Wikipedysta:Wywiadujemy/praca2 system: Różnice pomiędzy wersjami

Służba Wywiadu Wojskowego

Odznaka pamiątkowa SWW.
Siedziba SWW przy al. Niepodległości 243
Państwo	Polska
Data utworzenia	1 października 2006
Szef	płk Dorota Kawecka[1][2]
Zastępca szefa	płk Hubert Dzierzęcki płk Krzysztof Banaszek
Budżet	349,140 mln zł (2024)
Adres
al. Niepodległości 243 02-009 Warszawa
Położenie na mapie Warszawy Służba Wywiadu Wojskowego
Położenie na mapie Polski Służba Wywiadu Wojskowego
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Służba Wywiadu Wojskowego
52°13′18″N 21°00′16″E/52,221667 21,004444
Strona internetowa

Służba Wywiadu Wojskowego (SWW) – służba specjalna właściwa w sprawach ochrony przed zagrożeniami zewnętrznymi dla obronności RP oraz bezpieczeństwa i zdolności bojowej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, powołana na podstawie ustawy z dnia 9 czerwca 2006 o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego i Służbie Wywiadu Wojskowego^[3] i podległa Ministrowi Obrony Narodowej.

SWW rozpoczęła działalność 1 października 2006 przejmując zadania rozwiązanych dzień wcześniej (30 września) Wojskowych Służb Informacyjnych.

W dniu 20 czerwca 2012 nadano SWW sztandar^[4]. Od 2019 r. 11 maja jest obchodzone Święto SWW^[5].

Początki polskiego wywiadu wojskowego sięgają okresu II Rzeczypospolitej Polskiej. Tworzenie i kształtowanie tej instytucji miało miejsce głównie w latach 1918–1921, gdy Wojsko Polskie toczyło zacięte kampanie wojenne w walce o niepodległość i ustalenie granic Polski^[6].

Działając początkowo jako Departament Informacji, szybko ewoluował, obejmując służby wywiadowcze i obronne. W okresie międzywojennym (1918-1939) do zadań tych agencji należało zabezpieczenie polskiego wojska i przemysłu obronnego, zwłaszcza przed zagrożeniami ze strony wywiadu sowieckiego i niemieckiego. Podejmowano wysiłki, aby przeciwdziałać nielegalnym ruchom komunistycznym inspirowanym przez ich radzieckich odpowiedników^[7].

W 1990 roku II Zarząd Sztabu Generalnego połączył się z kontrwywiadem wojskowym, tworząc WSW, przekształconą w 1991 roku w Wojskowe Służby Informacyjne (WSI). WSI skupiała się na ochronie informacji państwowej, koordynacji z NATO i przeciwdziałaniu zagrożeniom dla sił obronnych^[7].

W 2006 roku WSI została rozwiązana w wyniku ujawnienia nieprawidłowości szczegółowo opisanych w tzw. Raporcie Macierewicza^[8]. Doprowadziło to do powstania dwóch niezależnych służb wywiadu wojskowego: Służby Kontrwywiadu Wojskowego i Służby Wywiadu Wojskowego. Rozwiązanie WSI wywołało debatę i krytykę, a także wzbudziły obawy co do profesjonalizmu nowych sił i ich wyników. Niemniej jednak trwające reformy mają na celu sprostanie tym wyzwaniom i zapewnienie skuteczności działań polskiego wywiadu wojskowego i kontrwywiadu.

• Ustawa z dnia 9 czerwca 2006 r. o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego (Dz.U. 2023 poz. 81);
• Ustawa z dnia 9 czerwca 2006 r. o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego (Dz.U. 2023 poz. 2098);
• Ustawa z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz.U. z 2023 r. poz. 756).
• Rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 16 grudnia 2021 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie legitymacji służbowej oraz innych dokumentów Służby Wywiadu Wojskowego (Dz.U. 2021 poz. 2369);
• Rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 2 listopada 2017 r. w sprawie postępowania kwalifikacyjnego wobec kandydatów do służby w Służbie Wywiadu Wojskowego (Dz.U. 2017 poz. 2140);
• Rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 3 sierpnia 2017 r. w sprawie postępowania kwalifikacyjnego wobec żołnierzy ubiegających się o wyznaczenie na stanowiska służbowe w Służbie Wywiadu Wojskowego (Dz.U. 2017 poz. 1680);
• Zarządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 14 października 2020 r. zmieniające zarządzenie w sprawie nadania statutu Służbie Wywiadu Wojskowego (M.P. 2020 poz. 986).

W skład wchodzą następujące jednostki organizacyjne^[9]:

• Gabinet Szefa;
• Departament I;
• Departament II;
• Departament III;
• Departament IV;
• Departament V;
• Biuro Ochrony i Osłony;
• Biuro Finansowo-Logistyczne;
• Biuro Kadr;
• Biuro Prawne;
• Biuro Ewidencji i Archiwum;
• Centrum Kształcenia im. ppłk. Mariana Chodackiego^[10];
• Zespół Audytu Wewnętrznego.

Szef jest centralnym organem administracji rządowej, podporządkowanym Ministrowi Obrony Narodowej i podlega kontroli sejmowej^[11].

Szefem może zostać osoba, która:

1. posiada wyłącznie obywatelstwo polskie;
2. korzysta z pełni praw publicznych;
3. wykazuje nieskazitelną postawę moralną, obywatelską i patriotyczną;
4. daje rękojmię należytego wykonywania zadań;
5. spełnia wymagania określone w przepisach o ochronie informacji niejawnych w zakresie dostępu do informacji niejawnych o klauzuli tajności "ściśle tajne";
6. posiada wyższe wykształcenie;
7. nie pełniła służby zawodowej, nie pracowała i nie była współpracownikiem organów bezpieczeństwa państwa, wymienionych w art. 5 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (Dz. U. z 2021 r. poz. 177 oraz z 2022 r. poz. 375, 1259 i 1283);
8. nie została skazana prawomocnym wyrokiem sądu dyscyplinarnego za czyn, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lub 3 ustawy z dnia 3 grudnia 1998 r. o odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów, którzy w latach 1944-1989 sprzeniewierzyli się niezawisłości sędziowskiej (Dz. U. z 1999 r. poz. 1 oraz z 2001 r. poz. 1070)^[12].

Szefów powołuje i odwołuje, na wniosek Ministra Obrony Narodowej, Prezes Rady Ministrów, po zasięgnięciu opinii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej oraz Kolegium do Spraw Służb Specjalnych i Sejmowej Komisji do Spraw Służb Specjalnych^[13].

Odwołanie Szefa z zajmowanego stanowiska następuje w przypadku:

• rezygnacji z zajmowanego stanowiska;
• zrzeczenia się obywatelstwa polskiego lub nabycia obywatelstwa innego państwa;
• skazania prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe;
• utraty predyspozycji niezbędnych do zajmowania stanowiska;
• niewykonywania obowiązków z powodu choroby trwającej nieprzerwanie ponad 3 miesiące^[14].

