Kościół św. Katarzyny we Wronkach

Kościół św. Katarzyny we Wronkach

nr rej. AK-I-11a/158 z dnia 21 grudnia 1932[1]
kościół parafialny
Państwo	Polska
Miejscowość	Wronki
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Katarzyny we Wronkach
Wezwanie	św. Katarzyny
Historia Data zakończenia budowy 1660 Poprzednie wyznanie protestantyzm w XVI wieku Fundator Łukasz Górka
Dane świątyni Styl gotyk Świątynia • materiał bud. • cegła Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 3
Położenie na mapie Wronek Kościół św. Katarzyny we Wronkach
Położenie na mapie Polski Kościół św. Katarzyny we Wronkach
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego Kościół św. Katarzyny we Wronkach
Położenie na mapie powiatu szamotulskiego Kościół św. Katarzyny we Wronkach
Położenie na mapie gminy Wronki Kościół św. Katarzyny we Wronkach
52°42′33″N 16°22′20″E/52,709167 16,372222

Kościół św. Katarzyny we Wronkach – rzymskokatolicki kościół parafialny w mieście Wronki. Mieści się przy ulicy Sierakowskiej. Należy do dekanatu wronieckiego.

Pierwsza wzmianka o wronieckiej parafii pochodzi z roku 1298, kiedy biskup Andrzej Zaremba, ustanawiając archidiakonaty w diecezji poznańskiej, przydzielił kościół we Wronkach do archidiakonatu pszczewskiego^[2].

Obecna budowla została wybudowana w stylu późnogotyckim, z palonej cegły, w 1660. Wzniesiona została przez ówczesnego właściciela Wronek, Łukasza Górkę, a konsekracji dokonał biskup Maciej Kurski. Kościół posiada trójnawowy podział, a ściany opięte są przyporami.

Wnętrze kościoła uległo zniszczeniu podczas pożaru Wronek z 1780. Hrabia Henryk Dzieduszycki, ówczesny właściciel miasta, ufundował trzy późnoklasycystyczne ołtarze: ołtarz główny – św. Katarzyny, lewy ołtarz boczny – Święty Henryk oraz prawy – św. Anny. W latach 1934–1936 wnętrze kościoła uległo kolejnym zmianom. Rozebrano klasycystyczny ołtarz główny, z którego zdjęto obraz św. Katarzyny oraz cztery rzeźby. Rozebrano również dwa podominikańskie ołtarze wsparte na bocznych filarach – Matki Boskiej Różańcowej i św. Józefa. Z trzech rozebranych ołtarzy powstał nowy ołtarz główny. Podczas okupacji hitlerowskiej, w latach 1941–1945 kościół zamknięto i zamieniono na magazyn części radiowych.

W latach 1954–1955 prezbiterium poddano regotyzacji. Zbudowano gwiaździste sklepienie oraz postawiono nowy ołtarz w formie tryptyku, wypełnionego płaskorzeźbą i malowidłami autorstwa miejscowego artysty, Witolda Siwińskiego. Pośrodku tryptyku umieszczona została rzeźba Chrystusa Vir Dolorum z około 1500 r. W nawach bocznych pozostały XIX-wieczne ołtarze, w których centralne miejsce zajmują obrazy Matki Boskiej Śnieżnej i św. Katarzyny. Wśród innych zabytków wyróżnia się rzeźby: Pietà (XVI w.), Chrystus błogosławiący (XVII w.), Chrystus Salvator (XVIII w.) oraz obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem (z XVII w.).

W latach 2012–2013 dokonano znacznych remontów: wymiany dachu, wymieniono ławki, poddano renowacji zabytkowe rzeźby, wstawiono 4 okna witrażowe św. i bł.: Michała Archanioła, Jana Pawła II, ks. Jerzego Popiełuszki, Karoliny Kózkównej^[3][4].