encje HTML Wikipedia:WikiRPG

Margines dookoła tabeli:

• {| border="1" style="margin: 10px; margin-right:0px;" cellspacing="0" cellpadding="2" align="right" |align="center" style="background:#efefef;" |'''Lata''' |align="center" style="background:#efefef;" |'''Przynależność<BR>państwowa<BR>Ostrowa'''

Do łączenia poziomych wierszy tabeli z leżacymi bezpośrednio pod nimi używany jest parametr rowspan: jeśli łączymy jedną komórkę z drugą leżącą tuż pod nią, piszemy rowspan=2, jeśli łączymy trzy razem - rowspan=3 itd. Przykład (tu, dodatkowo widoczne zastosowanie innego parametru - width):

 
{| border=1 align=left 
| width=25% | 11 || width=25% | 12    || width=25% | 13       || width=25% | 14
|-
|             21 || rowspan=2 | 22+32 || rowspan=3 | 23+33+43 ||             24
|-
|             31                                              ||             34
|-  
|             41 ||             42                            ||             44
|}

Międzynarodowe drogi E 81

<small style="color:#FFFFFF; background:green">'''E 81'''</small>

trasa E81

droga krajowa  5

Sprawdzanie, czy ilustracja z commons jest gdzieś wykorzystywana:

http://www.juelich.de/avatar/check-usage/

jezioro Sarykamyskie de:Sarykamyschsee

Ф. Стефанполь (Боджіо)

24-12-2024@21:41 22:14, 9 kwi 2005 (CEST)

... danie przypisu (odnośnika bibliograficznego) do uwagi? To pewnie nieczęsto byłoby stosowane, ale pozwoliłoby elegancko rozgraniczyć te dwie kategorie przypisów, wykorzystując funkcje metatekstu. Przykład Chiyoda (1891), uwaga "A" - tekścik uzupełniający hasło główne, ale możliwy do pominięcia bez straty dla czytelnika, IMHO w sam raz do "uwag"; w nim źródło, które mogłoby wylądować z resztą źródeł. Czy przypadkiem EnWiki nie ma mechanizmu umożliwiającego dodawanie przypisów do uwag?--Felis domestica (dyskusja) 00:43, 23 sty 2013 (CET)[odpowiedz]

Czy chodzi o takie rozwiązanie, jakie jest np. tutaj? Stosujesz {{#tag:ref|treść<ref>przypis</ref>|group="uwaga"}} czyli np. {{#tag:ref|Zjazd, który odbył się w 1904 roku celem rozważenia francuskiej propozycji zmiany formuły wyścigów Gordona Bennetta, doprowadził do powstania Association Internationale des Automobile Clubs Reconnus (AIACR), poprzednika [[Fédération Internationale de l'Automobile]] (FIA), organu odpowiedzialnego za zarządzanie i regulowanie sportów motorowych<ref name="hodges2"/><ref name="hodgesin">{{cytuj książkę | nazwisko = Hodges i in. | tytuł = Grand Prix | strony = 10}}</ref>.|group="uwaga"}}. Yurek88 (vitalap) 02:32, 23 sty 2013 (CET)[odpowiedz]

W haśle Zaułek Browarny zastosowałem rozwiązanie:

{{#tag:ref|W wykazie adresów ksiąg wieczystych{{r|KW}} Zaułek Browarny jest wymieniony, ale tym adresie nie jest założona żadna księga wieczysta.|group="uwaga"}}

Dzięki temu uwaga ^[g] w tekście (z grupy "uwaga") ma swój przypis o nazwie "KW", przy czym jakkolwiek samej uwagi nie umiałem jeszcze wyprowadzić poza wątek główny tekstu, to przypis "KW" wyrzucony jest z niego przy pomocy szablonu {{r|KW}}.

Adam Marcin Borowski (ur. 13 lipca 1910 w Grodźcu, zm. 5 listopada 1998 w Warszawie) – polski prawnik.