W obowiązują następujące korpusy i stopnie służbowe żołnierzy i funkcjonariuszy^[17]:

• korpus szeregowych:
  • szeregowy,
  • starszy szeregowy;
• korpus podoficerów:
  • kapral,
  • starszy kapral,
  • plutonowy,
  • starszy plutonowy,
  • sierżant,
  • starszy sierżant,
  • sierżant sztabowy,
  • starszy sierżant sztabowy;

• korpus chorążych:
  • młodszy chorąży,
  • chorąży,
  • starszy chorąży,
  • młodszy chorąży sztabowy,
  • chorąży sztabowy,
  • starszy chorąży sztabowy;
• korpus oficerów:
  • podporucznik,
  • porucznik,
  • kapitan,
  • major,
  • podpułkownik,
  • pułkownik,
  • generał brygady.

Najwyższym stopniem oficerem jest np. gen. bryg. Radosław Jeżewski (żołnierz – szef Zarządu Wywiadu w Sztabie Wojskowym Unii Europejskiej).

W SWW mogą pełnić służbę żołnierze zawodowi i funkcjonariusze. W jednostkach organizacyjnych SWW mogą być także zatrudniani pracownicy cywilni. Stosunek służbowy funkcjonariusza SWW powstaje w drodze mianowania na podstawie dobrowolnego zgłoszenia się do służby. Wyznaczenie żołnierza zawodowego na stanowisko służbowe następuje po przeprowadzeniu postępowania kwalifikacyjnego, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego^[18]. Służba wojskowa żołnierzy zawodowych, regulowana jest także przez przepisy ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny^[19].

Funkcjonariuszem może być osoba:

• posiadająca obywatelstwo polskie;
• korzystająca z pełni praw publicznych;
• wykazująca nieskazitelną postawę moralną, obywatelską i patriotyczną;
• dająca rękojmię zachowania tajemnicy stosownie do wymogów określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych;
• posiadająca co najmniej średnie wykształcenie i określone kwalifikacje zawodowe oraz zdolność fizyczną i psychiczną do pełnienia służby^[20].

Przyjęcie kandydata do służby następuje po przeprowadzeniu postępowania kwalifikacyjnego, na które składa się:

• dostarczenie podania o przyjęcie do służby, kwestionariusza osobowego, a także dokumentów stwierdzających wymagane wykształcenie i kwalifikacje zawodowe oraz zawierających dane o uprzednim zatrudnieniu;
• rozmowa kwalifikacyjna;
• postępowanie sprawdzające, określone w przepisach o ochronie informacji niejawnych;
• ustalenie zdolności fizycznej i psychicznej do służby w SWW (na podstawie art. 4 Ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego)^[21].

W stosunku do kandydata ubiegającego się o przyjęcie do służby w SWW na stanowisko wymagające szczególnych umiejętności lub predyspozycji, postępowanie kwalifikacyjne może być rozszerzone o czynności mające na celu sprawdzenie przydatności kandydata do służby na takim stanowisku, w tym o przeprowadzenie badania psychofizjologicznego^[22].

Służba Wywiadu Wojskowego:

• sama nawiązuje kontakt z kandydatem,
• odpowiada jedynie na wybrane oferty,
• nie zwraca dostarczonych jej dokumentów^[23].

Stosunek służbowy funkcjonariusza powstaje w drodze mianowania z dniem określonym w rozkazie personalnym^[24].

Stosunek służbowy funkcjonariusza SWW powstaje w drodze mianowania na podstawie dobrowolnego zgłoszenia się do służby. Początek służby funkcjonariusza liczy się od dnia określonego w rozkazie personalnym o przyjęciu do służby i mianowaniu na stanowisko służbowe w SWW, które może nastąpić po odbyciu zasadniczej służby wojskowej albo po przeniesieniu do rezerwy (nie dotyczy kobiet oraz absolwentów szkół wyższych)^[25].

Funkcjonariusza przyjętego do służby bezpośredni przełożony niezwłocznie zapoznaje z przepisami regulującymi prawa i obowiązki funkcjonariusza wynikające ze stosunku służbowego. Funkcjonariusz jest obowiązany pisemnie potwierdzić fakt zapoznania się z przepisami. Potwierdzenie włącza się do akt osobowych funkcjonariusza^[24].

Szkolenia są organizowane i prowadzone przez Centrum Kształcenia (CK SWW). Są one prowadzone w formie szkolenia grupowego, w trybie stacjonarnym albo zaocznym^[26]. CK organizuje następujące rodzaje szkoleń^[27]:

• na pierwszy stopień podoficerski (obowiązkowe szkolenie podstawowe dla funkcjonariusza przyjętego do służby w SWW^[28]),
• na pierwszy stopień chorążego (ma na celu podwyższenie kwalifikacji zawodowych funkcjonariusza mającego pełnić służbę w korpusie chorążych^[29]),
• na pierwszy stopień oficerski (służy pogłębianiu wiedzy oraz umiejętności zawodowych funkcjonariusza koniecznych do należytego wykonywania zadań służbowych w korpusie oficerów^[30]),
• specjalistyczne (przygotowujące funkcjonariusza do służby na stanowisku wymagającym kwalifikacji specjalistycznych, w szczególności związanej z wykonywaniem czynności operacyjno-rozpoznawczych oraz analityczno-informacyjnych^[31]),
• doskonalenia zawodowego (ma na celu doskonalenie wiedzy i umiejętności zawodowych funkcjonariusza^[32]),
• języków obcych (mają na celu doskonalenie umiejętności posługiwania się językami obcymi^[32]).

Ślubowanie funkcjonariusza przed podjęciem służby

1. Przed podjęciem służby funkcjonariusz składa przysięgę według następującej roty:

"Ja, Obywatel Rzeczypospolitej Polskiej, świadom podejmowanych obowiązków funkcjonariusza Służby Wywiadu Wojskowego, przysięgam: służyć wiernie Rzeczypospolitej Polskiej i stać na straży Konstytucji. Przysięgam sumiennie i bezstronnie wykonywać obowiązki funkcjonariusza, w potrzebie z narażeniem życia, a także strzec honoru, godności i dobrego imienia Służby.".

Przysięga może być złożona z dodaniem zdania "Tak mi dopomóż Bóg".

2. Minister Obrony Narodowej określa, w drodze zarządzenia, szczegółowy ceremoniał składania przysięgi, o której mowa w ust. 1^[33].

Podstawowe obowiązki funkcjonariuszy:

• dochowanie obowiązków wynikających z roty złożonej przysięgi;
• odmówienie wykonania rozkazu lub polecenia przełożonego, jeśli wykonanie rozkazu lub polecenia łączyłoby się z popełnieniem przestępstwa;
• o odmowie wykonania rozkazu lub polecenia funkcjonariusz melduje Szefowi SWW, z pominięciem drogi służbowej^[34].

