Tekst źródłowy strony Wikiprojekt:Tłumaczenie artykułów/Uran

← Wikiprojekt:Tłumaczenie artykułów/Uran
Nie masz uprawnień do edytowania tej strony z następującego powodu:
Twój adres IP znajduje się w zakresie adresów, który został zablokowany na wszystkich wiki Wikimedia Foundation.
Blokada została nałożona przez ‪EPIC‬. Podany powód to Open proxy/Webhost: See the help page if you are affected.
Początek blokady: 09:48, 2 lip 2024
Zakończenie blokady: 09:48, 2 lip 2025
Twój obecny adres IP to 206.189.44.186. Zablokowany zakres to 206.189.32.0/20.
Prosimy o uwzględnienie wszystkich powyższych informacji we wszelkich zapytaniach. Jeśli uważasz, że zostałeś zablokowany przez pomyłkę, możesz znaleźć dodatkowe informacje i instrukcje w globalnej polityce No open proxies.
Aby zakwestionować lub omówić blokadę, proszę wysłać prośbę o jej weryfikację na Meta-Wiki. Możesz również wysłać e-mail do kolejki VRT stewardów na adres stewards@wikimedia.org, podając wszystkie powyższe szczegóły.
Tekst źródłowy strony można podejrzeć i skopiować.
{{Wrak po tłumaczeniu|en|Uran}}

<!-- 
     !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
UWAGA: nie zmieniać kolorów tabelki według własnego "widzimisię". Kwestia kolorów była już dyskutowana na Dyskusja:Saturn_%28planeta%29#Kolor_tabelki
     !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-->
{{inne znaczenia|planety|[[Uran (ujednoznacznienie)|inne znaczenia tego słowa]]}}
<!-- By edytować treść artykułu, przewiń tekst w dół do końca tabeli -->
{| border=1 align=right cellpadding=2 cellspacing=0 width=300 style="margin: 0 0 1em 1em; background: #f9f9f9; border: 1px #aaa solid; border-collapse: collapse; font-size: 85%;"
|+ <big><big>'''Uran'''</big></big> [[Plik:Uranus symbol.svg|30px|Astronomiczny symbol Urana]]
|-
!align="center" colspan="2" bgcolor="#000000"| [[Plik:Uranus.jpg|250px|kliknij obrazek, aby go powiększyć]]<br />
<small><span style="color:white">
Uran uchwycony przez Voyager 2 - pierwszą sondę goszczącą w tych rejonach.</span></small>
|-----
|-
! bgcolor="#B6CED6" align="center" colspan=2| Historia odkrycia
|-
!align="left"| Odkrywca
| [[William Herschel]]
|-
!align="left"| Data odkrycia
| [[13 marca]] [[1781]]
|-! bgcolor="#B6CED6" align="center" colspan=2| Charakterystyka orbity (J2000)
|-
! align="left" | [[Średnia arytmetyczna|Średnia]] odległość<br /> od [[Słońce|Słońca]]
| 2 870 972 220 km<br />19,191 263 93 [[jednostka astronomiczna|j.a.]]
|-
! align="left" | [[Orbita|Długość orbity]]
| 18,029 Tm<br />120,515 j.a.
|-
! align="left" | [[Ekscentryczność (fizyka)|Mimośród]]
| 0,047 167 71
|-
! align="left" | [[Peryhelium]]
| 2 735 555 035 km<br />18,286 055 96 j.a.
|-
! align="left" | [[Aphelium]]
| 3 006 389 405 km<br />20,096 471 90 j.a.
|-
! align="left" | [[Okres orbitalny]]
| 30 708,16 dni<br /> (84,07 lata)
|-
! align="left" | [[Synodyczny okres obiegu|Okres synodyczny]]
| 369,65 dni
|-
! align="left" | Prędkość orbitalna
| min - 6,485 km/s<br />średnia - 6,795 km/s<br />max - 7,128 km/s
|-
! align="left" | [[Inklinacja]]
| 0,769 86°
|-
! align="left" | [[Naturalny satelita|Satelity naturalne]]
| 27
|-
! bgcolor="#B6CED6" colspan="2" | Fizyczne właściwości
|-
! align="left" | Średnica równikowa
| 51 118 km<br />(4,007 średnice Ziemi)
|-
! align="left" | Średnica biegunowa
| 49 946 km<br />(3,929 średnice Ziemi)
|-
! align="left" | [[Spłaszczenie]]
| 0,0229
|-
! align="left" | [[Pole powierzchni|Powierzchnia]]
| 8,084×10<sup>9</sup> km<sup>2</sup><br />(15,849 powierzchni Ziemi)
|-
! align="left" | [[Objętość]]
| 6,834×10<sup>13</sup> km<sup>3</sup><br />(63,086 objętości Ziemi)
|-
! align="left" | [[masa (fizyka)|Masa]]
| 8,6832×10<sup>25</sup> kg<br />(14,536 mas Ziemi)
|-
! align="left" | [[Gęstość]]
| 1,318 g/cm<sup>3</sup>
|-
! align="left" | Przyspieszenie grawitacyjne<br /> na równiku
| 8,69 m/s<sup>2</sup><br />(0,886 g)
|-
! align="left" | [[Prędkość ucieczki]]
| 21,29 km/s
|-
! align="left" | Okres rotacji
| 17h 14min 24s <br /> (0,718 333 dnia)
|-
! align="left" | Prędkość obrotu<br /> na równiku
| 9320 km/h <br />(2,59 km/s)
|- 
! align="left" | Nachylenie osi
| 97,77°
|-
! align="left" | [[Deklinacja (astronomia)|Deklinacja]]
| 15,175°
|-
! align="left" | [[Albedo]]
| 0,51
|-
! align="left" | Temperatura<br /> powierzchni
| min - 59K<br />średnia - 68K<br />max - b.d.
|-
! bgcolor="#B6CED6" colspan="2" | Budowa atmosfery
|-
! align="left" | [[Ciśnienie]]
| 120 kPa
|-
! align="left" | [[Wodór]]
| ~83%
|-
! align="left" | [[hel (pierwiastek)|Hel]]
| ~15%
|-
! align="left" | [[Metan]]
| ~1,99%
|-
! align="left" | [[Amoniak]]
| ~0,01%
|-
! align="left" | [[Etan]]
| ~0,00025%
|-
! align="left" | [[Etyn|Acetylen]]
| ~0,00001% 
|-
! align="left" | [[Tlenek węgla]]<br />[[Siarkowodór]]
| śladowe
|}
'''Uran''' —[[gazowy olbrzym]], siódma w kolejności od [[Słońce|Słońca]] [[planeta]] [[Układ Słoneczny|Układu Słonecznego]]. Jest także trzecią pod względem wielkości i czwartą pod względem masy planetą naszego systemu. Nazwa planety pochodzi od [[Uranos]]a, który był bogiem i uosobieniem nieba w [[mitologia grecka|mitologii greckiej]] ([[Język grecki klasyczny|klasyczna greka]]: Οὐρανός), ojcem [[Kronos]]a ([[Saturn (mitologia)|Saturna]]) i dziadkiem [[Zeus]]a ([[Jowisz (mitologia)|Jowisza]]). Choć jest widoczny gołym okiem, podobnie jak pięć innych planet, starożytni obserwatorzy nie uznali go za planetę, ze względu na jego niską jasność i powolny ruch po [[sfera niebieska|sferze niebieskiej]]
<ref>{{Cytuj stronę|tytuł=MIRA's Field Trips to the Stars Internet Education Program|praca=Monterey Institute for Research in Astronomy|url=http://www.mira.org/fts0/planets/101/text/txt001x.htm|data dostępu=22.10.2010}}</ref>. Sir [[William Herschel]] ogłosił odkrycie planety w dniu 13 marca 1781 roku, po raz pierwszy w historii nowożytnej rozszerzając znane granice Układu Słonecznego. Uran to również pierwsza planeta odkryta przy pomocy [[teleskop]]u.

Uran jest podobny budową i składem chemicznym do [[Neptun]]a, a obie planety mają odmienną budowę i skład niż większe gazowe olbrzymy [[Jowisz]] i [[Saturn]]. Astronomowie czasem umieszczają je w oddzielnej kategorii "lodowych olbrzymów". Atmosfera Urana, chociaż podobnie jak atmosfery Jowisza i Saturna składa się głównie z [[wodór|wodoru]] i [[Hel (pierwiastek)|helu]], zawiera więcej zamrożonych substancji lotnych (tzw. ''lodów''), takich jak [[woda]], [[amoniak]] i [[metan]] oraz śladowe ilości [[węglowodory|węglowodorów]]<ref name=Lunine1993/>. Jego atmosfera jest najzimniejszą atmosferą planetarną w Układzie Słonecznym, minimalna temperatura to 49&nbsp;[[kelwin|K]] (–224&nbsp;[[Skala Celsjusza|°C]]). Ma ona złożoną, warstwową strukturę w której uważa się, że najniższe chmury tworzy woda, a najwyższa warstwa chmur jest utworzona z  kryształków metanu<ref name=Lunine1993/>. Z kolei wnętrze Urana składa się głównie z lodów i skał<ref name=Podolak1995/>.

Podobnie jak inne planety-olbrzymy, Uran posiada system pierścieni, magnetosferę i liczne księżyce. System Urana ma unikalną konfigurację wśród planet, ponieważ jego [[oś obrotu]] jest silnie przechylona na bok i znajduje się prawie w płaszczyźnie orbity planety. W tej sytuacji jego biegun północny i południowy leżą tam, gdzie równik większości innych planet<ref name=Smith1986/>. Widziane z Ziemi, pierścienie Urana czasami układają się wokół planety jak [[Tarcza strzelecka|tarcza łucznicza]], zaś księżyce planety krążą wokół niej jak wskazówki zegara, choć w 2007 i 2008 roku pierścienie planety były ustawione krawędzią do osi obserwacji. W roku 1986, obrazy z sondy [[Voyager 2]] pokazały Urana jako planetę praktycznie pozbawioną wyróżniających się cech powierzchni w świetle widzialnym, bez pasm chmur i burz podobnych do istniejących na pozostałych planetach-olbrzymach<ref name=Smith1986/>. Jednak w ostatnich latach Obserwacje prowadzone z Ziemi ukazały oznaki zmian [[pora roku|pór roku]] i zwiększonej aktywności zjawisk pogodowych, gdy Uran zbliżył się do [[równonoc]]y. Prędkość wiatru na Uranie może osiągnąć 250 metrów na sekundę (900&nbsp;km/h, 560&nbsp;mph)<ref name=Sromovsky2005/>.

== Historia ==
=== Odkrycie ===
Urana obserwowano już wielokrotnie przed odkryciem, jednak wielokrotnie był on mylony z gwiazdą. Pierwsza historyczna obserwacja miała miejsce w 1690 roku, kiedy [[John Flamsteed]] obserwował planetę co najmniej sześć razy, skatalogował ją jako [[Uran|34 Tauri]]. Francuski astronom [[Pierre Lemonnier]] obserwował Urana co najmniej dwanaście razy w latach 1750 i 1769 roku<ref>{{Cytuj stronę|tytuł=Uranus—About Saying, Finding, and Describing It|<!-- [[WP:DUPLIKATY]] opublikowany=Astronomy Briefly |-->url=http://www.thespaceguy.com/Uranus.htm|nazwisko=Dunkerson |imię=Duane |opublikowany=thespaceguy.com |data dostępu=17.04.2007}}</ref>, w tym przez cztery kolejne noce.

Sir [[William Herschel]] obserwował planetę w dniu 13 marca 1781, w ogrodzie swego domu na New King Street 19 w miejscowości Bath, [[Somerset]] (obecnie Herschel Museum of Astronomy)<ref>{{Cytuj stronę|tytuł=Bath Preservation Trust|url=http://www.bath-preservation-trust.org.uk/|data dostępu=2007-09-29}}</ref>, ale początkowo (26 kwietnia 1781 r.) ogłosił swoje odkrycie jako [[kometa|kometę]]<ref>{{Cytuj pismo|tytuł=Account of a Comet, By Mr. Herschel, F. R. S.; Communicated by Dr. Watson, Jun. of Bath, F. R. S|author=William Herschel|czasopismo=Philosophical Transactions of the Royal Society of London|wolumin=71|strony=492–501|bibcode=1781RSPT...71..492H|doi=10.1098/rstl.1781.0056|rok=1781|last2=Watson|first2=Dr.}}</ref>. Herschel "zaangażował się w szereg prac dotyczących paralaksy gwiazd stałych"<ref>''Journal of the Royal Society and Royal Astronomical Society'' 1, 30, cytowane w: Miner, s. 8</ref>, za pomocą teleskopu własnej konstrukcji.

W swoim dzienniku zapisał następującą notatkę: "w kwartylu blisko [[Zeta Tauri|ζ Tauri]] … Mgława Gwiazda albo, być może, Kometa"<ref>Royal Astronomical Society MSS W.2/1.2, 23; cytowane w: Miner, s. 8</ref>. W dniu 17 marca zauważył: "Szukałem Komety lub Mgławej Gwiazdy i stwierdziłem, że jest to Kometa, ponieważ zmieniła swe położenie"<ref>RAS MSS Herschel W.2/1.2, 24, cytowane w: Miner, s. 8</ref>. Przedstawiając swoje odkrycie [[Royal Society|Towarzystwu Królewskiemu]], nadal twierdził, że znalazł kometę, ale także pośrednio porównał ją do planety:<ref>''Journal of the Royal Society and Royal Astronomical Society'' 1, 30; cytowane w: Miner, s. 8</ref>

{{cytat|[[Powiększenie|Moc]] którą miałem, kiedy po raz pierwszy zobaczyłem Kometę, była równa 227. Z doświadczenia wiem, że średnice gwiazd stałych nie są proporcjonalnie powiększane z większą mocą, jak planety; dlatego teraz użyłem mocy 460 i 932, i stwierdziłem, że średnica komety wzrosła w stosunku do mocy, jak to powinno być przy założeniu, że nie jest gwiazdą stałą, podczas gdy średnica gwiazd z którymi ją porównywałem nie wzrosła w tym samym stosunku. Ponadto, kometa powiększona znacznie ponad to, co dopuszczało jej światło, jawiła się mglista i niewyraźna, zaś gwiazdy zachowały blask i ostrość, którą z wielu tysięcy obserwacji wiedziałem, że zachowują. Powtórzenie pokazało, że moje przypuszczenia były uzasadnione, dowodząc, że to Kometę ostatnio obserwowaliśmy.}}

[[Plik:HerschelTelescope.jpg|upright|left|thumb|Replika teleskopu, którym William Herschel odkrył Urana, znadująca się w Herschel Museum of Astronomy, w [[Bath]]]]
Herschel poinformował astronoma królewskiego, [[Nevil Maskelyne|Nevila Maskelyne'a]], o odkryciu i otrzymał w odpowiedzi 23 kwietnia następujący list: "Nie wiem jak to nazwać. To może być zarówno regularna planeta poruszająca się po niemal kołowej orbicie wokół Słońca, jak kometa poruszająca się w po orbicie bardzo [[ekscentryczność (fizyka)|ekscentrycznej]]. Jak dotąd nie widziałem jeszcza żadnej komy lub warkocza"<ref>RAS MSS Herschel W1/13.M, 14 cytowane w: Miner, s. 8</ref>.

