Преглед на кодот на Константин Порфирогенит

Немате дозвола за уредување на оваа страница, од следнава причина:
Вашата IP-адреса се наоѓа во опсег блокиран на сите Викимедиини викија.
Блокот го зададе ‪EPIC‬. Наведената причина гласи Open proxy/Webhost: See the help page if you are affected.
Почнува: 09:48, 2 јули 2024
Истекува: 09:48, 2 јули 2025
Вашата тековна IP-адреса е 206.189.44.186. Блокираниот опсег е 206.189.32.0/20.
Вклучете ги сите горенаведени поединости кога се обраќате. Ако сметате дека сте блокирани по грешка, дополнителни информации и напатствија ќе најдете во глобалното правило Без отворени застапници.
Во спротивно, за да поразговарате за блокот, поднесете барање за разгледување на Мета. Можете и да пишете во VRT-редицата на надзорниците на stewards@wikimedia.org, притоа вклучувајќи ги сите гореспоменати поединости.
Можете да го погледнете и копирате кодот на оваа страница.
{{Infobox royalty
|цар
|name            =Константин VII  Порфирогенит<br />Κωνσταντῖνος Ζ΄ Πορφυρογέννητος
|full name      =
|title          =[[Византиски владетели|Цар]] на [[Источно Римско Царство|Источното Римско Царство]]
|image          = Constantine VII Porphyrogenitus.jpg
|imgw           =200px
|caption        =Константин VII Порфирогенит
|succession=Византиски цар
|reign          =911 — 913 (помлад совладетел со татко му и стрико му)<br />913 — 920 (под регентство)<br />920 — 945 (помлад совладетел со Роман I Лакапин)<br />945 — 959 (самостоен владетел)
|coronation     =9 јуни 911
| issue          = [[Роман II]]<br>Теодора
|birth_date  =17 или 18 мај 905
|birth_place =[[Цариград]]
|death_date  =9 ноември 959
|death_place =[[Цариград]]
|predecessor    =[[Александар III (византиски владетел)|Александар III]]
|successor      =[[Роман I Лакапин]]<br />[[Роман II]]
|spouse         = [[Елена Лакапина]]
|house          = [[Македонска династија]]
|house-type      =
|father          =[[Лав VI Мудриот|Лав VI]]
|mother          =Зоја Карбонопсина
}}
'''Константин VII''', наречен уште '''Порфирогенит''', Пурпурно-роден (роден во виолетово во царските одаи, {{lang-el|Κωνσταντῖνος Ζ΄ Πορφυρογέννητος}}; 905 — 959) — [[Источно Римско Царство|византиски]] [[Византиски цареви|цар]] од 913 до 959 година. Тој бил четвртиот владетел од [[Македонска династија|Македонската династија]]. Него повеќе го интересирале [[Наука|научните]] води, од што државните работи. Од тука, во науката Константин VII Портфирогенит е познат и како "Царот научник". Роден бил во [[Цариград]], каде што и го завршил својот живот. Негов татко бил византискиот цар [[Лав VI Мудриот|Лав VI]], а мајка му се викала Зоја. На својата шестгодишна возраст, Константин бил назначен за совладетел на татка си. Меѓутоа, за релативно краток период откако се стекнал со совладателската титула, неговиот татко починал. Па така, малолетниот Константин станал жртва на големите дворски сплетки околу престолот.

