ТХВ Кил

ТХВ Кил
Целосен назив	Турнферајн Хасе Винтербек Кил
Краток назив	ТХВ Кил
Основан	1904
Игралиште	Шпаркасен арена, Кил
Приемност	10,250
Престедател	Јанош Шабо
Главен тренер	Филип Јиха
Лига	Бундеслига
2019-2020	1. место
Бои
Клупски бои
Дресови
Домашен Гостински
Мреж. место Матична страница

Турнферајн Хасе Винтербек или ТХВ Кил (германски: Turnverein Hassee-Winterbek e. V. von 1904) — германски ракометен клуб од градот Кил, Германија. Моментално се натпреварува во Бундеслигата, најсилната лига во ракомет за мажи во Германија. Клубот потекнува од првично независната општина Хасе и неговата област Винтербек.

Кил е најтрофеен клуб во Бундеслигата со рекордни 20 титули. Покрај тоа тие имаат 11 титули во купот и 9 во Суперкупот на Германија. На европската сцена ТХВ исто така бил многу успешен, поготово во последните дваесет години во кој 4 пати ја освоиле ЕХФ Лигата на шампионите и трипати Купот на ЕХФ, а исто така во 2007 година го освоиле Суперкупот на Европа како и Светското клупско првенство во 2011.

Клубот бил основан како здружение на 4 февруари 1904 година како клуб за гимнастика. Гимнастиката била понудена за момчиња и мажи, а од 1907 година била воведена и женска категорија. Од 1923 година во спортскиот клуб бил воведен ракометот, во 1926 година атлетиката, пливањето, тенис на маса во 1949 година, бадминтон во 1959 година и тенис во 1972 година. Кил има одделение за кунг фу од 2011 година.

Во 1948 и 1950 година, Кил го освоил германското првенство во голем ракомет. Пред основањето на ракометната Бундес лига во 1966 година, ТХВ Кил освоил три германски првенства во ракомет во затворен простор (1957, 1962 и 1963) и станал 18 пати во 20 сезони владетел на тогашната највисока дивизија, Ландеслига Шлезвиг-Холштајн. Сепак, кога била основана Бундеслигата, Кил не се сметал за шампион на Шлезвиг-Холштајн, бидејќи биле искористени резултатите од регионалните првенства во 1966 година и тој не учествувал. Сепак, една година подоцна, клубот бил промовиран во Бундеслигата Север. Со исклучок на сезоната 1973/74, Кил секогаш играл во Бундеслигата од 1967 година.

Од 1992 година, тимот во Бундеслигата настапува под денешното име. Домашните натпревари на „зебрите“, како што се нарекуваат ракометарите поради традиционалните дресови со црно-бели ленти, се одвиваат во Спаркасен Арена во Кил, која има капацитет за 10.250 гледачи. Покрај РК Гумерсбах, ТХВ Кил е единствениот клуб што се занимава со ракомет уште од основањето на Бундеслигата. Со освојувањето на тринаесеттиот германски шампион во сезоната 2006/07, Кил го заменил Гумерсбах како германски рекордер. Оттогаш, клубот води на вечната табела на ракометната Бундес лига.

Со вкупно 42 национални титули пред Гумерсбах и РК Емпор Росток, Кил е најуспешниот германски клуб во ракомет во затворен простор на национално ниво.

Откако младите безуспешно аплицирале за основање на фудбалска дивизија на генералниот состанок во 1923 година, тие истовремено побарале и алтернативи и малку подоцна почнале да играат ракомет. Бидејќи клубот немал свое спортско игралиште, во почетокот можел да игра само на гости. Ракометната дивизија доживеала големо зголемување на членството во кратко време: во 1926 година учествувале осум екипи во лигата а веќе во 1931 година оваа бројка се зголемила на 19 клубови, станувајќи најголема лига во Северна Германија^[1]. Во истиот период, машката, женската и младинската екипа се развиле во поуспешните во регионот. Мажите основале државно првенство во рамките на германското првенство во гимнастика за првпат во 1932 година, но биле елиминирани во прелиминарната рунда.