Choć Herschel nadal ostrożnie opisywał nowy obiekt jako kometę, inni astronomowie zaczęli już podejrzewać że natura tego ciała jest inna. Rosyjski astronom [[Anders Johan Lexell]] jako pierwszy obliczył orbitę nowego obiektu<ref name=lexell>{{Cytuj pismo| rok = 1783| author = A.J. Lexell |tytuł = Recherches sur la nouvelle planete, decouverte par M. Herschel & nominee Georgium Sidus| czasopismo = Acta Academia Scientarum Imperialis Petropolitanae|wydanie = 1| strony = 303–329}}</ref> i odkrył, że jest prawie kołowa, co doprowadziło go do wniosku, że jest to raczej planeta niż kometa. W [[Berlin]]ie astronom [[Johann Elert Bode]] opisał odkrycie Herschela jako "ruchomą gwiazdę, która może zostać uznana za nieznany, podobny do planety obiekt krążący poza orbitą Saturna"<ref>Johann Elert Bode, Berliner Astronomisches Jahrbuch, p. 210, 1781, quoted in Miner p. 11</ref>. Bode również stwierdził, że jego prawie kołowa orbita bardziej pasuje do planety, niż komety<ref>Miner p. 11</ref>.

Obiekt został wkrótce powszechnie uznany za nową planetę. W 1783 roku, Herschel osobiście powiadomił o tym fakcie prezydenta Royal Society, [[Joseph Banks|Josepha Banksa]]: "W oparciu o obserwacje najwybitniejszych Astronomów w Europie wydaje się, że nowa gwiazda, którą miałem zaszczyt wskazać im w marcu 1781, jest Planetą Układu Słonecznego"<ref name=Dreyer>{{Cytuj książkę|author=[[J. L. E. Dreyer|Dreyer, J. L. E.]], |rok=1912|tytuł=The Scientific Papers of Sir William Herschel|wydawca=Royal Society and Royal Astronomical Society|tom=1|strony=100|isbn=1843710226}}</ref>. W uznaniu jego osiągnięć, [[Jerzy III Hanowerski]] przyznał Herschelowi roczne stypendium w wysokości 200 [[Funt szterling|funtów]], pod warunkiem, że przeniesie się do Windsoru, aby rodzina królewska także mogła popatrzeć na niebo przez jego teleskopy<ref name="Miner12">Miner, s. 12</ref>.

=== Nazwa ===
Maskelyne poprosił Herschela, aby "uczynił przysługę światu astronomów, nadając nazwę swojej planecie, która jest jego i za której odkrycie jesteśmy niezmiernie zobowiązani"<ref>RAS MSS Herschel W.1/12.M, 20, quoted in Miner p. 12</ref>. W odpowiedzi na wniosek Maskelyne'a, Herschel postanowił nazwać obiekt ''Georgium Sidus'' ("gwiazdą Jerzego"), na cześć swojego patrona, króla Jerzego III<ref>{{Cytuj pismo|url=http://web.archive.org/web/20060210222142/http://vesuvius.jsc.nasa.gov/er/seh/hersc.html|tytuł= Voyager at Uranus|rok=1986|czasopismo=Nasa Jpl|strony=400–268|wolumin=7|wydanie=85}}</ref>. W liście do Josepha Banksa wyjaśnił tę decyzję w następujący sposób:<ref name=Dreyer />
[[Plik:William Herschel01.jpg|thumb|upright|Odkrywca Urana [[William Herschel]]]]

{{cytat|We wspaniałych wiekach starożytności nazwy [[Merkury]], [[Wenus]], [[Mars]], [[Jowisz]] i [[Saturn]] zostały nadane  planetom, jako imiona najważniejszych bohaterów i bóstw. W obecnych, bardziej filozoficznych czasach raczej niewskazane byłoby wracanie do tej metody i nadanie nazwy Juno, Pallas, Apollo czy Minerwa naszemu nowemu ciału niebieskiemu. Pierwszym skojarzeniem, jakie budzi zdarzenie lub godny uwagi incydent, jest, jak się zdaje, czas w jakim miał on miejsce; jeśli w przyszłości padnie pytanie, kiedy została odkryta ta ostatnia planeta, będzie bardzo satysfakcjonującym odpowiedzieć: "za rządów króla Jerzego Trzeciego".}}

Proponowana przez Herschela nazwa nie była popularna poza Wielką Brytanią, wkrótce też zaproponowano inne nazwy. Francuski astronom [[Jérôme Lalande]] zaproponował nazwać planetę "Herschel", na cześć jej odkrywcy<ref name=Francisca>{{Cytuj stronę|tytuł=The meaning of the symbol H+o for the planet Uranus|autor=Francisca Herschel|rok=1917|praca=The Observatory|bibcode=1917Obs....40..306H|data dostępu=2010-10-24}}</ref>. Szwedzki astronom [[Erik Prosperin]] zaproponował nazwę "Neptun", która zyskała poparcie innych astronomów, którym spodobał się pomysł upamiętnienia zwycięstwa [[Royal Navy|brytyjskiej Królewskiej Marynarki Wojennej]] podczas [[Wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych|wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych]], nawet poprzez nazwanie nowej planety "Neptun Jerzego III" lub "Neptun Wielkiej Brytanii"<ref name=lexell/>. Bode z kolei zaproponował nazwę "Uran", zlatynizowaną wersję imienia greckiego boga nieba, [[Uranos]]a. Argumentował, że podobnie jak Saturn był ojcem Jowisza, tak nowa planeta powinna być nazwana imieniem ojca Saturna<ref name="Miner12"/><ref name="planetsbeyond">{{Cytuj książkę|tytuł=Planets Beyond: Discovering the Outer Solar System|isbn=0-486-43602-0|nazwisko=Littmann| imię=Mark|wydawca=Courier Dover Publications|rok=2004|strony=10–11}}</ref><ref>{{Cytuj stronę|tytuł=Astronomy in Berlin|opublikowany=Brian Daugherty|url=http://bdaugherty.tripod.com/astronomy/berlin.html|data dostępu=24.05.2007|nazwisko=Daugherty| imię=Brian}}</ref>. W 1789 r. kolega Bodego z Królewskiej Akademii Nauk, Martin Klaproth, nazwał nowo odkryty pierwiastek "[[uran (pierwiastek)|uran]]" w geście poparcie wyboru Bode<ref>{{Cytuj stronę|tytuł=The Straight Scoop on Uranium|autor=James Finch|rok=2006|opublikowany=allchemicals.info: The online chemical resource|url=http://www.allchemicals.info/articles/Uranium.php|data dostępu=2009-03-30}}</ref>. Ostatecznie propozycja Bode zyskała największą popularność, a w 1850 roku stała się jedyną używaną, kiedy [[HM Nautical Almanac Office]] (Biuro Almanachu Nawigacyjnego Jej Królewskiej Mości) zaczęło stosować nazwę ''Uran'' zamiast ''Georgium Sidus''<ref name="planetsbeyond"/>.

=== Symbolika ===
<!-- Sekcja o tym, że po angielsku nazwa planety brzmi jak "twój odbyt" chyba jest warta wyrzucenia; można ją najwyżej zachować jako "ciekawostkę" -->
The pronunciation of the name ''Uranus'' preferred among astronomers is {{IPAc-en|ˈ|jʊər|ən|ə|s}}<ref name=BBCOUP>The BBC Pronunciation Unit notes that |ˈjʊərənəs| "is the preferred usage of astronomers": {{Cytuj książkę|nazwisko=Olausson|imię=Lena|coauthors=Sangster, Catherine|tytuł=The Oxford BBC Guide to Pronunciation|wydawca=Oxford University Press|miejsce=Oxford, England|rok=2006|strony=404|isbn=978-0-19-280710-6}}</ref><ref>In US dictionary transcription, {{USdict|ūr′·ə·nəs}}</ref>, with stress on the first syllable as in Latin ''Ūranus;'' in contrast to the colloquial {{IPAc-en|j|ʊ|ˈ|r|eɪ|n|ə|s}}<ref>In US dictionary transcription, {{USdict|ū·rā′·nəs}}</ref>, with stress on the second syllable and a [[Vowel length#Long vowels in English|long ''a'']], though both are considered acceptable. Because, in the [[English language|English]]-speaking world, ū·rā′·nəs sounds like "your [[Odbyt|anus]]", the former pronunciation also saves embarrassment: as Dr. [[Pamela Gay]], an astronomer at [[Southern Illinois University]], noted on her podcast, to avoid "being made fun of by any small schoolchildren ... when in doubt, don't emphasise anything and just say ūr′·ə·nəs. And then run, quickly."<ref>{{Cytuj stronę|tytuł=Astronomy Cast: Uranus|data=November 12, 2007|url=http://www.astronomycast.com/astronomy/episode-62-uranus/|autor=Cain, Frasier|data dostępu=2009-04-20}}</ref>

Uran jest jedyną planetą, której nazwa pochodzi od postaci z [[mitologia grecka|mitologii greckiej]] zamiast [[mitologii rzymskiej]]: Greek "Οὐρανός" przybył w języku angielskim w formie łacińskiego "Uran"
<ref name=OED>{{Cytuj | praca = Oxford English Dictionary | data = 1989 | wydanie = 2 <!-- nieprzetłumaczone parametry: | tytuł = Uranus -->}}</ref>. The adjective of Uranus is "Uranian"<ref>{{Cytuj | praca = Oxford English Dictionary | data = 1989 | wydanie = 2 <!-- nieprzetłumaczone parametry: | tytuł = Uranian, a.<sup>2</sup> and n.<sup>1</sup> -->}}</ref>. Jego [[astronomiczny symbol]] to [[Plik:Uranus symbol.svg|20px|Astronomical symbol for Uranus]]. Jest to hybryda symboli [[Mars]]a i [[Słońce|Słońca]], ponieważ Uran to w mitologii greckiej niebo , która było uważane za zdominowane przez połączone siły Słońca i Marsa.<ref>{{Cytuj stronę|tytuł=Planet symbols|praca=NASA Solar System exploration|url=http://solarsystem.nasa.gov/multimedia/display.cfm?IM_ID=167|data dostępu=2007-08-04}}</ref> Jego [[astrologiczny symbol]] to [[Plik:Uranus monogram.svg|20px|]], zaproponował je w 1784 roku Lalande . w liście do Herschel, Lalande określił je jako "un globe surmonté par la première lettre de votre nom" ("a globe surmounted by the first letter of your name")<ref name=Francisca />. W językach [[język chiński|chińskim]], [[język japoński|japońskim]], [[język koreański|koreańskim]] i [[język wietnamski|wietnamskim]] , nazywa planety jest dosłownie przetłumaczona jako''król nieba''
(天王星)<ref>{{Cytuj stronę |url=http://www.eternalsailormoon.org/help.html#myth|tytuł=Sailormoon Terms and Information|opublikowany=The Sailor Senshi Page
|data dostępu=2010-10-28}}</ref><ref>{{Cytuj pismo|url=http://amateurastronomy.org/EH/Oct97.txt |tytuł=Asian Astronomy 101
|czasopismo=Hamilton Amateur Astronomers |rok=1997 |wolumin=4 |wydanie=11 |data dostępu=2007-08-05}}</ref>.

== Orbita i Obrót ==
[[Plik:Uranusandrings.jpg|thumb|A false colour near-infrared image of Uranus showing cloud bands, rings, and moons courtesy of the [[Hubble Space Telescope|Hubble]] telescope's [[Near Infrared Camera and Multi-Object Spectrometer|NICMOS]] camera from 1998.]]
Uran jedno okrążenie Słońca trwa 84 lata. Jego średnia odległość od Słońca wynosi około 3 [[1,000,000,000 (liczba)|miliadrda]]&nbsp;km (lub 20 [[Jednostka astronomiczna|AU]]). Intensywność światła słonecznego na Uran jest o 1/400 ziemskiego <ref>{{Cytuj stronę|tytuł=Next Stop Uranus| url=http://www.astrosociety.org/education/publications/tnl/04/04.html|rok=1986|data dostępu=2007-06-09}}</ref>. Jego orbita została obliczona po raz pierwszy w 1783 roku przez [[Pierre-Simon Laplace|Pierre'a-Simona Laplace'a]]<ref name=georgeforbes>{{Cytuj stronę|tytuł=History of Astronomy|autor=George Forbes|rok=1909|url=http://www.vinnysa1store.com/historyofastronomy2.html#8|data dostępu=2007-08-07}}</ref>. Z czasem zaczęły pojawiać się rozbieżności między przewidywanymi i obserwuje orbity, w 1841 roku, [[John Couch Adams]] po raz pierwszy zasugerował, że różnice mogą być spowodowane przez przyciąganie grawitacyjne planety. W 1845, [[Urbain Le Verrier]] zaczął własne niezależne badania na orbicie Urana. 23 września, 1846, [[Johann Gottfried Galle]] odkrył kolejną planetę, później nazwaną [[Neptun]],later named [[Neptune]], w pozycji prawie przewidziane przez Le Verrier <ref>{{Cytuj stronę|tytuł=Mathematical discovery of planets|autor=O'Connor, J J and Robertson, E F|url=http://www-groups.dcs.st-and.ac.uk/~history/HistTopics/Neptune_and_Pluto.html|rok=1996|data dostępu=2007-06-13}}</ref>.

Jeden obrót urana wokoł własnej osi trwa 17&nbsp;godzin, i 14&nbsp;minut. Jednak, podobnie jak na wszystkich [[gazowy olbrzym|gazowych olbrzymach]], w jego górnych warstwach atmosfery wystepują bardzo silne wiatry w kierunku obrotów. W niektórych szerokościach geograficznych, takich jak około dwie trzecie drogi od równika do bieguna południowego, widoczny znacznie szybszy obrót atmosfery, co daje pełny obrót w ciągu zaledwie 14 godzin<ref>{{Cytuj stronę|tytuł=Uranus|praca=NASA World Book|autor=Peter J. Gierasch and Philip D. Nicholson|url=http://www.nasa.gov/worldbook/uranus_worldbook.html|rok=2004|data dostępu=2007-06-09}}</ref>.

