Działko NS-23
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj |
działko automatyczne |
| Zasada działania |
przeładowanie energią gazów prochowych |
| Historia | |
| Produkcja |
1945 – 1949 |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
23 mm |
| Wymiary | |
| Długość |
1985 mm |
| Wysokość |
256 mm |
| Szerokość |
165 mm |
| Długość lufy |
1450 mm |
| Masa | |
| broni |
37 kg |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
690 m/s |
| Masa pocisku |
200 g |
| Szybkostrzelność teoretyczna |
550 strz./min. |
| Dane operacyjne | |
| Platformy strzeleckie | |
| Ił-10, Ła-7, Ła-9, Ła-11, Ła-15, MiG-9, Jak-15, Jak-17, Jak-23, MiG-15, Ił-28 | |
| Odmiany broni | |
| NS-23S, NS-23KM | |
NS-23 (ros. НС-23 od Nudelman-Suranow, oznaczenie fabr. 115П) – radzieckie automatyczne działko lotnicze skonstruowane przez zespół A. E. Nudelmana i A. Suranowa jako powojenny następca działka WJa, którego główną wadą był zbyt silny odrzut[1]
Historia
[edytuj | edytuj kod]NS-23 zostało skonstruowane wokół nowego naboju 23 mm, powstałego z dostosowania naboju 14,5 mm do pocisku 23 mm w OKB-16. Próby naziemne odbyły się 4 maja, a w powietrzu - 7 czerwca 1944, na samolocie Jak-9. 10 października zostało, wraz z nowym nabojem, oficjalnie przyjęte do służby[2].
Zasilane z taśmy działko działa na zasadzie krótkiego odrzutu lufy, jest wyposażone w przyspieszacz odrzutu; zamek ryglowany przez obrót; montowane na stanowiskach za pośrednictwem obudowy niebędącej integralną częścią broni[2]. NS-23 było zasadniczo zmniejszonym wariantem NS-37; jego zaletą była niska waga (37 kg), wadą - niska szybkostrzelność (550 strz./min.)[3].
Występowało w dwóch wariantach: NS-23KM, do zabudowy w skrzydłach i na silnikach (strzelające przez piastę śmigła), oraz NS-23S (ros. НС–23С) wyposażoną w synchronizator, do strzelania przez tarczę śmigła[2].
W działko NS-23 były uzbrojone samoloty z napędem tłokowym Ił-10 (4×, plus 1 BT-20)[4], Ła-7, Ła-9 (4×), Ła-11 i Tu-4[3] oraz odrzutowe myśliwce Ła-15 (3×), MiG-9 i MiG-15 (oba 2 × NS-23 i 1 × N-37), Jak-15 (2 × NS-23)[4], Jak-23 (2×, wczesne wersje)[5] i bombowce Ił-28[3]. Używane do dziś w Wojsku Polskim jako uzbrojenie śmigłowca Mi-2UPR Salamandra oraz Mi-2UNR Żmija.[potrzebny przypis]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Shirokorad 1999 ↓, s. 135.
- ↑ a b c Shirokorad 1999 ↓, s. 136.
- ↑ a b c Anthony G. Williams: Rapid Fire: The Development of Automatic Cannon and Heavy Machine Guns for Armies, Navies, and Air Forces. Airlife Publishing, Ltd, 2000, s. 190-191. ISBN 978-1840371222.
- ↑ a b Shirokorad 1999 ↓, s. 137.
- ↑ Piotr M. Bartoszewski: Samolot myśliwski Jak-23. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987, s. 10, seria: Typy Broni i Uzbrojenia. ISBN 83-11-07379-1.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- A.B. Shirokorad: Istorii︠a︡ aviat︠s︡ionnogo vooruzhenii︠a︡. Kratkiĭ ocherk. Mińsk: Kharvest, 1999. ISBN 985-433-695-6. (ros.).