Иако Управниот одбор во 1932 година сè уште ја потенцирал „партиската неутралност“ на клубот и нејзините функционери, откако Националсоцијалистичката германска работничка партија ја зазела власта, нивната политичка линија била брзо поставена во интерес на партијата. Во однос на спортскиот развој, Кил морал да прифати два неуспеси: Прво, многу млади го напуштиле клубот, така што младинскиот оддел морал да биде скоро целосно изграден повторно; од друга страна, мажите не биле прифатени во новата Галига. Последните, сепак, биле во можност да преминат во највисоката дивизија во 1934 година. Две години подоцна, Кил паднал во зоната за испаѓање, но во одлучувачкиот натпревар против Хамбург, Кил победил со 12: 8 и се спасил од испаѓање од лигата.

Поради реструктуирање на клубот, што особено го промовирал Фриц Вестхајдер, спортскиот напредок на Кил започнал во наредната сезона. Во 1937, 1938 и 1939 година Кил бил вицешампион. Во воените години, првенствата сè уште се играле, иако клубовите морале да ги играат своите игри со постојано менување на составот. Во 1940 и 1943 година, тие повторно станале второпласирани.

Само неколку месеци по завршувањето на војната, екипите повторно започнале со ракометот, одигрувајќи пријателски натпревари. Во првите две повоени години, ракометната дивизија повторно доживеала голем прилив на членови, така што во 1947 година Кил бил ставен во окупаторските зони на Западните сили^[2]. Во истата година, екипата на Кил го освоила државниот шампион во Шлезвиг-Холштајн во голем ракомет со победа од 9:4 над Фленсбург и наскоро го освоил и Северното првенство. Во натпреварите за зонското првенство во 1947 година, во кои учествувале неколку екипи надвор од Британската окупаторска зона, Кил бил елиминиран од идниот шампион РСВ Малхајм. Една година подоцна, Кил повторно ги освоил регионалните првенства и потоа бил во можност јасно да се наметне во четвртфиналето (против СГ Вилмерсдорф) и полуфиналето (против СГ Дитзенбах) на меѓузонскиот шампион во 1948 година. На 21 јуни 1948 година, ТХВ Кил го победил на СВ Валдоф Манхајм во Оберхаузен по губењето на полувремето од 3:2 со 10:8 против Јужните Германци. Клубот за првпат ја освоил германската лига.

Во 1949 година, зебрите преовладувале во Шлезвиг-Холштајн лига беЗ загуба на бодови, но морале да признаат пораз со 10:3 во финалето на северното првенство против Хамбург и повторно не успеале во полуфиналето од следното првенствено финале во 1949 година во Хамбург. Во следната сезона, Кил претрпел значителни порази против РКВ Полицеи и ја завршил сезоната на второто место во новововедената Оберлига Норд. Сепак, тимот обучен од Фриц Вестхајдер се квалификувал на завршниот турнир во 1950 година, кој бил организиран од Германската ракометна асоцијација. Преку победите против ГГ Халоч и Фриш Ауф Гапинген, Кил стигнал до финалето по вторпат по 1948 година и повторно се сретнал со северниот соперник Хамбург. Пред 22.000 гледачи на новоотворениот стадион во Холштајн, екипата со играчи како Хајн Дахлингер и Херберт Подолски успеала да победи со вкупен резултат од 10:9 и со тоа го освоила второто првенство во својата историја^[3][4]. Следната година, по слична почетна позиција (Хамбург повторно доминирал во Оберлига Норд пред ТХВ), се случило ново издание на финалниот натпревар за германското првенство во 1951 година, но овој пат екипата на Хамбург била поуспешна и ја совладала на екипата на Кил со вкупен резултат од 12:4^[5].Откако не успеале да се квалификуваат во последната фаза од германското првенство во 1952 година, Кил, како северен вицешампион, стигнач до финалето во 1953 година, во кое повторно се сретнал со Хамбург по третпат по 1950 и 1951 година. Поради поразот од 15:19, повторно билас пропуштена третата шампионска титула. Помеѓу 1954 и 1957 година, луѓето од Фуртен го освоија северното првенство пред своите со��ерници и затоа биле фаворит за титулата, но тие веќе не можеле да се квалификуваат во финалето.

Како и секаде во германскиот ракометен спорт, големиот ракомет бил најважната варијанта на спортот во споредба со ракометот во затворен простор во повоениот период; Но, Кил исто така не останал без успех во малиот ракомет, каде во затворена сала повторно како најголем соперник му бил екипата на Хамбург. Кил се нашол на четвртото место во првенството во 1952 година и второ по финалето во 1953 година во следната година, како и во 1956 година. Првото ракометно ремек дело во затворено било постигнато во финалето во 1957 година кога Кил издвојувал победа над ТР Фриш Ауф Гапинген со вкупен резултат од 7-5. Така, бил поставен камен-темелникот на подоцнежната успешна приказна на клубот.