=== Nachylenie ===
Uran jest nachylowy pod kątem 97.77 stopnia, tak więc jej oś obrotu znajduje się mniej więcej równolegle do płaszczyzny Układu Słonecznego. Daje to sezonowe zmiany całkowicie w przeciwieństwie do innych planet głównych. Inne planety mogą być wizualizowane, aby obrócić jak przechylone bączki na płaszczyźnie Układu Słonecznego, a Uran obraca się bardziej pochylony. W czasie przesilenia, jeden biegun jest zwrócony do [[Słońce|Słońca]] w sposób ciągły, podczas gdy drugi biegun odwrócona. Jedynie wąski pas wokół równika doświadcza szybkiego cyklu dzień-noc, w regionach polarnych występuje z bardzo niskim horyzontem Słońca. Po drugiej stronie orbity Urana orientacja biegunów w kierunku Słońca jest odwrócona. Każdy biegun przez około 42&nbsp; lata ma [[dzień polarny]], a następnie przez kolejne 42 &nbsp lata [[noc polarna|noc polarną]]<ref>{{Cytuj stronę|tytuł=Hubble captures rare, fleeting shadow on Uranus|autor=Lawrence Sromovsky|praca=University of Wisconsin Madison|url=http://www.news.wisc.edu/releases/12826.html|rok=2006|data dostępu=2010-22-10}}</ref>. Podczas [[równonoc]]y, Słońce stoi na równiku Urana dzień-noc, cykl ten jest podobny do spotykanych w większości innych planet. Uran osiągnął ostatnią równonoc dniu 7 grudnia 2007.<ref>{{cite conference|last=Hammel|first=Heidi B.|<!-- [[WP:DUPLIKATY]] tytuł=Uranus nears Equinox. | -->tytuł=A report from the 2006 Pasadena Workshop|date=September 5, 2006|url=http://www.apl.ucl.ac.uk/iopw/uworkshop_060905.pdf|format=PDF}}</ref><ref name=weather>{{Cytuj stronę |url=http://www.sciencedaily.com/releases/2006/10/061001211630.htm |tytuł=Hubble Discovers Dark Cloud In The Atmosphere Of Uranus |opublikowany=Science Daily |data dostępu=2007-04-16}}</ref>

{| class="wikitable" style="text-align:center"
|-
! Półkula północna
! Lata
! Półkula południowa
|-
|Przesilenie zimowe
|1902, 1986
|Przesilenie letnie
|-
|Równonoc wiosenna
|1923, 2007
|Równonoc jesienna
|-
|Przesilenie letnie
|1944, 2028
|Przesilenie zimowe
|-
|Równonoc jesienna
|1965, 2049
|Równonoc wiosenna
|}

Jednym z rezultatów takiej orientacji osi jest to, że średnio w ciągu roku, regiony polarne Urana otrzymują większy pobór energii od Słońca niż regionach równikowych. Niemniej jednak, Uran jest cieplejszy na biegunach niż na równiku. Podstawowy mechanizm, który to powoduje nie jest znany. Powód niezwykłego Urana pochylenia osiowego również nie jest znany z całą pewnością, ale istnieją spekulacje, że podczas tworzenia się Układu Słonecznego, protoplaneta zderzyła się z Uranem, powodując przekrzywioną orientację planety.
<ref>{{Cytuj książkę|author=Bergstralh, Jay T.; Miner, Ellis; Matthews, Mildred|tytuł=Uranus|rok=1991|strony= 485–486|isbn=0816512086}}</ref>. Południowy biegun Urana był oświetlony przez Słońce w czasie przelotu w 1986 roku sondy ''[[Voyager 2]] '''.
The labeling of this pole as "south" uses the definition currently endorsed by the [[International Astronomical Union]], namely that the north pole of a planet or satellite shall be the pole which points above the invariable plane of the Solar System, regardless of the direction the planet is spinning<ref>{{Cytuj stronę |url=http://www.hnsky.org/iau-iag.htm |tytuł=Report of the IAU/IAG working group on cartographic coordinates and rotational elements of the planets and satellites: 2000|praca=IAU|rok=2000|data dostępu=2007-06-13}}</ref><ref>{{Cytuj stronę |url=http://pds.jpl.nasa.gov/documents/sr/stdref_021015/Chapter02.pdf |format=PDF |tytuł=Cartographic Standards |praca=NASA|data dostępu=2007-06-13}}</ref>. However, a different convention is sometimes used, in which a body's north and south poles are defined according to the [[right-hand rule]] in relation to the direction of rotation<ref>{{Cytuj stronę |url=http://roger.ecn.purdue.edu/~masl/documents/masl/coords.html |tytuł=Coordinate Frames Used in MASL|rok=2003|data dostępu=2007-06-13}}</ref>. In terms of this latter coordinate system it was Uranus's ''north'' pole which was in sunlight in 1986.

=== Widoczność ===
Od 1995 do 2006 r., widoczność Urana wahała się między +5.6 i +5.9, umieszczając ją tylko w granicach widoczności dla ludkziego oka  +6.5.<ref name=ephemeris>{{Cytuj stronę|tytuł=Twelve Year Planetary Ephemeris: 1995 - 2006|autor=Espenak, Fred |praca=NASA|url=http://sunearth.gsfc.nasa.gov/eclipse/TYPE/TYPE.html|rok=2005|data dostępu=2010-24-10}}</ref> Jej średnica kątowa wynosi od 3.4 do 3.7&nbsp; łuku, w porównaniu z 16 to 20&nbsp;łuk Saturna ma od 32 do 45&nbsp;łuk Jowisza<ref name=ephemeris />. W opozycji, Uran jest widoczny gołym okiem na ciemnym niebie, i staje się łatwym celem, nawet w warunkach miejskich z lornetką<ref name=nasafact>{{Cytuj stronę|url=http://nssdc.gsfc.nasa.gov/planetary/factsheet/uranusfact.html|tytuł= NASA's Uranus fact sheet|data dostępu=2010-10-24}}</ref>. W większych teleskopów amatorskich o średnicy pomiędzy 15 i 23 cm, planeta wygląda jak blada z wyraźnym dyskiem  [[Cyjan]]owym [[limb]]. Z dużego teleskopu 25 cm lub większego, można dostrzec wzory Chmur, jak również niektóre z większych satelitów mogą być widoczne [[Tytania (księżyc)|Tytania]] i [[Oberon (księżyc)|Oberon]].<ref>{{Cytuj stronę|tytuł=Uranus: the Threshold Planet of 2006|autor=Nowak, Gary T. |url=http://www.vtastro.org/Articles/uranus2006.html|rok=2006|data dostępu=2010-10-24}}</ref>.

== Struktura wewnętrzna ==
[[Plik:Uranus, Earth size comparison.jpg|thumb|Porównanie wielkości Urana i Ziemi]]

Masa Urana wynosi około 14,5 razy większa od masy Ziemi, jest najmniej masywna z planet olbrzymów, a jej gęstośść wynosi 1,27 g / cm ³ i jest drugą najmniej gęstą planetą, po Saturnie.
<ref name=Jacobson1992>{{Cytuj pismo|nazwisko=Jacobson|imię=R.A.|nazwisko2=Campbell, J.K.; Taylor, A.H.; Synnott, S.P.|tytuł=The masses of Uranus and its major satellites from Voyager tracking data and Earth-based Uranian satellite data|czasopismo=The Astronomical Journal|wolumin=103|wydanie=6|strony=2068–2078|rok=1992|doi=10.1086/116211| bibcode=1992AJ....103.2068J}}</ref>. Choć o średnicy nieznacznie większa od Neptuna (oko��o cztery razy niż Ziemska), jest mniej masywna.
<ref name=Seidelmann2007/>. Wartości te wskazują, że składa się głównie z różnych lodów, takich jak woda, amoniak, metan<ref name=Podolak1995>{{Cytuj pismo|nazwisko=Podolak|imię=M.|nazwisko2=Weizman, A.; Marley, M.|tytuł=Comparative models of Uranus and Neptune|czasopismo=Planet. Space Sci.|wolumin=43|wydanie=12|strony=1517–1522|rok=1995| bibcode=1995P%26SS...43.1517P|doi=10.1016/0032-0633(95)00061-5}}</ref>. Łączna masa lodu we wnętrzu Urana nie jest dokładnie znana, ponieważ pojawiają się różne dane w zależności od wybranego modelu, jednak musi być pomiędzy 9,3 i 13,5 mas Ziemi
<ref name=Podolak1995/><ref name=Podolak2000>{{Cytuj pismo|nazwisko= Podolak|imię=M.|nazwisko2=Podolak, J.I.; Marley, M.S.|tytuł=Further investigations of random models of Uranus and Neptune |czasopismo=Planet. Space Sci.|wolumin=48|strony=143–151|rok=2000| bibcode=2000P%26SS...48..143P|doi=10.1016/S0032-0633(99)00088-4}}</ref>. [[Wodór]] i [[Hel (pierwiastek)|hel]] stanowią jedynie niewielką część całości, z 0,5 do 1,5 mas Ziemi
<ref name=Podolak1995/>. Pozostała część masy (od 0,5 do 3,7 masy Ziemi) jest zaliczany do  [[skała|materiałów skalnych]]<ref name=Podolak1995/>.

Standardowo model struktury Urana, składa się z trzech warstw: skalistego jądra w centrum, lodowatego płaszcza w środkowej i zewnętrznej wodoru/helu
<ref name=Podolak1995/><ref name=Faure2007/>. Jądro jest stosunkowo niewielkie, o masie 0,55 masy Ziemi i promieniu mniejszym niż 20% Urana; płaszcz obejmuje większość planety, z czego około 13,4&nbsp; mas Ziemi, podczas gdy górne warstwy atmosfery są stosunkowo nieistotne , o masie około 0,5 masy Ziemi 0.5&nbsp; i rozszerzenie przez ostatnie 20&nbsp;% promienia Urana
<ref name=Podolak1995/><ref name=Faure2007/>. Urana rdzenia [[gęstość]] wynosi około 9&nbsp;g/cm³, ciśnienie w centrum wynosi 8000000 [[bar (jednostka)|barów]] (800 [[gigapascal|GPa]]) a temperatura wynosi około 5000&nbsp;[[Kelwin|K]].<ref name=Podolak2000/><ref name=Faure2007>{{Cytuj | praca = Introduction to Planetary Science | wydawca = Springer Netherlands | data = 2007 | autor = Gunter Faure | doi = 10.1007/978-1-4020-5544-7_18 <!-- nieprzetłumaczone parametry: | editor = Faure, Gunter; Mensing, Teresa M. | tytuł = Uranus: What Happened Here? | coauthors = Mensing, Teresa -->}}</ref>. Płaszcz lodowy nie  składa się z lodu w konwencjonalnym sensie, ale z gorącego i gęstego płynu składającego się z wody, amoniaku i innych lotnych substancji 
<ref name=Podolak1995/><ref name=Faure2007/>. Płyn ten, który ma dużą przewodność elektryczną, nazywa się czasem oceanem wodnoamoniakowym<ref name=Atreya2006>{{Cytuj pismo|nazwisko=Atreya|imię=S.|nazwisko2=Egeler, P.; Baines, K. |tytuł=Water-ammonia ionic ocean on Uranus and Neptune?|czasopismo=Geophysical Research Abstracts|wolumin=8|strony=05179|rok=2006|format=pdf| url=http://www.cosis.net/abstracts/EGU06/05179/EGU06-J-05179-1.pdf}}</ref>. Kompozycje większość Uran i Neptun są bardzo różne od, Jowisza i [[Saturn]], z lodem dominujące nad gazami, uzasadniając w ten sposób ich odrębną klasyfikację jako [[lodowe olbrzymy]]. There may be a layer of [[ionic water]] where the water molecules break down into a soup of hydrogen and oxygen ions, and deeper down [[superionic water]] in which the oxygen crystallises but the hydrogen ions float around freely within the oxygen lattice<ref>[http://www.newscientist.com/article/mg20727764.500-weird-water-lurking-inside-giant-planets.html Weird water lurking inside giant planets], New Scientist,01 September 2010, Magazine issue 2776.</ref>.

Podczas gdy model powyżej można uznać za dość standardowy, to nie jest niepowtarzalny; Na przykład, jeśli znaczne ilości wodoru i materiałów skalnych mieszając się w lodem z płaszcza, masa całkowita lodu we wnętrzu będzie odpowiednio niższa, a łączna masa kamieni i wodoru będzie wyższa. Obecnie dostępne dane nie pozwalają na dokładne określenie, który model jest poprawny
<ref name=Podolak2000/>. Płyn w wewnętrznej strukturę Urana oznacza, że nie ma stałej powierzchni.Gazowa atmosfera stopniowo przechodzi w wewnętrzną warstwę cieczy
<ref name=Podolak1995/>. Jednakże w trosce o wygodę, obrotowy [[spłaszczony sferoid]] ustawiony w miejscu, w którym ciśnienie atmosferyczne wynosi  1&nbsp;bar (100 kPa) jest wyznaczony warunkowo "powierzchnia" It has equatorial and [[Geographical pole|polar]] radii of {{nowrap|25 559 ± 4}} and {{nowrap|24 973 ± 20 km}}, respectively<ref name=Seidelmann2007>{{Cytuj pismo|nazwisko= Seidelmann|imię= P. Kenneth|nazwisko2= Archinal, B. A.; A’hearn, M. F.; et al.|tytuł= Report of the IAU/IAGWorking Group on cartographic coordinates and rotational elements: 2006|czasopismo= Celestial Mech. Dyn. Astr. |wolumin=90|strony=155–180|rok=2007|doi=10.1007/s10569-007-9072-y}}</ref>. This surface will be used throughout this article as a zero point for altitudes.

=== Wewnętrzne ciepło ===
Wewnętrzne ciepło Urana jest znacznie niższe niż pozostałych gazowych planet, ma niski strumień cieplny
<ref name=Sromovsky2005/><ref name=1986Hanel/>. Dlaczego temperatury wewnętrznej Urana jest tak niska, nie jest jeszcze znana. Neptun, który jest w pobliżu Urana i jest podobny w wielkością i składem, promieniuje 2,61 raza więcej energii w przestrzeni, niż otrzymuje od Słońca.<ref name=Sromovsky2005/> Uran natomiast promieniuje prawie cały nadmiar ciepła. Całkowita moc wytwarzana przez Urana jest w części widoczna w [[dalekiej podczerwieni]]
(i.e. [[heat]])  {{nowrap|1.06 ± 0.08}} raza energia słoneczna pochłaniana jest przez w [[atmosferę]]
<ref name=Lunine1993/><ref name=Pearl1990/>. W rzeczywistości, strumień ciepła Urana jest {{nowrap|0.042 ± 0.047 W/m²,}} która jest niższa niż wewnętrzny strumień ciepła Ziemi o 0.075&nbsp;[[flux|W/m²]]<ref name=Pearl1990/>. Najniższa temperatura, zanotowano w tropopauzie  Urana i wynosi 49&nbsp;K (–224&nbsp;°C), co powoduje że Uran jest najzimniejszą planetą w Układzie Słonecznym
<ref name=Lunine1993/><ref name=Pearl1990/>.

Jedna z hipotez na tę rozbieżność sugeruje, że kiedy Uran został potrącony przez planetoidę,  wydalił większość swojego pierwotnego ciepła, co spowodowało spadek temperatury rdzenia
<ref>{{Cytuj pismo|tytuł=Ten Mysteries of the Solar System: Why is Uranus So Cold?|author=David Hawksett|czasopismo=Astronomy Now|rok=2005|strony=73}}</ref>. Another hypothesis is that some form of barrier exists in Uranus's upper layers which prevents the core's heat from reaching the surface<ref name=Podolak1995/>. For example, [[convection]] may take place in a set of compositionally different layers, which may inhibit the upward [[Heat conduction|heat transport]]<ref name=Lunine1993/><ref name=Pearl1990/>.

