Μού'χες πει. θα'ρθεί. πριν το τέλος.
μια αόρατη φωνή. ένα μπουκάλι καινό.

έφτασε. την ακούω. επιτέλους.
όμως πάρε. από μένα. το ποτήρι αυτό

Την Παρασκευή το βράδυ έκοψε την πίτα ο ορειβατικός μου σύλλογος, που είναι ουσιαστικά μια μεγάλη και καλή παρέα. Δεν πηγα, έλειπα και μακριά. Πέρσι είχα πάει με την Φ.
Χτες το βράδυ είχε χορό το φροντιστήριο του φίλου μου του Α. Πάλι δεν πήγα...Πέρσι είχα πάει με την Φ. Ήταν πιο μετά, είχαμε ντυθεί και καρναβάλια. Εγώ αρχαίος Έλληνας, αυτή... Τi; Άρχισα κιόλας να ξεχνώ...

Γύρισα!

Γύρισα, αλλά τι βρήκα; Το χάος!

...ΠΌΣΟ ΘΕΌ ΝΑ ΧΩΡΈΣΟΥΜΕ ΣΤΑ ΜΊΚΡΑ ΜΑΣ ΜΥΑΛΑ;

"Στον Σείριο υπήρχανε παιδιά"

Τi είναι η οδός Αθηνάς χωρίς τις Πόρνες της;
Τi είναι η Αθήνα χωρίς την οδό Αθηνάς;
Τi είναι το Α του Μεγάλου Κυνός χωρίς τον Μάνο;
Πότε θα ξημερώσει;
Γιατί;
Για ποιόν;
Ποιός ρώταει;

Πέφτει μιά βρώμικη βροχή

απόψε στη ζωή μου

που ήσουν το Τέλος της, κι η Αρχή

πέφτει μια βρώμικη βροχή

λερώνει την ψυχή μου

που σ’αγαπούσε από παιδί

πέφτει μια βρώμικη βροχή

παγώνει το κορμί μου

ματώνει την ζωή μου

Ήσουν αστραπή

σε καθαρό ουρανό

και πώς να μη φοβηθώ

που μ’έμαθες να πετώ

ν’αγγίζω τον ουρανό

και δεν μού έδωσες να πιώ

απ’των χειλιών σου τον Ληνό

και δεν με Ταξιδεύεις…

και δεν με Ταξιδεύεις.

Πέφτει μια βρώμικη βροχή

ματώνει τη φωνή μου

2. Ερωτηθείς ο Κυβερνητικός Απρόσωπος για τον εκτροχιασμό της εμπορικής αμαξοστοιχίας στο μετρό του Συντάγματος, απάντησε ότι οφειλόταν στον ανθρώπινο παράγοντα, συγκεκριμένα ο μηχανοδηγός ασχολούνταν με το να ανάβει ένα μαγκάλι, για να ζεσταθεί ο κακομοίρης, και δεν είδε μπροστά του τον χιονάνθρωπο που είχαν φτιάξει οι βουλευτές, που είχαν καταφύγει στα αντιατομικά καταφύγια του Σταθμού, λόγω της Σιβηρικής ακτινοβολίας του Πολικού Αστέρα (σύμφωνα με τις οδηγίες που έδωσε η υποψήφια Υπερνομάρχης Λίτσα Αέρα-Πατέρα, στο αγαπημένο πρωινάδικο της Βουλής). Διευκρινίζεται ότι, σύμφωνα με τους πραγματογνώμονες του ΔΟΛ, που κατέφθασαν στον τόπο του ατυχήματος, κύκλοι της Βουλής, που δεν επιθυμούν να τετρ-αγωνιστούν, επισημαίνουν, πως οι ράγες του μετρό στο σημείο εκείνο ήταν κατά τα άλλα παντελώς ελεύθερες χιονιού και πάγου, αδιάσειστη απόδειξη ότι ο Κρατικός Μηχανισμός μΆς ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ-ΔΟΥΛΕΥΕΙ.

Για τον εκτροχιασμό της πολιτικής μας ζωής, δεν έκανε κανένας λόγο.

