	2	8	8	5	1	16	34	10	18	22	776
Sezon 2008/2009
																							punkty
24	7	2	3	DNF	3	4	3	DNS	–	–	7	6	8	4	–	–	13	2	3	6	5	4	806
Sezon 2009/2010
																			punkty
1	5	1	3	1	1	8	3	4	10	7	2	2	1	–	–	10	3	1	1155
Sezon 2010/2011
													punkty
1	3	2	1	5	4	11	1	2	4	1	3	5	894
Sezon 2011/2012
																							punkty
16	9	4	2	2	1	1	1	7	2	2	25	1	8	4	5	2	1	21	2	18	23	8	1306
Sezon 2012/2013
																	punkty
2	4	1	5	2	1	6	15	15	5	5	7	–	–	16	4	1	818
Sezon 2013/2014
																	punkty
5	1	6	22	14	1	-	-	7	9	5	9	16	-	14	27	5	526
Sezon 2014/2015
																	punkty
18	24	3	1	22	30	4	DNF	-	-	-	-	-	-	9	33	12	291
Sezon 2017/2018
																						punkty
DNS	29	33	29	-	-	-	39	25	42	DNS	-	-	-	-	29	33	27	DNS	30	-	-	17
Legenda
1 2 3 4–10 11–30 poniżej 30  -  – zawodnik nie wystartował DNF – zawodnik nie ukończył biegu DNS – zawodnik nie wystartował do biegu

• sezon 2002/2003: 48.^[85]
• sezon 2003/2004: 86.
• sezon 2004/2005: 8.

Lamy Chappuis nie stawał na podium indywidualnych zawodów Pucharu Kontynentalnego.

Lamy Chappuis jako pierwszy dwuboista z Francji stanął na podium klasyfikacji generalnej Letniej Grand Prix w kombinacji norweskiej. Był też pierwszym zawodnikiem z tego kraju, który zwyciężył w pojedynczych zawodach, a trzecim który stanął na podium pojedynczych zawodów.

Sezon	Miejsce
2004	niesklasyfikowany
2005	7.
2006	niesklasyfikowany
2007	2.
2008	20.
2009	9.
2010	28.
2011	5.
2012	5.
2013	nie brał udziału
2014	5.
2017	(33.)[86]

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Wynik
1.	2 września	2007	Bischofshofen	Gundersen HS140/15 km	28:06.6 min

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Pozycja	Strata	Zwycięzca
1.	18 sierpnia	2006	Kandersteg	Gundersen HS98/15 km	28:44.3 min	3.	+44,6 s	Christoph Bieler
2.	26 sierpnia	2007	Oberhof	Gundersen HS140/15 km	31:10.3 min	2.	+3,3 s	David Kreiner
3.	29 sierpnia	2007	Val di Fiemme	Gundersen HS134/15 km	28:54.4 min	2.	+10,2 s	David Kreiner
4.	2 września	2007	Bischofshofen	Gundersen HS140/15 km	28:06.6 min	1.	–	–
5.	3 września	2011	Oberstdorf	Gundersen HS137/10 km	26:32.5 min	3.	+29,1 s	Johannes Rydzek

• Profil na stronie FIS-u (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Sports-Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-01-20)]. (ang.).
• Oficjalna strona (archiwum). flying-jason.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-12)]. (ang. • fr.)