Две години по првото првенство во затворен простор во 1957 година, клубот донел неколку одлучувачки одлуки, со кои се предвидувала понатамошна историја на ракометот во Германија како целина: Како еден од првите клубови од висока класа, Хасе Винтербек направи јасна разлика помеѓу големиот ракомет и ракометот во затворен простор; во 1959 година формирал две посебни екипи и се фокусирал и пренасочил кон постигнување успех за ракометот во затворен простор^[6]. Во ракометот на отворен простор, ТХВ Кил стигнал до три финаллиња (сезони 1958, 1960 и 1964 година)^[7]. Ерата на големиот ракомет завршила порано во Кил отколку во другите ракометни упоришта.

Во однос на ракометот во затворен простор, екипата првично постигнала поголеми резултарти, пласирајќи се на второ место во 1960 година, по што следувале шампионските титули во сезоните 1961-1962 и 1962-1963 година. Тимот на Кил не можел првично да се квалификува за новопочнаната ракометна Бундес лига во сезоната 1966/67, но следната сезона успеал да влезе во најелитното натпреваруваЊЕ. Оттогаш, Кил постигнал добри пласмани во северната сезона на Бундеслигата (со едногодишна пауза во сезоната 1973/74), но не стигнал до финалето до реформата во Бундеслигата во 1977 година^[8].

По тешкиот старт во новата Бундеслига во 1977 до 1979 година, кога само еден бод го делел клубот од испаѓање од лигата, клубот се етаблирал во горната третина од табелата во лигата во текот на 1980-тите. Најдоброто рангирање биле трите вицешампионски места во сезоните 1982/83, 1984/85 и 1988/89 година, но секогаш им недостигала шампионската титула.

Во 1990 година, менаџерот Хајнц Јакобсен успеал во она што е веројатно најважниот трансфер во историјата на клубот. 26-годишниот шведски светски шампион и подоцна светски ракометар во истата година Магнус Висландер бил ангажиран од Редбергслидс И.К. Со него, Кил се преселил во плеј-офот од сезоната 1990/91, но бил поразен од ВфЛ Гумербах во финалето. Во следната сезона 1991/92 година, крилните позиции биле заземени со доаѓањето на Мартин Шмит и Кристијан Шефлер. Екипата повторно стигнала до полуфиналето на плеј-офот, но не успеала поради пораз од шампионот СГ Валау/Масенхајм. За сезоната 1992/93 левиот крилен играч Уве Швенкер ја презел менаџерската функција и Томас Нор. На крајот на сезоната, Кил завршил само на седмото место во Бундеслигата. Последните парчиња од сложувалката биле купени за сезоната 1993/94. Во клубот пристигнале Клаус-Дитер Петерсен од Гумерсбах, а Звонимир Сердарушиќ ја зазел тренерската улога.

Сезони 1994–2008
Сезона	Место	Голови	Разлика	Бодови
1993/94	1.	0757 : 0638	+ 119	51 : 17
1994/95	1.	0719 : 0628	+ 091	47 : 13
1995/96	1.	0751 : 0643	+ 108	44 : 16
1996/97	3.	0797 : 0716	+ 081	38 : 22
1997/98	1.	0742 : 0664	+ 078	41 : 15
1998/99	1.	0847: 0679	+ 168	48 : 12
1999/00	1.	0917: 0783	+ 134	52 : 16
2000/01	5.	1032 : 0912	+ 120	53 : 23
2001/02	1.	0968 : 0820	+ 148	54 : 14
2002/03	6.	0993 : 0921	+ 072	40 : 28
2003/04	2.	1105 : 0903	+ 102	56 : 12
2004/05	1.	1117 : 0936	+ 181	62 : 06
2005/06	1.	1217 : 0968	+ 249	62 : 06
2006/07	1.	1237 : 0976	+ 261	58 : 10
2007/08	1.	1151 : 0926	+ 225	61 : 07
во златна боја означува дека Кил го освоил првенството

Под раководство на Звонимир Сердарушиќ, ТХВ Кил се развил во најуспешната ракометна екипа во Германија. За време на неговиот мандат, ТХВ Кил победил на единаесет германски првенства. Главниот настан бил сезоната 2007 година, во која екипата на Кил ја освоил историска тројна круна со победата во Лигата на шампиони, Купот на Германија и германското првенство. На 26 јуни 2008 година, Кил и Сердарушиќ се разделиле со меѓусебна согласност.

