राजेंद्र प्रसाद

राजेंद्र प्रसाद यांचा जन्म ब्रिटिश राजवटीत बिहारमधील सिवान जिल्ह्यातील झिरादेई येथील कायस्थ कुटुंबात झाला.^[३][४] त्यांचे वडील महादेव सहाय श्रीवास्तव हे संस्कृत आणि फारसी या दोन्ही भाषांचे अभ्यासक होते. त्यांची आई कमलेश्वरी देवी ही एक धर्माभिमानी स्त्री होती जी आपल्या मुलाला रामायण आणि महाभारतातील कथा सांगायची. राजेंद्र प्रसाद हे त्यांच्या भावंडात सर्वात लहान होते आणि त्यांना एक मोठा भाऊ आणि तीन मोठ्या बहिणी होत्या. ते लहान असतानाच त्यांची आई वारली आणि नंतर त्यांच्या मोठ्या बहिणीने त्यांची काळजी घेतली.^{[५][६][७]}

राजेंद्र प्रसादांचे प्राथमिक शिक्षण मौलवींतर्फे घरीच पारंपारिक पद्धतीने झाले. त्यात उर्दू आणि फारसी या भाषाशिक्षणावर अधिक भर होता. पारंपारिक प्राथमिक शिक्षण पूर्ण केल्यानंतर त्यांना छपरा येथील जिल्हा विद्यालयात पाठवण्यात आले. दरम्यान, जून 1896 मध्ये वयाच्या 12 व्या वर्षी त्यांचा विवाह राजवंशी देवी यांच्याशी झाला. नंतर ते त्यांचा मोठा भाऊ महेंद्र प्रसाद यांच्यासोबत शिकण्यासाठी पुढील दोन वर्षे पटना येथील टी.के.अकादमीत गेले. कलकत्ता विद्यापीठाच्या प्रवेश परीक्षेत ते प्रथम आल्यानंतर त्यांना दरमहा ३० रु. शिष्यवृत्ती म्हणून मिळत होते.

राजेंद्र प्रसाद १९०२ मध्ये कलकत्ता येथील प्रेसिडेन्सी कॉलेजमध्ये विज्ञानाचे विद्यार्थी म्हणून दाखल झाले. त्यांनी मार्च 1904 मध्ये कलकत्ता विद्यापीठांतर्गत F. A. उत्तीर्ण केले आणि त्यानंतर मार्च 1905 मध्ये तेथून प्रथम श्रेणीसह पदवी प्राप्त केली.^[८] त्याच्या बुद्धीने प्रभावित होऊन एका परीक्षकाने एकदा त्याच्या उत्तरपत्रिकेवर "परीक्षकापेक्षा परीक्षार्थी श्रेष्ठ आहे" अशी टिप्पणी केली.^[९] नंतर त्यांनी कला शाखेच्या अभ्यासावर लक्ष केंद्रित करण्याचा निर्णय घेतला आणि डिसेंबर 1907 मध्ये कलकत्ता विद्यापीठातून अर्थशास्त्रात प्रथम श्रेणीसह एम.ए. उत्तीर्ण झाले. तिथे ते भावासोबत ईडन हिंदू हॉस्टेलमध्ये राहत असत. ह्या कालावधीत ते एक समर्पित विद्यार्थी तसेच सक्रिय सार्वजनिक कार्यकर्ते होते. ते द डॉन सोसायटीचे सक्रिय सदस्य होते.^[१०] गोपाळ कृष्ण गोखले यांनी 1905 मध्ये सर्व्हंट्स ऑफ इंडिया सोसायटी सुरू केली होती आणि त्यांना सामील होण्यास सांगितले होते. आपल्या कुटुंबाबद्दल आणि शिक्षणाप्रती असलेल्या त्याच्या कर्तव्याच्या भावनेमुळेच त्यांनी सर्व्हंट्स ऑफ इंडिया सोसायटीत सामील होण्यास नकार दिला, कारण त्याच काळात त्याची आई मरण पावली होती आणि त्याची बहीण वयाच्या एकोणीसव्या वर्षी विधवा झाली होती तिच्या पालकांच्या घरी परत. 1906 मध्ये पाटणा कॉलेजच्या हॉलमध्ये बिहारी स्टुडंट्स कॉन्फरन्सच्या स्थापनेत प्रसाद यांचा मोलाचा वाटा होता. ही भारतातील अशा प्रकारची पहिली संघटना होती आणि बिहारमधून अनुग्रह नारायण सिन्हा आणि कृष्णा सिंह यांसारखे महत्त्वाचे नेते निर्माण केले ज्यांनी चंपारण चळवळ आणि असहकार चळवळीत प्रमुख भूमिका बजावली.^[११]

