Verb

Verb eller gjerningsord er ein ordklasse typisk knytt til noko som skjer, og kan i norsk definerast som ord som endrar form etter kva tidsreferanse setninga har. Verba utgjer ein open ordklasse. I ulike språk kan verba ha ulik form som skil seg etter tid, aspekt, modus og valens; og dessutan kjønn, person og tal i høve til nokre av argumenta sine — slik som subjekt, objekt og anna. Mange verb målber handling (kaste, lesa, vurdere), hending (glitre, hende, rotne) eller eksistens i ein tilstand (vera, finnast, leva, blotne).

Valensen eit verb har målber kor mange rollar (subjekt, objekt, omsynsledd) eit verb kan ha. I norsk reknar vi konvensjonelt med tre typar valens:

Eit univalent verb kan berre ha subjekt, og ikkje nokon type objekt eller omsynsledd:

• Ho spring (vi seier ikkje «ho spring hunden» eller «ho spring hunden trim»)
• Dei datt (vi seier ikkje «dei datt ordføraren» eller «dei datt grannen ei bok»)

Eit bivalent verb kan ha subjekt og éin type objekt (anten direkte objekt eller omsynsledd):

• Han et fisk (vi kan ikkje seie «han et fisken mat»)
• Vi ser kaninane (vi kan ikkje seie «vi ser kaninane ei gulrot»)
• Ho hjelpte studentane (vi kan ikkje seie »ho hjelpte studentane leksene»)

Eit trivalent verb kan ha subjekt, objekt og omsynsledd:

• Dei gav kyrne høy

På nokre språk kan ein ha nullvalente verb — verb der verbet ikkje tek subjekt:

• llueve (spansk) ‘det regnar’.

Verbbøyinga blir delt i finitte og infinitte verbformer, finitte verb er verb som kan danne setningar, mens infinitte verb sjølv er argument for finitte verb. Formelt sett er skilnaden at finitte verbformer er bøygd i modus, mens infinitte ikkje er det.

Modus er ein grammatisk kategori som klassifiserer utsegna. Den nøytrale modusen er indikativ. Imperativ blir brukt i befalande setningar, konjunktiv i setningar der talaren vil signalisere at ho ikkje står attom det som blir formidla.

Infinitte verbformer er argument til finitte verbformer. Infinitte verbformer oppfører seg enten som substantiv eller som adjektiv. Den første typen kallast infinitivar (i argumentposisjon) eller eller gerundium (oftast i ikkje-argumentposisjon), den andre partisipp.

Sjå Partisipp

Denne språkartikkelen er ei spire. Du kan hjelpe Nynorsk Wikipedia gjennom å utvide han.