Во февруари 2009 година, биле поднесени масовни обвиненија против Кил и Сердарушиќ, наводно поради поткупување на судиите на најмалку 10 натпревари, вклучувајќи го и финалето во Лигата на шампионите во 2007 година. Кил ги негирал обвинувањата, кои биле покренати особено од страна на раководството на Рајн-Некар Левен^[9]. На 26 јануари 2012 година, Сердарушиќ и Швенкер биле ослободени од окружниот суд во Кил за сите обвиненија^[10].

Сезони 1994–2008
Сезона	Место	Голови	Разлика	Бодови
2008/09	1.	1226 : 0955	+ 271	65 : 30
2009/10	1.	1135 : 0865	+ 270	62 : 60
2010/11	2.	1099 : 0875	+ 224	55 : 13
2011/12	1.	1107 : 0809	+ 298	68 : 00
2012/13	1.	1122 : 0899	+ 223	61 : 70
2013/14	1.	1114 : 0878	+ 236	59 : 90
2014/15	1.	1095 : 0854	+ 241	65 : 70
2015/16	3.	0974 : 0822	+ 152	50 : 14
2016/17	3.	0960 : 0849	+ 111	53 : 15
2017/18	5.	0989 : 0854	+ 135	49 : 19
2018/19	2.	1018 : 0806	+ 212	62 : 60
во златна боја означува дека Кил го освоил првенството

Алфред Гисласон ја презел функцијата тренер во 2008 година. Оваа сезона Кил станал германски шампион со нов рекорд од само три изгубени бодови. Во Лигата на шампионите, клубот ги освоил сите шест натпревари во првата групна фаза. Кил исто така ја освоил втората групна фаза пред БМ Сиудад Реал и РК Барселона. Во четвртфиналето, хрватскиот клуб РК Загреб бил поразен и Рајн-Некар Ловен победил во полуфиналето. Првиот натпревар од финалето бил во корист на Кил, но во вториот натпревар клубот морал да го прифати поразот и губењето на титулата поради поголемиот број на головна разлика во крајниот резултат, што го направил БМ Сиудад Реал победник во Лигата на шампионите. Конечно, Купот на ДХБ бил добиен со конечна победа од 30:24 против ВфЛ Гумербах.

Во сезоната 2009/10, тие станале шеснаесетти пат во историјата на клубот германски шампион, израмнувајќи се со Хамбург. Во Купот на ДХБ шампионот, клубот бил елиминиран по поразот од 35:28 во четвртфиналето против ВфЛ Гумербах. Во Лигата на шампионите, ракометарите биле први пред ФК Барселона во групната фаза со три минус бодови на десет натпревари. Хендболд бил поразен во шеснаесетфиналето и Рајн-Некар Ловен во четвртфиналето. Победникот во Лигата на шампионите за првпат бил одреден во т.н. Фајнал Фор или Најдобрите Четири. БМ Сиудад Реал бил поразен во полуфиналето со 29:27 а во финалето била поразена Барселона со 36:34 и со тоа Кил ја освоил втората титула во Лигата на шампионите во историјата на клубот.

Сезоната 2010/11 била помалку успешна. Во Бундеслигата, ХСВ Хамбург имал поголема предност. Во Лигата на шампионите, екипата повторно ја освоила групната фаза пред Рајн-Некар Ловен и Барселона, но по победата од шеснаесетфиналето, клубот бил поразен од Барселона во четвртфиналето. Сепак, Купот на ДХБ бил освоен по седми пат со конечна победа од 30:24 против СГ Фленсбург. За првпат во историјата на клубот, Кил го освоил клупското светско првенство. Во Доха бил совладен БМ Сиудад Реал во финалето со резултат 28:25, што му донело на клубот 400.000 евра парична награда.

