A Crèma

O cara Crèma, la me Crèma cara, Col Sère co la sò bel’aqua ciara, Ma pias i cios, i prat, le stradeline Doe che canta i rosgos, le speransine.

Ché gh’è la casa di me pore vécc, Coi ní da le rundane sota i tècc: forse i'è amó i fioi di fioi di rundaní che gh'era al temp che sere piciní.

Vède 'l pupà che l'era issé 'n bun òm, che 'l m'á 'nsegnát a ès an galantòm; da me mama recòrde i'urasiú an di mument de la tribülasiú.

E te recòrdet che le sere bèle, col ciel spassat e crüelát de stèle, quand setát zo 'n sö l'èrba dal nòst brol, tasìem töi du per sent al russignol?

Ché i munt luntá, i campaníi, le ntère che sa spècia col cül an sö 'n dal Sère, sii pör s'ciarat dal sul o da la lüna, i ciama 'n penser car o 'na persuna.

Gh'èm miga i munt, ma, quand gh'è 'l ciel seré, i munt da Bèrghem i ta par lé issé: sa vèt fin, cume tante pegurine spantegade söi fianch, cese e casine, e 'ncrüstat d'or, d'argent e altre culur che istès nu ta fa vèt gna 'n brao pitur.

Gh'èm miga 'l mar co l'aqua túrbia e amara ma 'l Sère co la so aqua dulsa e ciara, che 'l ve zo, a zich zàch, cume 'n arzent, coi so paesèt anturne töcc splendént, traèrs i cios, i prat, le stradeline doe che canta i rosgos, le speransine.

Ché dal Dòm par che 'l sun da le campane al cünte di nòst vècc stòrie luntane, da tanti brai òm, che in altre sit a íghen 'na metá i sa ciöcia i dit.

Ché gh'íem le müre 'n doe Barbarossa l'á düít südá sanch a gossa a gossa, e, cume 'ncó, i so degnissem disendent, an invensiú diabòliche sapient, i'ustagi i ligáa a le so torr, stö ròi, per vèt i nòst a massacrá i sò fioi.

Ma l'á pudít dóma col tradiment a viga di cremasch al supraént; ché dalvalur di vècc gh'è amó memòria: a inciòstre d'or l'è scrét an da la stòria.

Ché gh’èm le müre, i palàs e i’arch De la gluriusa tèra de san March, doe dòrma antich gueriér a cent a cent con tanc màrter dal nòst Risurgiment. I’è ròbe da nagót, ma, töte ‘nsèma, le ma tègn ché ligat a la me Crèma da giòie santificada r da dulur, coi me mòrt che ma speta arent a lur, an mèzz ai cios, i prat, le stradeline, doe che canta i rosgos, le speransine, sensa sperá ‘n unur, an’atensiú, a spetá ‘l dé da mor cumè ‘n cuiú. E adès se argü da Crèma urá sparlá, i’aará a che fa con me, i’aará a che fa.