त्यांनी कलकत्त्यातील प्रेसिडेन्सी महाविद्यालयांतून बी. ए. (१९०६), एम. ए. (१९०८), बी. एल्. (१९०९) व एम्. एल्. (१९१५) या पदव्या मिळविल्या. मॅट्रिकपासून एम्. एल्. पदवीपर्यंत त्यांनी पहिली श्रेणी सोडली नाही. त्यांना अनेक पारितोषिके व शिष्यवृत्त्या मिळाल्या. विद्यार्थिदशेत त्यांच्यावर जगदीशचंद्र बोस व प्रफुल्लचंद्र रे यांच्या व्यक्तिमत्त्वाची छाप पडली

राजेंद्र प्रसाद यांनी विविध शैक्षणिक संस्थांमध्ये शिक्षक म्हणून काम केले. अर्थशास्त्रात एम.ए. पूर्ण केल्यानंतर ते बिहारमधील लंगत सिंग कॉलेज ऑफ मुजफ्फरपूर येथे इंग्रजीचे प्राध्यापक झाले आणि पुढे जाऊन ते प्राचार्य बनले. तथापि, पुढे त्यांनी आपल्या कायद्याच्या अभ्यासासाठी महाविद्यालय सोडले आणि रिपन कॉलेज, कलकत्ता (सध्याचे सुरेंद्रनाथ लॉ कॉलेज) मध्ये प्रवेश घेतला. १९०९ मध्ये कोलकाता येथे त्यांचे कायद्याचे शिक्षण घेत असताना त्यांनी कलकत्ता सिटी कॉलेजमध्ये अर्थशास्त्राचे प्राध्यापक म्हणूनही काम केले. १९१५ साली, प्रसाद मास्टर्स इन लॉच्या परीक्षेत उत्तीर्ण झाले आणि त्यांनी सुवर्ण पदक जिंकले. १९३७ मध्ये त्यांनी अलाहाबाद विद्यापीठातून कायद्याच्या क्षेत्रात डॉक्टरेट मिळवली.

तथापि, आपली निवड केल्यावर, त्याने घुसखोर विचार बाजूला ठेवले आणि नव्या जोमाने आपल्या अभ्यासावर लक्ष केंद्रित केले. 1915 मध्ये, त्यांनी मास्टर्स इन लॉ परीक्षा सन्मानाने उत्तीर्ण केली आणि सुवर्णपदक जिंकले. त्यानंतर त्यांनी कायद्यातही डॉक्टरेट पूर्ण केली.

१९१६ साली ते बिहार आणि ओडिशाच्या उच्च न्यायालयात दाखल झाले. नंतर १९१७ मध्ये सेनेट अँड सिंडीकेट ऑफ पटणा युनिव्हर्सिटीचे प्रथम सदस्य म्हणून त्यांची नियुक्ती झाली. बिहारमधील रेशीमसाठी प्रसिद्ध असलेल्या भागलपूर येथेही त्यांनी वकिली केली.

राजेंद्र प्रसाद यांचा स्वातंत्र्य चळवळीत मोठा वाटा होता. प्रसाद यांचा भारतीय राष्ट्रीय काँग्रेसशी पहिल्यांदा संबंध 1906 मध्ये कलकत्ता येथे शिकत असताना आला, त्यावर्षी काँग्रेसचे वार्षिक अधिवेशन कलकत्त्यात आयोजित केले होते आणि त्यात त्यांनी स्वयंसेवक म्हणून भाग घेतला होता. औपचारिकरित्या, त्यांनी १९११ मध्ये काँग्रेसमध्ये प्रवेश केला, त्यावेळीही वार्षिक अधिवेशन कलकत्ता येथे झाले होते.^[१२] १९१६ मध्ये झालेल्या भारतीय राष्ट्रीय काँग्रेसच्या लखनौ अधिवेशनादरम्यान त्यांची आणि महात्मा गांधींची पहिल्यांदा भेट झाली.

गांधीजी बिहारच्या चंपारण जिल्ह्यात स्थानिक शेतकऱ्यांच्या तक्रारी सोडवण्यासाठी तथ्य शोध मोहिमेवर असताना त्यांनी डॉ. राजेंद्र प्रसाद यांना स्वयंसेवकांसह चंपारणला येण्याचे आवाहन केले. त्याने चंपारणकडे धाव घेतली.^[१३]

सुरुवातीला ते गांधीजींच्या रूपाने किंवा संभाषणाने प्रभावित झाले नाहीत. तथापि, कालांतराने, गांधीजींनी दाखवलेल्या समर्पण, दृढनिश्चया आणि धैर्याने ते खूप प्रभावित झाले. या भागात एक परका माणूस होता, ज्याने चंपारणच्या लोकांचे कारण बनवले होते. वकील म्हणून आणि उत्साही स्वयंसेवक या नात्याने आपल्या कौशल्याच्या जोरावर आपण सर्वतोपरी मदत करू असे त्याने ठरवले. गांधीजींच्या प्रभावामुळे त्यांच्या अनेक मतांमध्ये मोठ्या प्रमाणात बदल झाला, सर्वात महत्त्वाचे म्हणजे जात आणि अस्पृश्यता.