==Позадина и ран живот==
[[Податотека:Solidus of Leo VI with Constantine VII (reverse).jpg|left|170px|thumb|Златен [[солид]] на Лав VI и Константин VII]]
===Спорот на Лав VI со црквата околу браковите===
Константин VII потекнувал од четвртиот брак на [[Лав VI Мудриот|Лав VI]] со Зоја Карбоноппсина. Претходно царот Лав со посебен закон ја обновил забраната на трет брак, па дури и го осудил склучувањето втор. Меѓутоа, несреќата го бркала царот: третата сопруга Евдокија умрела веќе на [[12 април]] [[901]]. Лав повторно останал вдовец и наскоро почнал да размислува за нов, четвртти брак, со убавата Зоја Карбонопсина. Бидејќи неговиот трет брак предизвикал судир со [[Цариградска патријаршија|црквата]] и бидејќи неговите нови брачни планови наидувале на општо неодобрување, царот можеби не би се решил за повторна можеби и уште потешка повреда на црковните какони и држави закони, ако во 905 Зоја не родела син. Сега на царот му било важно да го легализира раѓањето на својот престолонаследник. На [[6 јануари]] [[906]] патријархот [[Никола I Цариградски|Никола Мистик]] во [[Црква Света Софија (Истанбул)|Света Софија]] го крстил царевиот син, подоцнежниот цар Константин Порфирогенит, добивајќи претходно ветување од царот дека ќе ги прекине односите со Зоја. Меѓутоа, три дена подоцна, Лав се оженил со жената која му подарила син и ја крунисал за августа. Тоа предизвикало големо огорчување во црковните кругови.<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 315.</ref>

===Крунисување за совладетел и регентство===
Константин Порфирогенит на [[9 јуни]] [[911]] ја добил царската круна како совладател на [[Лав VI Мудриот|Лав VI]] и со тоа, по толку маки, го обезбедил натамошниот опстанок на [[Македонска династија|Македонската династија]].<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 316.</ref>

По смртта на Лав VI, високо се истакнувала личноста на [[Александар III (византиски владетел)|Алексадар]] кој бил стрико на шестгодишниот Константин. Тој имал за цел што поскоро да се ослободи од највлијателните луѓе околу малиот цар, што и му успеало. Меѓутоа неговата лоша надворешна политика го турнала од престолот по само една година владеење. На тој начин, веќе седумгодишниот Костантин бил под закрила на седумчленото регенство, кое управувало во негово име на чело со [[Цариградска патријаршија|партијархот]] [[Никола I Цариградски|Никола Мистик]].<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 316-317.</ref>

Ситуацијата била сложена и несигурна. Никола Мистик управувал во име на детето чие раѓање тој не можел да го смета за законито и чие крунисување не го признавал. Против него опозицијата била водена од најверните елементи на династијата, собрани околу царицата-вдовица, и еден дел од свештенството кој му останал верен на отфрлениот патријарх [[Ефтимиј I Цариградски|Евтимиј]]. Несигурната ситуација ја искористил врховниот заповедник на војската, доместикот на Схола, Константин Дука, и поттикнат од самиот патријарх, се обидел да се домогне од престолот. Овој обид бил спречен дури по уличните борби во [[Цариград|престолнината]]. Во таква ситуација започнала несреќната војна со моќниот [[Прво Бугарско Царство|бугарски]] [[Симеон I|владетел]].<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 317.</ref>

===Планот на Симеон за узурпирање на византискиот престол===
[[Симеон I|Симеон]] без отпор се пробил во [[Источно Римско Царство|византиските]] земји и веќе во август 913 стоел пред ѕидините на престрашената [[Цариград|престолнина]]. Тој не дошол во Византија само заради грабежи и освојувања. Негова цел била царска круна. Како византиски воспитаник, Симеон кого самите [[Византијци]] го нарекувале "полугрк", бил обземен од идејата за возвишеноста на царското достоинство и, слично на Византијците, убеден дека во целиот свет може да постои само едно единствено царство. Тој не сакал да создаде посебно Бугарско Царство, туку да основа ново универзално царство, наместо старата Византија. Поради тоа неговата борба против Византија имала исклучително значење, поради тоа таа се издвојува од сите оние вообичаени војни што Византија ги водела со своите немирни соседи и претставува едно од најтешките искушенија во нејзината историја. Во борбите за Царството во [[Среден век|средниот век]] се огладала борбата за хегемонија. Византија го бранела од Симеон своето предимство во хиерархијата на [[Христијанство|христијанските]] држави.<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 317-318.</ref>

