Przejdź do zawartości

Fujarka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
fujarki (fujary) z warszawskiej wystawy muzycznej w 1888 r.

Fujarka[1], fujara[2] (gwarowo[3]: fulara, fuira, fujera; inne staropolskie nazwy to: dudka, dutka, piszczałka) – ludowy instrument muzyczny z grupy aerofonów, fujarki były wykonywane z kory wierzby lub łoziny (salix cinerea)[2] i należą do najstarszych instrumentów muzycznych.

Spotykane są różne wersje, m.in. „z otworami bocznymi lub bez otworów”[1]. Ta druga wersja może być podobna do skandynawskiego „fletu z wierzby” (ang. willow flute).

Tradycyjne dawne wiejskie fujary czy fujarki robione były wyłącznie z wierzby[4], na wiosnę, gdy kora wierzbowa była świeża i elastyczna „uliniano”[2] paski tejże kory, rolowano je („kręcono”)[2], by uzyskać dłuższą lub krótszą tubkę rezonansową, następnie tworzono rodzaj wierzbowego ustnika „buczkę”.

Cytat z tłumaczenia z roku 1774 księdza Ignacego Nagurczewskiego Bukolików Wergiliusza[2]:

Zacznij fujaro moja, zacznij śpiewać ze mną,
Którą się sławi Menal,
zacznij pieśń przyjemną.

Muzycy wykorzystujący muzykę fujarową (fujarkową)

[edytuj | edytuj kod]

Współcześnie spotykane modyfikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • fujara bezotworowa[8]
  • fujara postna
  • fujara sałaśnikowa[7]
  • fujara słacka[6]
  • fujara wielkopostna[9]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]