Naar inhoud springen

Finale wereldkampioenschap voetbal 2006

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
President Giorgio Napolitano van Italië, aanvoerder Fabio Cannavaro en trainer Marcello Lippi met de FIFA-wereldbeker.

De finale van het wereldkampioenschap voetbal 2006 was de 17e editie van de voetbalwedstrijd die gespeeld werd in het kader van het FIFA Wereldkampioenschap. De wedstrijd vond plaats op 9 juli 2006 tussen Italië en Frankrijk in het Olympiastadion in Berlijn.

Net als in 1994, toen Italië van Brazilië verloor, brachten strafschoppen de beslissing. Middenvelder Andrea Pirlo werd na afloop verkozen tot "Man van de Wedstrijd".

Route naar de finale

[bewerken | brontekst bewerken]
Route naar de finale
Italië Vlag van Italië
Vlag van Frankrijk Frankrijk
WK 2006 – Kwalificatie
Palermo, 4 september 2004
Italië Vlag van Italië 2 – 1 Vlag van Noorwegen Noorwegen
Chisinau, 8 september 2004
Moldavië Vlag van Moldavië 0 – 1 Vlag van Italië Italië
Celje, 9 oktober 2004
Slovenië Vlag van Slovenië 1 – 0 Vlag van Italië Italië
Parma, 13 oktober 2004
Italië Vlag van Italië 4 – 3 Vlag van Wit-Rusland Wit-Rusland
Milaan, 26 maart 2005
Italië Vlag van Italië 2 – 0 Vlag van Schotland Schotland
Oslo, 4 juni 2005
Noorwegen Vlag van Noorwegen 0 – 0 Vlag van Italië Italië
Glasgow, 3 september 2005
Schotland Vlag van Schotland 1 – 1 Vlag van Italië Italië
Minsk, 7 september 2005
Wit-Rusland Vlag van Wit-Rusland 1 – 4 Vlag van Italië Italië
Palermo, 8 oktober 2005
Italië Vlag van Italië 1 – 0 Vlag van Slovenië Slovenië
Lecce, 12 oktober 2005
Italië Vlag van Italië 2 – 1 Vlag van Moldavië Moldavië
Saint-Denis, 4 september 2004
Frankrijk Vlag van Frankrijk 0 – 0 Vlag van Israël Israël
Tórshavn, 8 september 2004
Faeröer Vlag van Faeröer 0 – 2 Vlag van Frankrijk Frankrijk
Saint-Denis, 9 oktober 2004
Frankrijk Vlag van Frankrijk 0 – 0 Vlag van Ierland Ierland
Nicosia, 13 oktober 2004
Cyprus Vlag van Cyprus 0 – 2 Vlag van Frankrijk Frankrijk
Saint-Denis, 26 maart 2005
Frankrijk Vlag van Frankrijk 0 – 0 Vlag van Zwitserland Zwitserland
Tel Aviv, 30 maart 2005
Israël Vlag van Israël 1 – 1 Vlag van Frankrijk Frankrijk
Lens, 3 september 2005
Frankrijk Vlag van Frankrijk 3 – 0 Vlag van Faeröer Faeröer
Dublin, 7 september 2005
Ierland Vlag van Ierland 0 – 1 Vlag van Frankrijk Frankrijk
Bern, 8 oktober 2005
Zwitserland Vlag van Zwitserland 1 – 1 Vlag van Frankrijk Frankrijk
Saint-Denis, 12 oktober 2005
Frankrijk Vlag van Frankrijk 4 – 0 Vlag van Cyprus Cyprus
Kwalificatie – Eindstand
Land wed W G V DV DT +/− Pnt
Vlag van Italië Italië 10 7 2 1 17 8 +9 23
Vlag van Noorwegen Noorwegen 10 5 3 2 12 7 +5 18
Vlag van Schotland Schotland 10 3 4 3 9 7 +2 13
Vlag van Slovenië Slovenië 10 3 3 4 10 13 −3 12
Vlag van Wit-Rusland Wit-Rusland 10 2 4 4 12 14 −2 10
Vlag van Moldavië Moldavië 10 1 2 7 5 16 −11 5
Land wed. W G V DV DT +/− Ptn
Vlag van Frankrijk Frankrijk 10 5 5 0 14 2 +12 20
Vlag van Zwitserland Zwitserland 10 4 6 0 18 7 +11 18
Vlag van Israël Israël 10 4 6 0 15 10 +5 18
Vlag van Ierland Ierland 10 4 5 1 12 5 +7 17
Vlag van Cyprus Cyprus 10 1 1 8 8 20 −12 4
Vlag van Faeröer Faeröer 10 0 1 9 4 27 −23 1
Groepsfase – Wedstrijden
Hannover, 12 juni 2006
Italië Vlag van Italië 2 – 0 Vlag van Ghana Ghana
Kaiserslautern, 17 juni 2006
Italië Vlag van Italië 1 – 1 Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Hamburg, 22 juni 2006
Italië Vlag van Italië 2 – 0 Vlag van Tsjechië Tsjechië
Stuttgart, 13 juni 2006
Frankrijk Vlag van Frankrijk 0 – 0 Vlag van Zwitserland Zwitserland
Leipzig, 18 juni 2006
Frankrijk Vlag van Frankrijk 1 – 1 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea
Keulen, 23 juni 2006
Frankrijk Vlag van Frankrijk 2 – 0 Vlag van Togo Togo
Groepsfase – Eindstand
Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Italië Italië 3 2 1 0 5 1 4 7
Vlag van Ghana Ghana 3 2 0 1 4 3 1 6
Vlag van Tsjechië Tsjechië 3 1 0 2 3 4 -1 3
Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten 3 0 1 2 2 6 -4 1
Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Zwitserland Zwitserland 3 2 1 0 4 0 4 7
Vlag van Frankrijk Frankrijk 3 1 2 0 3 1 2 5
Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea 3 1 1 1 3 4 –1 4
Vlag van Togo Togo 3 0 0 3 1 6 –5 0
Knockoutfase – Achtste finale
Kaiserslautern, 26 juni 2006
Italië Vlag van Italië 1 – 0 Vlag van Australië Australië
Hannover, 27 juni 2006
Frankrijk Vlag van Frankrijk 3 – 1 Vlag van Spanje Spanje
Knockoutfase – Kwartfinale
Hamburg, 30 juni 2006
Italië Vlag van Italië 3 – 0 Vlag van Oekraïne Oekraïne
Frankfurt am Main, 1 juli 2006
Frankrijk Vlag van Frankrijk 1 – 0 Vlag van Brazilië Brazilië
Knockoutfase – Halve finale
Dortmund, 4 juli 2006
Italië Vlag van Italië 2 – 0 Vlag van Duitsland Duitsland
München, 5 juli 2006
Frankrijk Vlag van Frankrijk 1 – 0 Vlag van Portugal Portugal