3. Όσον αφορά την αντ��μετώπιση των συνεπειών των Πολικών Θερμοκρασιών που σημειώθηκαν σε ψυγειοκαταψύκτες τύπου "ΛΑΝΤΑ", στην Βαρβάκειο Αγορά, ο Εκπρόσωπος Τύπου του Υπουργείου Εξωτερικών, κος Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, δήλωσε: "Η Κυβέρνησή μας δεσμεύτηκε απέναντι στον Ελληνικό Λαό, να βάλει το μαχαίρι στον Κόκκαλη των διαπλεκόμενων, και στο δικό του το κοκκάλι. Η Ρωσική Παγοκρατία και η Σιβηρική Απειλή δεν θα περάσουν. Αποφασίζουμε άμεσα την αποπομπή του Πρέσβη της Ρωσίας και την ανάκληση του Έλληνα Πρέσβη στην Μόσχα."

4. Για την άμεση και ριζική επίλυση των προβλήματων στα Τέμπή: προκηρύσσεται Δημόσιος Πλειοδοτικός Διαγωνισμός, για την κατεπείγουσα κατασκευή γραμμής τελεφερίκ Λάρισας – Κατερίνης, με δυνατότητα μεταφοράς από γαιδάρους μέχρι τριαξονικές νταλίκες. Το Μέγιστο αυτό Έργο θα κατασκευαστεί με βάση ΑΑΤ (Άγνωστη Αρχαιοελληνική Τεχνολογία), που παρέσχε αφιλοκερδώς η Ομάδα "Ε" και ο Δημοσθένης Λιακόπουλος. Όπως χαρακτηριστικά διευκρινίζεται, του φτωχού τω πνεύματι το σκοινί, μονό δεν φτάνει, διπλό περισσεύει.

Το έργο θα εγκαινιάσουν απόψε το βράδυ ο Υπουργός Τουρισμού & Μαϊντανού, κος Αβραμόπουλος, και ο Σάκης Ρουβάς.

5. Από το Υπουργείο Δημοσίας Ταράξεως ανακοινώνεται ότι οι Αρχές έχουν πληροφορίες, τις οποίες και ερευνούν προσεκτικά, για τους εμπλεκόμενους στην σημερινή αντικοινωνική τρομοκρατική ενέργεια της επανεμφάνισης του Ήλιου. Ο Υπουργός δήλωσε χαρακτηριστικά, "και τώρα τι θα κάνομεν χωρίς θεομηνίαν;"

Κατ’Εικόνα και καθ’Ομοίωση

Σάρκινοι βολβοί σε οστέινες κόγχες

Κρεμασμένοι από τις ανάγκες μας

αγωνιζόμαστε να μην απαγχονιστούμε

Συρόμενοι από τα άλογα των παθών μας

πασχίζουμε να μην παρασυρθούμε

Δεμένοι πισθάγκωνα από τις αδυναμίες μας

λαχταρούμε δύναμη

Εκτεθειμένοι στα στοιχεία της Φύσης

πολεμάμε με σεισμούς, θύελλες, φωτιές, καταποντισμούς

Εγκλωβισμένοι στην φυλακή της Ύλης

φτιαγμένοι από σάρκα, με τις ατέλειες και τις ασθένειές της

τρέμοντας κρυφά τον θάνατο

ονειρευόμαστε έναν Δημιουργό

που μας έπλασε από Αγάπη

κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση

ελεύθερους

Μαύρος Γάτος

10-2004

Η ΝΥΧΤΑ, ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, ΚΑΙ Η ΘΛΙΨΗ, ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΜΑΥΡΟ ΓΑΤΟ;

Αγαπημένο μου Ιστολόγιο,

Φτου. Δεν μού αρέσει. Δεν ήξερα γιατί, πριν από λίγο κατάλαβα ότι μού θυμίζει το αντιπαθητικότατο μάθημα της Ιστολογίας. Ακόμα ένα στοιχείο, Επιθεωρητά Vista…

Ας δοκιμάσουμε ξανά.

Αγαπημένο μου Ημερομπλόγιο,

Όχι. Πολύ βαρβαρικό, αυτό το «μπλ». Πάμε πάλι.

