Wody lecznicze

Woda lecznicza – woda podziemna, która pod względem chemicznym i mikrobiologicznym nie jest zanieczyszczona, cechuje się naturalną zmiennością cech fizycznych i chemicznych, o zawartości^[1]:

• rozpuszczonych składników mineralnych stałych – nie mniej niż 1000 mg/dm³ lub
• jonu żelazawego (Fe²⁺) – nie mniej niż 10 mg/dm³ (wody żelaziste), lub
• jonu fluorkowego – nie mniej niż 2 mg/dm³ (wody fluorkowe), lub
• jonu jodkowego – nie mniej niż 1 mg/dm³ (wody jodkowe), lub
• siarki dwuwartościowej – nie mniej niż 1 mg/dm³ (wody siarczkowe), lub
• kwasu metakrzemowego – nie mniej niż 70 mg/dm³ (wody krzemowe), lub
• radonu – nie mniej niż 74 Bq/dm³ (wody radonowe), lub
• dwutlenku węgla niezwiązanego – nie mniej niż 250 mg/dm³, z tym że od 250 do 1000 mg/dm³ to wody kwasowęglowe, a powyżej 1000 mg/dm³ to szczawa.

Zakresy przedziałów wartości obowiązujące od roku 2012 pokrywają się z poprzednią regulacją, tj. obowiązującego do 31.12.2011 r. Prawa geologicznego i górniczego z 1994 r.^[2] z wyjątkiem wód kwasowęglowych, dla której przedział zawartości dwutlenku węgla niezwiązanego wynosi obecnie od 250 do 1000 mg/dm³, natomiast na wcześniej przedział ten wynosił od 250 do 999 mg/dm³. Wraz ze zmianą przytoczonych przedziałów wód kwasowęglowych, zmieniła się również dolna granica zawartości CO₂ niezwiązanego w przypadku szczaw, która wynosi obecnie powyżej 1000 mg/dm³, zaś w poprzednio obowiązujących przepisach granica ta zaczynała się wartością 1000 mg/dm^3[3].

Wody lecznicze są uznane za kopalinę^[1].

• Wortal nowego Prawa geologicznego i górniczego. nowepgg.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-16)].