Voorbeschouwing

[bewerken | brontekst bewerken]

Voor het eerst sinds de WK-finale van 1978 (Argentinië - Nederland) vond een finale plaats zonder Brazilië of Duitsland. Italië stond voor de zesde keer in de finale na de gewonnen kampioenschappen van 1934, 1938 en 1982, en de verloren finales van 1970 en 1994. Voor Frankrijk was het de tweede WK-finale na de zege in eigen land op het WK van 1998. Van de achttien kampioenschappen was dit de zevende 'Europese finale' en de eerste na 1982 (Italië - West-Duitsland).

Voor de Italiaan Fabio Cannavaro was de finale zijn 100e interland en voor de Fransman Zinédine Zidane zijn laatste wedstrijd.

Wedstrijdverslag

[bewerken | brontekst bewerken]

Binnen twintig minuten hadden beide ploegen gescoord. Zinédine Zidane opende de score door een controversiële strafschop te verzilveren. Zijn schot ging via de onderkant van de lat het doel in. Marco Materazzi maakte gelijk uit een hoekschop van Andrea Pirlo. Beide ploegen hadden vervolgens kans op een winnende treffer. Luca Toni schoot voor Italië op de lat en zag een kopbalgoal wegens buitenspel afgekeurd worden en Frankrijk claimde een tweede strafschop toen Florent Malouda in het strafschopgebied ten val kwam.

Zinédine Zidane en Marco Materazzi eisten een hoofdrol op in de finale. Net als in de WK-finale van 1998 leek Zidane op weg om zijn team naar de wereldtitel te leiden. Hij bracht Frankrijk na 7 minuten op voorsprong via een strafschop. Zidane stifte de bal tegen de onderkant van de lat en zag hoe het leer maar net achter de doellijn neerkwam. Een tiental minuten later maakte Marco Materazzi gelijk. Hij knikte een hoekschop van Andrea Pirlo binnen. Nadien werd er niet meer gescoord en kwamen er verlengingen.

In de verlenging was de grootste kans voor de Fransen. Keeper Gianluigi Buffon tikte een kopbal van Zidane over het doel. De carrière van Zinédine Zidane eindigde met een rode kaart voor een zware overtreding, een kopstoot op de borst van Materazzi. Dit naar aanleiding van het feit dat Materazzi even aan het shirt van Zidane trok, waarna die rustig wegwandelde en Materazzi hem iets toeriep. De scheidsrechter zag het incident niet en het was waarschijnlijk voor de eerste keer in de geschiedenis dat een beslissing via het "oortje" van de scheidsrechter tot stand kwam. Er werd niet gescoord in de verlenging, zodat de wedstrijd in 1-1 eindigde. Het was de tweede keer in de geschiedenis dat strafschoppen de beslissing moesten brengen. De eerste keer was het Italië dat verloor in 1994 tegen Brazilië.

