Josep Carner

Josep Carner i Puigoriol (Pere de Maldar) (Barcelona, 9 de febrièr de 1884 – Brussèlas, Belgica, 4 de junh de 1970), foguèt un poèta, jornalista, autor de teatre e traductor catalan. Es conegut jos l'escais de princi dels poètas catalans e es considerat coma lo representant màger de la poesia del Noucentisme.

En 1897 Carner dintrèt a l'Universitat de Barcelona, ont descobriguèt lo catalanisme. Obtenguèt sa licéncia de Drech e Filosofia. En aquel temps collaborèt a las revistas Montserrat e L'Atlàntida, demest fòrça d'autras. Dirigiguèt de fet Catalunya2 (1903-1905), Empori (1907-1908) e Catalunya (1913- 1914). En 1911 foguèt designat coma membre de la Seccion Filològica de l'Institut d'Estudis Catalans, e collaborèt amb Pompeu Fabra a la fixacion e a l'enriquiment de la lenga catalana.

A la debuta del sègle XX participèt a La Veu de Catalunya, e i escriguèt fins a 1928. En 1915 se maridèt amb la chilena Carmen de Ossa ( -Liban, 1935), e aguèron amassa dos enfants: Anna Maria e Josep.

Renovador de la poesia, de la lenga e de la pròsa catalana, creèt un estil novèl de jornalisme politic. Amb Prat de la Riba, dins l'encastre de la Mancomunitat, luchèt per la professionalizacion de la literatura catalana, que considerava adolescenta. Aprèp la mòrt d'aqueste, en 1920 Carner se presentèt a Madrid a de concorses per venir membre del cos consular, e en març de 1921, entamenèt una carrera diplomatica. Partiguèt de Catalonha per s'installar a Gènoa amb tota la familha coma vicecònsol d'Espanha. Va exercir càrrecs a Gènoa, San José, le Havre, Hendaia, Beirot, Brussellas e París. Durant la guèrra civila espanhòla foguèt un dels pocs diplomatas que servèt sa fidelitat a la Republica. Per encausa d'aquò e del manten de sas conviccions catalanistas e democraticas fèrmas, en 1939 son alunhament de Catalonha venguèt forçat e i tornèt pas viure jamai.