Caroline Bardua

Caroline Bardua
	; Autoportret, 1822
Data i miejsce urodzenia	11 listopada 1781 ; Ballenstedt
Data śmierci	2 czerwca 1864
Dziedzina sztuki	malarstwo
	Multimedia w Wikimedia Commons

Caroline Bardua (ur. 11 listopada 1781 w Ballenstedt, zm. 2 czerwca 1864 tamże) – niemiecka malarka, portrecistka.

Życiorys

Urodziła się 11 listopada 1781 roku w Ballenstedt^[1], w rodzinie kamerdynera księcia Anhalt-Bernburg^[2]. W dzieciństwie uczyła się śpiewu, gry na gitarze i rysunku^[1]. W latach 1805–1807 studiowała w weimarskiej szkole rysunku w pracowni Johanna Heinricha Meyera, do której została przyjęta na podstawie rekomendacji wystawionej przez Johanna Wolfganga von Goethe^[1]. W Weimarze należała do kręgów towarzyskich Goethego i Johanny Schopenhauer i tworzyła portrety osób z tego środowiska, w tym Goethego, Schopenhauer, Johannesa Daniela Falka czy Carla Ludwiga Fernowa^[1]. Następnie kontynuowała naukę w Dreźnie, pobierając prywatne lekcje^[1] u Gerharda von Kügelgena, profesora lokalnej akademii^[2]. Podczas pobytu w Dreźnie poznała malarkę Louise Seidler^[1] i Caspara Davida Friedricha^[2], którego sportretowała w 1810 roku^[1], a także wzięła udział w wystawie studentów akademii drezdeńskiej^[1]. Wiele podróżowała, pozyskując zlecenia portretowe m.in. w Halberstadt czy Halle, które były nie tylko źródłem dochodu dla niej, ale i sposobem na wsparcie materialne siostry Wilhelmine i brata^[1].

Była jedną z nielicznych kobiet-artystek pierwszej połowy XIX wieku, którym udało się uzyskać twórczą i majątkową niezależność^[1]. Tworzyła przede wszystkim portrety, a także przedstawienia historyczne, łącząc idealizm neoklasycyzmu z elementami uczuciowości romantyzmu^[1]. Wiele jej portretów odzwierciedlało tradycję biedermeierowską^[1]. W 1819 roku^[1] osiadła z siostrą w Berlinie^[2]. Po początkowych trudnościach udało się jej zdobyć rozgłos i zlecenia pomimo dużej konkurencji^[1], z powodzeniem rywalizując przez pewien czas z Friedrichem Wilhelmem Schadowem^[2]. Prowadziła także salon artystyczny, w którym dużym zainteresowaniem cieszyły się jej żywe obrazy^[1]. W tym okresie sportretowała m.in. Carla Marię von Webera i Aleksandrę Pruską, a jej twórczość została zaprezentowana na licznych wystawach^[1]. Z czasem zaczęła jednak tracić zamówienia na rzecz zyskującego na popularności Schadowa^[2]. Od 1839 roku otrzymywała coroczną emeryturę od Akademie der Künste^[1]. Cztery lata później wraz z siostrą założyła pierwsze żeńskie stowarzyszenie artystyczne w Berlinie^[1].

W 1852 roku powróciła do rodzinnego miasta, gdzie zmarła 2 czerwca 1864 roku^[1]. Dekadę później ukazała się biografia wspólnego życia sióstr Bardua pióra Wilhelmine pt. Jugendleben der Malerin Caroline Bardua^[2].

Galeria

Portret Johanny i Adele Schopenhauer, 1806
Portret Caspara Davida Friedricha, 1810
Portret Carla Marii von Webera, 1821
Portret Emmy de Greiff, ok. 1828
Die Kranzwinderin, ok. 1838

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s BaerbelB. Kovalevski BaerbelB., Bardua, Caroline, [w:] Dictionary of Women Artists, DeliaD. Gaze (red.), Fitzroy Dearborn Publishers, 1997, s. 209–212, ISBN 978-1-884964-21-3 .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Bardua, Caroline (1781–1864), [w:] Allison LeeA.L. Palmer Allison LeeA.L., Historical Dictionary of Romantic Art and Architecture, Rowman & Littlefield, 2019, s. 34–35, ISBN 978-1-5381-2296-9 (ang.).

[:0-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s BaerbelB. Kovalevski BaerbelB., Bardua, Caroline, [w:] Dictionary of Women Artists, DeliaD. Gaze (red.), Fitzroy Dearborn Publishers, 1997, s. 209–212, ISBN 978-1-884964-21-3 .

[:1-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Bardua, Caroline (1781–1864), [w:] Allison LeeA.L. Palmer Allison LeeA.L., Historical Dictionary of Romantic Art and Architecture, Rowman & Littlefield, 2019, s. 34–35, ISBN 978-1-5381-2296-9 (ang.).

[1]