Доаѓајќи пред цариградските ѕидини, Симеон морал да увиди дека ни тој не е во ситуација да ја освои оваа најсилна тврдина на тогашниот свет, па стапил во преговори со византиската влада. [[Цариградска патријаршија|Патријархот]] [[Никола I Цариградски|Никола Мистик]] го пречекал на царскиот двор, во присутство на младиот цар Константин VII, со големи почести. Вонредните концесии биле последица на нивните преговори. Всушност, византиската влада капитулирала пред притисокот на моќниот бугарски владетел. Симеон ја добил од патријархот царската круна и ветувањето дека младиот цар Константин VII ќе се ожени со неговата ќерка. Секако, Симеон со тоа не бил прогласен за совладетел на Константин VII, туку бил само признат за цар на [[Прво Бугарско Царство|Бугарија]], но и без тоа неговата цел била речиси постигната: добивајќи царска титула, тој како дедо на малолетниот  василевс сигурно би станал вистински господар на Византиското царство. Оттаму сега можел да се врати во својата земја, ветувајќи и на Византија траен мир.<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 318.</ref>

===Борбите против Симеон===
Меѓутоа, наскоро по [[Симеон I|Симеоновото]] заминување, во [[Источно Римско Царство|Византија]] дошло до пресврт кој ги спречил сите негови горди надежи. Регентсвото на [[Цариградска патријаршија|патријархот]] [[Никола I Цариградски|Никола Мистик]], судејќи по се поради тоа што концесиите, што му ги направил на Симеон биле премногу далекусежни. Царицата-мајка Зоја се вратила во дворот и ја презела власта во свои раце. Нејзината влада го отфрлила планот за бугарско-византискиот брак и ја оповргнала правната важност на Симеоновото крунисување. Оттаму меѓу [[Прво Бугарско Царство|Бугарија]] и Византија повторно избувнала војна. Бугаритте навлегле во [[Тракија]] и Симеон барал од [[Византијци|византискиот народ]] да го признае за свој цар. Во септември 914 му се предало [[Едрене]], идните години тој ги пустошел областите на [[Солун]] и [[Драч]]. Владата на Зоја морала да ја прими борбата. Врховната команда како доместик на Схола ја имал Лав Фока, син на славниот Никифор, кој меѓутоа не го наследил татковиот стратешки талент. Покрај него бил и неговиот брат Варда, татко на подоцнежниот цар [[Никифор II Фока]]. На чело на морнарицата стоел како друнгарија на царската флота, [[Роман I Лакапин|Роман Лакапин]], син на обичен стратиот, кој и сам ја започнал кариерата како војник на темата [[Арменијака (тема)|Арменијака]].<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 318-319.</ref>

По опсежните подготовки, византиските оружени сили се пробиле во непријателската земја долж брегот на [[Црно Море|Црното Море]]. Симеон ги нападнал Византијците на реката Ахелоја, блиску до Анхијал, и на 20 август 917 ја разбил и сосема уништил нивната војска. По оваа катастрофа, Византијците наскоро претрпеле и нов пораз кај Катасирт, во близина на самата [[Цариград|престолнина]]. Симеон бил господар на [[Балкан|Балканскиот Полуостров]]. Во [[918]] година упаднал во [[Грција (регион)|Грција]] и се пробил сè до [[Коринтски Залив|Коринтскиот Залив]].<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 319.</ref>

===Роман Лакапин како нов регент===
Ако регентството на [[Цариградска патријаршија|патријархот]] [[Никола I Цариградски|Никола Мистик]] паднало поради тоа што било премногу попустливо спрема [[Симеон I|Симеоновите]] барања, истовремено владата на царицата Зоја морала да падне затоа што нејзиниот непопустлив став бил во очигледна несогласност со нејзините сили и способности. Тешката положба во која западнало [[Источно Римско Царство|Царството]] барала јака и енергична влада. Единствен човек кој и бил дораснат на ситуацијата бил друнгаријата [[Роман I Лакапин|Роман Лакапин]]. Тој успеал да ги надитри сите свои [[Аристократија|аристократски]] соперници и да ја земе власта во свои раце. Со голема вештина Роман постепено ја отстранил царицата Зоја и нејзините помагачи и се зацврстил на власта. Младиот цар Константин VII се оженил во [[мај]] [[919]], со Елена, ќерка на новиот регент. Како царев дедо, Роман Лакапин ја добил титулата василеопатор. Но наскоро тој се искачил уште повисоко: на [[24 септември]] [[920]] неговиот зет го крунисал за цезар, а на [[17 декември]] истата година за цар-совладетел. Така Роман го постигнал тоа што на [[Симеон I|Симеон]] не му пошло од рака: му станал дедо и совладетел на младиот легитимен цар, па според тоа и господар на Византиското царство.<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 320-321.</ref>