Αγαπημένο μου Ημεροδίχτυ…

Αυτό μάλιστα. Πατέντα εδώ και τώρα. Ημεροδίχτυ. Το είπε ο Μαύρος Γάτος την Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2006, στις 9.29 μμ, να το θυμάστε αυτό.

Αγαπημένο μου ΗμεροΔίχτυ,

Παρόλο που μας διαβάζουν εκατομμύρια (λέμε τώρα ;) άνθρωποι, θέλω να σού πω μερικά πράγματα τελείως εμπιστευτικά… ((το είπε ο αθεόφοβος ο Μικρούτσικος (ο μικρός φυσικά) σε εκπομπή του, σε κάποιον δυστυχισμένο «φιλοξενούμενο»))

Πρώτα απ’όλα, θέλω να σού ζητήσω συγνώμη. Σε κατηγόρησα την Κυριακή που μας πέρασε ότι φταις εσύ που αργώ στα ραντεβού μου, που παχαίνω, που δεν ποτίζω τα φυτά, που δεν βγαίνω έξω, που δεν, που δεν, που δεν.

Λοιπόν, σού ζητώ ειλικρινά συγνώμη. Δεν φταις καθόλου εσύ. Τι να μού φταις άλλωστε, εσύ είσαι μόνο ένα μέσο, μια διέξοδος. Αυτό που φταίει είναι η δική μου αρρώστια. Της ψυχής. Η virtual μνηστή μου η Raffinata (Σ;) το λέει κατάθλιψη, εγώ το λέω μανιοκατάθλιψη, γιατί η βαθιά μελαγχολία εναλλάσεται με την πνευματική υπερπαραγωγή και την ευφορία. Έτσι είναι όμως τα Μεγάλα Πνεύματα… Μελαγχολικά… Πρώτος το παρατήρησε ο Αριστοτέλης:

Για ποιόν λόγο άραγε, όλοι οι εξέχοντες άνθρωποι, όσον αφορά την φιλοσοφία, την επιστήμη, την ποίηση, και τις τέχνες, είναι όλοι τους εμφανώς βαρύθυμοι, μερικοί μάλιστα ως το σημείο να υποφέρουν από πόνους, που οφείλονται στην μέλαινα χολή;

Αριστοτέλης, ερώτημα ΧΧΧ

Στην δική μου περίπτωση, ξέρω καλά πως δεν πρόκειται για οργανική κατάσταση. Γιατί δεν ήμουν πάντα έτσι. Για την ακρίβεια, όσο ήμουν με την Φ., μέχρι πριν έξι μήνες, δεν ήμουν καθόλου έτσι. Είχα την τάση βέβαια, πάντα την είχα, αλλά ισορροπούσα μια χαρά. Της το είχα πει κιόλας, σ’ευχαριστώ που με έσωσες, μαζί σου νιώθω πολύ πιο ολοκληρωμένος και σαν άντρας, και σαν άνθρωπος. Από τι σε έσωσα, μού απάντησε, κοιτάζοντάς με λοξά, δεν πολυκατάλαβε, δεν ξέρω πού στο κακό πήγε το μυαλό της…

Τον τελευταίο καιρό όμως, κόντεψα πολλές φορές να κλατάρω. Μετά τον χωρισμό ήρθαν περιπέτειες υγείας πολύ αγαπημένων μου ανθρώπων. Προστέθηκαν δυσκολίες στην δουλειά μου, και κάποια κανονικά αμελητέα μεγέθη, πρακτικές γκαντεμιές με μηχανήματα και απώλειες αντικειμένων, προβλήματα ανάξια λόγου κανονικά, αμελητέα υπό κανονικές συνθήκες, αλλά όχι μέσα στο context που περιέγραψα. Όλα αυτά μαζεμένα, με γονάτισαν, πολλές φορές απανωτά. Και μόλις πάω να ξανασηκωθώ, κάτι γίνεται, και πάλι ξαναπέφτω…

Άρα δεν φταις εσύ, αγαπημένο μου Ημεροδίχτυ, που αραίωσα το πλύσιμο και το ξύρισμα, και που κατέληξα να μοιάζω με γέρο-γάτο, με τα μακρυά μου καστανά μαλλιά, με τα πράσινά μου μάτια (ε ρε ματαιοδοξία, ούτε ο Πιτσιρίκος να ήμουν ;), με τα sel-et-poivre (αλατοπίπερο) γένια μου της μιάς εβδομάδας, όχι, όχι ακόμα δεν έχω γκρίζους κροτάφους. Με το μαύρο μου παλτό και τα κάποια παραπάνω κιλά που μάζεψα τους τελευταίους μήνες, θα έμοιαζα πολύ στους λιγοστούς διαβάτες της βραδινής μου περιπλάνησης, από την οποία μόλις γύρισα, με γέρο-γάτο.

