Fred Hersch
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Wydawnictwo |
Palmetto, SunnySide |
| Zespoły | |
| Fred Hersch Trio | |
| Strona internetowa | |
Fred Hersch (ur. 21 października 1955 w Cincinnati) – amerykański pianista i kompozytor jazzowy. Znany ze współpracy z takimi muzykami jak Stan Getz, Joe Henderson, Lee Konitz oraz Charlie Haden.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Hersch uczył się gry na fortepianie od 4. roku życia. W wieku 7 lat zaczął komponować, a mając 10 lat skomponował musical Piotruś Pan na potrzeby szkoły podstawowej, do której uczęszczał[1]. Jazzem zainteresował się podczas studiów w Grinnell College w Iowa[2]. Jego muzyczna kariera zaczęła się w 1973, gdy zaczął grać z gitarzystą Calem Collinsem w swoim rodzinnym Cincinnati[3]. W 1975 przeniósł się do Bostonu i podjął studia w New England Conservatory pod kierunkiem pianisty i kompozytora Jakiego Byarda[3][2].
Po dyplomie w 1977 wyjechał do Nowego Jorku i pracował jako muzyk sesyjny z Samem Jonesem, Jane Irą Bloom, Joe Hendersonem i Stanem Getzem, a także z Billy Harperem i z kwartetem Arta Farmera, z którymi w 1979 nagrał dwa albumy (Billy Harper's Awakening i Art Farmer's Yama)[3][2]. W latach 80. grał z Mel Lewis Orchestra, Eddim Danielsem i Tootsem Thielemansem. W 1986 założył własne trio[3].
Hersch występuje solo jak również zespołowo[4]. Współpracuje z jazzowymi i klasycznymi instrumentalistami i wokalistkami z całego świata, m.in. z Billem Frisellem i Charlie Hadenem, klasycznym pianistą Christopherem O'Riley i skrzypkiem Joshuą Bellem, a także z wokalistkami Normą Winstone, Audrą McDonald, Chris Connor Janis Siegel (z The Manhattan Transfer) oraz sopranistkami Renée Fleming i Dawn Upshaw[3][5]. Daje także koncerty solowe na żywo, podczas których wykonuje zarówno standardy jazzowe, jak i swoje własne kompozycje.
Poza muzyką jazzową, komponuje utwory symfoniczne[6] i sceniczne (musicale, balet)[3]. Jest znany także jako producent, zwłaszcza albumów wokalnych[3].
W 1980 został wykładowcą w New England Conservatory, w którym z krótkimi przerwami wykładał do 2015[5].
Był stypendystą Fundacji Rockefellera[5]. W 2003 otrzymał stypendium Fundacji Pamięci Johna Simona Guggenheima (Guggenheim Memorial Fellowship for composition), które wykorzystał do skomponowania Leaves of Grass, utworu inspirowanego poezją Walta Whitmana[4][5].
Choroba
[edytuj | edytuj kod]W 1993 Hersch przyznał się publicznie do swojego homoseksualizmu. Poinformował również, że od 1984 poddaje się leczeniu z powodu zarażenia wirusem HIV. Na początku 2008 wirus zaatakował jego mózg, wywołując narastające zaburzenia urojeniowe; pod koniec roku Hersch zapadł w śpiączkę i pozostał nieprzytomny przez dwa miesiące. Po wybudzeniu potrzebował tracheotomii i regularnych dializ. Przez osiem miesięcy nie mógł połykać, a tym samym nie był w stanie spożywać pokarmów, ani żadnych płynów. W wyniku długotrwałej komy i bezczynności stracił prawie wszystkie funkcje motoryczne w dłoniach, nie mógł utrzymać nawet ołówka, nie wspominając o grze na fortepianie. Po długich miesiącach terapii i rehabilitacji udało się przywrócić mu całkowitą sprawność[1].
W maju 2011 Hersch zrealizował musical My Coma Dreams opisujący jego senne wizje podczas dwumiesięcznej śpiączki[7]. Przedstawienie zostało zarejestrowane na DVD i wydane w 2014[2].