==Владеење како трет цар==
===Во сенка на Роман Лакапин и неговите синови===
[[Роман I Лакапин|Роман Лакапин]] ја зацврстил и ја обезбедил својата власт над [[Источно Римско Царство|Византиското царство]]. Тој долго не се задоволил со позицијата на совладетел на својот млад зет. Наскоро односот меѓу нив и официјално се променил: Роман I станал врховен господар, а Константин VII ја зазел положбата на совладетел на својот дедо. За цареви совладетели биле крунисани и синовите на Роман Лакапин: Христофор на [[20 мај]] [[921]], а Стефан и Константин на [[25 декември]] [[924]] Притоа и Христофор добил повисок ранг од Константин Порфирогенит, заземајќи ја положбата на втор цар и престолонаследник на својот татко, додека претставникот на легитимната [[Македонска династија]] морал да се задоволи со декоративната улога на трет цар. Така Роман Лакапин покрај Македонската династија создал своја споствена династија и и обезбедил предимство. Тројца негови синови носеле царска титула, а на четвртиот, [[Теофилакт Цариградски|Теофилакт]], му била преодредена духовна кариера: уште како дете тој му бил синкел на [[Цариградска патријаршија|патријархот]] [[Никола I Цариградски|Никола Мистик]], а наскоро и самиот станал патријарх.<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 327-328.</ref>

===Отстранување на Роман и враќање на престолот===
Стариот цар [[Роман I Лакапин|Роман]], чија позиција изгледала толку безбедна, станал жртва на властољубието на своите синови. Неговиот првенец Христофор, кого тој го определил за престолонаследник, умрел во 931 година. Точно оценувајќи ги своите помлади синови, Роман не ги ставил пред легитимниот цар Константин Порфирогенит, па Стефан и Константин, плашејќи се дека по татковата смрт царската власт ќе му припадне на Константин Порфирогенит, решиле да изведат државен удар. На [[16 декември]] [[944]] стариот цар по нивни налог бил фатен и протеран во прогонство, каде што и го завршил животот како калуѓер на [[15 јуни]] [[948]].<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 336.</ref>

Меѓутоа, ако било кој имал корист од паѓањето на Роман, тоа секако бил Константин Порфирогенит. Како претставник на [[Македонска династија|Македонската династија]], тој можел да се потпре на силните династички чувства на [[цариград]]ското население, додека младите Лакапини немале никаква потпара. Токму со тоа што го отстраниле својот татко тие се "ослободиле" себеси од единствената сигурна потпора. До изведувањето на ��ториот чин на нивниот заговор, отстранувањето на легитимниот цар, воопшто не дошло. На [[27 јануари]] [[945]] тие биле уапсени по налог на Константин VII и биле испратени во прогонство, каде што подоцна двајцата умреле од насилна смрт. Така Константин VII Порфирогенит, најпосле ја презел царската власт во својата четириесетта година, откако од најраното детство, цели триесет и три години, носел царска круна. На [[Велигден]], на [[6 април]] [[945]], ја добил царската титула и неговиот син [[Роман II|Роман]].<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 336-337.</ref>

==Внатрешна политика==
===Влијание===
По скршнувањето на [[Роман I Лакапин|Лакапиното]] владеење на [[Источно Римско Царство|византискиот]] двор дошло до значајни промени. Константин VII се фрлил во прегратката на моќното семејство Фока. Варда Фока, брат на некогашниот соперник на Роман, Лав Фока, како доместик на Схола ја презел врховната команда. Покрај него, најважна улога во војската играле неговите три сина. Меѓутоа, иако биле променети личностите, иако Константин VII го задржал во тежок спомен во дедо засекогаш, во сите основни прашања била продолжена Романовата политика. Дури и во аграрното прашање владата на Константин VII цврсто се држела до правецот што го посочил Роман I.<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 338.</ref>