महात्मा गांधींच्या समर्पण, धैर्य आणि दृढनिश्चयाने ते इतके प्रभावित झाले की 1920 मध्ये भारतीय राष्ट्रीय काँग्रेसने असहकाराचा प्रस्ताव मंजूर होताच, त्यांनी आपल्या वकिलीच्या किफायतशीर कारकिर्दीतून तसेच विद्यापीठातील आपल्या कर्तव्यातून निवृत्ती घेतली. चळवळीला मदत करण्यासाठी.

त्यांनी गांधींच्या पाश्चात्य शैक्षणिक संस्थांवर बहिष्कार टाकण्याच्या आवाहनाला प्रतिसाद दिला आणि त्यांचा मुलगा मृत्युंजय प्रसाद याला त्यांचा अभ्यास सोडून बिहार विद्यापीठात प्रवेश घेण्यास सांगितले, ही संस्था त्यांनी आपल्या सहकाऱ्यांसह पारंपारिक भारतीय मॉडेलवर स्थापन केली होती.^[१४]

स्वातंत्र्य चळवळीच्या काळात, त्यांनी राहुल सांकृत्यायन, लेखक आणि बहुमाथ्य यांच्याशी संवाद साधला. राहुल सांकृत्यायन यांच्यावर प्रसाद यांच्या बौद्धिक सामर्थ्याचा खूप प्रभाव पडला आणि त्यांना मार्गदर्शक आणि गुरू वाटले. त्यांच्या अनेक लेखांमध्ये त्यांनी सांकृत्यानासोबतच्या त्यांच्या भेटीचा उल्लेख केला आहे आणि सांकृत्यानासोबतच्या त्यांच्या भेटींचे वर्णन केले आहे. सर्चलाइट आणि देश या क्रांतिकारी प्रकाशनांसाठी त्यांनी लेख लिहिले आणि या पेपरसाठी निधी गोळा केला. त्यांनी मोठ्या प्रमाणावर दौरे केले, स्वातंत्र्य चळवळीची तत्त्वे समजावून सांगितली, व्याख्याने दिली आणि प्रोत्साहन दिले.^[१३]

बिहार आणि बंगालमध्ये 1914 च्या पुरामुळे प्रभावित झालेल्या लोकांना मदत करण्यात त्यांनी सक्रिय भूमिका घेतली. 15 जानेवारी 1934 रोजी बिहारमध्ये भूकंप झाला तेव्हा प्रसाद तुरुंगात होते. त्या काळात त्यांनी त्यांचे जवळचे सहकारी अनुग्रह नारायण सिन्हा यांच्याकडे मदतकार्य सोपवले.^[१५] दोन दिवसांनंतर त्यांची सुटका झाली आणि 17 जानेवारी 1934 रोजी त्यांनी बिहार केंद्रीय मदत समितीची स्थापना केली आणि बाधित लोकांना मदत करण्यासाठी निधी उभारण्याचे काम हाती घेतले. 31 मे 1935 च्या क्वेट्टा भूकंपानंतर, जेव्हा सरकारच्या आदेशामुळे त्यांना देश सोडण्यास मनाई करण्यात आली, तेव्हा त्यांनी सिंध आणि पंजाबमध्ये क्वेटा केंद्रीय मदत समितीची स्थापना स्वतःच्या अध्यक्षतेखाली केली.

ऑक्टोबर 1934 मध्ये मुंबई अधिवेशनात भारतीय राष्ट्रीय काँग्रेसचे अध्यक्ष म्हणून त्यांची निवड झाली.^[१६] सुभाषचंद्र बोस यांनी १९३९ मध्ये राजीनामा दिल्यावर ते पुन्हा अध्यक्ष झाले.^[१७] 8 ऑगस्ट 1942 रोजी काँग्रेसने मुंबईत भारत छोडो ठराव मंजूर केला ज्यामुळे अनेक भारतीय नेत्यांना अटक करण्यात आली.^[१८] प्रसादला पाटणा येथील सदाकत आश्रमात अटक करण्यात आली आणि त्याची रवानगी बांकीपूर मध्यवर्ती कारागृहात करण्यात आली. जवळपास तीन वर्षे तुरुंगात राहिल्यानंतर, 15 जून 1945 रोजी त्यांची सुटका झाली.^[१८]