Ναι, βγήκα πάλι έξω, γιατί είμαι ένας πολεμοχαρής γέρο-γάτος (36 ετών, Γεωργία παρδαλόγατα, όντως, λίγοι γάτοι φτάνουν…), και δεν το βάζω κάτω, και το πολεμάω το θέμα της κατάθλιψης. Όχι, δεν πήγα σήμερα όλη μέρα για χιονοπόλεμο, ψέμματα σας έλεγα. Χτες το βράδυ όμως πήγα στο σπίτι των καλών μου φίλων του Α. και της Ν., περίπου δύο ώρες έκανα για το πηγαινέλα με τα πόδια μέσα στην νύχτα και το χιόνι, και το απόλαυσα τα μάλα. Η αγάπη των φίλων μου και το χαμόγελο του μωρού τους, πέντε μηνών, και ο τρόπος που με κοιτούσε με τις πελώριες ματάρες της η μπέμπα, άξιζε πιο πολύ κι από την ομορφιά της χιονισμένης πόλης. Και σήμερα βγήκα, αργά, να πάω στο Βασιλικό θέατρο, να δω τον Ρήγο («το δωμάτιο του Ιγκόρ»), δεν μού πολυαρέσει ο Ρήγος, αλλά καλύτερο από το να κάτσω σπίτι.

Το πολεμάω, βλέπετε. Τελικά έμεινε η βόλτα, μιάμισι ώρα το πηγαινέλα στα παγωμένα πλακόστρωτα και στην παραλία, τουλάχιστον το έξτρα βάρος μου αυξάνει την τριβή και δυσκολεύει την πιθανότητα πεσίματος, Μαριαλένα… Α ναι, γιατί είμαι εδώ τώρα; Έφαγα πόρτα στο θέατρο, κλειστά λέει Δευτέρα Τρίτη. Και να σκεφτείς ότι ένας λόγος που κάθησα στην Θεσσαλονίκη και δεν πήγα στην… Βρύση όπου δουλεύω την Τρίτη (αν διάβαζε κανείς σας Χρήστο Καστανά στο Παρά Πέντε του ’80, θα καταλάβει… πώς το έλεγε, Απολύομαι και τρελαίνομαι, το Ημερο-λόγιο της θητείας του σε απευθείας ιγκόγκνιτο μετάδοση…). Ας τηλεφωνούσα για το πρόγραμμα, θα μού πεις. Μα τηλεφώνησα. Δεν έλεγε μέρες. Μόνο ότι τα ταμεία την Δευτέρα είναι κλειστά. Τεσπά. Η βόλτα άξιζε κι από μόνη της.

Τι διαστροφή όμως ρε παιδιά, σε όλον τον δρόμο σκεφτόμουν το πόστο που θα έγραφα γυρίζοντας. Άρα όχι μόνο δεν φταις, Ημεροδίχτυ μου, αλλά σού χρωστάω και μεγάλη χάρη. Χάρη σ’εσένα έχω ένα μέσο να εκφραστώ, και όχι μόνο αυτό, αλλά και να ακουστώ, και μάλιστα από ανθρώπους που με καταλαβαίνουν, και μού συμπαραστέκονται. Χάρη σ’εσένα απέκτησα καινούργιους φίλους, πολύ αξιόλογα άτομα, και μάλιστα, έχοντας την ευχέρεια να αποκαλύπτω τον εαυτό μου στον βαθμό που εγώ επιλέγω κάθε φορά… Αν δεν υπήρχες εσύ, Ημεροδίχτυ, τι θα έκανα; Θα έπληττα μέχρι θανάτου, θα τηλεφωνούσα σε καμμιά από τα… σώματα (μην γελάς Θεοδώρα), θα έπαιζα μαλακίες στα τσοντάδικα του Internet. Αυτή είναι η αλήθεια, και από εμένα, σας το είπα από την αρχή, μόνο αλήθειες θα ακούτε, αν το αντέχετε. Αυτή είναι η διαστροφή μου, να λέω, και να ζητάω, πάντα την αλήθεια…