== Atmosfera ==
Choć nie ma ściśle określonej powierzchni ciał stałych we wewnętrzu Urana, w najbardziej zewnętrznej części Urana, która jest dostępna teledetekcji, nazywana jest atmosferą
<ref name=Lunine1993/>. Możliwość sterowania zdalnego rozciąga się aż do około 300&nbsp;km  poniżej 1 bara
(100 kPa) poziom, przy odpowiednim ciśnieniu około 100&nbsp;bar (10&nbsp;MPa)  i temperaturze około 320&nbsp;[[Kelwin|K]]<ref name=dePater1991>{{Cytuj pismo|nazwisko=dePater|imię=Imke|nazwisko2=Romani, Paul N.; Atreya, Sushil K.|tytuł=Possible Microwave Absorption in by {{nowrap|H<sub>2</sub>S}} gas Uranus’ and Neptune’s Atmospheres|czasopismo=Icarus|wolumin=91|strony=220–233|rok=1991|doi=10.1016/0019-1035(91)90020-T| url=http://www-personal.umich.edu/~atreya/Articles/1991_Microwave_Absorption.pdf|format=PDF}}</ref>. The tenuous corona of the atmosphere extends remarkably over two planetary radii from the nominal surface at 1 bar pressure<ref name=Herbert1987/>. Atmosferę Urana można podzielić na trzy warstwy: [[troposfera|troposferę]], −300 i 50&nbsp;km i ciśnienia 100 do 0.1&nbsp;bar; (10&nbsp;MPa to 10&nbsp;kPa), stratosfera], obejmujące wysokości od 50 do 4000&nbsp;km i ciśnienia między {{nowrap|0.1 and 10<sup>–10</sup>&nbsp;bar}} (10&nbsp;kPa to 10&nbsp;[[micropascal|µPa]]),a w termosferze korona rozciągającą się od 4,000&nbsp;km do tak wysokości 50,000&nbsp;km od powierzchni<ref name=Lunine1993>{{Cytuj pismo|tytuł=The Atmospheres of Uranus and Neptune|nazwisko=Lunine|imię=Jonathan. I.|czasopismo = Annual Review of Astronomy and Astrophysics|wolumin=31|strony=217–263|rok=1993|doi=10.1146/annurev.aa.31.090193.001245| bibcode=1993ARA%26A..31..217L}}</ref>. There is no [[mesosphere]].

=== Skład atmosfery ===
Skład atmosfery Urana różni się od składu całej planety, składający się jak się głównie z molekularnego wodoru i helu
<ref name=Lunine1993/>. masa molowa helu, czyli liczba [atomów helu na [[cząsteczka|cząsteczki]] gazu, wynosi {{nowrap | 0,15 ± 0,03}} <ref name=Conrath1987>{{Cytuj pismo|author=Conrath, B. ''et al.''|tytuł=The helium abundance of Uranus from Voyager measurements|czasopismo=Journal of Geophysical Research|wolumin=92|strony=15003–15010|rok=1987|bibcode=1987JGR....9215003C|doi=10.1029/JA092iA13p15003|DUPLICATE DATA: year=1987}}</ref> w górnej troposferze, co odpowiada masa molowa wynosi {{nowrap|0.26 ± 0.05}}<ref name=Lunine1993/><ref name=Pearl1990/>. Wartość ta jest bardzo bliska protosłonecznej  masie helu.
{{nowrap|0.275 ± 0.01}}<ref name=Lodders2003>{{Cytuj pismo|nazwisko=Lodders|imię= Katharin|tytuł= Solar System Abundances and Condensation Temperatures of the Elements|czasopismo=The Astrophysical Journal|wolumin=591|strony=1220–1247 |rok=2003|doi=10.1086/375492|bibcode=2003ApJ...591.1220L}}</ref>, wskazując, że hel nie osiedlił się w centrum planety tak jak  w innych gazowych olbrzymach<ref name=Lunine1993/>. W trzecim najczęściej występującym składnikiem atmosfery Urana jest metan
{{nowrap|(CH<sub>4</sub>)}}<ref name=Lunine1993/>. Metan posiada widoczne pasma absorpcji w zakresie widzialnym i bliskiej podczerwieni lub kolorze [[cyan]]owym <ref name=Lunine1993/>. cząsteczki metanu stanowią 2,3% atmosfery przez ułamek molowy poniżej pokładu chmury metanu na poziomie ciśnienia 1,3 bar (130 kPa), jest około 20 do 30 razy wiecej węgla niż znaleźć na Słońcu.
<ref name=Lunine1993/><ref name=Lindal1987/><ref name=1986Tyler/> Stosunek zmieszania
{{Ref_label|E|e|none}} znacznie niższa w górnych warstwach atmosfery ze względu na bardzo niskie temperatury, które obniżają poziom nasycenia i powoduje że nadmiar metanu się zamraża.<ref name=Bishop1990>{{Cytuj pismo|nazwisko=Bishop|imię=J.|nazwisko2=Atreya, S.K.; Herbert, F.; and Romani, P.|tytuł=Reanalysis of Voyager 2 UVS Occultations at Uranus: Hydrocarbon Mixing Ratios in the Equatorial Stratosphere|czasopismo=Icarus|wolumin=88|strony=448–463|rok=1990| doi=10.1016/0019-1035(90)90094-P| url=http://www-personal.umich.edu/~atreya/Articles/1990_Reanalysis.pdf|format=PDF}}</ref> Obfitość mniej lotnych związków takich jak amoniak, woda i [[siarkowodór]] w głębokiej atmosferze jest słabo znana. Jednak prawdopodobnie ich ilość na planecie jest również wyższa od ilości na Słońce|Słońcu.
<ref name=Lunine1993/><ref name=dePater1989>{{Cytuj pismo|nazwisko= dePater|imię=Imke|nazwisko2=Romani, Paul N.; Atreya, Sushil K.|tytuł=Uranius Deep Atmosphere Revealed|czasopismo=Icarus|wolumin=82|wydanie=12|strony=288–313|rok=1989|doi=10.1016/0019-1035(89)90040-7| url=http://www-personal.umich.edu/~atreya/Articles/1989_Uranus_Deep_Atm.pdf|format=PDF}}</ref>.W stratosferze Urana wraz z metanem, znajdują się śladowe ilości różnych [[węglowodory|węglowodorów]], which are thought to be produced from methane by [[photolysis]] induced by the solar [[ultraviolet]] (UV) radiation<ref name=Summers1989/>. They include [[ethane]] {{nowrap|(C<sub>2</sub>H<sub>6</sub>)}}, [[acetylene]] {{nowrap|(C<sub>2</sub>H<sub>2</sub>)}}, [[methylacetylene]] {{nowrap|(CH<sub>3</sub>C<sub>2</sub>H)}}, [[diacetylene]] {{nowrap|(C<sub>2</sub>HC<sub>2</sub>H)}}<ref name=Bishop1990/><ref name=Burdorf2006>{{Cytuj pismo|nazwisko=Burgorf|imię=Martin|nazwisko2=Orton, Glenn; van Cleve, Jeffrey; et al.|tytuł=Detection of new hydrocarbons in Uranus' atmosphere by infrared spectroscopy|czasopismo=Icarus|wolumin=184|rok=2006|strony=634–637| doi=10.1016/j.icarus.2006.06.006| bibcode=2006Icar..184..634B}}</ref><ref name=Encrenaz2003/>. Spectroscopy has also uncovered traces of water vapor, [[carbon monoxide]] and [[carbon dioxide]] in the upper atmosphere, which can only originate from an external source such as infalling dust and [[comet]]s.<ref name=Burdorf2006/><ref name=Encrenaz2003>{{Cytuj pismo|nazwisko=Encrenaz |imię=Therese|tytuł=ISO observations of the giant planets and Titan: what have we learnt?|czasopismo=Planet. Space Sci.|wolumin=51| strony=89–103|rok=2003|doi=10.1016/S0032-0633(02)00145-9| bibcode=2003P%26SS...51...89E}}</ref><ref name=Encrenaz2004>{{Cytuj pismo|nazwisko=Encrenaz|imię=Th.|nazwisko2=Lellouch, E.; Drossart, P.|tytuł=First detection of CO in Uranus|czasopismo=Astronomy & Astrophysics|rok=2004|wolumin=413|strony=L5–L9|doi=10.1051/0004-6361:20034637| url=http://www-personal.umich.edu/~atreya/Articles/2004_First_Detection.pdf|format=PDF|data dostępu=2007-08-05}}</ref>

=== [[Troposfera]] ===
[[Plik:Tropospheric profile Uranus.png|thumb|400px|Temperature profile of the Uranian troposphere and lower stratosphere. Cloud and haze layers are also indicated.]]
Troposferze jest najniższy i najgęstsze część atmosfery i charakteryzuje się spadkiem temperatury wraz z wysokością<ref name=Lunine1993/>. Temperatura spada z około 320&nbsp;K w górnej warstwie troposfery −300&nbsp;km do 53&nbsp;K at 50&nbsp;km.<ref name=dePater1991/><ref name=1986Tyler>{{Cytuj pismo|nazwisko=Tyler|imię=J.L.|nazwisko2=Sweetnam, D.N.; Anderson, J.D.; et al. |tytuł=Voyger 2 Radio Science Observations of the Uranian System: Atmosphere, Rings, and Satellites|czasopismo=Science|wolumin=233|strony=79–84| rok=1986| bibcode=1986Sci...233...79T |doi=10.1126/science.233.4759.79 |pmid=17812893|wydanie=4759}}</ref> Temperatury w najzimniejszym rejonie górnej troposfery [[tropopauza|tropopauzy]] rzeczywiście mogą zmieniać się w przedziale między 49 a 57&nbsp;K w zależności od szerokości geograficznej planety
<ref name=Lunine1993/><ref name=1986Hanel>{{Cytuj pismo|nazwisko=Hanel|imię=R.|nazwisko2=Conrath, B.; Flasar, F.M.; et al. |tytuł=Infrared Observations of the Uranian System|czasopismo=Science|wolumin=233|strony=70–74|rok=1986| bibcode=1986Sci...233...70H |doi=10.1126/science.233.4759.70 |pmid=17812891|wydanie=4759}}</ref>. Region tropopauzy jest odpowiedzialny za większość emisji ciepła planety w  głębokiej podczerwieni, a tym samym określenie jego temperatury efektywnej{{nowrap|59.1 ± 0.3 K}}<ref name=1986Hanel/><ref name=Pearl1990>{{Cytuj pismo|nazwisko=Pearl|imię=J.C.|nazwisko2=Conrath, B.J.; Hanel, R.A.; and Pirraglia, J.A.|tytuł=The Albedo, Effective Temperature, and Energy Balance of Uranus as Determined from Voyager IRIS Data|czasopismo=Icarus|wolumin=84|strony=12–28|rok=1990| doi=10.1016/0019-1035(90)90155-3|bibcode=1990Icar...84...12P}}</ref>.

Uważa się, że troposfera posiada bardzo skomplikowaną strukturę chmur; chmury wody mogą się  mieścić się w zakresie ciśnienia
{{nowrap|50 to 100 bar}} (5 to 10 MPa), [[Amonu siarkowodorowego]] chmur w zakresie {{nowrap|20 to 40 bar}} (2 to 4 MPa),chmury [[amoniak]]u lub [[siarkowodór|siarkowodoru]] mają ciśnienie od 3 and 10&nbsp;bar (0.3 to 1&nbsp;MPa) i wreszcie bezpośrednio wykryto cienkie chmury metanu  {{nowrap|1 to 2 bar}} (0.1 to 0.2&nbsp;MPa)<ref name=Lunine1993/><ref name=Lindal1987>{{Cytuj pismo|nazwisko=Lindal|imię=G.F.|nazwisko2=Lyons, J.R.; Sweetnam, D.N.; et al.|tytuł=The Atmosphere of Uranus: Results of Radio Occultation Measurements with Voyager 2 |czasopismo=J. Of Geophys. Res.|wolumin=92|strony=14,987–15,001|rok=1987|bibcode=1987JGR....9214987L|doi=10.1029/JA092iA13p14987}}</ref><ref name=dePater1991/><ref name=Atreya2005>{{Cytuj pismo|nazwisko=Atreya|imię=Sushil K.|nazwisko2=Wong, Ah-San |tytuł=Coupled Clouds and Chemistry of the Giant Planets – a Case for Multiprobes |czasopismo= Space Sci. Rev.|wolumin=116|strony=121–136|rok=2005|doi=10.1007/s11214-005-1951-5| bibcode=2005SSRv..116..121A}}</ref>. Troposfera jest bardzo dynamiczną częścią atmosfery, wykazującą na silne wiatry, chmury i jasne sezonowe zmiany, które zostaną omówione poniżej.<ref name=Sromovsky2005>{{Cytuj pismo|nazwisko=Sromovsky|imię=L.A.|nazwisko2=Fry, P.M.|tytuł=Dynamics of cloud features on Uranus|czasopismo=Icarus|wolumin=179|strony=459–483|rok=2005| doi=10.1016/j.icarus.2005.07.022|bibcode=2005Icar..179..459S}}</ref>.