ТХВ Кил не потпишал со нови играчи за сезоната 2011/12. Во Купот на ДХБ, победите над ХСВ Хамбург и СГ Фленсбург ја обезбедиле осмата титула во финалето. ТХВ Кил победил и во Лигата на шампионите. Откако во групата бил прв, ТХВ Кил победил против Висла во шеснаесетфиналето и против РК Загреб во четвртфиналето, а победил и во Фајнал фор во Келн против Фихсе Берлин и Атлетико Мадрид. Сезоната 2011 година во Бундеслигата била најуспешна во историјата на клубот: Кил победил во сите сезонски натпревари и успеал да стане првиот ракометен клуб во историјата на Бундеслигата без загуба на бодови во една сезона^[11][12]. Покрај тоа, на пет одиграни натпревари пред крајот на сезоната, клубот веќе бил новиот германски шампион. На крајот од сезоната Тобијас Рајхман, Хенрик Лундстром, Даниел Кубеш, Ким Андерсон и Милутин Драгишевиќ го напуштиле клубот.

Марко Вујин, Патрик Винчек, Рене Тофт Хансен, Гудјон Валур Сигурдсон и Никлас Екберг биле промовирани како нови засилувања за сезоната 2012/13. На 16 септември 2012 година, серијата од 40 победи во низа во Бундеслига завршила со нерешениот резултат од 26:26 на гости во Берлин^[13], а на 9 декември 2012 година завршила и серијата од 51 натпревар во лигата без пораз, кога екипата била поразена со вкупен резултат од 25:29 на домашен терен МТ Мелсунген^[14]. Во Купот на ДХБ, победите над МТ Мелсунген^[15] и СГ Фленсбург ја обезбедиле деветтата титула^[16]. ТХВ Кил ја освоил својата 18-та шампионска титула во Германија со победата од 31:25 над Рајн-Некар Ловен^[17]. Во Лигата на шампионите, клубот не успеал да продолжи поради поразот во полуфиналето од 33:39 против ХСВ Хамбург, а следниот натпревар за третото место против Келце бил тесно загубен со 30:31. На крајот на сезоната, Маркус Алм ја завршил кариерата како играч и се префрлил во надзорниот одбор на тимот^[18]. Тиери Омејер, Даниел Нарсис и Момир Илиќ го напуштиле клубот.

Ваел Јалуз, Јохан Сјостранд и Расмус Шмит пристигнале во Кил за сезоната 2013/14. На 11 декември 2013 година, Кил бил елиминиран во шеснаесетфиналето од Купот на ДХБ против Рајн-Некар Ловен. Тоа бил првиот пораз на „зебрите“ во Купот на ДХБ по над 23 години^[19]. На последниот ден од сезоната Кил го доби својот домашен натпревар против Берлин со 37:23, додека Рајн-Некар Ловен победил против Гумерсбах со 40:35. По последните натпревари, ТХВ Кил го освоил својот 19. првенство пред Лавовите (+ 234 голови) поради гол разлика од два гола подобро (+ 236 голови). Марко Вујин станал најдобар стрелец во ракометната Бундес лига со 248 гола, од кои 66 од седум метри. Во ЛШ, Кил повторно стигнал до завршниот турнир. Со полуфинална победа од 29:26 над унгарскиот клуб КЦ Веспрем, екипата на Кил се пласирала во финалето по седми пат, каде биле поразени од СГ Фленсбург во 28:30 часот. На крајот на сезоната Кристијан Чајц го напуштил клубот по единаесет години, заедно со Момир Илиќ. Гудјон Валур Сигурдсон и Ваел Јалуз се приклучиле на ФК Барселона.

