Georges Duhamel

Ten artykuł od 2012-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Georges Duhamel

Data i miejsce urodzenia	30 czerwca 1884 Paryż
Data i miejsce śmierci	13 kwietnia 1966 Valmondois (ang.)
Dziedzina sztuki	literatura
Ważne dzieła
Civilisation Kronika rodu Pasquier Życie Salavina
Odznaczenia
Nagrody
Nagroda Goncourtów (1918)
Cytaty w Wikicytatach

Georges Duhamel (ur. 30 czerwca 1884 w Paryżu, zm. 13 kwietnia 1966 w Valmondois) – francuski pisarz. Duhamel miał wykształcenie lekarskie i podczas I wojny światowej został wcielony do armii francuskiej. W 1920 wydał Confession de minuit, pierwszą z serii książkę z antybohaterką Salavin. W 1935 został wybrany na członka Académie française.

Georges Duhamel był trzecim dzieckiem rodziny, która z trudem była w stanie przeżyć z dochodów niestabilnego ojca. Wielokrotne przeprowadzki w dzieciństwie nie przeszkodziły Georges'owi zdobyć dyplom bakałarza w 1902, po którym zdecydował się kształcić dalej na lekarza (choć równolegle pielęgnował swoje zainteresowania literackie).

W latach 1906 i 1909 on i Charles Vildrac (który potem zostanie jego szwagrem) założyli l'Abbaye de Créteil. Grupa skupiała poetów, pisarzy, muzyków i malarzy. Od 1912 był redaktorem przeglądu literackiego Mercure de France. W 1935 przejął kierownictwo nad przeglądem oraz nad jego wydawnictwem. W 1938 z powodu swojego antywojennego nastawienia, został zastąpiony przez Jacques'a Bernarda, lecz wrócił na stanowisko w 1945 (był w posiadaniu większości akcji firmy).

Kiedy ogłoszono wybuch I wojny światowej, Duhamel wstąpił do wojska, gdzie przez 4 lata pracował jako chirurg – często w niebezpiecznych sytuacjach. To bolesne doświadczenie dało dość materiału na dwa dzieła prozatorskie, które przyniosły mu natychmiastowy sukces: Vie des martyrs (Droga męczenników) i Civilisation (Nagroda Goncourtów w 1918). Gdy wrócił do cywila, poświęcił się literaturze i obronie ludzkiej cywilizacji. W 1919 znalazł dwa zakątki w Val-d'Oise, gdzie odtąd spędzał letnie wakacje (Vallée-du-Sausseron oraz Valmondois).

W 1926 r. ogłosił w prasie apel o uwolnienie więźniów politycznych w Polsce. Apel, nieuzgodniony ze stroną polską, spowodował bojkot ze strony polskiego środowiska literackiego podczas wizyty w kraju w tym samym roku. Zajmowała się nim wtedy późniejsza pisarka i feministka Irena Krzywicka, z którą się zaprzyjaźnił^[1].

W 1935 Duhamel został wybrany na 30. przewodniczącego Académie française. W latach 1930–1940 jeździł na wiele konferencji we Francji i za granicą, przemawiając na temat języka i kultury francuskiej, a także promując ideę cywilizacji opartej na ludzkim sercu, a nie na postępie technicznym. W latach 1933–1945 opublikował Kronikę rodu Pasquier.

W czasie II wojny światowej twórczość Duhamel'a była zakazana przez Niemców. Wykazał się odwagą w swoim sprzeciwie wobec okupacji, za co później chwalił go Charles de Gaulle.

Po wojnie Duhamel został prezesem Alliance française i wrócił do swoich przemówień na temat kultury francuskiej. Od 1960 pogarszało się jego zdrowie, co zmusiło go do zaniechania części swojej działalności. Zmarł 6 lat później w swoim ulubionym miejscu wypoczynku, Valmondois.

• Krzyż Wielki Orderu Legii Honorowej^[2]
• Komandor Orderu Sztuki i Literatury^[2]
• Krzyż Wojenny 1939-1945^[2]
• Komandor Orderu Zdrowia Publicznego^[2]

• Georges Duhamel w Projekcie Gutenberg