Funkcjonariuszy obowiązuje zakaz:

• podejmowania zajęcia zarobkowego poza służbą (jednak Szef może zezwolić funkcjonariuszowi na wykonywanie zajęcia zarobkowego poza służbą, jeśli nie koliduje to z wykonywaniem przez niego zadań służbowych oraz nie narusza honoru, godności lub dobrego imienia służby)^[35];
• prowadzenia działalności politycznej oraz zrzeszania w związkach zawodowych, a przynależność do organizacji i stowarzyszeń wymaga zezwolenia Szefa^[36].

Funkcjonariusz jest zobowiązany do przestrzegania zasad bezpieczeństwa i higieny służby, z wyjątkiem okoliczności uzasadnionych stanem wyższej konieczności. Może on odstąpić od przestrzegania tych zasad z zachowaniem dostępnych w danych warunkach zabezpieczeń, jeżeli w jego ocenie, dokonanej w miejscu i czasie wykonywania czynności służbowej, istnieje prawdopodobieństwo uratowania życia ludzkiego lub odwrócenia zagrożenia godzącego w bezpieczeństwo państwa, w szczególności gdy:

• z powodu braku specjalistycznego uzbrojenia, wyposażenia lub innego sprzętu zachodzi konieczność zastosowania środka zastępczego;
• fizyczne warunki i umiejętności funkcjonariusza mogą zastąpić możliwość użycia właściwego uzbrojenia, wyposażenia lub innego sprzętu;
• funkcjonariusz wykona określoną czynność dobrowolnie^[37].

• Ochrona prawna funkcjonariuszy wykonujących zadania służbowe - funkcjonariusz w związku z wykonywaniem zadań służbowych korzysta z ochrony przewidzianej w Kodeksie karnym dla funkcjonariuszy publicznych^[38].
• Nieodpłatne wyżywienie funkcjonariuszy - funkcjonariusze w czasie wykonywania zadań służbowych mogą otrzymywać nieodpłatnie wyżywienie lub równoważnik pieniężny w zamian za wyżywienie^[39].
• Bezpłatne przejazdy - funkcjonariuszowi i członkom jego rodziny przysługuje raz w roku prawo przejazdu, odpowiednio na koszt SKW i SWW, środkami publicznego transportu zbiorowego, do jednej wybranej przez siebie miejscowości w kraju i z powrotem^[40].
• Urlop wypoczynkowy - funkcjonariuszowi przysługuje prawo do corocznego płatnego urlopu wypoczynkowego w wymiarze 26 dni roboczych^[41].
• Prawo do lokalu mieszkalnego lub tymczasowej kwatery - funkcjonariuszowi w służbie stałej przysługuje, z uwzględnieniem członków rodziny, prawo do lokalu mieszkalnego w miejscowości, w której pełni służbę, lub w miejscowości pobliskiej^[42].
• Pomoc finansowa na uzyskanie lokalu mieszkalnego - funkcjonariuszowi, który nie otrzymał lokalu mieszkalnego na podstawie decyzji administracyjnej o przydziale, przysługuje pomoc finansowa na uzyskanie lokalu mieszkalnego w spółdzielni mieszkaniowej albo domu jednorodzinnego lub lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość^[43].
• Prawo do uposażenia^[44].

• Świadczenia pieniężne - Funkcjonariuszowi przysługują takie świadczenia pieniężne: zasiłek na zagospodarowanie, nagrody oraz zapomogi, nagrody jubileuszowe, należności za podróże służbowe i przeniesienia, świadczenia związane ze zwolnieniem ze służby^[45].

Zwolnienie funkcjonariusza ze służby następuje w przypadku:

• orzeczenia trwałej niezdolności do służby przez komisję lekarską;
• nieprzydatności do służby, stwierdzonej w opinii służbowej w okresie służby przygotowawczej;
• wymierzenia kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby;
• skazania prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego;
• utraty obywatelstwa polskiego^[46].

Funkcjonariusz może zostać zwolniony ze służby również w przypadku:

• niewywiązywania się z obowiązków służbowych w okresie odbywania służby stałej, stwierdzonego w dwóch kolejnych opiniach, między którymi upłynęło co najmniej 6 miesięcy;
• skazania prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo inne niż określone w ust. 1 pkt 4;
• nieobecności funkcjonariusza w służbie przez okres powyżej 3 miesięcy z powodu tymczasowego aresztowania;
• objęcia kierowniczego stanowiska państwowego albo objęcia funkcji z wyboru w organach samorządu terytorialnego;
• nabycia prawa do emerytury w pełnym wymiarze, określonego w przepisach odrębnych;
• gdy wymaga tego ważny interes służby;
• likwidacji jednostki organizacyjnej lub jej reorganizacji połączonej ze zmniejszeniem obsady etatowej, jeżeli przeniesienie funkcjonariusza do innej jednostki organizacyjnej lub na niższe stanowisko służbowe nie jest możliwe;
• upływu 12 miesięcy od dnia zaprzestania służby z powodu choroby;
• dwukrotnego nieusprawiedliwionego niestawienia się na badania, o których mowa w art. 18 ust. 1a, lub niepoddania się im, albo w przypadku dwukrotnego nieusprawiedliwionego niestawienia się na obserwację w podmiocie leczniczym, w przypadku wyrażenia zgody przez funkcjonariusza, chyba że skierowanie do komisji lekarskiej nastąpiło na wniosek funkcjonariusza;
• nabycia obywatelstwa innego państwa^[46].

W legitymacji służbowej funkcjonariusza zamieszcza się:

1. imię i nazwisko żołnierza albo funkcjonariusza;
2. aktualną fotografię żołnierza albo funkcjonariusza;
3. numer legitymacji;
4. datę ważności legitymacji;
5. informację o uprawnieniach żołnierza i funkcjonariusza, o których mowa w art. 28 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego;
6. informację dla znalazcy legitymacji o konieczności dostarczenia jej do najbliższej jednostki Policji i odpowiedzialności karnej za nieuprawnione posługiwanie się legitymacją^[47].

Szef wydaje, wymienia i unieważnia legitymację służbową oraz dokonuje w niej wpisy^[48].

1. Legitymacja służbowa SKW albo SWW jest dokumentem potwierdzającym pełnienie służby w SKW albo SWW, a także posiadanie uprawnień wynikających z zakresu działania tych służb.

2. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzeń, odrębnie dla SKW i SWW, wzór legitymacji służbowej SKW i SWW oraz innych dokumentów SKW i SWW, organy właściwe do ich wydawania, wymiany i unieważniania oraz dokonywania w nich wpisów, przypadki, w których legitymacja służbowa lub inne dokumenty podlegają zwrotowi, wymianie lub unieważnieniu, a także tryb postępowania w przypadku ich utraty, jak również sposób posługiwania się legitymacją służbową oraz innymi dokumentami, uwzględniając w szczególności okres ważności legitymacji, okoliczności uzasadniające jej wymianę i zwrot, zadania przełożonych w zakresie wydawania legitymacji i dokonywania w niej wpisów, treść legitymacji, a także regulacje dotyczące innych dokumentów, w tym zwłaszcza dokumentów uprawniających do świadczeń lekarskich.^[49]

Funkcjonariuszowi przysługuje uzbrojenie obejmujące:

1. broń palną:
   • karabinek,
   • karabin,
   • pistolet lub rewolwer,
   • pistolet maszynowy,
   • pistolet sygnałowy,
   • strzelba gładkolufowa,
   • pistolet sportowy;
2. amunicję do broni palnej (do pełnego załadowania wszystkich magazynków będących w komplecie danej broni lub 12 szt. do rewolweru)^[50][51].

W przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a-c i e, pkt 2 i pkt 3 lit. a oraz w art. 47 pkt 1, 6 i 7 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, funkcjonariusz SWW może użyć broni palnej lub ją wykorzystać.^[52] Uzbrojenie jest wydawane funkcjonariuszom wg potrzeb^[51].

Funkcjonariuszowi przysługuje wyposażenie obejmujące:

1. środki przymusu bezpośredniego:
   • kajdanki zakładane na ręce,
   • kajdanki zakładane na nogi,
   • pałka służbowa: klasyczna, typu "tonfa", teleskopowa, wielofunkcyjna z paralizatorem i/lub ręcznym miotaczem substancji obezwładniających
   • pies służbowy,
   • chemiczne środki obezwładniające,
   • wkład do chemicznych środków obezwładniających,
   • przedmioty przeznaczone do obezwładniania za pomocą energii elektrycznej,
   • wkład do przedmiotów, przeznaczonych do obezwładniania za pomocą energii elektrycznej,
   • pojazd służbowy;
2. sprzęt ochrony specjalnej:
   • hełm kuloodporny,
   • kamizelka kuloodporna (zewnętrzna, wewnętrzna, ciężka),
   • ochronniki słuchu,
   • maska przeciwgazowa,
   • odzież ochronna,
   • gogle,
   • strzeleckie okulary ochronne,
   • strzeleckie rękawice ochronne;
3. sprzęt optyczny
   • lornetka obserwacyjna,
   • lornetka morska,
   • celownik optyczny,
   • celownik holograficzny,
   • celownik kolimatorowy,
   • laserowy wskaźnik celu,
   • dalmierz laserowy,
   • urządzenie termowizyjne,
   • urządzenie noktowizyjne,
   • urządzenie do rejestracji obrazu;
4. sprzęt specjalistyczny:
   • pistolet pneumatyczny,
   • karabinek pneumatyczny,
   • latarka taktyczna do broni,
   • latarka,
   • nóż wielofunkcyjny,
   • wykrywacz materiałów wybuchowych,
   • ręczny detektor do wykrywania metali,
   • urządzenie służące do prześwietlania bagażu,
   • adapter lub wkładka lufowa do strzelania amunicją barwiącą,
   • wiatromierz,
   • skrzynie transportowe,
   • urządzenia do rejestracji dźwięku i obrazu,
   • zestawy łączności,
   • kamizelka taktyczna,
   • środki maskowania taktycznego,
   • pałka treningowa^[53][54].

Wyposażenie jest wydawane funkcjonariuszom wg potrzeb^[54].

Wydatki i dochody SWW są realizowane w części 29, dziale 752, rozdziale 75217 budżetu państwa.

1. Działalność i SWW jest finansowana z budżetu państwa z części - obrona narodowa.
2. Koszty realizacji zadań SWW, w zakresie których - ze względu na wyłączenie ich jawności - nie mogą być stosowane przepisy o finansach publicznych, rachunkowości i zamówieniach publicznych, są finansowane z utworzonego na ten cel dla każdej ze służb funduszu operacyjnego.
3. Szef SWW, każdy w zakresie swojej właściwości, po zatwierdzeniu przez Ministra Obrony Narodowej, określają, w drodze zarządzeń, stanowiące informacje niejawne szczegółowe zasady tworzenia i gospodarowania funduszem operacyjnym, o którym mowa w art. 11, ust. 2^[59].

Znane są trzy obiekty należące do SWW:

• siedziba SWW przy al. Niepodległości 243 w Warszawie;
• pole antenowe, położone przy ul. Kordeckiego w Chotomowie^[60], skąd nadawane są między innymi sygnały radiostacji numerycznych;
• przejęty po likwidacji Wojskowych Służb Informacyjnych ośrodek szkoleniowy w Janówku Pierwszym^[61][62].

Wytyczne określające kierunki działania SWW; roczne plany działania oraz sprawozdania z działalności SWW:

1. Minister Obrony Narodowej określa kierunki działania SWW w drodze wytycznych. W przypadku powołania Ministra Koordynatora Służb Specjalnych określenie kierunków działania SWW w drodze wytycznych następuje w uzgodnieniu z tym ministrem. Wytyczne zatwierdza Prezes Rady Ministrów.
2. Szef SWW, najpóźniej na 3 miesiące przed końcem roku kalendarzowego, przedstawiają Ministrowi Obrony Narodowej roczny plan działania na rok następny.
3. Szef SWW przedstawia corocznie do dnia 31 marca Prezesowi Rady Ministrów oraz Ministrowi Obrony Narodowej sprawozdanie z działalności i wykonania budżetu SWW za poprzedni rok kalendarzowy.
4. Wytyczne, o których mowa w ust. 1, oraz plany i sprawozdania, o których mowa w ust. 2 i 3, opiniuje Kolegium do Spraw Służb Specjalnych.
5. Plany i sprawozdania, o których mowa w ust. 2 i 3, zatwierdza Minister Obrony Narodowej.
6. Minister Obrony Narodowej przekazuje niezwłocznie Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej wytyczne, o których mowa w ust. 1, oraz zatwierdzone plany i sprawozdania, o których mowa w ust. 2 i 3, wraz z opiniami, o których mowa w ust. 4^[63].

Służba Wywiadu Wojskowego realizuje swoje zadania poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Na terytorium Polski SWW może prowadzić działalność wyłącznie w związku z jej działalnością zagranicą.

Funkcjonariusze SWW nie mają prawa na terenie Polski prowadzić działań polegających na:

• obserwowaniu i rejestrowaniu przy użyciu środków technicznych obrazu zdarzeń w miejscach publicznych oraz dźwięku towarzyszącego tym zdarzeniom w trakcie wykonywania czynności operacyjno-rozpoznawczych,
• niejawnym nabyciu, zbyciu lub przejęciu przedmiotów pochodzących z przestępstwa, ulegających przepadkowi albo których wytwarzanie, posiadanie, przewożenie lub którymi obrót są zabronione, a także przyjęciu lub wręczeniu korzyści majątkowej,
• prowadzeniu kontroli operacyjnej,
• niejawnym nadzorowaniu wytwarzania, przemieszczania, przechowywania i obrotu przedmiotami przestępstwa.