Syn Adama, lekarza w Grodźcu, i Marii Eustachii z Wietrzykowskich. Przed II wojną światową ukończył podchorążówkę w Grudziądzu - Centrum Wyszkolenia Kawalerii (rocznik 1928/29). W 1933 r. ukończył Wydział Prawa na Uniwersytecie Warszawskim, a egzamin adwokacki złożył w 1939 r. W czasie studiów należał do Korporacji Akademickiej „Arkonia” (cetus 1930), a później do Związku Filistrów „Arkonii”. W latach 30. pracował wraz ze swym stryjem Januszem w jego kancelarii adwokackiej w Sosnowcu^[a].

W kampanii wrześniowej 1939 r. służył jako porucznik w 5 Pułku Strzelców Konnych i Szwadronu Zapasowego 3 Pułku Ułanów Śląskich. 21 września 1939 trafił do niewoli niemieckiej, ale po kilku tygodniach został od Niemców wykupiony, za wysoką łapówkę, przez rodzinę (jego ojczymem był Zygmunt Szczotkowski, przed wojną dyrektor kopalni "Janina" w Libiążu). Podczas okupacji hitlerowskiej działał w konspiracji, był członkiem Armii Krajowej - ps. Marcin. Wykorzystując swoje dobre przedwojenne kontakty w powiecie miechowskim zajmował się między innymi zaopatrywaniem w mąkę i inne artykuły spożywcze grup partyzanckich w Małopolsce. Za swoją działalność w czasie wojny został odznaczony Krzyżem Walecznych i Srebmym Krzyżem Zasługi z Mieczami. W 1945 r. ożenił się z siostrą swego kolegi, Jadwigą Nowina-Konopka (córką Adama i Malwiny z Czermińskich, wychowanką Sacre-Coeur w Zbylitowskiej Górze, późniejszą przewodniczącą Koła Filistrowych „Arkonii”), z którą miał czworo dzieci.

Po wojnie pracował jako adwokat w 14 Zespole Adwokackim w Warszawie i jako radca prawny, m.in. w Przedsiębiorstwie Filatelistycznym „Ruch”.

Zmarł nagle w 1998 r. i został pochowany obok żony w grobie rodzinnym na Powązkach w Warszawie, kwatera 71.

• Stanisław Radomyski, "...Podchorążych Szwadron Jazdy", wyd. Ajaks, Pruszków 2001, ISBN 83-88773-69-0
• Biuletyn Arkoński nr 35: Zbigniew Jan Tyszka, Przy grobie śp. Adama Marcina Borowskiego

martwy link dot. kancelarii: http://magazyn.klubzaglebiowski.pl/?p=1058

Cezary Żyromski (ur. 22 listopada 1938) – polski dziennikarz i pisarz związany z Wrocławiem.

Karierę dziennikarską rozpoczął jeszcze w latach 50. XX w. czasopismach studenckich, później wieloletni dziennikarz wrocławskiego „Słowa Polskiego”, w ostatnich kilkunastu latach przed przejściem na emeryturę (w 2000 r.) sekretarz redakcji i członek kolegium redakcyjnego tego dziennika.

W ramach współpracy Zrzeszenia Studentów Polskich i SDP działał w Studenckiej Wszechnicy Dziennikarskiej. Od roku 1981 działał w Towarzystwie Społeczno–Kulturalnym Dziennikarzy (był też jego założycielem). W roku 1985 był wśród członków-założycieli Zarządu Dolnośląskiego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Węgierskiej (był jego sekretarzem do roku 1995), ściśle współpracującym z Polskim Stowarzyszeniem Kulturalnym im. Józefa Bema w Budapeszcie. Aktywność na tym polu zaowocowała wydaniem z jego inicjatywy i pod jego redakcją monograficznego numeru kwartalnika „Kultura Dolnośląska” (w 1986) poświęconego kulturalnym, społecznym i historycznym związkom Polski z Węgrami. Współredaguje też czasopismo „Głos Buczaczan”, wydawane przez Towarzystwo Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich – Oddział Buczacz.