===Донесени закони===
Со Закон од март 947 безусловно било наредено враќање на сите [[Село|селски]] имоти што ги присвоиле велесопствениците по почнувањето на Константиновото самовладеење, а исто така и оние што би биле приграбени во иднина. Дури и во случај на продажба на властелински имоти, право на предимство им давало на купувачите од селанскиот сталеж. За постарите купувачи, пак важела одредбата на [[Роман I Лакапин|Роман I]] од 934 година, кој предвидувала враќање на куповната цена, така што сега биле опфатени со таа одредба и купувањата меѓу 934 и 945 година, што несомнено претставувало голема концесија за големосопствениците. Навистина, Константиновиот закон ги ослободувал од таа обврска најсиромашните продавачи, чиј имот не надминувал 50 [[Златник|златници]]. Но од новелата на неговиот син се гледа, дека, попуштајќи пред притисокот на властелата, Константин VII во една подоцнежна, незачувана нареддба ја отповикал оваа привилегија и само го продолжил рокот за враќање на куповната цена од три на пет години.<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 338-339.</ref>

Вториот Константинов закон се однесувал на војничките имоти. Со тој закон се забранувало продавање на поседите што им служел на војниците за нивно издржување и за воена служба. Притоа се определувало дека имотите на војниците, како и имотите на морнарите од поморските теми ([[Кивиреота (тема)|Кивиреота]], [[Архипелаг (тема)|Архипелаг]] и [[Самоса (тема)|Самоса]]), морале да имаат вредност од најмалку четири фунти злато, а имотите на морнарите од царската флота, кои примале платам од најмалку две фунти злато. Делбата на војничките имоти преку наследување се дозволувала под услов еден од наследниците да вржи воена служба, а другите да учествуваат во неговото вооружување. Ако војничкиот имот ја надминувал со закон утврдената минимална вредност, вишокот можел да се продаде, доколку веќе не бил внесен во војничките списоци. Правото на застареност кај војничките имоти настапувало дури по четириесет години. Со законот натаму се пропишувало дека постојните одредби за враќање на незаконито присвоените војнички имоти, морале да се спроведуваат со поголема строгост отколку дотогаш, при што правото на барање за враќање на тие имоти им се признавало не само на бившиот сопственик, туку и на неговите роднини до шести степен, па дури и на оние војници и селани кои заедно со поранешниот сопственик вршеле воена должност или со него заеднички плаќале даноци, припаѓајќи на иста селска општина.<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 339-340.</ref>

==Надворешна политика==
===Борбите со Арабјаните===
Основен надворешно-политички проблем и натаму била војната со Арабјаните на Исток. Монотоните борби во јужна [[Италија]] не влијаеле многу врз општиот развој на ситуацијата. На [[Прво Бугарско Царство|бугарската]] граница владеел назаматен мир, навлегувањето на [[Унгарци|Угрите]] во [[Тракија]] успешно биле одбиени (958 година). Според тоа, главните сили на [[Источно Римско Царство|Византијците]] биле усредоточени на борбата во [[Азија]] и во источниот дел на [[Средоземно Море|Средоземното Море]]. Против гусарското легло на [[Крит]], владата на Константин VII презела во 949 година голем поход, сличен на оној од периодот на [[Лав VI Мудриот|Лав VI]]. Но и овој пат резултатот бил негативен и сите напори и финансиски жртви останале напразни Со поголеми, иако променливи успеси биле борбите во северна [[Сирија]], против стариот непријател Саиф-ад-Даулах. Во 949 година, Византијците ја зазеле Германикеја, на непријателската војска и нанеле повеќе порази и во 952 година го преминале [[Еуфрат]]. Но потоа среќата се свртела на другата страна. Саиф-ад-Даулах повторно ја запоседнал Германикеја, се пробил во византиските области и го заробил Константин Фока, син на доместикот Варда Фока ([[953]] г.). И идните години Саиф-ад-Даулах се покажал како понадмоќен. Дури во [[957]] г., откако кон крајот на [[954]] г. Варда Фока му ја предал врховната команда на својот син Никифор Фока, Византија повторно презела иницијатива. Заземен бил градот Хадад во северна Сирија, а во [[958]] г. Јован Цимискиј, по жестока борба, ја освоил Самосата во северна [[Месопотамија]].<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 340.</ref>

