Leonid Galczenko

Leonid Galczenko

Леонид Гальченко

13+30 zwycięstw
pułkownik lotnictwa
Data i miejsce urodzenia	2 kwietnia 1912 Pietrowsk-Port (obecnie Machaczkała)
Data i miejsce śmierci	26 września 1986 Machaczkała
Przebieg służby
Lata służby	1933–1953
Siły zbrojne	Armia Czerwona Wojskowe Siły Powietrzne
Stanowiska	zastępca dowódcy 259 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego, zastępca dowódcy 258 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego, zastępca dowódcy 161 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego, zastępca dowódcy 201 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego
Główne wojny i bitwy	wojna zimowa, front wschodni (II wojna światowa)
Odznaczenia

Leonid Akimowicz Galczenko (ros. Леонид Акимович Гальченко, ur. 20 marca^?/2 kwietnia 1912 w mieście Pietrowsk-Port (obecnie Machaczkała), zm. 26 września 1986 w Machaczkale) – radziecki lotnik wojskowy, pułkownik, Bohater Związku Radzieckiego (1942).

Urodził się w ukraińskiej rodzinie robotniczej. Po ukończeniu 7 klas w 1933 wstąpił do technikum, w tym samym roku dowiedział się o naborze do szkoły lotniczej w Krasnodarze, po jej ukończeniu w 1933 został wcielony do Armii Czerwonej i skierowany do wojskowej szkoły lotniczej w Stalingradzie. Po jej ukończeniu w 1935 został skierowany do pułku myśliwskiego stacjonującego pod Leningradem. Podczas wojny z Finlandią 1939-1940 był nawigatorem 5 mieszanego pułku lotniczego, wykonał 50 lotów bojowych, w tym 23 szturmowe. W 1941 został członkiem WKP(b) i ukończył kursy doskonalenia kadry dowódczej w Lipiecku, po czym został włączony w skład 145 pułku lotnictwa myśliwskiego 1 Mieszanej Dywizji Lotniczej Sił Powietrznych 14 Armii i 25 czerwca 1941 skierowany na front rozpoczętej właśnie wojny z Niemcami jako dowódca eskadry myśliwców. Do końca września 1941 wykonał 77 lotów bojowych, strącając 7 samolotów wroga. Za te zasługi został przedstawiony do odznaczenia tytułem Bohatera Związku Radzieckiego. W październiku 1941 otrzymał zadanie formowania nowego, 609 pułku lotnictwa myśliwskiego, którego został dowódcą. Jesienią 1942 doznał udaru mózgu, wskutek czego mocno pogorszył mu się wzrok. W listopadzie 1942 został wyznaczony zastępcą dowódcy ponownie sformowanej 259 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego 7 Armii Powietrznej, później był zastępcą dowódcy kolejno 258, 161 i 201 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego. W czerwcu 1944 został zastępcą dowódcy 324 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego na Froncie Karelskim, na tym stanowisku brał udział w operacji świrsko-pietrozawodskiej. 22 października 1944 odniósł swoje ostatnie zwycięstwo. W grudniu 1944 jego dywizja została wycofana z frontu i włączona w skład Sił Powietrznych Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, w związku z czym już do końca wojny nie brał więcej udziału w walkach. Łącznie podczas wojny wykonał 310 lotów bojowych i stoczył ok. 40 walk powietrznych, w których strącił osobiście 13 i w grupie 10 samolotów wroga. Po wojnie służył na dowódczych stanowiskach w Siłach Powietrznych Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego, w kwietniu 1950 został dowódcą 16 Gwardyjskiej Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego Sił Powietrznych Okręgu Północnego (rejon Murmańska), od listopada 1952 studiował w Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa, jednak w grudniu 1953 został zwolniony do rezerwy z powodu ciężkiej choroby. Jego imieniem nazwano szkołę w Kandałakszy i ulicę w miejscowości Mołocznyj w obwodzie murmańskim.

• Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (6 czerwca 1942)^[1]
• Order Lenina (6 czerwca 1942)
• Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie, w tym 5 lutego 1940 i 16 stycznia 1942)
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (dwukrotnie, 13 lutego 1944 i 11 marca 1985)
• Order Czerwonej Gwiazdy
• Medal „Za zasługi bojowe” (3 listopada 1944)
• Medal „Za obronę Radzieckiego Obszaru Podbiegunowego”

I inne.

• Biogram na stronie Герои страны (ros.) [dostęp 2019-12-07]