Aktywny działacz stowarzyszeń dziennikarskich: Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, od 1982 Stowarzyszenia Dziennikarzy RP, w którym w latach 1992–1995 był członkiem zarządu oddziału dolnośląskiego, a w latach 1997–2001 – sędzią Naczelnego Sądu Dziennikarskiego Syndykatu Dziennikarzy Polskich^[1]. W latach 2005-2009 redagował witrynę SD RP Dolny Śląsk^[2].

Od roku 1990 do 2007 członek zarządu Spółdzielni Pracy „Słowo Polskie” (od roku 2003 pełnił w niej społecznie funkcję wiceprezesa), której celem jest tworzenie miejsc pracy dziennikarzom i pracownikom redakcji, pozostającym bez innego zatrudnienia wskutek przekształceń własnościowych gazet dawnej RSW Prasa.

Jest laureatem II nagrody zespołowej Towarzystwa Miłośników Wrocławia i Ossolineum w Plebiscycie Czytelniczym Dolnośląska Książka Roku za „Konfrontacje Literackie”; otrzymał również (w roku 2015) tytuł „Dziennikarza na med(i)al”^[3]. Wyróżniony został również (dwa razy) nagrodą Klubu Dziennikarzy Depeszowych „za szczególne wartości merytoryczne i graficzne stron informacyjnych «Słowa Polskiego»”.

• Stanisław Żyromski (opracowanie: Cezary Żyromski, Zbigniew Żyromski) „Historia jednej kresowej rodziny. Rodowód Żyromskich przydomek Chwalibóg na tle dziejów miasta Monasterzyska ”, Warszawa-Wrocław 2004
• Zbigniew Żyromski (współpraca: Cezary Żyromski, Mariusz Żyromski) „Monasterzyska – cmentarz katolicki”, wyd. Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu, Wrocław 2013

{{SORTUJ:Żyromski Cezary}} [[Kategoria:Członkowie Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich]] [[Kategoria:Polscy dziennikarze prasowi]]

Z wpisu Shaqspeare'a w mojej dyskusji 7 listopada 2007 (archiwum nr 9): ...nazwy ulic wyglądają następująco:

• jeśli ulica nazywa się od rzeczownika, także nazwiska, piszemy łącznie, np. Hohenzollernstraße, Kurfürstendamm, Alexanderplatz, Wikipediastraße, Julostraße, Julogasse, Juloplatz, Julodamm, Julochaussee, Juloallee
• jeśli nazwa jest przymiotnikowa, niezależnie od typu przymiotnika (czy zwyczajny, czy odmiejscowy) piszemy osobno, np. Schweidnitzer Straße, Potsdamer Platz, Wikipedische Straße, Julostädter Straße, Julostädtische Brücke, Julowiesener Ring
  • ale: Adenauerstraße (ulica Adenauera), nie Adenauer Straße (ulica Adeanuska, od miejsowości Adenau), no chyba że faktycznie chodzi o tę mieścinę, Hitlerstraße (ulica Hitlera), nie Hitler Straße (ulica Hitelska lub Hitlijska, tj. od miejscowości Hitle, Hitlen lub Hitl)
• jeśli ulica nazywa się od czegoś, co określa się kilkoma słowami, np. Wikipedysta Julo, Czerwony Październik czy co tam jeszcze, piszemy z myślnikami, np.: Wikipedysta-Julo-Straße, Roter-Oktober-Allee, Fürst-von-Bismarck-Straße (uwaga, w Niemczech nie skraca się nazw ulic, Fürst-von-Bismarck-Straße i Bismarckstraße to dwie różne ulice, Otto-von-Bismarck-Straße to trzecia...), Zielona-Gora-Straße (autentyczny przykład z Cottbus bzw. Chociebuża). W przypadku jeśli w nazwie ulicy nie ma podanego imienia osoby, często wisi pod tabliczką z nazwą ulicy mniejsza, tłumacząca o kogo chodzi (np. czy Liebknechtstraße jest na cześć Wilhelma czy Karola.

Ogólnie ulice nazwane od miast zatem osobno, od osób razem. Ale uwaga: zdarza się, że zamiast przymiotnika z nazwą miejscowości możemy mieć ulicę utworzoną bezpośrednio od tej nazwy, np. Höfchenstraße (ulica Dworku) i Höfchener Straße (ulica Dworkowska). No i Höfchenerstraße (ulica Dworkowskiego).