Realizacja powyższych czynności przez SWW dopuszczalna jest wyłącznie za pośrednictwem Służby Kontrwywiadu Wojskowego albo Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, odpowiednio do ich kompetencji.^[64]

Zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego i Służbie Wywiadu Wojskowego do zadań SWW należy:

1. uzyskiwanie, gromadzenie, analizowanie, przetwarzanie i przekazywanie właściwym organom informacji mogących mieć istotne znaczenie dla:
   • bezpieczeństwa potencjału obronnego Rzeczypospolitej Polskiej,
   • bezpieczeństwa i zdolności bojowej SZ RP,
   • warunków realizacji, przez SZ RP, zadań poza granicami państwa;
2. rozpoznawanie i przeciwdziałanie:
   • militarnym zagrożeniom zewnętrznym godzącym w obronność Rzeczypospolitej Polskiej,
   • zagrożeniom międzynarodowym terroryzmem;
3. rozpoznawanie międzynarodowego obrotu bronią, amunicją i materiałami wybuchowymi oraz towarami, technologiami i usługami o znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także rozpoznawanie międzynarodowego obrotu bronią masowej zagłady i zagrożeń związanych z rozprzestrzenianiem tej broni oraz środków jej przenoszenia;
4. rozpoznawanie, przeciwdziałanie i zapobieganie zdarzeniom o charakterze terrorystycznym wymierzonym przeciwko personelowi i mieniu SZ RP poza granicami państwa oraz zwalczanie skutków takich zdarzeń;
5. rozpoznawanie i analizowanie zagrożeń występujących w rejonach napięć, konfliktów i kryzysów międzynarodowych, mających wpływ na obronność państwa oraz zdolność bojową SZ RP, a także podejmowanie działań mających na celu eliminowanie tych zagrożeń;
6. prowadzenie wywiadu elektronicznego na rzecz SZ RP oraz przedsięwzięć z zakresu kryptoanalizy i kryptografii;
7. współdziałanie w organizowaniu polskich przedstawicielstw wojskowych za granicą;
8. uczestniczenie w planowaniu i przeprowadzaniu kontroli realizacji umów międzynarodowych dotyczących rozbrojenia;
9. podejmowanie innych działań przewidzianych dla SWW w odrębnych ustawach, a także umowach międzynarodowych, którymi Rzeczpospolita Polska jest związana^[65].

Nadzór, który umożliwia merytoryczny wpływ na działalność służb, jest sprawowany przez wybrane organy egzekutywy.

Nadzorcy (obecnie: Prezes Rady Ministrów, Minister Obrony Narodowej, czasem minister koordynator do spraw służb specjalnych) nie powinni być bezpośrednio zaangażowani w merytoryczne kierowanie działalnością służb specjalnych, lecz odpowiadać za nadzór nad szefami tych instytucji. Mają oni prawo wkraczać w działalność szefów służb, gdy upoważniają ich do tego ustawy. Założeniem jest oddzielenie tego, co cywilne i polityczne (ministerstwo), od tego, co fachowe i neutralne politycznie (służby i ich szefowie)^[66].

Nadzór jest limitowany, a środki nadzorcze powinny być jasno wskazane w aktach normatywnych. Środki nadzorcze: formułowanie polityki, priorytetów i wytycznych wobec służb specjalnych; powoływanie i odwoływanie ich kierownictwa; projektowanie budżetu; zatwierdzanie współpracy ze służbami specjalnymi innych państw^[66].

Do ustawowych prerogatyw szefa rządu w zakresie programowania i koordynowania działań Służby Wywiadu Woskowego oraz nadzoru nad nią należy:

• powoływanie i odwoływanie Szefa SWW na wniosek ministra obrony narodowej,
• powoływanie i odwoływanie zastępcy Szefa SWW na wniosek ich szefów (wobec zastępców szefów służb wojskowych leży to w kompetencjach szefa MON),
• określanie kierunków działania służb w drodze wytycznych (dla SKW i SWW wytyczne określone przez szefa MON zatwierdza premier),
• przyjmowanie corocznych sprawozdań Szefa SWW z działalności podległych im instytucji za rok poprzedni (premier otrzymuje równolegle z szefem MON),
• zapoznawanie się z planami działań na kolejny rok (służby wojskowe przedstawiają plany ministrowi obrony narodowej, który je zatwierdza), przedstawionymi przez szefów służb,
• wydawanie zgody szefom służb na podejmowanie współpracy z organami i służbami innych państw (przed wydaniem zgody dla szefów SKW i SWW premier zasięga opinii szefa MON),
• przewodniczenie Kolegium do Spraw Służb Specjalnych, organowi opiniodawczo-doradczemu Rady Ministrów,
• wydawanie wiążących wytycznych, żądanie informacji i opinii od szefów służb w celu koordynacji działań w dziedzinie bezpieczeństwa i obronności państwa (wobec SKW oraz SWW – za pośrednictwem szefa MON),
• żądanie od szefów służb informacji związanych z planowaniem i wykonaniem powierzonych zadań w celu zapewnienia wymaganego współdziałania służb (o żądaniu skierowanym do szefa SKW lub szefa SWW jednocześnie jest informowany minister obrony narodowej),
• określanie organizacji wewnętrznej służb przez nadanie statutu w drodze zarządzenia (statut służbom wojskowym jest nadawany przez szefa MON po uzyskaniu zgody premiera)
• wyrażanie lub odmowa zgody szefom służb na kontynuację prowadzenia sprawy będącej przedmiotem czynności operacyjno-rozpoznawczych, niepozostającej we właściwości danej służby,
• koordynowanie działalności służb specjalnych (ABW, AW, CBA, SKW, SWW)^[67].

Do szczegółowego zakresu działania ministra należy:

1. sprawowanie nadzoru i kontroli działalności służb specjalnych;
2. koordynowanie działalności służb specjalnych;
3. wspomaganie Rady Ministrów w kształtowaniu głównych kierunków polityki rządu dotyczącej działalności służb specjalnych^[68].

Do zadań ministra w zakresie nadzoru nad działalnością służb specjalnych należy:

1. wyznaczanie strategicznych kierunków rozwoju i funkcjonowania służb specjalnych;
2. badanie, ocenianie i monitorowanie poprawności realizacji przez służby specjalne zadań określonych w przepisach prawa, wytycznych, planach i programach;
3. opracowywanie programów działalności służb specjalnych w dziedzinie ochrony bezpieczeństwa państwa, stanowiących podstawę wydawania wytycznych Prezesa Rady Ministrów;
4. zatwierdzanie rocznych planów i sprawozdań przygotowywanych przez szefów służb specjalnych;
5. dokonywanie oceny stopnia realizacji rocznych planów działalności służb specjalnych oraz formułowanie wniosków i rekomendacji wynikających z tej oceny;
6. wyznaczanie celów i kierunków rozwoju współpracy międzynarodowej służb specjalnych oraz dokonywanie oceny efektów tej współpracy;
7. wyznaczanie standardów i minimalnych wymagań w zakresie zarządzania zasobami ludzkimi i mieniem w służbach specjalnych;
8. dokonywanie czynności wynikających ze stosunku służbowego szefów służb specjalnych, z wyłączeniem ich powoływania i odwoływania;
9. rozpatrywanie skarg na działalność służb specjalnych^[68].

