şeb

şeb mê

1. biharatek yan gulavek e
   • şekir û şebê — (di gelelk stranên kurdî de)

• Şeb û şekir çûn Diyarbekir, şekir rûnişt dengê xwe nekir, şebê rabû pesna xwe kir
• Şeb û şekir hevûdu naskir
• Li şekirî hat li şebê hesilî

• Şeb û şekir li cem yekî an yekê yek bûn
• Ne şeb ne şekir bûn

• şeba

Li gor Dihxuda navê deverekê ye li Yemenê û bi biharat û gulavên xwe yên bihagiran navdar e û ehlê wê ji bi firotina wan zengîn bûye.

• şebî

• Ayîne bi Eskenderî û cam-i bi Cem da
  Erwahê muqeddes şebê qedran te dixwazin
  Nûra te ye misbah-i di qendîlê Herem da — (Melayê Cizîrî, Dîwana Melayê Cizirî, ~1640)

şeb

1. şev
   • Şebê zulumatê bi îmkanê dibit subhî numa — (Ehmedê Xanî)

Tenê di klasîkên kurdî de.

Ji farisî شب‎ (şeb)

şeb

1. şev