Na mapach piszemy zwykle z przerwą, tak że początek nazwy jest na początku ulicy, a koniec na końcu. W dodatku:

• do 1902 nie istniały jednolite zasady ortografii, stąd wcześniej i często pisano jak bądź; tabliczki ze starymi nazwami mogły wisieć jeszcze długi i długo
• spora część Niemców ma z pisownią nazw ulic duże problemy, zdarzają się tabliczki z nazwami ulic napisanymi błędnie
• w Szwajcarii nie piszemy Straße, lecz Strasse

Do poprawienia

• Wyszukiwarka książek do Wikipedii

Problem einsteina w geometrii płaskiej pyta o istnienie pojedynczego kształtu, który mógłby posłużyć to parkietaż, ale tylko w sposób nieokresowy. Taki kształt nazwano „einstein” (gra słów ein Stein to po niemiecku „jeden kamień”)^[1]. W zależności od konkretnych definicji nieokresowości i specyfikacji tego, jakie zestawy można kwalifikować jako płytki i jakie typy reguł dopasowywania są dozwolone, problem jest albo otwarty, albo już rozwiązany.

W 1988 roku Peter Schmitt odkrył pojedynczy aperiodyczny prototyl w trójwymiarowej przestrzeni euklidesowej. Chociaż żadne kafelkowanie tego prototylu nie dopuszcza translacji jako symetrii, niektóre mają symetrię śrubową. Operacja śrubowa obejmuje kombinację translacji i obrotu o niewymierną wielokrotność π, więc żadna liczba powtarzanych operacji nigdy nie daje czystego translacji. Konstrukcja ta została następnie rozszerzona przez Johna Hortona Conwaya i Ludwiga Danzera do wypukłego aperiodycznego prototylu, płytki Schmitt-Conway-Danzer Obecność symetrii śrubowej spowodowała ponowną ocenę wymagań dotyczących nieokresowości^[2]. Chaim Goodman-Strauss zasugerował, że kafelki należy uważać za silnie aperiodyczne, jeśli nie dopuszczają żadnej nieskończonej cyklicznej grupy ruchów euklidesowych jako symetrii, i że tylko zestawy kafelków, które wymuszają silną aperiodyczność, można nazwać silnie aperiodycznymi, podczas gdy inne zestawy należy nazwać słabo aperiodycznymi^[3].

W 1996 roku Petra Gummelt skonstruowała dekorowaną dziesięciokątną płytkę i wykazała, że gdy dozwolone są dwa rodzaje nakładania się par płytek, płytki mogą zakrywać płaszczyznę, ale tylko nieokresowo^[4].

W 2022 roku hobbysta David Smith odkrył płytkę w kształcie „kapelusza” utworzoną z ośmiu kopii latawca 60°–90°–120°–90°, sklejonych od krawędzi do krawędzi, która wydawała się pokrywać powierzchnię tylko aperiodycznie. Smith poprosił o pomoc matematyków Craiga S. Kaplana, Josepha Samuela Myersa i Chaima Goodmana-Straussa, a w 2023 roku grupa przedstawiła dowód, że „kapelusz”, rozpatrywany z jego lustrzanym odbiciem, tworzy aperiodyczny zestaw prototylów. Ponadto „kapelusz�� można uogólnić na nieskończoną rodzinę płytek o tej samej aperiodycznej właściwości. Ich dowód czeka na recenzję i formalną publikację.

W 2023 roku ten sam zespół (Smith, Myers, Kaplan i Goodman-Strauss) opublikował nowy preprint^[5] o rodzinie kształtów, zwanych spectres („widma”) i związanych z „kapeluszem”, z których każdy może układać samolot za pomocą tylko rotacje i translacje. Co więcej, kafelek „widmo” jest „ściśle chiralnym” aperiodycznym monotylem: nawet jeśli odbicia są dozwolone, każde kafelkowanie jest nieokresowe i wykorzystuje tylko jedną chiralność „widma”. Oznacza to, że nie ma pochyleń płaszczyzny, które wykorzystują zarówno „widmo”, jak i jego lustrzane odbicie.