=== Środkowa warstwa atmosfery ===
Środkowa warstwa atmosfery Urana to [[stratosfera]], w których temperatura wzrasta wraz z wysokością na ogół od 53 K  do między 800 a 850 K na podstawie termosferze
53&nbsp;K w [[tropopauza|tropopauzie]] do między 800 a 850&nbsp;K u podstawy termosferze.<ref name=Herbert1987>{{Cytuj pismo|nazwisko=Herbert|imię=Floyd|nazwisko2=Sandel, B.R.; Yelle, R.V.; et al.|tytuł=The Upper Atmosphere of Uranus: EUV Occultations Observed by Voyager 2|czasopismo=J. Of Geophys. Res.|wolumin=92| strony=15,093–15,109|rok=1987| url=http://www-personal.umich.edu/~atreya/Articles/1987_Upper_Atm_Uranus.pdf|format=PDF|doi=10.1029/JA092iA13p15093}}</ref>.Ogrzewanie stratosfery powodowane przez absorpcję promieniowania słonecznego UV i IR przez metanu i innych węglowodorów
<ref name=Young2001/>,  które tworzą w tej części atmosfery w wyniku metanu [[fotoliza|fotolizy]]
<ref name=Summers1989>{{Cytuj pismo|nazwisko=Summers|imię=Michael E.|nazwisko2=Strobel, Darrell F.|tytuł=Photochemistry of the Atmosphere of Uranus|czasopismo=The Astrophysical Journal|wolumin=346|strony=495–508|rok=1989|doi=10.1086/168031| bibcode=1989ApJ...346..495S}}</ref>. Ciepło jest również prowadzone z gorącej termosfery.
<ref name=Young2001>{{Cytuj pismo|nazwisko=Young|imię=Leslie A.|nazwisko2= Bosh, Amanda S.; Buie, Marc; et al.|tytuł= Uranus after Solstice: Results from the 1998 November 6 Occultation |czasopismo=Icarus|wolumin=153|strony=236–247|rok=2001|doi=10.1006/icar.2001.6698| url=http://www.boulder.swri.edu/~layoung/eprint/ur149/Young2001Uranus.pdf| format=PDF}}</ref>. Węglowodory zajmują stosunkowo wąskie warstwy na wysokościach pomiędzy 100 i 280&nbsp;km odpowiednie do zakresu ciśnienia od 10 do 0,1&nbsp;mbar (1000 to 10 kPa) i temperaturze od 75 do 170
&nbsp;K.<ref name=Bishop1990/><ref name=Burdorf2006/> Najbardziej rozpowszechnione są węglowodory  metan, [[Etyn|acetylen]] i [[etan]] które wysepują w stosunku mieszanym 10<sup>−7</sup> w stosunku do wodoru.
Stosunek mieszania [[tlenek węgla]] jest na tej wysokości podobny <ref name=Bishop1990/><ref name=Burdorf2006/><ref name=Encrenaz2004/>. Cięższe węglowodory i [[dwutlenek węgla]] mają proporcje mieszania trzy rzędy wielkości niższe
<ref name=Burdorf2006/>. Stosunek obfitości wody wynosi około 7{{e|-9}}<ref name=Encrenaz2003/>. Etan i acetylen mają tendencję do skrócenia w chłodniejszej dolnej części stratosfery i tropopauzy (poniżej poziomu 10 mbar ) tworząc warstwy mgły
<ref name=Summers1989/>, co może być częściowo odpowiedzialna za słodki wygląd Urana. Jednakże stężenie węglowodorów w stratosferze nad mgłą Urana jest znacznie niższa niż w stratosfrze drugiej planety
<ref name=Bishop1990/><ref name=Herbert1999>{{Cytuj pismo|nazwisko=Herbert|imię=Floyd|nazwisko2=Sandel, Bill R. |tytuł=Ultraviolet Observations of Uranus and Neptune|czasopismo=Planet. Space Sci. |wolumin=47|strony=1119–1139|rok=1999| bibcode=1999P%26SS...47.1119H |doi=10.1016/S0032-0633(98)00142-1}}</ref>.

Zewnętrzna warstwy atmosfery Urana i termosfera korony, mają jednolitą temperaturę około
800 to 850&nbsp;K.<ref name=Lunine1993/><ref name=Herbert1999/> Źródeł ciepła niezbędne do utrzymania tak wysokiej wartości, nie są zrozumiałe, ponieważ ani słonecznego UV i skrajne zakresie promieniowania UV, ani aktywności zorzy może dostarczyć niezbędnej energii. Słaba wydajność chłodzenia ze względu na brak węglowodorów w stratosferze ciśnienie na poziomie powyżej 0,1&nbsp;mBar  może przyczynić się<ref name=Herbert1987/><ref name=Herbert1999/>. Oprócz wodoru cząsteczkowego w termosferze-corona zawiera wiele wolnych atomów wodoru. Ich mała masa wraz z wysokimi temperaturami wyjaśnia, dlaczego korona sięga do
50&nbsp;000&nbsp;km lub na odległość dwóch promieni planety Uran. 
<ref name=Herbert1987/><ref name=Herbert1999/>.Ta przedłużona korona jest unikalną cechą Urana<ref name=Herbert1999/>. Jego efekty to przeciągnięcie małych cząstek na orbicie Urana, powodując ogólne zubożenie pyłu w pierścieniach Urana
<ref name=Herbert1987/>. Termosfera Urana, wraz z górnej częścią stratosfery, odpowiada [[jonosfera|jonosferze]] Urana
<ref name=1986Tyler/>. Obserwacje pokazują, że znajduje się na wysokości od 2&nbsp;000&nbsp;do 10&nbsp;000&nbsp;km od jonosfery.<ref name=1986Tyler/> Jonosfera Urana jest większa niż innych planet olbrzymów, lub też może to wynikać z niskiego stężenia węglowodorów w stratosferze.
<ref name=Herbert1999/><ref name=Trafton1999>{{Cytuj pismo|nazwisko=Trafton|imię=L.M.|nazwisko2=Miller, S.; Geballe, T.R.; et al. |tytuł= H2 Quadrupole and H3+ Emission from Uranus: the Uranian Thermosphere, Ionosphere, and Aurora|czasopismo=The Astrophysical Journal|wolumin=524|strony=1059–1023|rok=1999| doi=10.1086/307838|bibcode=1999ApJ...524.1059T}}</ref>. Jonosfera jest głównie utrzymywana przez promieniowanie słoneczne UV, a jej gęstość zależy od [[aktywność słoneczna|aktywności słonecznej]]
<ref name=Encrenaz2003b>{{Cytuj pismo|nazwisko=Encrenaz|imię=Th.|nazwisko2=Drossart, P.; Orton, G.; et al.|tytuł=The rotational temperature and column density of H<sup>+</sup><sub>3</sub> in Uranus|rok=2003|czasopismo=Planetary and Space Science|wolumin=51|strony=1013–1016| url=http://www-personal.umich.edu/~atreya/Articles/2003_Rotational_Temperature.pdf| doi=10.1016/j.pss.2003.05.010|format=PDF}}</ref>.W porównaniu do Jowisza i Saturna działalność [[zorza polarna|zorzy]] jest nieznaczna 
<ref name=Herbert1999/><ref name=Lam1997>{{Cytuj pismo|nazwisko=Lam|imię=Hoanh An|nazwisko2=Miller, Steven; Joseph, Robert D.; et al.|tytuł=Variation in the {{nowrap|H<sup>+</sup><sub>3</sub>}} emission from Uranus|rok=1997|czasopismo=The Astrophysical Journal|wolumin=474|strony=L73–L76| bibcode=1997ApJ...474L..73L|doi=10.1086/310424}}</ref>.

== Pierściene planety ==
{{osobny artykuł|Pierścienie Urana}}
[[Plik:Uranian rings PIA01977.jpg|thumb|Wewnętrzne pierścienie Urana. Jasny pierścień zewnętrzny pierścień, i osiem innych pierścieni znanych obecne.]]
[[Plik:Uranian rings scheme.png|300px|thumb|right|System pierścieni Urana i jego wewnętrzne satelity]]

Uran ma skomplikowany system planetarnych pierścieni, jest to drugi taki system, który został odkryty w Układzie Słonecznym po [[Pierścienie Saturna|systemie pierścieni Saturna]]<ref name=Esposito2002/>. Pierścienie składają się z bardzo ciemne cząstki, które różnią się rozmiarami od mikrometrów do części metra<ref name=Smith1986/>. Wszystkie, z wyjątkiem dwóch pierścieni Urana są bardzo wąskie mają one zwykle kilka kilometrów szerokości. Pierścienie są prawdopodobnie bardzo młode; dynamika wskazuje, że nie pochodzą one z Urana. Pierścienie być może były kiedyś częścią księżyca (lub księżyców), który został zniszczony przez szybkie pływy. Z wielu kawałków gruzu, które powstały w wyniku tych oddziaływań cząstek przetrwały tylko nieliczne w ograniczonej liczbie stałych stref odpowiadających obecnym pierścieniom<ref name=Esposito2002>{{Cytuj pismo |nazwisko=Esposito|imię=L.W.|autor link=Larry W. Esposito|tytuł=Planetary rings|czasopismo=Reports on Progress in Physics |rok=2002|wolumin=65|strony=1741–1783|doi=10.1088/0034-4885/65/12/201 |isbn=0521362229}}</ref><ref name=summary />..  

W 1789 roku William Herschel opisał pierścieie wokół Urana. Ta obserwacja jest ogólnie uważana za wątpliwą, a pierścienie są dość słabe, a w przez dwa nastepne stulecia żaden inny obserwator ich nie zaobserwował. Mimo to, Herschel zrobił dokładny opis wielkości pierścieni, pod ich kątem w stosunku do Ziemi, ich czerwony kolor, i pozorną zmianę podróży Urana dookoła Słońca<ref>{{Cytuj stronę |tytuł=Uranus rings 'were seen in 1700s' |opublikowany=BBC News |url=http://news.bbc.co.uk/1/hi/sci/tech/6569849.stm|data=April 19, 2007| data dostępu=2010-10-23}}</ref><ref>{{Cytuj stronę|tytuł=Did William Herschel Discover The Rings Of Uranus In The 18th Century?|praca=Physorg.com|url=http://www.physorg.com/news95949762.html| rok=2007|data dostępu=2007-06-20}}</ref>. System ten został pierścieni został odkryty 10 marca 1977 roku przez Jamesa L. Elliota, Edwarda W. Dunhama, Douglasa J. Minka korzystających z Airborne Observatory Kuipera
[[James L. Elliot]], Edward W. Dunham i [[Douglas J. Mink]] za pomocą Kuiper Airborne Observatory. Odkryli nieoczekiwanie, że wydarzy się zakrycie od gwiazdy SAO 158687 przez Urana do badania atmosfery planety. Jednak, gdy ich uwagi zostały przeanalizowane, okazało się, że gwiazda zniknęła z pola widzenia krótko pięć razy zarówno przed jak i po nim zniknął za planety. Doszli do wniosku, że musi istnieć system pierścieni wokół planety<ref name=Elliot1977>{{Cytuj stronę|tytuł=The rings of Uranus|autor=Elliot, J. L.; Dunham, E.; Mink, D.|praca= Cornell University|url=http://www.nature.com/nature/journal/v267/n5609/abs/267328a0.html|rok=1977|data dostępu=2010-10-23}}</ref>. Później wykryto jeszcze cztery dodatkowe pierścienie<ref name=Elliot1977/>. Pierścienie były bezpośrednio sfotografowana, gdy Voyager 2 przeszedł Urana w roku 1986.<ref name=Smith1986/> Voyager 2 odkrył również dwa dodatkowe słaby pierścieni zwiększając łączną liczbę jedenastu<ref name=Smith1986/>.

W grudniu 2005 r. Kosmicznego Teleskopu Hubble'a wykrył parę wcześniej nieznanych pierścieni . Największy znajduje się w odległości dwa razy więszej niż wcześniej znany pierścień. Te nowe pierścienie są tak daleko od planety, że są one nazywane zewnętrznym układem pierścieniowym. Hubble zauważył również dwa małe satelity, [[Mab (księżyc)|Mab]],  jego orbita z najbardziej oddalona od nowo odkrytych pierścieni. Nowe pierścienie zwiększyły liczbę pierścieni Urana do 13.<ref>{{Cytuj stronę|tytuł=NASA's Hubble Discovers New Rings and Moons Around Uranus|praca=Hubblesite|url=http://hubblesite.org/newscenter/archive/releases/2005/33/| rok=2005|data dostępu=2010-10-23}}</ref> W kwietniu 2006 r.,  nowe obrazy pierścienii z [[Teleskopy Kecka|Teleskopów Kecka]] przyniosły informacje o kolorach pierścieni zewnętrznych: najbardziej oddalony jest niebieski, a drugi czerwony<ref name=dePater2006>{{Cytuj pismo|nazwisko=dePater|imię=Imke|nazwisko2=Hammel, Heidi B.; Gibbard, Seran G.; Showalter Mark R. |tytuł=New Dust Belts of Uranus: Two Ring, red Ring, Blue Ring|czasopismo=Science|wolumin=312|strony=92–94| rok=2006|doi=10.1126/science.1125110|bibcode=2006Sci...312...92D |pmid=16601188|wydanie=5770}}</ref><ref>{{Cytuj stronę| tytuł=Blue ring discovered around Uranus|opublikowany=UC Berkeley News|nazwisko=Sanders|imię=Robert| url=http://www.berkeley.edu/news/media/releases/2006/04/06_bluering.shtml|data=2006-04-06|data dostępu=2010-10-23}}</ref>.
Jedna z hipotez dotyczących zewnętrznego pierścienia koloru niebieskiego jest to, że składa się drobnych cząstek lodu z powierzchni Maba, które są wystarczająco małe, aby rozpraszać światło niebieskie<ref name=dePater2006/><ref>{{Cytuj stronę|tytuł=Blue ring of Uranus linked to sparkling ice|autor=Stephen Battersby|praca=NewScientistSpace| url=http://space.newscientist.com/article/dn8960|rok=2006|data dostępu=2010-10-23}}</ref>. Natomiast wewnętrzne pierścienie planety są szare<ref name=dePater2006/>.

== Pole magnetyczne ==
[[Plik:Uranian Magnetic field.gif|thumb|300px|left|Pole magnetyczne Urana widziana przez Voyagera 2 w 1986 roku. S i N są to magnetyczne południe i północ]]
Przed przybyciem Voyagera 2, nie wykonano żadnych pomiarów magnetosfery Urana, więc jego charakter pozostawał tajemnicą. Przed 1986, astronomowie spodziewali się kierunmku pola magnetycznego Urana zgodnego z wiatrem słonecznym, ponieważ spowodowałoby to następnie dostosowanie się do biegunów planety, które leżą w jego ekliptyce<ref name=1986Ness/>.

Z obserwacji Voyagera 2 wynika, że pole magnetyczne jest szczególne, zarówno dlatego, że nie pochodzi z geometrycznego środka planety, a ponieważ jest nachylone 59 ° od osi obrotu<ref name=1986Ness>{{Cytuj pismo|nazwisko=Ness|imię=Norman F.|nazwisko2=Acuna, Mario H.; Behannon, Kenneth W.; et al. |tytuł=Magnetic Fields at Uranus|czasopismo=Science|wolumin=233|strony=85–89|rok=1986|bibcode=1986Sci...233...85N |doi=10.1126/science.233.4759.85 |pmid=17812894|wydanie=4759}}</ref><ref name=Russell993/>. W rzeczywistości dipol magnetyczny przesuwa się z centrum planety w kierunku bieguna południowego obracając się aż o jedną trzecią promienia planety<ref name=1986Ness/>. To niezwykłe wyniki geometryczne w bardzo asymetrycznej magnetosferze, gdzie natężenie pole magnetyczne na powierzchni półkuli południowej może być tak niskie 0.1&nbsp;[[Gaus]]a (10&nbsp;[[Tesla (jednostka)|µT]]), podczas gdy na półkuli północnej może być tak wysokie, jak 1.1&nbsp;gausa (110&nbsp;µT)<ref name=1986Ness/>. Średnie pole na powierzchni wynosi
0.23&nbsp;gausa (23&nbsp;µT)<ref name=1986Ness/>. Dla porównania, w polu magnetycznym Ziemi jest w przybliżeniu tak silna, albo na pole, a jego "magnetycznym równiku"<ref name=Russell993/>. Moment dipolowy Urana jest 50 razy większy niz Ziemi
<ref name=1986Ness/><ref name=Russell993>{{Cytuj pismo|nazwisko=Russell|imię=C.T.|tytuł= Planetary Magnetospheres |czasopismo=Rep. Prog. Phys.|wolumin=56|strony=687–732|rok=1993|doi= 10.1088/0034-4885/56/6/001}}</ref>. Neptun posiada podobnie przesunięte i pochylone pole magnetyczne, co sugeruje, że może to być cechą wspólną lodowych olbrzymów. 
<ref name=Russell993/>. Jedna z hipotez mówi, że w przeciwieństwie do pola magnetycznego ziemskiego i gazowe planety, które wytwarzane są w jądrach, magnetyczne lodowych olbrzymów  "pola są generowane przez ruch na stosunkowo niewielkiej głębokości, na przykład, przez ocean wody amoniaku.
<ref name=Atreya2006/><ref>{{Cytuj pismo|nazwisko=Stanley|imię=Sabine|nazwisko2=Bloxham, Jeremy|tytuł=Convective-region geometry as the cause of Uranus’ and Neptune’s unusual magnetic fields|czasopismo=Letters to Nature|wolumin=428|wydanie=6979|strony=151–153| url=http://mahi.ucsd.edu/johnson/ES130/stanley2004-nature.pdf|format=PDF|data dostępu=2007-08-05|rok=2004|pmid=15014493|doi=10.1038/nature02376|archiveurl = http://web.archive.org/web/20070807213745/http://mahi.ucsd.edu/johnson/ES130/stanley2004-nature.pdf |archivedate = August 7, 2007|deadurl=yes}}</ref>.