Kolegium do Spraw Służb Specjalnych jest organem opiniodawczo-doradczym w sprawach programowania, nadzorowania i koordynowania działalności służb specjalnych, w tym SWW, działającym przy Radzie Ministrów^[69]. KSS zostało powołane na mocy nowelizacji ustawy o Urzędzie Ochrony Państwa z 8 sierpnia 1996 r. Obecnie Kolegium do Spraw Służb Specjalnych działa na podstawie przepisów Ustawa z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz.U. z 2023 r. poz. 1136 z późn. zm.). Szczegóły dotyczące zakresu i trybu pracy tego gremium zostały uregulowane przepisami rozporządzenia Rady Ministrów^[67]. W skład kolegium wchodzą:

• Prezes Rady Ministrów (jako przewodniczący),
• sekretarz Kolegium,
• członkowie (minister właściwy do spraw wewnętrznych, minister właściwy do spraw zagranicznych, Minister Obrony Narodowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, Szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego),
• minister – członek Rady Ministrów właściwy do spraw koordynowania działalności służb specjalnych (jeśli został wyznaczony przez Prezesa Rady Ministrów)^[69].

W posiedzeniach Kolegium uczestniczą również: szefowie służb specjalnych, w tym Szef SWW oraz przewodniczący sejmowej Komisji do Spraw Służb Specjalnych. Ponadto Prezydent RP może delegować swojego przedstawiciela do udziału w posiedzeniach Kolegium, a przewodniczący Kolegium może zapraszać do udziału w jego posiedzeniach przewodniczących właściwych komisji sejmowych, przedstawicieli organów państwowych oraz inne osoby^[69].

Przedmiotem prac Kolegium jest formułowanie ocen i wyrażanie uzgodnionego wcześniej stanowiska, które, jeśli nie osiągnięto konsensusu, jest podejmowane większością głosów w drodze głosowania. Zakres tych prac dotyczy:

• powoływania i odwoływania szefów służb specjalnych,
• kierunków i planów działania służb,
• projektu budżetu w części dotyczącej służb specjalnych,
• projektów legislacji dotyczących służb specjalnych,
• wykonania przez służby zadań pod kątem zgodności z przyjętymi planami i kierunkami,
• oceny corocznych sprawozdań szefów z działań podległych im służb specjalnych,
• koordynowania działalności służb specjalnych z Policją, Strażą Graniczną, Żandarmerią Wojskową, Biurem Ochrony Rządu, Służbą Celną, urzędami skarbowymi, izbami skarbowymi, organami kontroli skarbowej, organami informacji finansowej i służbami rozpoznania Sił Zbrojnych RP w ochronie bezpieczeństwa państwa,
• współdziałania organów administracji publicznej ze służbami specjalnymi,
• współdziałania służb specjalnych z organami i służbami innych państw,
• organizowania wymiany informacji istotnych dla bezpieczeństwa i międzynarodowej pozycji państwa między organami administracji rządowej,
• ochrony informacji niejawnych^[67].

Główny obszar działalności Kolegium koncentruje się na wsparciu Rady Ministrów przy wyznaczaniu kierunków działania służb specjalnych, ich funkcjonalnego zorganizowania, oceny ich działań pod kątem realizacji zaplanowanych zadań oraz koordynacji ich współpracy. Ponieważ jednak w systemie bezpieczeństwa oprócz nominalnych służb specjalnych funkcjonują także inne podmioty podejmujące działania na rzecz ochrony bezpieczeństwa państwa, na istotę pracy tego gremium wpływa również koordynacja działań tych podmiotów ze służbami specjalnymi. Szczególnie ważny element tej koordynacji jest związany z wymianą danych na temat zagrożeń dotyczących bezpieczeństwa państwa^[67].

Organy kontrolne:

• Sejm (funkcja kontrolna, funkcja ustawodawcza – stanowienie ram prawnych dla działalności służb);
• Organy władzy sądowniczej (wydawanie zgody na zastosowanie uprawnień inwigilacyjnych oraz rozstrzyganie w drodze orzecznictwa spraw związanych z działalnością służb specjalnych);
• Ombudsmany;
• Najwyższe organy kontroli^[66].   

W Polsce to władze cywilne wyznaczają zadania służbom specjalnym. Służby specjalne są instrumentem egzekutywy odpowiedzialnym za dostarczanie informacji o zagrożeniach dla bezpieczeństwa państwa. Odpowiedzialność za ich funkcjonowanie ponosi władza wykonawcza. W obrębie egzekutywy powinien znajdować się organ formułujący politykę wobec służb specjalnych^[66].

Sprawowana głównie przez Sejm kontrola parlamentarna daje możliwość wszechstronnej oceny nadzoru rządu nad służbami specjalnymi. Jej zaletą jest uniwersalność, pozwalająca na ocenę różnych aspektów zagadnienia: prawnych, politycznych, społecznych i ekonomicznych. Jednak z punktu widzenia niezależności kontroli kluczowa wada wiąże się z jej politycznością. Cechy tej kontroli sprawiają, że nadaje się ona przede wszystkim do monitoringu jakości nadzoru rządu nad służbami specjalnymi przez interpelację, zapytanie poselskie, debatę parlamentarną. Nie pozwalają one na bieżącą i stałą kontrolę działalności służb specjalnych. Celem takiej kontroli może być nie tylko poprawa nadzoru nad służbami poprzez zwiększenie nacisku na rząd^[66].

SKSS jest wyłoniona przez Sejm i jest od niego odseparowana, ale jednocześnie ma ograniczoną możliwość pozyskiwania informacji o służbach specjalnych (w tym SWW). W imieniu izby sprawuje kontrolę nad służbami specjalnymi. Jest to stosunkowo wąskie grono osób (obecnie 7 posłów ta liczba jednak nie ma charakteru wiążącego, a określa jedynie maksymalną granicę; skład Komisji, na wniosek prezydium, jest ustalany przez sejm w drodze uchwały na początku każdej nowej kadencji), dlatego można jego członkom powierzyć niektóre tajemnice służb^[67][66].

Formalnie komisja jest jednym ze stałych organów Sejmu oraz ma charakter wewnętrzny i pomocniczy. W istocie ma ona znaczną samodzielność, a jej rola polega na reprezentowaniu Sejmu (często nie tyle pomaga ona Sejmowi, lecz go zastępuje). O samodzielności komisji świadczą ustawowe zakotwiczenie, zasada tajności posiedzeń oraz własne uprawnienia i obowiązki, które wykonuje ona niezależnie. Wiąże się z tym ryzyko utożsamiania z podmiotem kontrolowanym. Stała współpraca ze służbami specjalnymi może przyczyniać się do zbyt ścisłego utożsamiania się z ich celami i problemami, co będzie grozić utratą niezależnej i krytycznej perspektywy. Kluczowy w tej sytuacji staje się niezależny dostęp posłów do informacji o działalności służb specjalnych. Jednak od początku funkcjonowania komisji do chwili obecnej o tym, co może być jej udostępniane, a co nie, decydują szefowie służb specjalnych. Jest to ich uznaniowa decyzja, która jest ostateczna i nie podlega nawet weryfikacji nadzorcy, np. Prezesa Rady Ministrów czy Ministra Obrony Narodowej^[66].