• Aperiodyczny monotyl autorstwa Smitha, Myersa, Kaplana i Goodmana-Straussa
• https://wyborcza.pl/7,75400,29829578,nazywam-sie-spectre-i-jestem-prawdziwym-einsteinem.html

Jerzy Łętowski – dziennikarz, związany zawodowo z Wrocławiem i Dolnym Śląskiem.

Karierę zawodową rozpoczął w 1968 roku od stanowiska gońca w Biurze Ogłoszeń Wrocławskiego Wydawnictwa Prasowego. Po dwóch miesiącach został referentem, a po roku awansował na korektora wrocławskich dzienników. Od 1972 do 1975 roku był redaktorem depeszowym w „Wieczorze Wrocławia”.

Przez kolejnych 15 lat piastował dziennikarskie stanowiska w „Słowie Polskim”, jako redaktor depeszowy i sekretarz redakcji. W latach 1990–1991 sprawdził się jako pełniący obowiązki redaktora naczelnego w „Dzienniku Dolnośląskim”, a od 1993 do 2005 roku jako zastępca redaktora naczelnego „Wieczoru Wrocławia”.

Wielką pasją Jurka było i jest wędkarstwo. To spowodowało, że w 1981 roku zaczął pisać cotygodniowe felietony o rybach i wędkarstwie, które pod pseudonimem Jerzy Sum zamieszczał na łamach „Słowa Polskiego”, „Wieczoru Wrocławia”, „EKOŚwiata”, „Wędkarza Polskiego”. Łącznie opublikował około 2100 felietonów.

W 2005 roku przeszedł na emeryturę. Rok później wyprowadził się z Wrocławia i zamieszkał w Joachimówce wśród milickich stawów na terenie Parku Krajobrazowego Doliny Baryczy. Nie zerwał jednak z dziennikarstwem. W 2006 roku nawiązał współpracę z tygodnikiem „Głos Milicza”, na łamach którego zamieścił już 800 felietonów z Doliny Baryczy pod tytułem „Nad wodą”. Jest także głównym autorem plakatu o rybach oraz książki pt. „Ryby z Doliny Baryczy”.

Jurek od 1982 roku jest członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy RP. Wcześniej był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Aktywnie działa również w Polskim Związku Wędkarskim. Za działalność zawodową i społeczną został uhonorowany Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Kilkakrotnie był laureatem nagród Dziennikarzy Depeszowych za szczególne wartości merytoryczne i graficzne stron informacyjnych „Słowa Polskiego”. Odznaczony został także Złotą Odznaką z Wieńcami Polskiego Związku Wędkarskiego oraz Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Stowarzyszenia Dziennikarzy RP Dolny Śląsk”.

Przykład dla strony Ulica Stanisława Dubois we Wrocławiu
Nie zapomnieć o tym, że nazwa hasła zaczyna się wielką literą. Nie przeoczyć żadnych nawiasów ani numeru sekcji (w tym przypadku była to liczba 3).

Strona Ulica Stanisława Dubois we Wrocławiu została zgłoszona do rubryki „Czy wiesz” eksponowanej na stronie głównej.
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację artykułu. W tej dyskusji mogą pojawić się ewentualne komentarze i zastrzeżenia (nominacje wygasają po 30 dniach).

Z „Bloga o poprawnej polszczyźnie” pt. „Obcy język polski”, prowadzonego przez językoznawcę dr. Macieja Malinowskiego. Wpis z 1 lipca 2015^[1]:

Zdanie użyte wyżej jako przykład nie powinno zawierać przecinka:

Gary Dean Anderson (ur. 1947) - amerykański projektant graficzny i architekt. Najbardziej znany jako twórca symbolu recyklingu, logo używanego powszechnie na całym świecie.