Pomimo interesującego wyrównania, w odniesieniu do innych magnetosfer, Uran jest podobny do innych planet: Posiada łuk znajdujący się około 23 promieni przed nim, a [[magnetopauza]] rozciąga się na odległość 18 promieni Urana, w pełni rozwiniętych magnetycznych ogonów
i promieniowania pasów.<ref name=1986Ness/><ref name=Russell993/><ref name=Krimigis1986>{{Cytuj pismo|nazwisko=Krimigis|imię=S.M.|nazwisko2=Armstrong, T.P.; Axford, W.I.; et al.|tytuł=The Magnetosphere of Uranus: Hot Plasma and radiation Environment|czasopismo=Science|wolumin=233|strony=97–102|rok=1986| bibcode=1986Sci...233...97K|doi=10.1126/science.233.4759.97|pmid=17812897|wydanie=4759}}</ref> Overall, the structure of Uranus's magnetosphere is different from Jupiter's and more similar to Saturn's.<ref name=1986Ness/><ref name=Russell993/> Uranus's [[magnetosphere#Magnetic tails|magnetotail]] trails behind the planet into space for millions of kilometers and is twisted by the planet's sideways rotation into a long corkscrew<ref name=1986Ness/><ref>{{Cytuj stronę|tytuł=Voyager: Uranus: Magnetosphere|url=http://voyager.jpl.nasa.gov/science/uranus_magnetosphere.html|praca=NASA|rok=2003|data dostępu=2010-10-27}}</ref>.

Magnetosfera Urana zawiera [[cząsteczka|cząsteczki]] : [[proton]]ów i [[elektron]]ów z niewielką ilością [[jon]]ów.<ref name=Russell993/><ref name=Krimigis1986/> cięższe jony nie zostały wykryte. Wiele z tych cząstek, pochodzą prawdopodobnie z gorącej korony atmosfery 
<ref name=Krimigis1986/>.Energia jonów i elektronów  może osiągnąć wartość, odpowiednio
4&nbsp; i 1,2[[megawoltów]],<ref name=Krimigis1986/>. The density of low energy (below 1&nbsp;[[kiloelectronvolt]]) ions in the inner magnetosphere is about 2&nbsp;cm<sup>−3</sup><ref name=Bridge1986>{{Cytuj pismo|nazwisko= Bridge|imię=H.S.|nazwisko2=Belcher, J.W.; Coppi, B.; et al. |tytuł=Plasma Observations Near Uranus: Initial Results from Voyager 2 |czasopismo=Science|wolumin=233|strony=89–93|rok=1986|bibcode=1986Sci...233...89B |doi=10.1126/science.233.4759.89 |pmid=17812895|wydanie= 4759}}</ref>. The particle population is strongly affected by the Uranian moons that sweep through the magnetosphere leaving noticeable gaps.<ref name=Krimigis1986/>Strumień cząstek jest wystarczająco wysoki, aby spowodować ściemnienie lub [[przestrzeń wietrzenia]] z powierzchni Księżyca na astronomicznie szybkiego ramach czasowych 100.000&nbsp; lat<ref name=Krimigis1986/>. Może to być przyczyną jednolicie ciemne zabarwienie księżyców i pierścieni<ref name=summary>{{Cytuj stronę|tytuł=Voyager Uranus Science Summary|praca=NASA/JPL|url=http://www.solarviews.com/eng/vgrur.htm|rok=1988|data dostępu=2007-06-09}}</ref>. Uran stosunkowo posiada dobrze rozwiniętą zorze, które postrzegane są jako jasne łuki wokół obu biegunów magnetycznych<ref name=Herbert1999/>. Jednak w przeciwieństwie do Jowisza, zorze Urana wydają się być bez znaczenia dla bilansu energetycznego planety termosferze<ref name=Lam1997/>.

== Klimat ==
{{osobny artykuł|Klimat Urana}}
[[Plik:Uranuscolour.png|thumb|Uranus's southern hemisphere in approximate natural colour (left) and in higher wavelengths (right), showing its faint cloud bands and atmospheric "hood" as seen by Voyager 2]]

W paśmie ultrafioletu i światła widzialnego, atmosfera Urana jest niezwykle łagodny w porównaniu do innych gazowych olbrzymów, a nawet do Neptuna, która jest bardzo podobna<ref name=Sromovsky2005/>. Kiedy Voyager 2 przeleciał Urana w roku 1986, wskazał on w sumie więcej chmur dziesięć na całej planecie.<ref name=Smith1986/><ref name=planetary>{{Cytuj stronę|tytuł=No Longer Boring: 'Fireworks' and Other Surprises at Uranus Spotted Through Adaptive Optics|autor=Emily Lakdawalla |praca=The Planetary Society|url=http://www.planetary.org/news/2004/1111_No_Longer_Boring_Fireworks_and_Other.html|rok=2004|data dostępu=2007-06-13}}</ref>. Jedno z proponowanych wyjaśnień w tym brak cech jest to, że wewnętrzne ciepło Urana  jest znacznie niższe niż pozostałych planet. Najniższa temperatura, zarejestrowana w tropopauzie Urana to 49 K, co powoduje, że Uran jest jedną z najzimniejszych planet w Układzie Słonecznym, zimniejszy niż [[Neptun]] <ref name=Lunine1993/><ref name=Pearl1990/>.

=== Banded struktura, wiatr i chmury ===
[[Plik:Uranian wind speeds.png|thumb|left|Zonal wind speeds on Uranus. Shaded areas show the southern collar and its future northern counterpart. The red curve is a symmetrical fit to the data.]]
W 1986 roku Voyager 2 stwierdził, że widoczna na południowej półkuli Urana można podzielić na dwa regiony: jasny i ciemny polarny pokrywa zespoły równika (patrz rysunek po prawej)<ref name=Smith1986/>. Ich granica znajduje się około -45 stopni [[szerokość|szerokości]]. Wąskim paśmie międzystrefowych południkowej w zakresie od -45 do -50 stopni jest najjaśniejszą dużych funkcji na widocznej powierzchni planety <ref name=Smith1986/><ref name=Hammel2005>{{Cytuj pismo|nazwisko=Hammel|imię=H.B.|nazwisko2=de Pater, I.; Gibbard, S.; et al.|tytuł=Uranus in 2003: Zonal winds, banded structure, and discrete features|czasopismo=Icarus|wolumin=175|strony=534–545|rok=2005| doi=10.1016/j.icarus.2004.11.012|url=http://www.llnl.gov/tid/lof/documents/pdf/316112.pdf|format=pdf}}</ref>.Południowy nazywa się "kołnierz" Czapa i kołnierz uważane są za gęste chmury metanu w regionie znajdują się w zakresie ciśnień od 1.3 do 2&nbsp;bar (zobacz niżej)<ref name=Rages2004/>. Oprócz wielkoskalowej struktury Voyager 2 obserwował dziesięć małych jasnych chmur, większość leży o kilka stopni na północ od kołnierza
<ref name=Smith1986/>. We wszystkich innych aspektach Uran wyglądał w 1986 roku jak martwa planeta. Niestety Voyager 2 dotarł na wysokości planety południowej w lato i nie mógł obserwować burz na półkuli północnej. Jednakże na początku XXI wieku, kiedy na biegunie północnym, Kosmiczny Teleskop Hubble'a (HST) i [[Teleskopy Kecka]] teleskopy początkowo nie zaobserwowały ani kołnierza ani czapy polarnej na półkuli północnej.
<ref name=Hammel2005/>.Uran okazał się asymetryczny: jasny w pobliżu bieguna południowego i jednolicie ciemny w regionie na północ od południowejgo kołnierza
<ref name=Hammel2005/>. W 2007 roku, jednak, gdy Uran przeszedł równonocy, południowej kołnierz prawie zniknął,  a pojawił się słaby północnej kołnierz na szerokości blisko 45 stopni <ref name=Sromovsky2009/>.
[[Plik:Uranus Dark spot.jpg|thumb|The first dark spot observed on Uranus. Image obtained by [[Advanced Camera for Surveys|ACS]] on HST in 2006.]]
Jednak w latach dziewięśdziesiatych XX w, liczba zaobserwowanych obłoków świetlanych znacznie wzrosła częściowo dlatego, że nowe techniki obrazowania wysokiej rozdzielczości stały się dostępne<ref name=Sromovsky2005/>. Najwięcej stwierdzono na półkuli północnej, ponieważ zaczął być widoczny<ref name=Sromovsky2005/>. Początkowe jasne wyjaśnienie, że chmury są łatwiejsze do zidentyfikowania w ciemnej części planety, a na półkuli południowej jest jasny kołnierz okazało się błędne<ref name=Karkoschka2001/><ref name=Hammel2005b/>. Niemniej jednak istnieją różnice między chmurami każdej półkuli. W północnej części chmury są mniejsze, ostrzejsze i jaśniejsze<ref name=Hammel2005b/>. Wydaje się, leżą na większej wysokości<ref name=Hammel2005b/>. Żywotność chmury obejmuje kilka rzędów wielkości. Niektóre małe chmury mogą żyć po kilka godzin, podczas gdy co najmniej jedna burza na południowej półkuli trwa od czasu przelotu Voyagera 2
<ref name=Sromovsky2005/><ref name=planetary/>. Ostatnie obserwacje dowiodły również, że funkcje chmur na Uranie są podobne do chmur, na Neptunie<ref name=Sromovsky2005/>. Na przykład, ciemnych plam podobnych ddo tych na Neptunie nie zaobserwowano na Uranie przed 2006 r., kiedy to odkryto i sfotografowano pierwszą z takich plam nazwaną [[Uranus Dark Spot]]. 
<ref name=DarkSpot/>. Przypuszcza się, że Uran jest coraz bardziej podobny do Neptuna w okresie równonocy.
<ref name=Hammel2007/>.

Wystepuja tam liczne chmury określane jako strefowe wiatry w górnej troposferze Urana
<ref name=Sromovsky2005/>. Na równiku wieją wiatry wsteczne, co oznacza, że wieją w kierunku przeciwnym do obrotu planety. Ich prędkości są w granicach −100 to −50&nbsp;m/s.<ref name=Sromovsky2005/><ref name=Hammel2005/> Wzrost prędkości wiatru wraz z odległością od równika, osiągając wartości zerowe w pobliżu ± 20 ° szerokości geograficznej, w której znajduje się minimalna temperatura troposfery <ref name=Sromovsky2005/><ref name=1986Hanel/>. Closer to the poles, the winds shift to a prograde direction, flowing with the planet's rotation. Predkość wiatru nadal rosła osiągając maksimum przy ± 60 ° szerokości geograficznej i spadając do zera na biegunach<ref name=Sromovsky2005/>. Predkość wiatru waha się w zakresie od -40 ° szerokości od 150 do 200 m / s. Kołnierz ukrywa wszystkie chmury, równolegle do prędkości między nimi a południowym bieguniem pomiary wewnętrzne wiatrów są niemożliwe.<ref name=Sromovsky2005/>. Natomiast w północnej półkuli maksymalnych prędkości nawet  240&nbsp;m/s są obserwowane w pobliżu +50 stopni szerokości geograficznej.<ref name=Sromovsky2005/><ref name=Hammel2005/><ref name=Hammel2001>{{Cytuj pismo|nazwisko=Hammel|imię=H.B.|nazwisko2=Rages, K.; Lockwood, G.W.; et al.|tytuł=New Measurements of the Winds of Uranus|czasopismo=Icarus| wolumin=153|strony=229–235|rok=2001| doi=10.1006/icar.2001.6689| bibcode=2001Icar..153..229H}}</ref>.

