Język amonicki
| Obszar |
dzisiejsza Jordania | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Klasyfikacja genetyczna | |||||
| |||||
| Status oficjalny | |||||
| język urzędowy | wymarły | ||||
| Kody języka | |||||
| ISO 639-1 | - | ||||
| ISO 639-2 | sem | ||||
| Glottolog | ammo1234 | ||||
| Linguist List | qgg | ||||
| W Wikipedii | |||||
| |||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||
Język amonicki (arab. اللغة العمونية, także ammonicki[1]) – wymarły język semicki z grupy kananejskiej, blisko spokrewniony m.in. z hebrajskim, fenickim i moabickim[1].
Zaświadczony jest dzięki nielicznym inskrypcjom datowanym na okres od IX do końca VI w. p.n.e. Używany przez Ammonitów był językiem mówionym na terenach na wschód od doliny rzeki Jordan, wokół Rabbaṯ-Ammon (dzisiaj Amman), od czego pochodzi jego nazwa[1].
Różnice pomiędzy językiem amonickim a hebrajskim były przypuszczalnie większe, niżby wynikało z niewokalizowanego pisma aramejskiego, w którym sporządzone są amonickie inskrypcje[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Lipiński 2001 ↓.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Edward Lipiński: Języki semickie rodziny afroazjatyckiej. Zarys ogólny. Tłum. Stefan Zawadzki. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2001, s. 61–62. ISBN 83-232-1083-7.