Wkład Andersona w rozwój nowoczesnego projektowania graficznego porównywany bywa do osiągnięć wczesnych pionierów modernistycznego projektowania graficznego, takich jak Herbert Bayer. Jego projekt symbolu recyklingu porównywano do kultowych znaków towarowych, takich jak znaki firm Coca-Cola i Nike. Został nazwany jedną z „najważniejszych ikon designu” w Ameryce, jest powszechnie rozpoznawalnym na świecie symboli graficznych i przyczynił się do promowania globalnego recyklingu. W niektórych krajach, na przykład w Wielkiej Brytanii, użycie tego symbolu na przeznaczonych do otwartej sprzedaży towarach musi być zaakceptowane przez agencję ochrony środowiska.

Symbol recyklingu jest najbardziej znanym osiągnięciem Andersona, ale oprócz tego wniósł on również istotny wkład w rozwój urbanistyki i rozwoju miast .

Anderson urodził się w Honolulu na Hawajach, w rodzinie o korzeniach wiejskich w Niemczech, Francji, Skandynawii, Nebrasce i rolniczym regionie Środkowego Zachodu USA.

Ojciec Andersona, Glen, porzucił rolnictwo i został technikiem elektronikiem w marynarce wojennej USA . W związku z karierą wojskową ojca, Gary często się przeprowadzał do różnych miejsc na obszarze Pacyfiku.

Pod koniec lat 50. XX wieku rodzina ostatecznie osiedliła się w North Las Vegas w stanie Nevada, gdzie Glen stacjonował w bazie marynarki wojennej Lake Mead i zajmował się badaniami atomowymi na poligonie w Nevadzie. W 1958 roku, wkrótce po dołączeniu do firmy elektronicznej EG&amp;G, Glen zmarł na skutek powikłań, prawdopodobnie będących skutkiem narażenia na promieniowanie, do którego doszło wiele lat wcześniej na poligonie nuklearnym na atolu Bikini .

Anderson uczęszczał do szkół publicznych i ukończył szkołę średnią w Las Vegas Valley.

W 1966 roku, po ukończeniu rocznego programu studiów inżynierskich na Uniwersytecie Południowej Kalifornii, Anderson zmienił kierunek studiów i zapisał się na Wydział Architektury USC, gdzie studiował w latach 1966–1970. Opłacanie czesnego odbywało się dzięki różnym stypendiom, m.in. od Fundacji Grahama, Architectural Guild of Southern California i American Institute of Architects. W 1970 roku uzyskał tytuł licencjata architektury z wyróżnieniem, a rok później tytuł magistra.

W ramach programu studiów i pracy na uniwersytecie Anderson pracował jako asystent Crombiego Taylora, przygotowując wystawę zdobnictwa wczesnego modernistycznego architekta Louisa Sullivana, łączącą w sobie elementy organiczne i geometryczne. Program nauczania w college'u obejmował liczne przedmioty fakultatywne, a administracja uczelni pozwalała studentom na dużą swobodę w wyborze kursów. Anderson zapisał się na liczne kursy spoza swojego kierunku, w tym na kursy z socjologii, ekonomii i biznesu. Wrócił też na studia inżynierskie na USC, aby wziąć udział w kursie topologii matematycznej dla osób niebędących matematykami. W tym ostatnim kursie Anderson zetknął się z wstęgą Möbiusa jako fundamentalną koncepcją w badaniu topologii, która miała okazać się kluczowa w jego późniejszych pracach.

[Ta sekcja wymaga rozwinięcia i uźródłowienia]

W 1970 roku, gdy Anderson miał 23 lata i był studentem Uniwersytetu Południowej Kalifornii^[1], Container Corporation of America (CCA) wydała plakat, który został szeroko rozpowszechniony w szkołach wyższych i na uniwersytetach w Stanach Zjednoczonych. Pod kierownictwem Waltera Paepcke CCA ugruntowało swoją pozycję lidera w dziedzinie grafiki korporacyjnej i projektowania. Na plakacie informowano o konkursie na zaprojektowanie symbolu graficznego, który byłby używany na produktach z papieru pochodzącego z recyklingu i mógłby być wyrazem uznania dla zaangażowania firmy produkującej papier z recyklingiem w ochronę środowiska. Zwycięski symbol zostanie przekazany do domeny publicznej^[2]. Konkurs miał również na celu uczczenie pierwszego Dnia Ziemi, który przypadał w tym samym roku 22 kwietnia.