=== Wahania sezonowe ===
[[Plik:Uranus clouds.jpg|thumb|upright|Uranus in 2005. Rings, southern collar and a bright cloud in the northern hemisphere are visible.]]
Przez krótki okres od marca do maja 2004 r., w atmosferze Urana pojawiło się wiele dużych chmur, nadając mu wygląd podobny do Neptuna<ref name=Hammel2005b>{{Cytuj pismo|nazwisko=Hammel|imię=H.B.|nazwisko2=de Pater, I.; Gibbard, S.G.; et al.|tytuł=New cloud activity on Uranus in 2004: First detection of a southern feature at 2.2 µm|wolumin=175|rok=2005|strony=284–288|doi=10.1016/j.icarus.2004.11.016| url=http://www.llnl.gov/tid/lof/documents/pdf/316113.pdf|format=pdf|czasopismo = Icarus}}</ref><ref>{{Cytuj stronę|nazwisko=Devitt|imię=Terry|url=http://www.news.wisc.edu/10402.html|tytuł=Keck zooms in on the weird weather of Uranus|opublikowany=University of Wisconsin-Madison |rok=2004|data dostępu=2010-10-23}}</ref>. Rekord prędkości wiatru na planecie to 229&nbsp;m/s (824&nbsp;km/h) oraz utrzymująca się od 4 lipca widowiskowa burza. <ref name=planetary/>. W dniu 23 sierpnia 2006 r. naukowcy z Space Science Institute (Boulder, CO) oraz University of Wisconsin obserwowali ciemną plamę na powierzchni Urana, dając astronomom lepszy wgląd w działalność atmosferę planety. <ref name=DarkSpot>{{Cytuj stronę| url=http://www.physorg.com/pdf78676690.pdf|tytuł=Hubble Discovers a Dark Cloud in the Atmosphere of Uranus|nazwisko=Sromovsky|imię=L. |autor2=Fry, P.;Hammel, H.;Rages, K|opublikowany=physorg.com|data dostępu=2007-08-22|format=pdf}}</ref>.Nie jest do końca poznana przycyzna nagłego nasilenia działalności, ale wydaje się, że ekstremalne nachylenie osiowe Urana powodują ekstremalne wahania sezonowej  pogody<ref name=weather /><ref name=Hammel2007/>. Określenie charakteru tej sezonowej zmiany jest trudne, ponieważ dobre dane na temat atmosfery Urana można zebrać podczas pełnego Uranowego roku ktory trwa 84 lata ziemskie.
Pewna liczba odkryć została jednak dokonana. [[Fotometria]] w ciągu pół roku Uranowego (od 1950) wykazała, regularne zmiany jasności w dwóch zakresach spektralnych, z maksimami występującymi podczas przesilenia i minimami występującymi podczas równonocy
<ref name=Lockwood2006>{{Cytuj pismo|nazwisko=Lockwood|imię=G.W.|nazwisko2=Jerzykiewicz, Mikołaj|tytuł=Photometric variability of Uranus and Neptune, 1950–2004|czasopismo=Icarus| wolumin=180|strony=442–452|rok=2006|doi=10.1016/j.icarus.2005.09.009 |bibcode=2006Icar..180..442L}}</ref>.Podobne okresowe wahanie z maksimum przy przesileniu, rozpoczęło się w 1960 roku, odnotowano je w pomiarach promieniowania mikrofalowego głęboko w troposferze.<ref name=Klein2006>{{Cytuj pismo|nazwisko=Klein|imię=M.J.|nazwisko2=Hofstadter, M.D.|tytuł=Long-term variations in the microwave brightness temperature of the Uranus atmosphere|czasopismo=Icarus| wolumin=184|strony=170–180|rok=2006| doi=10.1016/j.icarus.2006.04.012 |bibcode=2006Icar..184..170K}}</ref> [[Stratosfera|Stratosferyczny]] pomiar temperatury na początku w 1970 roku wykazał również maksymalne wartości około przesilenia 1986 
<ref name=Young2001/>.Uważa się większość tych zmienności, występuje z powodu zmian w geometrii planety<ref name=Karkoschka2001>{{Cytuj pismo|nazwisko=Karkoschka|imię=Erich|tytuł=Uranus’ Apparent Seasonal Variability in 25 HST Filters|czasopismo=Icarus| wolumin=151|strony=84–92|rok=2001|doi=10.1006/icar.2001.6599 |bibcode=2001Icar..151...84K}}</ref>.

Istnieje jednak kilka powodów, by sądzić, że na Uranie występują sezonowe zmiany fizyczne. Choć planeta jest znana jasnego południowego regionu polarnego, biegun północny jest dość słaby, co jest niezgodne z modelem sezonowych zmian opisanych powyżej
<ref name=Hammel2007>{{Cytuj pismo|nazwisko=Hammel|imię=H.B.|nazwisko2=Lockwood, G.W.|tytuł=Long-term atmospheric variability on Uranus and Neptune|czasopismo=Icarus|rok=2007|wolumin=186|strony=291–301|doi=10.1016/j.icarus.2006.08.027| bibcode=2007Icar..186..291H}}</ref>. Podczas poprzedniego przesilenia na północnej półkuli w 1944 roku, Uran wyśkazywał podwyższony poziom jasności, co sugeruje, że biegun północny nie zawsze był tak słaby.<ref name=Lockwood2006/> Ta informacja oznacza, że widoczne pole rozjaśnia się trochę w czasie rzesilenia i ciemnieje po równonocy
<ref name=Hammel2007/>. Szczegółowa analiza danych widocznych i mirofal wykazały, że okresowe zmiany jasności nie są całkowicie symetryczne w okolicch przesilenia, co również wskazuje zmiany w południkowym [[albedo]] wzorów
<ref name=Hammel2007/>. Wreszcie w 1990, jak Uran odszedł od przesilenia, a Hubble ziemi teleskopów opartych wykazały, że południowa czapa polarna zaciemniła się zauważalnie (z wyjątkiem południowej części kołnierza, który pozostał jasny)<ref name=Rages2004>{{Cytuj pismo|nazwisko=Rages|imię=K.A.|nazwisko2=Hammel, H.B.; Friedson, A.J.|tytuł=Evidence for temporal change at Uranus’ south pole|czasopismo=Icarus|wolumin=172| strony=548–554|rok=2004 |doi=10.1016/j.icarus.2004.07.009 |bibcode=2004Icar..172..548R}}</ref>, podczas gdy na półkuli północnej wykazano zwiększenie aktywności <ref name=planetary/>, takich jak formacje chmur i silniejszych wiatrów , zwiększyły oczekiwania, które wkrótce powinny rozjaśnić.<ref name=Hammel2005b/> To naprawdę zdarzyło się w 2007 r., kiedy planeta przeszła równonoc: słaby północny polarny kołnierz sie pokazał, natomiast południowy kołnierz stał się niemal niewidoczny, choć wiatr pozostał strefowy lekko asymetryczne,wiatry na północy są nieco wolniejsze niż na południowej półkuli
<ref name=Sromovsky2009>{{Cytuj pismo|last1=Sromovsky|first1=L.A.|last2=Fry|first2=P.M.|last3=Hammel|first3=H.B.|last4=''et al.''|tytuł=Uranus at equinox: Cloud morphology and dynamics|rok=2009|czasopismo=Icarus|wolumin=203|wydanie=1|strony=265–286 |doi=10.1016/j.icarus.2009.04.015|bibcode=2009Icar..203..265S|first4=W.M.|last5=De Pater|first5=I.|last6=Rages|first6=K.A.|last7=Showalter|first7=M.R.|last8=Van Dam|first8=M.A.}}</ref>.

Mechanizm zmiany fizyczne nadal nie jest jasny<ref name=Hammel2007/>.W okresie letniego i zimowego przesilenia, Urana półkule znajdują się na przemian w pełnym blasku promieni słonecznych lub są narażone na ciemność kosmiczną. Rozjaśnienie nasłonecznione półkuli wynika z lokalnego pogrubienia warstwy chmur metanu i zamglenia znajdujego się w troposferze<ref name=Rages2004/>. Jasny kołnierz o temperaturze -45 ° szerokości geograficznej pochodzi również od chmury metanu<ref name=Rages2004/>. Inne zmiany w południowym regionie polarnym mogą być wyjaśnione przez zmiany w niższych warstwach chmur.<ref name=Rages2004/>. Zmiana z promieniowania mikrofalowego w [[Widmo emisyjne|widmie emisyjnym]] planety są prawdopodobnie spowodowane przez głębokie zmiany w troposferze
[[Cyrkulacja|Cyrkulacji]], bo grube chmury i mgła polarne mogą hamować [[konwekcja|konwekcję]]<ref name=Hofstadter2003/>. Teraz, w okresie wiosennej i jesiennej równonocy Urana, dynamicze zmiany konwekcji mogą się pojawić ponownie<ref name=planetary /><ref name=Hofstadter2003>{{Cytuj pismo|nazwisko=Hofstadter|imię=Mark D.|nazwisko2=and Butler, Bryan J.|tytuł=Seasonal change in the deep atmosphere of Uranus|czasopismo=Icarus|wolumin=165|strony=168–180| rok=2003|doi=10.1016/S0019-1035(03)00174-X |bibcode=2003Icar..165..168H}}</ref>.

== Powstawanie planety ==
Panuje przekonanie, że różnice pomiędzy olbrzymami lodowymi i gazowymi olbrzymami rozciągają  się na proces ich twrzenia
<ref name=Thommes1999/><ref name=Brunini1999>{{Cytuj pismo|nazwisko=Brunini|imię=Adrian|nazwisko2=Fernandez, Julio A.|tytuł=Numerical simulations of the accretion of Uranus and Neptune |czasopismo=Plan. Space Sci.|wolumin=47|strony=591–605|rok=1999|doi=10.1016/S0032-0633(98)00140-8| bibcode=1999P%26SS...47..591B}}</ref>.Uważa się że Układ Słoneczny, powstały z ogromnej obracanie kuli gazu i pyłu znanego jako [[mgławica presolar]]. Znaczna część gazowej mgławicy, głównie wodoru i helu, utworzyła Słońce, podczas gdy ziarna pyłu zebrane razem, tworzyły pierwsze protoplanety. Ponieważ planety wzrosły, niektóre z nich ostatecznie zrosły się wystarczająco by zbierać resztki gazu mgławicy
.<ref name=Thommes1999/><ref name=Brunini1999/>Otrzymując więcej gazu, stały się większe, dochodząc do punktu krytycznego który został osiągnięty, a ich wielkość zaczęła rosnąć w postępie geometrycznym.Lodowe Olbrzymy powstały z mgławic gazowych osiagając tylko kilka mas Ziemi, nie osiągając punktu krytycznego<ref name=Thommes1999/><ref name=Brunini1999/><ref name=Jewitt2006>{{Cytuj pismo|nazwisko=Sheppard|imię=Scott S.|nazwisko2=Jewitt, David; Kleyna, Jan|tytuł=An Ultradeep Survey for Irregular Satellites of Uranus: Limits to Completeness|czasopismo=The Astronomical Journal| wolumin=129|strony=518–525| url=http://arxiv.org/abs/astro-ph/0410059v1|rok=2006| doi=10.1086/426329}}</ref>. Najnowsze symulacje migracji planet sugerowały, że lodowe olbrzymy tworzą się bliżej Słońca niż ich obecna pozycja, a po utworzeniu się zostały wypchnięte na zewnątrz, hipoteza, która jest znana jako [[Model nicejski]]
<ref name=Thommes1999>{{Cytuj pismo|nazwisko=Thommes|imię=Edward W.|nazwisko2=Duncan, Martin J.; Levison, Harold F.|tytuł=The formation of Uranus and Neptune in the Jupiter-Saturn region of the Solar System|czasopismo=Nature|wolumin=402|strony=635–638| url=http://www.boulder.swri.edu/~hal/PDF/un-scat_nature.pdf|rok=1999|doi=10.1038/45185|format=pdf|pmid=10604469|wydanie=6762}}</ref>.

== Księżyce ==
{{osobny artykuł|Księżyce Urana}}
[[Plik:Uranian moon montage.jpg|thumb|400px|Major moons of Uranus compared, at their proper relative sizes (collage of Voyager 2 photographs)]]
[[Plik:ESO - Uranus (by).jpg|thumb|left|System księżyców Urana [[Europejskie Obserwatorium Południowe|ESO]]]]
Uran ma 27 znanych  [[księżyce Urana|księżyców]]<ref name=Jewitt2006/>. Nazwy  satelitów są związane z postaciami z dzieł [[William Szekspir|Williama Szekspira]] i [[Alexander Pope|Alexandra Pope'a]]<ref name=Faure2007/><ref name=Nineplanets>{{Cytuj stronę |tytuł=Uranus |url=http://www.nineplanets.org/uranus.html|opublikowany=nineplanets.org |data dostępu=2007-07-03}}</ref>. Pięć głównych satelitów to [[Miranda (księżyc)|Miranda]], [[Ariel (księżyc)|Ariel]], [[Umbriel (księżyc)|Umbriel]], [[Tytania (księżyc)|Tytania]] i[[Oberon (księżyc)|Oberon]]<ref name=Faure2007/>. System satelitarny Urana jest najmniej masywny wśród gazowych olbrzymów, i rzeczywiście, łączna masa pięciu głównych satelitów to mniej niż połowa [[Tryton (księżyc)|Trytona]].
<ref name=Jacobson1992/>. Największy z satelitów, Tytania, ma promień tylko 
788.9&nbsp;km,  mniejszy niż połowa Księżyca, ale nieco większy niż Rhea, drugi co do wielkości księżyc Saturna, making Tytania jest [[księżyce Urana|ósmym co do wielkości]] księżycem w Układzie Słonecznym. Księżyce mają stosunkowo niskie albedo; od 0,20 do 0,35 dla Umbriel Ariel (zielone światło)<ref name=Smith1986>{{Cytuj pismo|nazwisko= Smith|imię=B.A.|nazwisko2=Soderblom, L.A.; Beebe, A.; et al. |tytuł=Voyager 2 in the Uranian System: Imaging Science Results|czasopismo=Science|wolumin=233|strony=97–102| rok=1986|bibcode=1986Sci...233...43S |doi=10.1126/science.233.4759.43 |pmid=17812889|wydanie= 4759}}</ref>. Księżyce składają się głównie z  lodu i skał które wystepują w około pięćdziesięciu procentach. Lód może zawierać [[amoniak]]u i [[dwutlenek węgla]]
<ref name=summary/><ref name=Hussmann2006>{{Cytuj pismo|nazwisko=Hussmann|imię=Hauke|nazwisko2=Sohl, Frank; Spohn, Tilman|tytuł=Subsurface oceans and deep interiors of medium-sized outer planet satellites and large trans-neptunian objects|czasopismo=Icarus|wolumin=185|strony=258–273|rok=2006|doi=10.1016/j.icarus.2006.06.005| bibcode=2006Icar..185..258H}}</ref>.

Wśród satelitów, Ariel Wydaje się, że najmłodszy powierzchni z najmniejszą liczbą kraterów, a Umbriel jest jednym z najstarszych<ref name=Smith1986/><ref name=summary />. Miranda posiada kaniony na 20&nbsp;kilometrów głębokości, szeregowe warstwy i chaotyczne zmiany wieku i parametrów
<ref name=Smith1986/>.Uważa się że w przszłości  geologicznej Miranda , była napędzana przez pływy i ogrzewana w czasie, gdy jej orbita była bardziej ekscentryczna niż obecnie, prawdopodobnie w wyniku 3:01 dawnego [[rezonans orbitalny|rezonansu orbitalnego]] z [[Umbriel (księżyc)|Umbrielem]].
<ref>{{Cytuj pismo|nazwisko=Tittemore|imię=W. C. |nazwisko2=Wisdom, J.|tytuł=Tidal evolution of the Uranian satellites III. Evolution through the Miranda-Umbriel 3:1, Miranda-Ariel 5:3, and Ariel-Umbriel 2:1 mean-motion commensurabilities|czasopismo=Icarus|wolumin=85|wydanie=2|strony=394–443
|wydawca=Elsevier Science|rok=1990|doi=10.1016/0019-1035(90)90125-S}}</ref>. Rozciągające procesów związanych z upwelling wysadów są prawdopodobne pochodzenie Księżyca "racetrack'-jak korona  [[Corona (planetary geology)|coronae]]<ref>{{Cytuj pismo|author=Pappalardo, R. T.|nazwisko2=Reynolds, S. J., Greeley, R.
|tytuł=Extensional tilt blocks on Miranda: Evidence for an upwelling origin of Arden Corona|czasopismo=Journal of Geophysical Research|wolumin=102|wydanie=E6|strony=13,369–13,380|wydawca=Elsevier Science|data= 1997-06-25
|url=http://www.agu.org/pubs/crossref/1997/97JE00802.shtml
|doi=10.1029/97JE00802}}</ref><ref>{{Cytuj stronę|nazwisko = Chaikin|imię = Andrew| autor link = Andrew Chaikin| tytuł = Birth of Uranus' Provocative Moon Still Puzzles Scientists|praca=Space.Com|opublikowany=ImaginovaCorp.|data = 2001-10-16
|url = http://www.space.com/scienceastronomy/solarsystem/miranda_creation_011016-1.html|data dostępu = 2007-12-07}}</ref>. Podobnie, Ariel Uważa się, że raz odbyła się w rezonansie Tytanii 4:1. 
<ref>{{Cytuj pismo|tytuł=Tidal Heating of Ariel|nazwisko=Tittemore|imię=W.C.|czasopismo=Icarus |wolumin=87 |strony=110–139|rok=1990| bibcode=1990Icar...87..110T|doi= 10.1016/0019-1035(90)90024-4
}}</ref>.