Żadna z ustaw nie reguluje kompleksowo obowiązków szefów służb specjalnych wobec SKSS. Komisja zdana na informacje od służb specjalnych w głównej mierze ogranicza się do aprobowania ich działalności^[66].

Przedmiotowy zakres działania SKSS jest określony w załączniku do Regulaminu Sejmu. Może być on klasyfikowany w trzech zasadniczych obszarach: legislacyjnym, opiniodawczym i kontrolnym. W obszarze legislacyjnym można identyfikować zadania SKSS związane z:

• opiniowaniem projektów ustaw, rozporządzeń, zarządzeń oraz innych aktów normatywnych dotyczących służb specjalnych, w tym regulujących działalność tych służb,
• opiniowaniem projektu budżetu w zakresie dotyczącym służb specjalnych; w obszarze opiniodawczym,
• opiniowaniem wniosków w sprawie powołania i odwołania poszczególnych osób na stanowiska szefów służb specjalnych i ich zastępców,
• opiniowaniem kierunków działań i rozpatrywaniem corocznych sprawozdań szefów służb specjalnych^[67].

Zadania kontrolne wiążą się z:

• rozpatrywaniem corocznego sprawozdania z wykonania budżetu służb specjalnych oraz innych informacji finansowych służb specjalnych,
• zapoznawaniem się z informacjami służb specjalnych o szczególnie istotnych wydarzeniach z ich działalności, w tym dotyczących podejrzeń występowania nieprawidłowości w ich funkcjonowaniu oraz podejrzeń naruszenia przez nie prawa, przez dostęp i wgląd do informacji, materiałów i dokumentów uzyskanych w wyniku wykonywania ustawowych zadań, zgodnie z ustawą o ochronie informacji niejawnych oraz ustaw regulujących działalność służb specjalnych,
• oceną współdziałania służb specjalnych z innymi organami, służbami oraz instytucjami uprawnionymi do wykonywania czynności operacyjno-rozpoznawczych w zakresie działań podejmowanych przez nie na rzecz bezpieczeństwa państwa,
• oceną współdziałania służb specjalnych z siłami zbrojnymi, organami administracji rządowej, organami ścigania i innymi instytucjami państwowymi i jednostkami samorządu terytorialnego oraz właściwymi organami i służbami specjalnymi innych państw,
• oceną ochrony informacji niejawnych oraz badaniem skarg dotyczących działalności służb specjalnych^[67].

Wśród instytucji sprawujących kontrolę nad służbami specjalnymi w Polsce znajduje się cały szereg tych o szerszym zakresie podmiotowym kontroli, np. Trybunał Konstytucyjny, sądy administracyjne, Rzecznik Praw Obywatelskich czy Najwyższa Izba Kontroli^[66].

Odnośnie do kontroli cywilnej m.in. służb specjalnych największą aktywnością w ciągu ostatnich trzech dekad wykazywali się Rzecznik Praw Obywatelskich oraz Najwyższa Izba Kontroli. Wśród podmiotów o konstytucyjnych gwarancjach niezależności istotna rola została przypisana sądom (powszechnym, administracyjnym i wojskowym) oraz Trybunałowi Konstytucyjnemu^[66].

W Polsce jak do tej pory nie powstała wyspecjalizowana, niezależna instytucja, która zajmowałaby się wyłącznie kontrolą działalności służb specjalnych^[66].

Współcześnie system nadzoru, koordynacji oraz kontroli działalności służb specjalnych w Polsce jest przedmiotem krytyki, zgodnie z raportem Najwyższej Izby Kontroli (NIK) opublikowanym w 2023 roku. NIK podkreśla nieskuteczność tego systemu oraz brak zgodności z standardami demokratycznego państwa prawa^[70].

Według raportu, osoby odpowiedzialne za nadzór i koordynację służb specjalnych, w tym Prezes Rady Ministrów Mateusz Morawiecki i Minister Koordynator Służb Specjalnych Mariusz Kamiński, nierzetelnie wykonywały swoje obowiązki. Brakowało rzetelności w wyznaczaniu kierunków działania nadzorowanych służb, co dawało im swobodę definiowania zadań oraz decydowania o przekazywaniu informacji organom nadzoru^[70].

Raport wskazał również na zastępowanie oficjalnego systemu nadzoru spotkaniami i ustnymi dyspozycjami Ministra Koordynatora Służb Specjalnych, co nie odpowiada standardom demokratycznego państwa prawnego^[70].

NIK zaleca podjęcie pilnych działań zmierzających do ustanowienia realnego systemu nadzoru, koordynacji oraz kontroli działalności służb specjalnych. Proponowane zmiany obejmują ustanowienie zewnętrznego, niezależnego organu kontroli, przyznanie obywatelom prawa do informacji na temat prowadzonych przeciwko nim działań operacyjno-rozpoznawczych, przyjęcie ustawy regulującej nadzór nad służbami oraz wzmocnienie kontroli sądowej nad zarządzaniem i przedłużaniem kontroli operacyjnej^[70].

W czasie pokoju SWW funkcjonuje poza strukturami polskich sił zbrojnych, zaś w przypadku ogłoszenia mobilizacji oraz w czasie wojny wchodzi w ich skład.

SWW realizuje swoje ustawowe zadania poza granicami kraju, z wyjątkiem działań podejmowanych na jego terytorium, a pozostających w ścisłym związku z zagraniczną aktywnością służby.

Przy wypełnianiu zadań SWW współpracuje z właściwymi organami i służbami innych państw oraz współdziała:

1. ze Sztabem Generalnym Wojska Polskiego i innymi komórkami organizacyjnymi Ministerstwa Obrony Narodowej oraz z Dowódcą Generalnym Rodzajów Sił Zbrojnych, Dowódcą Operacyjnym Rodzajów Sił Zbrojnych, Dowódcą Wojsk Obrony Terytorialnej, Szefem Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych, dowódcami garnizonów wojskowych i jednostek wojskowych;
2. z odpowiednimi organami, służbami i instytucjami, podległymi ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych;
3. z odpowiednimi organami i jednostkami organizacyjnymi, podległymi ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych;
4. z odpowiednimi organami, służbami i instytucjami podległymi ministrowi właściwemu do spraw zagranicznych;
5. z innymi organami, służbami i instytucjami uprawnionymi do wykonywania czynności operacyjno-rozpoznawczych^[71].