Anderson zaprojektował symbol i zgłosił do konkursu trzy jego wersje. Alternatywy w rzeczywistości stanowiły stopniowe udoskonalanie przez Andersona^[3] podstawowego pomysłu obejmującego trzy strzałki – od bardziej wyszukanego projektu wykorzystującego różne odcienie i słowo „recykling” do prostego czarno-białego rysunku liniowego bez żadnych słów. Anderson stwierdził, że stworzenie projektu zajęło mu „dzień lub dwa”^[4]. Strzałki były płaskie, przypominające paski papieru, ale wyginały się i zawijały, jakby zostały uchwycone w procesie produkcji przemysłowej; wszystkie trzy strzałki traktowane razem jako ciągły pas tworzyły figurę topologiczną znaną jako wstęga Möbiusa .

Oceny 500 prac zgłoszonych do konkursu dokonali projektanci uznawani za światowych liderów w dziedzinie grafiki i sztuki przemysłowej, m.in. Saul Bass, Herbert Bayer, James Miho, Herbert Pinzke i Eliot Noyes^[5]. W 1970 roku nagrodę ogłoszono na Międzynarodowej Konferencji Projektowej w Aspen (IDCA) pod auspicjami Instytutu Aspen. Anderson otrzymał stypendium na udział w konferencji oraz stypendium w wysokości 2500 USD (równowartość ok. 17,5 tys. USD w 2021^[a]{{Inflacja}} Nieprawidłowe/puste pola: "fmt".(format | fmt = eq))^[1][6][7].

Anderson przyznał, że nie zdawał sobie sprawy, jak ważny jest jego projekt dotyczący recyklingu, dopóki nie zauważył go na pojemniku na odpady do recyklingu w Amsterdamie. W czasie projektowania logo nie był jeszcze grafikiem, zajmował się architekturą. Dodał, że stworzenie projektu zajęło mu „jeden lub dwa dni”^[4]. Anderson napisał, że stworzył logo, rysując projekt ołówkiem, a następnie przerysowywał go czarnym tuszem^[1]. Stwierdził, że pomysł na logo recyklingu przyszedł mu do głowy, gdy obserwował, jak papier jest wsuwany do drukarki^[4].

Anderson ze względu na swoją pasję do architektury poświęcił się karierze w planowaniu urbanistycznym^[1]. Zidentyfikował także bardziej szczegółowe, ale zróżnicowane wpływy, do których zaliczają się: odmiana popularnej rymowanki dla dzieci, wycieczka szkoły podstawowej do przemysłowej prasy drukarskiej, symbol Woolmark^[8] oraz grafika MC Eschera, która w czasie konkursu na projekt dopiero niedawno stała się szeroko dostępna w Stanach Zjednoczonych.

Anderson wykorzystał swoją nagrodę pieniężną aby podjąć roczne studia na Uniwersytecie Sztokholmskim w Szwecji i uzyskać dyplom z nauk społecznych w Instytucie Studentów Anglojęzycznych, filii uniwersytetu, która już nie istnieje. Po powrocie ze Szwecji Anderson został zatrudniony jako planista i projektant architektoniczny w firmie Gruen Associates (dawniej Victor Gruen Associates) w Los Angeles oraz w firmie David Jay Flood and Associates w Santa Monica w Kalifornii, po czym przeniósł się na wschód, gdzie przyjął stanowisko planisty w firmie RTKL Associates w Baltimore . Podczas swojego pobytu tam uzyskał uprawnienia architekta. Zwolniony z RTKL w połowie lat 70. w czasie recesji, Anderson znalazł pracę w Departamencie Rozwoju Społeczności w hrabstwie Prince George (Maryland), a następnie w Biurze Planowania Uniwersyteckiego na Uniwersytecie w Maryland .