== Badania ==
[[Plik:Uranus Final Image.jpg|thumb|upright|Crescent Uranus as imaged by ''Voyager 2'' while departing for Neptune]]
{{osobny artykuł|Badania Urana}}
W 1986, sonda ''[[Voyager 2]]'' dotarła do Urana. Ta pierwsza wizyta była tylko próbą zbadania planety z pewnej odległości, a nie wizytą planowaną. Wystrzelony w 1977 r., Voyager 2 znalazł się jej najbliżej Urana 24 stycznia 1986 r., około 81&nbsp;500&nbsp;km od górnej warstwy chmur planety, i kontynuował podróż w kierunku Neptuna. Voyager 2 badał strukturę i skład chemiczny atmosfery.
<ref name=1986Tyler/>, odkrył 10 nowych księżyców Urana i obserwował występujące na planecie wyjątkowe zjawiska pogodowe, zmierzył jego oś obrotu nachyloną o 97,77 °; i badał jego [[Pierścienie Urana|system pierścieni]]
<ref name=Smith1986/><ref>{{Cytuj stronę|tytuł=Voyager: The Interstellar Mission: Uranus|praca=JPL|url=http://voyager.jpl.nasa.gov/science/uranus.html|rok=2004|data dostępu=2010-22-10}}</ref>. Badał również pole magnetyczne, jego nieregularną strukturę, jego nachylenie i unikalną  [[magnetosfera|magnetosferę]] spowodowane boczną orientacji Urana<ref name=1986Ness/>. Dokonał pierwszego szczegółowego badania pięciu największych księżyców, studiował wszystkie dziewięć pieścieni, odkrył także dwa nowe.<ref name=Smith1986/><ref name=summary/>

== Kultura ==
W [[astrologia|astrologii]], planeta Uran ([[Plik:Uranus monogram.svg|22px]]) jest planetą orzeczenia [[Wodnik (astrologia)|Wodnika]]. Ponieważ Uran jest w kolorze [[cyan]] i jest związany z elektrycznością, the color [[Electric blue (color)|electric blue]], a color close to cyan, is associated with the sign Aquarius<ref>{{Cytuj książkę|tytuł=Parker, Derek and Julia "Aquarius"|seria=Planetary Zodiac Library|miejsce=New York|rok=1972|wydawca=Mitchell Beazley/Ballantine Book|strony=14}}</ref>. (See [[Planets in astrology#Uranus|Uranus in astrology]])

[[Pierwiastek chemiczny]] [[Uran]], odkryty w 1789 przez niemieckiego chemika [[Martin Heinrich Klaproth|Martin Heinricha Klaprotha]], został nazwany na cześć nowo odkryte planety Uran
<ref>{{Cytuj książkę|wydanie=4 wydanie|tytuł=Uranium|encyclopedia=The American Heritage Dictionary of the English Language|publisher=Houghton Mifflin Company|url=http://www.answers.com/uranium|accessdate=2010-10-24}}</ref>. ''Uranus, the [[Magician (paranormal)|Magician]]'' is a movement in [[Gustav Holst]]'s ''[[The Planets]]'', written between 1914 and 1916. 
[[Operacja Uran]] w [[II wojna światowa|II wojnie światowej]] przeprowadzona przez wojska radzieckie, aby odebrać [[Stalingrad]] i stała się punktem zwrotnym w wojnie z [[Wehrmacht]]em.

== See also ==
{{Wikipedia-Books|Solar System}}
* [[Colonization of the outer Solar System#Uranus|Colonization of Uranus]]
* [[Planets in astrology#Uranus|Uranus in astrology]]
* [[Uran w fikcji]]
{{-}}

== Notes ==
{{SpecialChars}}
<div class="references-small">
<ol type="a">
<li>{{Note_label|A|a|none}} Orbital elements refer to the barycenter of the Uranus system, and are the instantaneous [[osculating orbit|osculating]] values at the precise [[Epoka (astronomia)|J2000]] epoch. Barycenter quantities are given because, in contrast to the planetary center, they do not experience appreciable changes on a day-to-day basis from the motion of the moons.
<li>{{Note_label|B|b|none}} Calculated using data from Seidelmann, 2007.<ref name=Seidelmann2007/>
<li>{{Note_label|C|c|none}} Refers to the level of 1 bar atmospheric pressure.
<li>{{Note_label|D|d|none}} Calculation of He, H<sub>2</sub> and CH<sub>4</sub> molar fractions is based on a 2.3% mixing ratio of methane to hydrogen and the 15/85 He/H<sub>2</sub> proportions measured at the tropopause.
<li>{{Note_label|E|e|none}} Mixing ratio is defined as the number of molecules of a compound per a molecule of hydrogen.</li>
</ol>
</div>

== References ==
{{Przypisy}}

== Further reading ==
*{{Cytuj książkę |nazwisko=Miner |imię=Ellis D. |tytuł=Uranus: The Planet, Rings and Satellites |miejsce=New York |wydawca=John Wiley and Sons |rok=1998 |isbn=047197398X}}.

== Linki zewnętrzne ==
{{Sisterlinks|Uranus}}
* [http://www.eso.org/public/outreach/press-rel/pr-2007/phot-37-07.html Edge On! ESO Press Release]
* [http://nssdc.gsfc.nasa.gov/planetary/factsheet/uranusfact.html NASA's Uranus fact sheet]
* [http://solarsystem.nasa.gov/planets/profile.cfm?Object=Uranus Uranus Profile] at [http://solarsystem.nasa.gov NASA's Solar System Exploration site]
* [http://www2.keck.hawaii.edu/news/science/uranus/ Keck pictures of Uranus show best view from the ground] — Press release with some photographs showing rings, satellites and clouds
* News reports of December 22, 2005 rings and moons discovery
** [http://space.com/scienceastronomy/051222_uranus.html New Moons and Rings found at Uranus], [[SPACE.com]]
** [http://www.msnbc.msn.com/id/10574903/ Two more rings discovered around Uranus], [[MSNBC]]
* [http://www.projectshum.org/Planets/uranus.html Planets—Uranus] A kid's guide to Uranus.
* [http://skytonight.com/news/4435217.html Spring Has Sprung on Uranus]
* [http://photojournal.jpl.nasa.gov/targetFamily/Uranus Uranus] at [[Jet Propulsion Laboratory]]'s planetary photojournal.
* [http://www.astronomycast.com/astronomy/episode-62-uranus/ Uranus (Astronomy Cast homepage)]

{{Układ Słoneczny}}

[[:Kategoria:Uran]]

[[Uran]]

== Przypisy ==
{{Przypisy}}
<nowiki>{{link FA|ca}}
{{link FA|cs}}
{{link FA|ru}}
{{link FA|sl}}

{{link GA|es}}
{{link GA|zh-classical}}
{{link GA|zh}}

[[frr:Uranus]]
[[af:Uranus (planeet)]]
[[als:Uranus (Planet)]]
[[am:ኡራኑስ]]
[[ang:Uranus]]
[[ar:أورانوس]]
[[an:Urano (planeta)]]
[[frp:Urano (planèta)]]
[[ast:Uranu (planeta)]]
[[az:Uran (planet)]]
[[bn:ইউরেনাস গ্রহ]]
[[zh-min-nan:Thiⁿ-ông-chheⁿ]]
[[be:Планета Уран]]
[[be-x-old:Уран (плянэта)]]
[[bar:Uranus (Planet)]]
[[bo:སྐར་མ་གནམ་རྒྱལ།]]
[[bs:Uran (planeta)]]
[[br:Ouran (planedenn)]]
[[bg:Уран (планета)]]
[[ca:Urà (planeta)]]
[[cv:Уран (планета)]]
[[cs:Uran (planeta)]]
[[cy:Wranws (planed)]]
[[da:Uranus (planet)]]
[[de:Uranus (Planet)]]
[[nv:Yoowéinis]]
[[et:Uraan (planeet)]]
[[el:Ουρανός (πλανήτης)]]
[[eml:Uràn]]
[[en:Uranus]]
[[es:Urano (planeta)]]
[[eo:Urano (planedo)]]
[[eu:Urano (planeta)]]
[[fa:اورانوس]]
[[fo:Uranus]]
[[fr:Uranus (planète)]]
[[fy:Uranus]]
[[ga:Úránas (pláinéad)]]
[[gv:Uranus]]
[[gd:Urànus (planaid)]]
[[gl:Urano]]
[[gan:天王星]]
[[gu:યુરેનસ (ગ્રહ)]]
[[ko:천왕성]]
[[hy:Ուրան (մոլորակ)]]
[[hi:अरुण]]
[[hr:Uran (planet)]]
[[io:Urano]]
[[ilo:Uranus (planeta)]]
[[id:Uranus]]
[[is:Úranus (reikistjarna)]]
[[it:Urano (astronomia)]]
[[he:אורנוס]]
[[jv:Uranus]]
[[kn:ಯುರೇನಸ್]]
[[pam:Uranus]]
[[ka:ურანი (პლანეტა)]]
[[csb:Ùran]]
[[kk:Уран (ғаламшар)]]
[[kw:Ouran (planet)]]
[[sw:Uranus]]
[[ht:Iranis]]
[[ku:Ûranûs (gerstêrk)]]
[[la:Uranus (planeta)]]
[[lv:Urāns (planēta)]]
[[lb:Uranus (Planéit)]]
[[lt:Uranas (planeta)]]
[[lij:Oran (astronomia)]]
[[li:Uranus (planeet)]]
[[jbo:uranos]]
[[hu:Uránusz]]
[[mk:Уран (планета)]]
[[mg:Uranus]]
[[ml:യുറാനസ്]]
[[mt:Uranu (pjaneta)]]
[[mr:युरेनस ग्रह]]
[[arz:اورانوس]]
[[mzn:اورانوس]]
[[ms:Uranus]]
[[mwl:Ourano]]
[[mdf:Уран (шары тяште)]]
[[mn:Тэнгэрийн ван]]
[[my:ယူရေးနပ်စ်ဂြိုဟ်]]
[[nah:Ilhuicateōcītlalli]]
[[nl:Uranus (planeet)]]
[[ne:युरेनस]]
[[ja:天王星]]
[[no:Uranus]]
[[nn:Planeten Uranus]]
[[nov:Urane (planete)]]
[[oc:Uranus (planeta)]]
[[uz:Uran (sayyora)]]
[[pa:ਉਰਣ]]
[[pnb:یورینس]]
[[pms:Uran (pianeta)]]
[[tpi:Yurenes (planet)]]
[[nds:Uranus (Planet)]]
[[pt:Urano (planeta)]]
[[ksh:Urranuß (Planneet)]]
[[ro:Uranus]]
[[rm:Uranus (planet)]]
[[qu:Uranu (puriq quyllur)]]
[[ru:Уран (планета)]]
[[sah:Уранус]]
[[se:Uranus]]
[[stq:Uranus]]
[[st:Yuranese]]
[[sq:Urani]]
[[scn:Uranu (pianeta)]]
[[simple:Uranus]]
[[sk:Urán (planéta)]]
[[sl:Uran (planet)]]
[[szl:Ůrůn]]
[[sr:Уран (планета)]]
[[sh:Uran (planeta)]]
[[fi:Uranus]]
[[sv:Uranus]]
[[tl:Urano]]
[[ta:யுரேனசு]]
[[te:యురేనస్]]
[[th:ดาวยูเรนัส]]
[[tg:Уран]]
[[tr:Uranüs (gezegen)]]
[[uk:Уран (планета)]]
[[ur:یورینس]]
[[ug:ئۇران (پلانىت)]]
[[vi:Sao Thiên Vương]]
[[fiu-vro:Uraan (hod'otäht)]]
[[zh-classical:天王星]]
[[war:Urano]]
[[yi:אוראנוס]]
[[zh-yue:天王星]]
[[bat-smg:Orans]]
[[zh:天王星]]</nowiki>

<!--------------------------------------------------------------------------------------
PO PRZETŁUMACZENIU ARTYKUŁ NALE��Y ZINTEGROWAĆ Z OBECNĄ WERSJĄ NA PL WIKI
--------------------------------------------------------------------------------------->
Szablony użyte w tym artykule:
Szablon:- (edytuj)
Szablon:Cite conference (edytuj)
Szablon:Clear (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie niskim)
Szablon:Cytat (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie niskim)
Szablon:Cytat/styles.css (edytuj)
Szablon:Cytuj (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Cytuj książkę (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Cytuj pismo (tekst źródłowy) (zabezpieczone na poziomie redaktorów)
Szablon:Cytuj pismo/tytuł (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie niskim)
Szablon:Cytuj stronę (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Dmbox (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:E (edytuj)
Szablon:IPAc-en (edytuj)
Szablon:Ikona (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Inne znaczenia (tekst źródłowy) (zabezpieczone na poziomie redaktorów)
Szablon:Mbox (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Mbox/style.css (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Mpl (edytuj)
Szablon:Navbox/styles.css (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Note label (edytuj)
Szablon:Nowrap (edytuj)
Szablon:Osobny artykuł (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie niskim)
Szablon:Pierwszy niepusty (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Przypisy (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Ref label (edytuj)
Szablon:Sisterlinks (edytuj)
Szablon:SpecialChars (edytuj)
Szablon:Szablon nawigacyjny (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:USdict (edytuj)
Szablon:Układ Słoneczny (edytuj)
Szablon:Wikipedia-Books (edytuj)
Szablon:Wrak po tłumaczeniu (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie niskim)
Wikiprojekt:Tłumaczenie artykułów/dopełniacz (edytuj)
Moduł:Cytuj (edytuj)
Moduł:Cytuj/dane (edytuj)
Moduł:Cytuj/dostęp (edytuj)
Moduł:Cytuj/firewall (edytuj)
Moduł:ISBN (edytuj)
Moduł:ISBN/wydawcy (edytuj)
Moduł:Ikona (edytuj)
Moduł:Ikona/dane (edytuj)
Moduł:Navbox (edytuj)
Moduł:Navbox/printer/default (edytuj)
Moduł:Navbox/res (edytuj)
Moduł:Sprawdź (edytuj)
Moduł:String (edytuj)
Wróć do Wikiprojekt:Tłumaczenie artykułów/Uran.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Wikiprojekt:Tłumaczenie_artykułów/Uran”