За сезоната 2014/15 година, во клубот пристигнале Домагој Дувњак и Жоан Кањелјас од ХСВ Хамбург и Штефен Вајнхолд од СГ Фленсбург. Руне Дамке, кој играл во младинскиот тим од 2008 година, добил професионален договор до 2016 година. На отворањето на сезоната, ТХВ Кил победил во Суперкупот со резултат од 24:18 против Берлин. Како и претходната година, ТХВ Кил бил елиминиран од Рајн-Некар Ловен во четвртфиналето од купот. Во Манхајм, ТХВ Кил загубиле со 29:26 на 4 март 2015 година. Во ЛШ, Фајнал Фор повторно било организирано во Келн, каде Кил прво бил поразен во полуфиналето со резултат од 27:31 против Веспрем од Унгарија, а повторно бил поразен и за натпреварот за трето место, овој пат од Келце од Полска, со вкупен резултат од 28:26. ТХВ Кил имале поголем успех во Бундеслигата, каде ја освоиле дваесеттата титула во клупската историја. Откако биле на дното на табелата по првиот ден од игра, тие на крајот од сезоната имале предност од два бода од 65:7, во однос на Рајн-Некар Ловен (56:9). Бројни повреди придонеле кон неопходноста да се реактивираат поранешните играчи во текот на сезоната. Откако Јохан Сјостранд се разболел и Андреас Паличка се повредил, бил вратен искусниот Штајнер Еге на неколку натпревари. Исто така, по раскинувањето на лигаментите на Доминик Клајн, Хенрик Лундсторм бил вратен во тимот. После сезоната, Арон Полмарсон, еден од централните играчи, се префрлил во Веспрем по шест години со клубот. Покрај тоа, сите голмани, како и Шмит, го напуштиле клубот.

Пред почетокот на сезоната 2015/16, клубот го напуштил и капитенот Филип Јиха, кој се префрлил во Барселона. Најистакнат новодојденец бил голманот Николас Ландин од Рајн-Некар Ловен. За првпат од 2003 година, ТХВ Кил не освоил титула во 2016 година. Во првенството завршил на третото место; особено гостинскиот рекорд со пет загуби бил невообичаено лош. Во Купот на ДХБ биле елиминирани во четвртфиналето против СГ Фленсбург со 27:34. Во Лигата на шампионите, Кил завршил на четвртото место во прелиминарното коло, кое се состоело од само две групи. Во финалната четворка во Келн, тие го загубиле полуфиналето против Веспрем со 28:31 по дополнителното време и исто така и играта за третото место против Париз со 27:29. Сезоната била одбележана со многу долготрајни повреди од редовните играчи, така што биле ангажирани вкупно шест играчи.

Во сезоната 2016/17, ТХВ Кил повторно завршил на третото место во Бундеслигата, во 2017/18 на петтото место, и во 2018/19 на второ место.

• Бундеслига : 21 (рекорд)
  • 1956-1957, 1961-1962, 1962-1963, 1993-1994, 1994-1995, 1995-1996, 1997-1998, 1998-1999, 1999-2000, 2001-2002, 2004-2005, 2005-2006, 2006-2007, 2007-2008, 2008-2009, 2009-2010, 2011-2012, 2012-2013, 2013-2014, 2014-2015, 2019-2020
  • Вицепервак (9)  : 1952/53, 1955/56, 1959/60, 1963/64, 1982/83, 1984/85, 1988/89, 2003/04, 2010/11.
• Германско првенство (голем ракомет)
  • Шампион (2)  : 1948 и 1950 година
  • Вицепривак (2)  : 1951 и 1953 година
• Куп на Германија : 11 (рекорд)
  • 1997/98, 1998/99., 1999/00., 2006/07., 2007/08., 2008/09., 2010/11., 2011/12., 2012/13., 2016/17., 2018/19.
  • Финалист (3)  : 1978/79., 1989/90., 2004/05.
• Супер куп на Германија
  • Освојувач (9-рекорд)  : 1995, 1998, 2005, 2007, 2008, 2011, 2012, 2014, 2015
  • Финалист (10)  : 1994, 1996, 1999, 2000, 2002, 2006, 2009, 2010, 2013, 2017.

• ЕХФ Лига на шампиони
  • Победник (4)  : 2006/07, 2009/10, 2011/12, 2019/20
  • Финалист (4)  : 1999/00, 2007/08, 2008/09, 2013/14.
• Куп на ЕХФ
  • Победник (3-рекорд)  : 1997/98, 2001/02, 2003/04.
• Супер куп на Европа
  • Победник (1)  : 2007.
  • Финалист (1)  : 2004.
• Светско клупско првенство
  • Победник (1)  : 2011 година.
  • Финалист (1)  : 2012.