W 1978 roku Anderson przyjął stanowisko w Szkole Architektury i Planowania na Uniwersytecie Króla Faisala (KFU) w Dammam w Arabii Saudyjskiej . W tym samym czasie został przyjęty na studia doktoranckie z geografii i inżynierii środowiska na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa . Przez następne siedem lat zajmował się naprzemiennie pracą dydaktyczną i badawczą na KFU, gdzie ostatecznie został pełniącym obowiązki kierownika Katedry Planowania Miejskiego i Regionalnego. Kontynuował pracę nad doktoratem na Uniwersytecie Hopkinsa, którą uzyskał w 1985 r. po obronie pracy na temat aspektów społeczno-kulturowych Prowincji Wschodniej Arabii Saudyjskiej, które w połączeniu z rozwojem gospodarki naftowej determinowały wzorce urbanizacji w tym regionie. Będąc jeszcze na KFU, współpracował z CH2M Hill przy przeprowadzeniu kompleksowego badania społeczno-ekonomicznego, jednego z pierwszych w Arabii Saudyjskiej.

Po powrocie do Baltimore Anderson został zatrudniony w firmie STV Inc. (wcześniej Lyon Associates), zajmującej się inżynierią, architekturą i planowaniem, gdzie przez okres osiemnastu lat piastował różne stanowiska, aż ostatecznie awansował na stanowisko wiceprezesa odpowiedzialnego za federalne projekty planowania. Za swoją pracę w tym miejscu został uhonorowany krajową Nagrodą Urbahna w dziedzinie architektury przyznaną przez Towarzystwo Amerykańskich Inżynierów Wojskowych (SAME), wyróżnieniem, które dzieli z innymi wybitnymi osobistościami, takimi jak Harold Adams, emerytowany dyrektor generalny RTKL. Anderson został również przyjęty do Akademii Członków SAME.

Równocześnie z pracą nad planowaniem rządowym Anderson pełnił funkcję wykładowcy na Wydziale Nieruchomości Edward St John (w Carey Business School przy Johns Hopkins). Pełniąc tę funkcję, wykładał kursy i pisał na temat roli projektowania i planowania w rozwoju sektora prywatnego , a także został członkiem komitetu wykonawczego Urban Land Institute (ULI) w radzie dystryktu Baltimore.

W 2005 roku. Anderson został starszym specjalistą programu Fulbrighta i został zaproszony przez Helsiński Uniwersytet Techniczny do prowadzenia wykładów i udzielania porad studentom studiów podyplomowych w zakresie ich prac dyplomowych na Wydziale Inżynierii i Architektury oraz w Centrum Studiów Miejskich i Regionalnych.

Ponieważ po stworzeniu symbolu recyklingu skupił się na działaniach niezwiązanych bezpośrednio z projektowaniem graficznym i ponieważ przez dłuższy czas mieszkał za granicą, Anderson nie zawsze był uznawany za autora symbolu recyklingu. Mimo pierwotnych informacji prasowych i wstępnych opisów w publikacjach branżowych, niekiedy błędnie przypisywano projekt szefowi działu graficznego Container Corporation. Mogła zostać podjęta próba objęcia symbolu prawami autorskimi pomimo że zasady uczestnictwa w pierwotnym konkursie zabraniały tego. Anderson stwierdził, że nie zdawał sobie sprawy, jaki wpływ na świat będzie miał jego projekt, dopóki nie zobaczył go na pojemniku na odpady do recyklingu. ^[4]

Dopiero w latach 90. XX wieku związek między Andersonem a stworzonym przezeń symbolem zaczął być lepiej ugruntowany, wraz z opublikowaniem artykułu Philipa B. Meggsa w branżowym czasopiśmie Print, w którym przypisuje się Andersonowi autorstwo projektu i wykazuje, że symbol Andersona stanowi współczesny wyraz zasad Bauhausu , co później zostało wzmocnione przez Pedera Ankera .

Kategoria:Urodzeni w 1947
Błąd w przypisach: Istnieje znacznik <ref> dla grupy o nazwie „uwaga”, ale nie odnaleziono odpowiedniego znacznika <references group="uwaga"/>