Współdziałanie SWW z odpowiednimi organami jest realizowane w formie:

1. wymiany informacji w zakresie określonym w art. 5 oraz art. 6 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego;
2. przekazywania zgodnie z właściwością informacji i materiałów uzyskanych w wyniku rozpoznawania, zapobiegania i wykrywania przestępstw;
3. udzielania niezbędnej pomocy przy prowadzeniu przez SWW postępowań sprawdzających, o których mowa w przepisach o ochronie informacji niejawnych;
4. wymiany doświadczeń wynikających z wykonywanych czynności operacyjno-rozpoznawczych;
5. udostępniania, w miarę posiadanych możliwości, niezbędnych sił i środków, w tym urządzeń i wyposażenia specjalnego oraz obiektów;
6. wspólnego organizowania, w miarę potrzeb, szkoleń specjalistycznych^[72].Przekazywanie uzyskanych informacji innym właściwym organom, służbom lub instytucjom:
7. Jeżeli informacje i materiały uzyskane w wyniku czynności podjętych przez SWW wskazują, że sprawa będąca jej przedmiotem należy do zakresu działania innych organów, służb lub instytucji, SWW przekazuje uzyskane informacje i materiały właściwemu podmiotowi.
8. Jeżeli informacje i materiały uzyskane w wyniku czynności podjętych przez organy, służby lub instytucje uprawnione do wykonywania czynności operacyjno-rozpoznawczych wskazują, że sprawa będąca przedmiotem tych czynności należy do zakresu działania SWW, podmiot ten przekazuje uzyskane informacje i materiały właściwej służbie.
9. Jeżeli informacje i materiały uzyskane przez SWW wskazują na uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa lub przestępstwa skarbowego albo potwierdzają jego popełnienie, SWW przedstawia je właściwemu prokuratorowi, w celu podjęcia decyzji w zakresie ich dalszego procesowego wykorzystania.
10. Jeżeli informacje i materiały uzyskane przez SWW dostatecznie uzasadniają podejrzenie popełnienia wykroczenia lub wykroczenia skarbowego albo potwierdzają jego popełnienie, SWW zawiadamia organ właściwy dla ścigania sprawcy.
11. Jeżeli w toku realizacji czynności operacyjno-rozpoznawczych ujawnią się okoliczności wskazujące na to, że sprawa będąca przedmiotem tych czynności nie pozostaje w kompetencji SWW, Szef służby może podjąć decyzję o jej kontynuowaniu, jeżeli jest to uzasadnione bezpieczeństwem państwa.
12. Szef SWW podejmuje decyzję, o której mowa w ust. 5, za zgodą Prezesa Rady Ministrów, z zastrzeżeniem ust. 7. Wniosek w tej sprawie Szef SWW przedstawia za pośrednictwem Ministra Obrony Narodowej, powiadamiając Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
13. W przypadku powołania Ministra Koordynatora Służb Specjalnych, zgodę, o której mowa w ust. 6, wyraża Minister Koordynator Służb Specjalnych.
14. Szef SWW, niezwłocznie po uzyskaniu zgody, o której mowa w ust. 6 albo 7, powiadamia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o kontynuacji czynności, o których mowa w ust. 5^[73].

Współpraca Szefa SWW z organami i służbami innych państw:

• Szef SWW w celu realizacji zadań podległych sobie służb może podejmować współpracę z właściwymi organami i służbami innych państw oraz z organizacjami międzynarodowymi.
• Podjęcie tej współpracy może nastąpić po uzyskaniu zgody Prezesa Rady Ministrów. Prezes Rady Ministrów przed wyrażeniem zgody zasięga opinii Ministra Obrony Narodowej^[74].

• Poza najbardziej skrytym działaniem pod przykryciem dyplomacji w ataszatach wojskowych Ambasad RP i prowadzenia wywiadu z pozycji nielegalnej (bez ochrony immunitetu dyplomatycznego) Służba prowadzi wywiad pola walki gł. w PKW Afganistan.

Przykład osiągnięć; odkrycie w wyniku działań operacyjnych składów broni i amunicji talibskich bojowników w prowincji Ghazni^[75].

• Jastrzębski Robert, Kontrola i nadzór nad cywilnymi służbami specjalnymi w państwie polskim w latach 1990–2016, „Zeszyty Prawnicze BAS” 2018, nr 4(60), s. 25-52.
• Kolaszyński Mateusz, Cywilna Kontrola Nad Służbami Specjalnymi W Polsce Z Perspektywy Trzech Dekad Funkcjonowania, „Politeja” 2021, nr 6(75), s. 307-324.
• Kuć Tomasz, Analiza funkcjonalności systemu kontroli i nadzoru nad służbami specjalnymi w Polsce, „Przegląd Bezpieczeństwa   Wewnętrznego” 2017, nr 9, s. 190-214.

• Rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 15 maja 2015 r. w sprawie uzbrojenia i wyposażenia funkcjonariuszy Służby Wywiadu Wojskowego.
• Rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 17 kwietnia 2013 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu szkolenia zawodowego funkcjonariuszy Służby Wywiadu Wojskowego.
• Rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 2 listopada 2017 r. w sprawie postępowania kwalifikacyjnego wobec kandydatów do służby w Służbie Wywiadu Wojskowego.
• Rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 25 września 2006 r. w sprawie legitymacji służbowej oraz innych dokumentów Służby Wywiadu Wojskowego.
• Rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 25 września 2006 r. w sprawie przebiegu służby funkcjonariuszy Służby Wywiadu Wojskowego.
• Rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 3 sierpnia 2017 r. w sprawie postępowania kwalifikacyjnego wobec żołnierzy ubiegających się o wyznaczenie na stanowiska służbowe w Służbie Wywiadu Wojskowego.
• Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 4 października 2006 r. w sprawie współdziałania Służby Kontrwywiadu Wojskowego i Służby Wywiadu Wojskowego z odpowiednimi organami, służbami i instytucjami uprawnionymi do wykonywania czynności operacyjno-rozpoznawczych.
• Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 grudnia 2022 r. w sprawie stopni wojskowych, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Biura Ochrony Rządu, Służby Ochrony Państwa, Służby Celnej, Służby Celno-Skarbowej, Państwowej Straży Pożarnej, Urzędu Ochrony Państwa, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Wywiadu Wojskowego, Służby Kontrwywiadu Wojskowego i Służby Więziennej odpowiadających stopniom policyjnym.
• Ustawa budżetowa na rok 2022 z dnia 17 grudnia 2021 r.
• Ustawa budżetowa na rok 2023 z dnia 15 grudnia 2022 r.
• Ustawa budżetowa na rok na rok 2024 z dnia 18 stycznia 2024 r.
• Ustawa z dnia 9 czerwca 2006 r. o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego.
• Ustawa z dnia 9 czerwca 2006 r. o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego.

• Wojtaszczyk Konstanty, Jakubowski Wojciech, Społeczeństwo i polityka. Podstawy nauk politycznych, Oficyna Wydawnicza ASPRA, Warszawa 2007, 1294 s., ISBN 978-83-7545-012-5.

• Akty prawne
• Historia SWW
• Kryteria naboru do służby
• Nadzór nad służbami specjalnymi
• Polski wywiad wojskowy w okresie międzywojennym
• Realizacja zadań związanych z koordynacją, nadzorem i kontrolą funkcjonowania służb specjalnych
• Służba Wywiadu Wojskowego
• Służba SWW
• Transformation of State Security and Intelligence Services in Poland – A Job Still Unfinished
• Uprawnienia SKW i SWW oraz cywilny nadzór nad ich działalnością
• Ustawa z dnia 9 czerwca 2006 r. o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego (Dz.U. z 2023 r. poz. 81)

Kategoria:Wojskowe służby specjalne Kategoria:Służby specjalne III Rzeczypospolitej