===Дипломатски средби===
Периодот на Константин VII го карактеризираат многу живи дипломатски врски со странските дворови. Покрај бројните пратеништва кои воделе преговори со арабјанските држави на Исток, разменети биле богато опремени пратеништва со [[Династија на Омеидите|омајадскиот]] калиф [[Абдурахман III]] од [[Кордобски калифат|Кордоба]] и со [[Свето Римско Царство|германскиот]] цар [[Отон I (Свето Римско Царство)|Отон I]]. Посебно значење имал пречекот на [[Киевска Русија|руската]] кнегина Олга, која во есента [[957]] г., подолго време престојувала на [[цариград]]скиот двор. Личната посета на владетелката на младата киевска држава, која се покрстила и притоа го добила името на [[Источно Римско Царство|византиската]] царица Елена, отворила нова ера во византиско-руските односи и дала нов поттик за мисионерската работа на [[Цариградска патријаршија|византиската црква]] во Русија.<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 340-341.</ref>

==Интересот кон книгата и науката и негови дела==
Тоа што Константин VII толку долго бил лишен од секаков дел во власта и толку долго трпел запоставување, иако тоа доста го болело, не зависело толку од надворешните околности колку од неговите сопствени одлики. Константин VII повеќе бил книжевник и научник отколку државник. Љубител на книгите, внимателен истражувач со изразено интересирање за историјата, тој вистински ги сакал само научните студии и повеќе живеел во минатото отколку во сегашноста. Навистина, се интересирал и за секоја друга област на човековото знаење. Оттаму тој и по преземањето на власта како државник секогаш и се потчинувал на туѓата волја. Историско значење има не неговата слаба и пасивна државничка дејност, туку необично обемната и плодна активност на полето на науката и книжевноста.

„De administrando imperio“ е неговото најзначајно дело кое што дава детални описи за сите краишта на [[Источно Римско Царство|Царството]], кое настанало околу 949–955 година. Тој ја составил обемната енциклопедија, полна со разноразни податоци од најголема историска вредност, позната под насловот „Книга за церемониите“ („De caeremoniis“). Напишал [[Историја|историско]]-[[Географија|географско]] дело за темите на Византиското царство и мошне важниот надворешно-политички трактат, во кого собрал извештаи за странските земји и народи, меѓу другите и драгоцени извештаи за [[Срби]]те и [[Хрвати]]те. И на крајот, напишал опширна биографија на својот дедо [[Василиј I Македонецот|Василиј I]]. Покрај тоа, на негова иницијатива настанале радица значајни историски дела, различни научни списи како и доста важни изводи од делата на старите писатели. Царот-научник им дал силен поттик на духовните сили на Царството и предизвикал голема научна и литературна дејност. Навистина, оваа научна дејност имала главно компилативен карактер и била раководена првенствено од практично-дидактички цели. Во неа немало вистинско и оригинално творештво. На Константин VII му било важно да се собере и да се зачува сè што било вредно од знаењето. Делата што тој ги напишал или ги инспирирал служеле како упатства за неговите соработници, во прв ред на неговиот син и наследник [[Роман II Порфирогенит|Роман]]. Енциклопедијата, трактатот, фактографскиот историски извештај — тоа биле формите на литературна активност што се негувале во времето на Константин Порфирогенит.<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 337-338.</ref>

== Наводи ==
{{наводи}}

{{Византија}}
{{Византиски владетели}}
{{Византиски историчари}}
{{Нормативна контрола}}

[[Категорија:Православни монарси]]
[[Категорија:Македонска династија]]
[[Категорија:Родени во 905 година]]
[[Категорија:Починати во 959 година]]
[[Категорија:Византиски цареви од 10 век]]
[[Категорија:Византијци од 10 век]]
[[Категорија:Византиски историчари]]
[[Категорија:Византиски композитори]]
Предлошки на страницава:
Назад на Константин Порфирогенит.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/wiki/Константин_Порфирогенит“