De enige speler die zijn strafschop miste was David Trezeguet, de man die zes jaar eerder, in de finale van Euro 2000 de "Golden Goal" had gescoord tegen Italië. De vijfde en beslissende Italiaanse strafschop werd gescoord door uitblinker Fabio Grosso. Italië werd voor de vierde keer wereldkampioen.

Wedstrijdgegevens

[bewerken | brontekst bewerken]

9 juli 2006
20:00 MET
«onderlinge duels»
Italië Vlag van Italië 1 – 1
(n.v.)
Vlag van Frankrijk Frankrijk Olympiastadion, Berlijn
Toeschouwers: 69.029
Scheidsrechter: Horacio Elizondo (Argentinië)
Materazzi Goal 19' Goal 7' (pen.) Zidane
  Strafschoppen  
Pirlo Gescoord met penalty
Materazzi Gescoord met penalty
De Rossi Gescoord met penalty
Del Piero Gescoord met penalty
Grosso Gescoord met penalty
5 - 3 Gescoord met penalty Wiltord
Gemiste strafschop Trezeguet
Gescoord met penalty Abidal
Gescoord met penalty Sagnol
Italië
Frankrijk
Vlag van Italië
Italië:
GK 1 Gianluigi Buffon
RB 19 Gianluca Zambrotta Kreeg geel 5'
CB 5 Fabio Cannavaro Aanvoerder
CB 23 Marco Materazzi
LB 3 Fabio Grosso
RM 16 Mauro Camoranesi 86'
CM 8 Gennaro Gattuso
CM 21 Andrea Pirlo
LM 20 Simone Perrotta 61'
AM 10 Francesco Totti 61'
CF 9 Luca Toni
Wisselspelers:
MF 4 Daniele De Rossi 61'
FW 15 Vincenzo Iaquinta 61'
FW 7 Alessandro Del Piero 86'
Coach:
Vlag van Italië Marcello Lippi
Vlag van Frankrijk
Frankrijk:
GK 16 Fabien Barthez
RB 19 Willy Sagnol Kreeg geel 12'
CB 15 Lilian Thuram
CB 5 William Gallas
LB 3 Éric Abidal
DM 4 Patrick Vieira 56'
DM 6 Claude Makélélé Kreeg geel 76'
AM 10 Zinédine Zidane Aanvoerder Weggestuurd 110'
RW 22 Franck Ribéry 100'
CF 12 Thierry Henry 107'
LW 7 Florent Malouda Kreeg geel 111'
Wisselspelers:
MF 18 Alou Diarra 56'
FW 20 David Trezeguet 100'
FW 11 Sylvain Wiltord 107'
Coach:
Vlag van Frankrijk Raymond Domenech

Overzicht van wedstrijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Groepswedstrijden
Groep A Groep B Groep C Groep D
Duitsland - Costa Rica
Polen - Ecuador
Duitsland - Polen
Ecuador - Costa Rica
Ecuador - Duitsland
Costa Rica - Polen
Engeland - Paraguay
Trinidad en Tobago - Zweden
Engeland - Trinidad en Tobago
Zweden - Paraguay
Zweden - Engeland
Paraguay - Trinidad en Tobago
Argentinië - Ivoorkust
Servië en Montenegro - Nederland
Argentinië - Servië en Montenegro
Nederland - Ivoorkust
Nederland - Argentinië
Ivoorkust - Servië en Montenegro
Mexico - Iran
Angola - Portugal
Mexico - Angola
Portugal - Iran
Portugal - Mexico
Iran - Angola
Groep E Groep F Groep G Groep H
Italië - Ghana
Verenigde Staten - Tsjechië
Italië - Verenigde Staten
Tsjechië - Ghana
Tsjechië - Italië
Ghana - Verenigde Staten
Australië - Japan
Brazilië - Kroatië
Brazilië - Australië
Japan - Kroatië
Japan - Brazilië
Kroatië - Australië
Frankrijk - Zwitserland
Zuid-Korea - Togo
Frankrijk - Zuid-Korea
Togo - Zwitserland
Togo - Frankrijk
Zwitserland - Zuid-Korea
Spanje - Oekraïne
Tunesië - Saoedi-Arabië
Spanje - Tunesië
Saoedi-Arabië - Oekraïne
Saoedi-Arabië - Spanje
Oekraïne - Tunesië
Achtste finales
Duitsland - Zweden
Argentinië - Mexico
Italië - Australië
Zwitserland - Oekraïne
Engeland - Ecuador
Portugal - Nederland
Brazilië - Ghana
Spanje - Frankrijk
Kwartfinales
Duitsland - Argentinië Italië - Oekraïne Engeland - Portugal Brazilië - Frankrijk
Halve finales
Duitsland - Italië Portugal - Frankrijk
Troostfinale
Duitsland - Portugal
Finale
Italië - Frankrijk