Δεν φταις εσύ, Ημεροδίχτυ μου, επιπλέον, που δεν τελειώνω το βιβλίο μου, το Ταξίδι Χωρίς Επιοστροφή… Ίσα ίσα που ο ένας περίπου μήνας που ασχολούμαι μαζί σου, με βοήθησε πάρα πολύ, το βλέπω τώρα καθαρά, να φτάσω πολύ κοντά στην ολοκλήρωση (Τοτέ, μ’αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι, αλλά δεν είπα αυτό…;). Γράφοντας το βιβλίο, τόσον καιρό, έκανα ήδη μέσα μου ένα πολύ μεγάλο ξεκαθάρισμα, αλλά έλειπε ακόμα ένα πολύ σημαντικό κομμάτι από το παζλ, η απάντηση στο ερώτημα «και τι γίνεται τώρα, αφού δεν υπάρχει Θεός;». Γιατί έβλεπα πάντα καθαρά ότι ή στραβός είναι ο Κόσμος, ή στραβά τον αρμενίζουμε. Για πολλά χρόνια προβληματίστηκα πάνω στο δεύτερο. Διαβάζοντας, συζητώντας, σκεπτόμενος, ωριμάζοντας, κατέληξα να πιστεύω ακράδαντα το πρώτο. Ο κόσμος είναι στραβός. Δεν υπάρχει κανένας Θεός. Καλός ο Έρωτας, αλλά λίγος, δεν φτάνει να καλύψει όλο το υπαρξιακό αδιέξοδο του «Ελεύθερου» Ανθρώπου. Τι γίνεται λοιπόν;

Τις τελευταίες μέρες, και σε αυτό έπαιξε ,μεγάλο ρόλο το Ημεροδίχτυ μου και οι συζητήσεις μου με όλους εσάς, και σας ευχαριστώ, αποκρυσταλλώθηκαν μέσα μου δύο πράγματα. Ένα, το μόττο που έβαλα κάτω από τον τίτλο του Ημεροδιχτυού μου, «Έχουμε όλην την ζωή μπροστά μας για να ταξιδέψουμε, έχουμςε όλον τον Θάνατο μπροστά μας για να ξεκουραστούμε». Δύο, ότι αξίζει να ζεις, να ζεις για την Ομορφιά. Τι είναι αυτή η «Ομορφιά»; Για τον καθένα μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό. Για τους χριστιανούς είναι ο Χριστός, για μένα είναι χοντρικά ο Σεβασμός στην ζωή και στον Άνθρωπο, το Ωφελείν, το Μη βλάπτειν, η Περηφάνια, η Λεβεντιά. Τα αναπτύσσω αυτά σε πολλές σελίδες, σε ��λόκληρα κεφάλαι�� του ��αξιδ��ο��, που τα έγραψα καιρό πριν αρχίσω το Ημεροδίχτυ μου, αλλά μόνο τώρα, αυτές τις μέρες, έγινε, μέσα στο μυαλό μου, η τελική σύνθεση.

Να σταθώ λίγο και στο πρώτο: Πήγα πρόσφατα, το ξέρετε οι περισσότεροι, στο Παρίσι, για ένα συνέδριο. Το τελευταίο βράδυ ήμουν χώμα, πολύ τρέξιμο όλη μέρα, και το μόνο που ήθελα ήταν να κουκουλωθώ και να κοιμηθώ. Αλλά σας είπα ότι είμαι Μαχητής. Και είπε ο Καταθλιπτικός Γάτος, ρε φίλε, είσαι λιώμα, έξω κάνει ψοφόκρυο, αύριο ξυπνάς ξημερώματα, ολομόναχος είσαι, πού να τρέχεις τώρα, το ξέρεις άλλωστε καλά το Παρίσι, τι να πας να δεις, είναι και αργά, δεν κυκλοφορεί ψυχή, άραξε. Και απάντησε, ο Μαχητής Γάτος, σιγά μην αράξω, αύριο θα είμαι πάλι στα ίδια και στα ίδια, απόψε είμαι στο Παρίσι, θα βγω, και βγήκα, και περπάτησα δυό τρεις ώρες. Γύρισα στο ξενοδοχείο παγάκι, αλλά τραγουδώντας.