2 सप्टेंबर 1946 रोजी जवाहरलाल नेहरूंच्या नेतृत्वाखाली 12 नामनिर्देशित मंत्र्यांचे अंतरिम सरकार स्थापन झाल्यानंतर, त्यांना अन्न आणि कृषी खात्याचे वाटप करण्यात आले. 11 डिसेंबर 1946 रोजी त्यांची संविधान सभेचे अध्यक्ष म्हणून निवड झाली. 17 नोव्हेंबर 1947 रोजी जे बी कृपलानी यांनी राजीनामा सादर केल्यानंतर ते तिसऱ्यांदा काँग्रेसचे अध्यक्ष झाले.^[१६]

स्वातंत्र्यानंतर अडीच वर्षांनी, 26 जानेवारी 1950 रोजी, स्वतंत्र भारताच्या संविधानाला मान्यता देण्यात आली आणि ते भारताचे पहिले राष्ट्रपती म्हणून निवडले गेले. दुर्दैवाने, 25 जानेवारी 1950 च्या रात्री (भारतीय प्रजासत्ताक दिनाच्या एक दिवस आधी) त्यांची बहीण भगवती देवी यांचे निधन झाले. त्याने तिच्या अंत्यसंस्काराची व्यवस्था केली पण तो परेड ग्राउंडवरून परतल्यानंतरच.

भारताचे राष्ट्रपती या नात्याने, प्रसाद यांनी राज्यघटनेच्या आवश्यकतेनुसार कार्य केले आणि ते कोणत्याही राजकीय पक्षापासून स्वतंत्र होते. त्यांनी भारताचे राजदूत म्हणून जगभर प्रवास केला, परदेशी राष्ट्रांशी राजनैतिक संबंध निर्माण केले. 1952 आणि 1957 मध्ये ते सलग दोन वेळा पुन्हा निवडून आले आणि ही कामगिरी करणारे ते भारताचे एकमेव राष्ट्रपती आहेत. राष्ट्रपती भवनातील मुघल गार्डन्स त्यांच्या कार्यकाळात प्रथमच सुमारे एक महिना लोकांसाठी खुले होते आणि तेव्हापासून ते दिल्ली आणि देशाच्या इतर भागांतील लोकांसाठी एक मोठे आकर्षण बनले आहे.

संविधानाच्या आवश्यकतेनुसार अध्यक्षांच्या अपेक्षित भूमिकेचे पालन करून प्रसाद यांनी राजकारणापासून स्वतंत्रपणे काम केले. हिंदू कोड बिलाच्या अंमलबजावणीवरून झालेल्या भांडणानंतर, त्यांनी राज्य कारभारात अधिक सक्रिय भूमिका घेतली. 1962 मध्ये, अध्यक्ष म्हणून 12 वर्षे सेवा केल्यानंतर, त्यांनी निवृत्तीचा निर्णय जाहीर केला. मे 1962 मध्ये भारताच्या राष्ट्रपती पदाचा त्याग केल्यानंतर, ते 14 मे 1962 रोजी पाटणा येथे परतले आणि त्यांनी बिहार विदयापीठाच्या कॅम्पसमध्ये राहणे पसंत केले. भारत-चीन युद्धाच्या एक महिना आधी 9 सप्टेंबर 1962 रोजी त्यांच्या पत्नीचे निधन झाले.

1962 मध्ये, राष्ट्रपती म्हणून 12 वर्षांनी, डॉ. प्रसाद सेवानिवृत्त झाले आणि त्यानंतर त्यांना भारतरत्न हा देशाचा सर्वोच्च नागरी पुरस्कार प्रदान करण्यात आला.

आपल्या उत्साही आणि कर्तृत्त्ववान जीवनातील अनेक गोंधळांसह त्यांनी आपले जीवन आणि स्वातंत्र्यापूर्वीचे दशक अनेक पुस्तकांमध्ये नोंदवले, त्यापैकी "चंपारण येथील सत्याग्रह" (1922), "भारत विभाजित" (1946), त्यांचे आत्मचरित्र " आत्मकथा” (1946), “महात्मा गांधी आणि बिहार, काही आठवणी” (1949), आणि “बापू के कदमों में” (1954)

• डॉ. राजेंद्र प्रसाद (संध्या शिरवाडकर)
• राजेंद्र प्रसाद यांच्या जीवनाचें ओझरते दर्शन (रा.प्र. कानिटकर).