Edward Kantecki

Edward Kantecki

Edmund Karpiński

porucznik
Data i miejsce urodzenia	10 października 1896 Grabów nad Prosną
Data i miejsce śmierci	12 marca 1981 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1915–1921
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Formacja	Błękitna Armia
Jednostki	42 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Późniejsza praca	urzędnik
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Edward Kantecki (ur. 10 października 1896 w Grabowie nad Prosną, zm. 12 marca 1981 w Warszawie) – porucznik Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Był synem Antoniego i Marianny z domu Witkowskiej.

Ukończył gimnazjum humanistyczne w nadreńskim Andernach, a w roku 1915 został wcielony do armii Cesarstwa Niemieckiego. Od roku 1916 przebywał w niewoli francuskiej, po zwolnieniu z której wstąpił (w 1918 r.) do armii generała Józefa Hallera. Ukończył szkołę oficerską w Camp du Ruchard i został w grudniu 1918 r. mianowany na stopień podporucznika. W maju następnego roku powrócił do Polski, a trzy miesiące później (w sierpniu 1919 r.) został awansowany do rangi porucznika^[1].

W szeregach 42 pułku piechoty wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Odznaczył się w dniu 16 sierpnia 1920 r. w trakcie walk pod Pińskiem, kiedy to powstrzymał odwrót polskich jednostek. Wyróżniał się jako doskonały oficer zwiadu. Za swą postawę odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[1]. Nadanie to zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L.11434.VM z 3 lutego 1922 roku (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z dnia 18 lutego 1922 r.)^[2].

Po demobilizacji studiował na Uniwersytecie Poznańskim, a następnie pracował na różnych stanowiskach urzędniczych. Od roku 1929 zatrudniony był w Dyrekcji Naczelnej Lasów Państwowych, w związku z czym przeniósł się do Warszawy. W okresie okupacji niemieckiej mieszkał w Radomiu, a po powstaniu warszawskim pracował w Jędrzejowie. Po wyzwoleniu powrócił do stolicy i do czasu przejścia na emeryturę (w roku 1974) pracował w Polskiej Agencji Drzewnej „Paged”, między innymi jako specjalista w dziedzinie tarcicy i brakarz. Zmarł w Warszawie i spoczął na tamtejszym cmentarzu wolskim^[1].

Od roku 1929 jego żoną była Stefania z domu Plewińska, z którą miał córki: Zofię Barbarę i Wandę Annę oraz syna Antoniego.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 4536)^[3]
• Krzyż Walecznych

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-03-02].
• Józef Żołna: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920. 42 Pułk Piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920. [dostęp 2020-03-02].