Έτσι κι η ζωή. Μην πεις, ε και τι έγινε, τα είδα όλα. Ποτέ δεν πρέπει να το πεις αυτό, ποτέ μην ακινητοποιηθείς. Και μην αφήνεις την κίνηση για αύριο. Μην πεις «κουράστηκα από την ζωή, τώρα ας ξεκουραστώ». Πρέπει να κινηθείς, ΑΠΟΨΕ. Αύριο, μπορεί να μην υπάρξει, για την ακρίβεια ΔΕΝ υπάρχει, η ζωή μας είναι ένα συνεχές ΤΩΡΑ. Και ΤΩΡΑ πρέπει να κινηθείς. Αλλιώς θα παγώσεις. Κι αν παγώσεις, θα πεθάνεις. Τον χειρότερο θάνατο. Τον ζωντανό θάνατο. Πριν την ώρα σου. Και είναι κρίμα. Γιατί έχουμε, είπαμε, ολόκληρη την αιωνιότητα, θέλουμε δεν θέλουμε, για να ξεκουραστούμε…

Σας κούρασα ίσως, το ξέρω πιά καλά (και από το mirc, και από τα SMS που έστελνα σε πεντέξι φίλους, πριν ανακαλύψω το blogger), ότι τα θλιμμένα, ή ακόμα και τα απλά βαθυστόχαστα μηνύματα, δεν είναι δημοφιλή, το πολύ πολύ, αν είσαι στις καλές σου, να λυπηθείς τον αποστολέα, και να του στείλεις και καμμιά κουβέντα παρηγοριάς. Αν δεν είσαι στις καλές σου, θα ενοχληθείς κιόλας, κι ας αγαπάς τον αποστολέα, θα πει ο εαυτός σου στο βάθος, δεν μας παρατάς κι εσύ βρε Γάτε με τις γκρίνιες σου, έχουμε και τα προβλήματά μας. Αν όμως το μήνυμα έχει αισιοδοξία και χιούμορ, εκεί να δεις απαντήσεις… Είναι φυσικό, είναι θέμα αυτοσυντήρησης, και να σού περισσεύει λίγο κουράγιο να δώσεις, είναι ��ολύ επικίνδυνο, αν πλησιάσεις πολύ αυτόν που πνίγεται, μπορεί να σε αρπάξει από τα μαλλιά και να σε παρασύρει κι εσένα, και θα πνιγείτε και οι δυό μαζί, και είναι κρίμα. Άλλωστε δύσκολο ένας πνιγόμενος να σωθεί με SMS και comments… Το σημερινό μου μήνυμα, μπορείτε να το εκλάβετε σαν ένα τέτοιο χέρι βοηθείας. Πολλοί δεν θα φτάσουν εδώ, θα τους σταματήσει ο κλαψιάρικος τίτλος. Ας είναι, το έγραψα για λίγους και καλούς…

Σας αγαπώ όλους, που λέει και ο Σαλτάρω στο κενό. Σας ευχαριστώ όλους. Ευχαριστώ και τους ανθρώπους του blogger, που μας έδωσαν αυτό το υπέροχο εργαλείο, και μάλιστα τσάμπα. Αυτό το μήνυμα, επαναλαμβάνω, και το τονίζω, είναι θετικό, και ελπίζω κάποιους από εσάς να βοηθήσει, έστω και λίγο. Καλό βράδυ.

Μαύρος Γάτος

Αυτό που μού αρέσει πιο πολύ στο χιόνι, δεν είναι το ίδιο το χιόνι, αλλά η ηρεμία που φέρνει μαζί του. Ο περιορισμός στο ελάχιστο της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων, ηχητική ηρεμία, ο περιορισμός του χρωματικού θορύβου, του θορύβου των λεπτομερειών, αφού όλα πνίγονται στο Λευκό, οπτική ηρεμία, ο περιορισμός όλων των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, ηρεμία της δράσης, κατάπαυση του θορύβου της Ζωής.

