Protetyka stomatologiczna

Ten artykuł od 2021-12 wymaga dodania wiarygodnych źródeł medycznych dla zapewnienia weryfikowalności.

Możliwe, że zbyt mocno polega na źródłach pierwotnych. Podane poniżej informacje, mające charakter medyczny, mogą być częściowo lub w całości niepoparte dowodami naukowymi. Jako pozbawione odpowiednich źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Protetyka stomatologiczna – dział stomatologii poświęcony odtwarzaniu pierwotnych warunków zgryzowych po utracie zębów naturalnych, lub po ich masywnym uszkodzeniu. W obrębie zainteresowań protetyki stomatologicznej znajduje się również rehabilitacja pacjentów po operacjach (onkologicznych, plastycznych) za pomocą protez pooperacyjnych oraz epitez (ektoprotez - protezy nosa, ucha itp.). Do odtworzenia wykorzystuje się uzupełnienie protetyczne. Mogą one być stałe (niedające się usunąć z ust), lub ruchome (dające się wyjąć z ust), lub kombinowane (protezy ruchome połączone z uzupełnieniami stałymi za pomocą zasuw, zatrzasków, rygli, lub koron teleskopowych).

Do uzupełnień protetycznych ruchomych zalicza się m.in. protezy akrylowe, protezy szkieletowe (proteza ruchoma śluzówkowo-ozębnowa), protezy nylonowe, lub acetalowe, a do stałych m.in. korony i mosty (metalowe-lane, licowane porcelaną na podbudowie metalowej oraz pełnoceramiczne).

W Polsce protetyka stomatologiczna jest jedną ze specjalizacji lekarsko-dentystycznych, która trwa 3 lata^[1], a jej konsultantem krajowym od 1 maja 2021 roku jest prof. dr hab. Teresa Urszula Sierpińska^[2].