Przejdź do zawartości

Viorica Ursuleac

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest najnowsza wersja artykułu Viorica Ursuleac edytowana 12:30, 18 maj 2024 przez Gjakovarus (dyskusja | edycje).
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Viorica Ursuleac
Ilustracja
Viorica Ursuleac (1934)
Data i miejsce urodzenia

26 marca 1894
Czerniowce

Data i miejsce śmierci

22 października 1985
Ehrwald

Typ głosu

sopran

Gatunki

opera

Zawód

solista operowy

Aktywność

1922–1953

Viorica Ursuleac (ur. 26 marca 1894 w Czerniowcach, zm. 22 października 1985 w Ehrwaldzie) – rumuńska śpiewaczka operowa, sopran.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Była córką prawosławnego archidiakona. Ukończyła studia wokalne w konserwatorium w Wiedniu. Na scenie operowej zadebiutowała w 1922 śpiewając arię Charlotty w Werterze Masseneta, w operze w Zagrzebiu. W kolejnych latach występowała na deskach wiedeńskiej Volksoper (1924–1926), Opery Frankfurckiej (1926–1930), Wiedeńskiej Opery Państwowej, Opery Berlińskiej (1935–1937) i Opery Monachijskiej (1937–1944). Przez jeden sezon (1934) występowała także w Covent Garden i w mediolańskiej La Scali.

Była ulubioną sopranistką Richarda Straussa, który nazywał ją die treueste aller Treuen (najwierniejsza z wiernych). Śpiewała w czterech prapremierach jego oper: Arabelli, Dniu Pokoju, Capriccio i w Miłości Danae.

Ostatni raz wystąpiła na scenie w 1953, śpiewając w Kawalerze srebrnej róży. Od 1964 prowadziła zajęcia ze studentami w Uniwersytecie Mozarteum w Salzburgu. Ostatnie lata życia spędziła we wsi Ehrwald w Tyrolu.

W życiu prywatnym była żoną dyrygenta Clemensa Kraussa.

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
  • 1935: Strauss: Ariadne auf Naxos
  • 1939: Strauss: Friedenstag
  • 1942: Strauss: Arabella
  • 1944: Strauss: Der Rosenkavalier
  • 1944: Wagner: Der fliegende Holländer
  • 1948: Wagner: Tristan und Isolde (jako Brangane)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Michael Kennedy, Richard Strauss: Man, Musician, Enigma, wyd. Digitally printed 1st pbk. version, Cambridge, UK: Cambridge University Press, 2006, ISBN 0-521-02774-8, OCLC 70844553.
  • Lanfranco Rasponi, The Last Prima Donnas, wyd. 1st ed, New York: Knopf, 1982, ISBN 0-394-52153-6, OCLC 8493654.