Να υπενθυμίσω εδώ ότι το Λευκό είναι το χρώμα του πένθους για τους Κινέζους. Λογικό, μια και το Λευκό, και όχι το Μαύρο, φέρει ως εγγενή ιδιότητα την Απουσία. Το Λευκό αντανακλά όλα τα χρώματα, γι’αυτό και είναι Λευκό, ενώ το Μαύρο απο��ροφά (και επομένως περιέχει) όλα τα χρώματα, γι’αυτό και είναι Μαύρο. Κάτι ξέρουν λοιπόν οι Κινέζοι, απουσία των χρωμάτων, απουσία της ζωής, σού λέει, εξ’ού και το Πένθιμο του πράγματος.

Εγώ δεν πενθώ, αντίθετα, γιορτάζω. Γιορτάζω σαν παιδί, βιώνω την χαρά που ένιωθα, όταν παιδί, χιόνιζε, και μαθαίναμε ότι δεν θα πάμε σχολείο, εξαιτίας του χιονιού, ε ρε γλέντια, ειδικά αν είχαμε και κανένα επικρεμάμενο υπέρ των κεφαλών μας διαγώνισμα… Σχολείο λέει δεν μπορούσαμε να πάμε, αλλά όλη η μέρα περνούσε με χιονοπόλεμο και βόλτες στα χιόνια. Βέβαια εμείς (είμαι 35) είμασταν παιδιά ελευθέρας βοσκής, και όχι παιδιά ορνιθοτροφείου, όπως τα σημερινά… Μάλλον οι καθηγητές δεν «μπορούσαν» να πάνε στο σχολείο, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα, εγώ είμαι καταχαρούμενος σήμερα που δεν θα πάω σχολείο, έχω ήδη φορέσει το μπουφάν μου και τα γάντια μου για παιχνίδι, κύριε Δήμου, αυτό είναι παιχνίδι, και όχι τα μπλιμπλίκια τύπου playstation. Το πιο ακριβό παιχνίδι, όπως και τα υπόλοιπα πολύτιμα πράγματα στην ζωή, δεν αγοράζεται, δεν θέλει ακριβό εξοπλισμό, δεν θέλει τίποτα, μόνο δυό χέρια, λίγο χιόνι, και διάθεση για Ζωή, Χαρά της Ζωής. Που την επιστρέφει βέβαια στο πολλαπλάσιο, σε αντίθεση με τα Σόδομα και τα Γόμορρα των παιδιών, τα Τζάμπο και τα Κούκου.

Μην με ακούτε όμως εμένα, εγώ είμαι ένας γκρινιάρης γέρο-γάτος, μπορεί να έχουν δίκιο οι ορνιθοτρόφοι-γονείς, που κρατάνε τα κοτοπουλάκια τους κλειδαμπαρωμένα στο σπίτι, μην αρπάξουν καμμιά γρίππη των πουλερικών, τα χρυσά μου. Όχι ότι αυτά θα ήθελαν να βγουν, μια χαρά βολεύονται μπροστά στις LCD, X-VGA οθόνες τους. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Ανθρωπότητας, τα παιδιά κλείστηκαν στο σπίτι… Προχτές που πήγα βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης, τα μόνα παιδιά που είδα "μόνα τους" ήταν Αλβανάκια, Ποντιάκια και Γυφτάκια. «Ελληνάκια» πουθενά, μόνο κάτι πολύ μικρά, με τον μπαμπά και την μαμά. Θυμήθηκα τις δικές μου (είμαι, είπα, τώρα 35) εξορμήσεις, όλη μέρα, σε χωράφια, γειτονιές, όλη μέρα έξω το καλοκαίρι, και το χειμώνα πάλι σε κάθε ευκαιρία. Τα σημερινά παιδιά, τι; Γι΄αυτό είπα, ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, τα παιδιά, μετατράπηκαν, από "ελευθέρας βοσκής", σε παιδιά... ορνιθοτροφείου!

