Albert de Broglie: verschil tussen versies

Jacques-Victor-Albert, 4^e hertog de Broglie [də ˈbrɔj]^? (13 juni 1821 - 19 januari 1901), was een Frans monarchistisch politicus, historicus en publicist.

Albert de Broglie was de zoon van Achille-Charles-Léone-Victor, 3^e hertog de Broglie, een bekend liberaal politicus en van 12 maart 1835 tot 22 februari 1836 minister-president onder koning Lodewijk Filips.

Op 18 juni 1845 trouwde hij met Pauline de Galard de Brassac de Béarn (1825-1860). Ze hadden vijf kinderen:

• Louis-Alphonse-Victor, 5de hertog de Broglie (1846-1906), beroemd wetenschapper.
• Maurice, prins de Broglie (1848-1862)
• Henri Amédée, prins de Broglie (1849-1917)
• François-Marie-Albert, prins de Broglie (1851-1939)
• César-Paul-Emmanuel, prins de Broglie (1854-1926)

In de jaren '40 van de negentiende eeuw was hij diplomaat in Madrid en Rome, maar na de Revolutie van 1848, waarbij koning Lodewijk Filips van Orléans het veld moest ruimen, trok De Broglie zich uit het openbare leven terug en werd schrijver. De Broglie schreef tal van artikelen in Revue des Deux Mondes en hij was een tijdlang hoofdredacteur van het katholieke en Orléanistische Correspondent. Hij schreef veel boeken over constitutionele en staatskundige ondewerpen en hij had de naam liberaal te zijn. Hij was echter scherp gekant tegen extremisme en hij was een voorstander van de monarchie onder het Huis Orléans. Ook was hij een diepgelovig rooms-katholiek. Liberale ideeën en daarnaast katholiek zijn, was in die tijd nog een bijzonderheid.

In 1862 werd De Broglie in de Académie française gekozen. Zijn vader, Victor, hertog de Broglie, was toen ook al jaren lid van de Académie française.

In 1870 volgde Albert de Broglie zijn overleden vader (25 januari 1870) op als hertog de Broglie. In 1871 werd hij voor het departement Eure in de Assemblée Nationale (Nationale Vergadering) gekozen en op 19 februari 1871, enkele dagen daarna, werd hij tot ambassadeur in Londen benoemd. Als ambassadeur was hij betrokken bij het sluiten van handelsovereenkomsten tussen Frankrijk en Groot-Brittannië. Hierop ontstond de nodige kritiek en hij nam ontslag. Nadien was hij actief als parlementariër.

Als parlementslid probeerde hij president Adolphe Thiers te winnen voor het idee om de monarchie op nieuw in te stellen. Een prins uit Huis Orléans zou koning van Frankrijk moeten worden. Hoewel Thiers minister-president onder koning Lodewijk Filips was geweest en in feite monarchistisch was, wees hij dit plan van de hand. Sindsdien voerde De Broglie een monarchale campagne tegen Thiers.

In mei 1873, nadat de monarchist Patrice de MacMahon president van Frankrijk was geworden, werd De Broglie minister van Buitenlandse Zaken. Hij vervulde dit ambt maar korte tijd want op 25 mei 1873 werd hij voor de eerste keer minister-president. Zijn aanvaarding van het premierschap stuitte op felle protesten van de republikeinen, omdat zij verbitterd waren vanwege de vervanging van de republikeinse premier Jules Dufaure. Ook kreeg hij spoedig onenigheid met de Legitimisten (aanhangers van het Huis Bourbon), die het hem kwalijk namen dat hij zeer vriendschappelijke relaties met de Bonapartisten onderhield. Met de Bonapartisten kreeg hij onenigheid, omdat hij een compromis bewerkstelligde met de Orléanisten en Legitimisten om Henri de Chambord (zoon van de hertog de Berry) op troon te krijgen Hij bleef tenslotte premier tot 22 mei 1874. Tijdens zijn premierschap was hij tevens minister van Binnenlandse Zaken.

In 1876 werd De Broglie, inmiddels een reactionair geworden, in de Senaat gekozen. Op 17 mei 1877 ontsloeg president MacMahon premier Jules Simon (een republikein) en benoemde hij De Broglie opnieuw tot premier. De Broglie kreeg van MacMahon de opdracht om landelijke verkiezingen voor te bereiden. MacMahon en De Broglie hoopten zo een meerderheid van monarchisten en reactionairen in de Nationale Vergadering te verkrijgen. Het liep echter geheel anders: De republikeinen wonnen de verkiezingen en De Broglie werd niet eens in zijn kiesdistrict herkozen. Op 20 november diende hij zijn ontslag in. Kort daarop werd de gematigde republikein Dufaure premier.

In 1885 trachtte hij, tevergeefs, om herkozen te worden.

Albert de Broglie verliet de politiek en wijdde zich verder aan het schrijven van historische boeken en het bestuderen van oude familiepapieren- en documenten. Zijn historische werken zijn sterk anti-Pruisisch.

• L'Église et l'Empire romain au IV. siècle (3 dln. 1856-1869);
• Études morales et littéraires (met Michel Levy, 1853);
• Questions de religion et d'histoire (2 dln. 1860); Nouvelles études de litterature et de morale (1868);
• Souvenirs, de memoires van zijn vader (1886);
• Mémoires de Talleyrand (1891);
• Letters of the Duchess Albertine de Broglie (1896);
• Le Secret du roi, Correspondance secrète de Louis XV avec ses agents diplomatiques (1878);
• Frédéric II et Marie Thérèse (1883);
• Frédéric II et Louis XV (1885);
• Marie Thérèse Impératrice (1888);
• Le Père Lacordaire (1889);
• Maurice de Saxe et le marquis d'Argenson (1891);
• La Paix d'Aix-la-Chapelle (1892);
• L'Alliance autrichienne (1895);
• La Mission de M. de Gontaut-Biron à Berlin (1896);
• Voltaire avant et pendant la Guerre de Sept Ans (1898);
• Saint Ambrose (1899).