Број	Име	Националност	Позиција
1	Никлас Ландин		Голман
4	Домагој Дувњак		среден бек
6	Харалд Реинкајнд		десен бек
7	Магнус Ландин		лево крило
9	Себастијан Фирнабер		пивот
11	Гиселе Тогир Кристиансон		среден бек
13	Steffen Weinhold		десен бек
16	Том Ландграф		Голман
17	Патрик Винчек		пивот
18	Никлас Екберг		десно крило
22	Оле Рамел		десно крило
23	Руне Дамке		лево крило
24	Миха Зарабец		среден бек
33	Андреас Волф		Голман
41	Марко Вујин		десен бек
53	Никола Билик		лев / среден бек
61	Хендрик Пекелер		пивот
65	Лукас Нилсон		лев бек

Голмански тренер: Матијас Андерсон

Магнус Висландер Маркус Алм Ким Андерсон Матијас Андерсон Хајнрих Далингер Клаус Елварт Хенинг Фриц Момир Илиќ Николај Јакобсен Никола Карабатиќ Вид Кавтичник Томас Кнор Давор Доминиковиќ Андреј Шепкин Алеш Пајович Адолф Габријел Манхард Бек Мартин Боквист Ханс–Лотар Бок Кај Герман Нико Кибат Тилман Лох Инго Аренс Марио Виле Георг Вегнер Хајнц–Георг Сиверс Фред Радиг Петер Генцел Фин Холперт Денис Клокман Љубомир Павловиќ Јохан Сјостранд Штајнар Еге Арон Палмарсон Филип Јиха Хенрик Лундстром Торстен Јансен Николас Катсијанис Илија Брозовиќ Кристијан Цајц Л��кас Фирнхабер

Звонимир Сердарушиќ Герд Велц Курт Бартелс Михаел Критер Стефан Левгрен Деметрио Лозано Борге Лунд Хорст Вајман Холгер Менке Михаел Менцел Данијел Нарсис Холгер Ертел Стафан Олсон Тијери Омејер Марек Панас Ненад Перуничиќ Клаус Дитер–Петерсен Жером Фернандес Роман Пунгартник Олаф Зехе Мортен Бјере Франк Дамке Адријан Вагнер Франк Герш Дитер Краусе Јонас Ернелинд Херберт Ровер Карстен Фелер Пјотр Пшибецки Ларс Крог Јепесен Флоријан Хоснер Аксел Геркен Андреас Паличка Фин Ранке Ким Соне Расмус Лауге–Шмит Доминик Клајн Доминик Плауе Кристијан Шпренгер Раул Сантос Емил Френд Офорс

Фриц Вестхајдер Дирк Сомерфелд Хервиг Арендсен Кристијан Шефлер Мартин Шмит Мајк Бездичек Бернд Нилсен Хенри Блатер Торстен Ехриг Фолкер Харбс Олаф Маст Вофганг Швенке Уве Швенкер Горан Стојановиќ Предраг Тимко Данијел Вашкијевич Гудјон Валур Сигурдсон Јохан Петерсон Роберт Архенијус Дирк Бернер Олаф Бернер Пер Томас Линдерс Флоријан Висоцки Виктор Силађи Данијел Кубеш Тјарк Милер Хулио Фиш Хендрик Пекелер Тобијас Рајхман Фроде Хаген Милутин Драгиќевиќ Јорг–Уве Лут Бруно Мартини Драгош Опреа Игор Аниќ Ђоан Канељас Ерленд Мамелунд Денер Јанима Блаженко Лацковиќ Рене Тофт–Хансен Кристијан Дизингер

Олаф Бернер (1977-1978) Холгер Ертел (1978-1984) Дирк Бернер (1984-1987) Уве Швенкерс (1987-1992) Магнус Висландер (1992-2001)

Стефан Левгрен (2001-2009) Маркус Алм (2009-2013) Филип Џиха (2013-2015) Рене Тофт-Хансен (2015-2016) Домагој Дувњак (2016-денес)

Фрич Вестхајдер (1930-1958) Хајнрих Далингер (1958-1972) Курт Бартелс и Ролф Крабенхофт (1972-1973) Бернд Штрук (1973) Адолф Габриел (1973-1975) Вернер Кирст (1975) Герд Велц (1975-1977) Жељко Селеш (1977-1978) Вернер Кирст (1978-1979) Герд Велц (1979-1980)

Маринко Андриќ (1980-1981) Хервард Вик (1981-1982) Јохан Инги Гунарсон (1983-1986) Марек Панас (1987-1989) Јосип Милковиќ (1989) Холгер Ертел (1989-1992) Уве Швенкер (1993) Звонимир Сердарушиќ (1993-2008) Алфред Гисласон (2008-денес)