Τέλος πάντων εγώ είμαι ένας γάτος ελευθέρας βοσκής, και η χαρά μου δεν περιγράφεται, αν σκεφτείς μάλιστα ότι σήμερα είχαμε ένα διαγώνισμα και δύο τεστ…..

Ήδη από χτες, που είπε η τηλεόραση ότι δεν θα έχουμε σχολείο, εγώ γιορτάζω … Έκανα μια βόλτα δύο περίπου ωρών μέσα στην παγωμέν�� νύχτα, χιόνιζε, έστειλα και πόστο στο blog μου αλλά δεν το πήρε, είναι θυμωμένο το blogger μαζί μου από προχτές που έστελνα τα πολλά με το κινητό, με πέρασε λέει για spam, και ακόμα να με συγχωρήσει.

Χειμώνας, καρδιά του χειμώνα, τι δουλειά έχω άραγε να θυμάμαι τα καλοκαίρια του ’80, εκεί στο Χαλκουτσο-Δήλεσι, στην Αττική, στο απομονωμένο σπίτι με τον παππού και την γιαγιά, τότε που αγαπούσα τρελλά την συμμαθήτριά μου την Μ., κι αυτή ήταν 500 χιλιόμετρα μακριά, στο Λιτόχωρο, και δεν είχε ιδέα ότι κάπου, μια ψυχή, την σκεφτόταν μέρα νύχτα…

Πού το θυμήθηκα; Μα ακούστε το τραγούδι μου, το τότε τραγούδι μου, και θα καταλάβετε… Το «κοντά σου» αφορά την μητέρα μου, που ήταν η αιτία για την απομόνωσή μου, εκεί στο σπίτι της θείας, με πεντέξι σπίτια αραιά κατοικημένα από συνταξιούχους γύρω γύρω, κι εγώ παιδάκι δεκατεσσάρων-δεκαπέντε-δεκάξι χρονών, παλικαράκι στην ώρα μου, με τις ορμόνες να βράζουν… Σουτ, αρχίζει o Γρηγόρης το τραγούδι…

Θα

ποτίσω μ’ένα δάκρυ μου αλμυρό

τον καιρό

πικρά καλοκαίρια

έμαθα κοντά σου να περνώ

νεκρά περιστέρια

γέμισε η αυγή τον ουρανό

Θα

γυρίσω, λυπημένη Παναγιά

έχε γεια

μην κλαις στο μαράζι

μάθε φυλαχτό να μην κρεμάς

να λες, δεν πειράζει

θά’ρθει άσπρη μέρα και για μας

ΗΡΘΕ λοιπόν η άσπρη μέρα, και είναι ΣΗΜΕΡΑ! Σήμερα όπως καταλάβατε είναι μέρα κοπάνας. Ο Αη-Βασίλης έχει πεθάνει από καιρό, γι'αυτό κάνω μόνος μου πιά δώρα στον εαυτό μου!


Καθότι αυτοαπασχολούμενος, μπορώ ασύστολα να μού κάνω δώρο μια κοπάνα… από τον εαυτό μου! Και να ονειρεύομαι χαμένα μαθήματα στο σχολείο και αναβληθέντα διαγωνίσματα… Και εφηβικούς έρωτες… Σας αφήνω τώρα, πάω να παίξω χιονοπόλεμο…

Άσπρος Γάτος Αθώος (τέως Μαύρος Πονηρός ;)

... Στη θεσσαλονίκη!
ΥΠΆΡΧΕΙ ΛΌΓΟΣ, να παράτησετε τα πληκτρολόγια σας, και να πάτε μια βόλτα στο χιόνι! ακούς, Μαρία; Εγώ; Ειμαι ήδη έξω! Πάγωσε το χέρι μου τόση ώρα να γράψω αυτό το μήνυμα στο κινητό μου...

...για να δεις μιαν άσπρη μέρα!

Ρίξε κι εσύ ένα γιαούρτι (σ΄όλους αυτούς που μας κοροιδεύουν!) , μπορείς!

Μίλ-Γάτος

ΥΓ Από το πρωί ψιλοχιονίζει στην Θεσσαλονίκη, αλλά δεν το βλέπω να το στρώνει. Τώρα βγαίνω έξω. Πάω να αγοράσω... γιαούρτια!