Nominacje i nagrody
[edytuj | edytuj kod]- Nominacje do Nagrody Grammy
- 2011 – Best Jazz Album i Best Improvised Jazz Solo za Alone at the Vanguard
- 2012 – Best Improvised Jazz Solo za Song Without Words #4: Duet (z Julianem Lage)
- 2015 – Best Jazz Instrumental Album za Floating (Fred Hersch Trio)
- 2015 – Best Improvised Jazz Solo za You & the Night & the Music
- 2017 – Best Improvised Jazz Solo za We See
- 2018 – Best Improvised Jazz Solo za Whisper Not[8]
- Nagrody
- 2011 – Jazz Pianist of the Year w plebiscycie Jazz Journalists Association
- 2012 – Grand Prix du Disque przeyznane przez francuską Académie Charles Cros za album Alive at the Vanguard
- 2012 – Best CDs of 2012 przyznane przez „Downbeat” za album Alive at the Vanguard
Wybrana dyskografia
[edytuj | edytuj kod]Hersch – jako lider lub solista – nagrał ponad 100 płyt, w tym blisko 50 albumów[5][2].
- 1987 – Sarabande – SunnySide
- 2005 – Leaves of Grass – Palmetto
- 2006 – In Amsterdam: Live at the Bimhus Live – Palmetto
- 2007 – Concert Music 2001-2006 – Naxus
- 2009 – Live at Jazz Standard – SunnySide
- 2009 – Fred Hersch Plays Jobim – SunnySide
- 2010 – Whirl – Palmetto
- 2011 – Alone at the Vanguard – Palmetto
- 2012 – Alive at the Vanguard – Palmetto
- 2013 – Free Flying – Palmetto
- 2014 – Floating – Palmetto
- 2015 – Solo – Palmetto
- 2016 – Sunday Night at the Vanguard – Palmetto
- 2017 – Open Book – Palmetto
Pełna dyskografia na oficjalnej stronie artysty (stan na 1 sierpnia 2016)[9].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b David Hajdu: Giant Steps: The Survival of a Great Jazz Pianist. [w:] NYT Magazine [on-line]. 2010-01-28. [dostęp 2018-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-11)]. (ang.).
- ↑ a b c d e Matt Collar: Fred Hersch - biography. [w:] All Music [on-line]. [dostęp 2018-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-06)]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Priestley 2004 ↓.
- ↑ a b Kevin Whitehead: 'Live' With The Fred Hersch Pocket Orchestra. [w:] NPR Music [on-line]. 2009-07-10. [dostęp 2018-01-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-15)]. (ang.).
- ↑ a b c d e Fred Hersch. [w:] NEC Music [on-line]. [dostęp 2018-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-07)]. (ang.).
- ↑ Adam Domagała: Będzie sobie jazz. [w:] Wyborcza.pl Wrocław Kultura [on-line]. 2011-10-22. s. 6. [dostęp 2018-01-07]. (pol.).
- ↑ Ben Ratliff: Unconscious Lessons of a Jazzman. [w:] NYT Music [on-line]. 2011-05-09. [dostęp 2018-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-12)]. (ang.).
- ↑ 60th GRAMMY Awards: Full Nominees List. [w:] Grammy Awards [on-line]. [dostęp 2018-01-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-07)]. (ang.).
- ↑ Fred Hersch – Comprehensive Discography. [w:] Fred Hersch [on-line]. [dostęp 2018-01-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-07)]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]
Brian Priestley: Fred Hersch. W: Ian Carr, Digby Fairweather, Brian Priestley: The Rough Guide to Jazz. London: Rough Guides Ltd, 2004, s. 358–359. ISBN 1-84353-256-5. [dostęp 2018-01-06]. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Fred Hersch w bazie AllMusic (ang.) (ang.)
- Oficjalna strona artysty (ang.)
- Dyskografia w Discogs (ang.)
- "In Conversation with Fred Hersch" Wywiad w Jazz.com. jazz.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-22)]. (ang.)
- Wywiad z artystą (ang.)