Միլոռադ Պավիչ

Միլոռադ Պավիչ; սերբ.՝ Милорад Павић
Ծնվել է	հոկտեմբերի 15, 1929[…]
Ծննդավայր	Բելգրադ, Հարավսլավիայի Թագավորություն
Վախճանվել է	նոյեմբերի 30, 2009[…] (80 տարեկան)
Վախճանի վայր	Բելգրադ, Սերբիա
Գերեզման	Բելգրադի նոր գերեզմանատուն
Մասնագիտություն	լեզվաբան, պատմաբան, թարգմանիչ, բանաստեղծ, դրամատուրգ, համալսարանի դասախոս, գրական քննադատ, գիտաֆանտաստիկ գրող, գրող, արձակագիր և գրականության պատմաբան
Քաղաքացիություն	Սերբիա
Կրթություն	Բելգրադի համալսարանի փիլիսոփայության ֆակուլտետ (1953)
Գիտական աստիճան	գիտությունների դոկտոր
Ուշագրավ աշխատանքներ	Խազարական բառարան
Անդամակցություն	Սերբական գիտությունների և արվեստների ակադեմիա և Սերբիայի գրողների միություն
Պարգևներ	ՆԻՆ մրցանակ Անդրիչի մրցանակ և Միշա Սելիմովիչի մրցանակ
Ամուսին	Յասմինա Միխայլովիչ
Կայք	khazars.com
	Միլոռադ Պավիչ Վիքիքաղվածքում
	Milorad Pavić Վիքիպահեստում

Միլոռադ Պավիչ (սերբ.՝ Милорад Павић, հոկտեմբերի 15, 1929(1929-10-15)^[1]^[2]^[3]^[…], Բելգրադ, Հարավսլավիայի Թագավորություն - նոյեմբերի 30, 2009(2009-11-30)^[4]^[1]^[2]^[…], Բելգրադ, Սերբիա), հարավսլավացի և սերբ բանաստեղծ, արձակագիր, պոստմոդերնիզմի և մոգական ռեալիզմի ներկայացուցիչ, թարգմանիչ և 17-19-րդ դարերի սերբական գրականության պատմագիր։ Սերբական բարոկկոյի և սիմվոլիզմի քնարերգության մասնագետ։

Կենսագրություն

Ծնվել է Բելգրադում, սեփական խոսքերով՝ «․․․չորս դրախտային գետերից մեկի ափին, առավոտյան 8:30-ին քանդակագործի և փիլիսոփայության դասախոսի ընտանիքում․․․»։ Պավիչի նախնիների մեջ գրողներ կային, 1766 թվականին, Պավիչներից մեկը՝ Էմերիկ Պավիչը բանաստեղծությունների ժողովածու էր թողարկել, իսկ քեռին՝ Նիկոլա Պավիչը, 20-րդ դարի կեսերի հայտնի գրող էր։

1949-1953 թվականներին սովորել է Բելգրադի համալսարանի փիլիսոփայության ֆակուլտետում, իսկ ավելի ուշ Զագրեբի համալսարանում ստացել է գրականության պատմության ասպարեզի փիլիսոփայության դոկտորի աստիճան։

Դասավանդել է տարբեր համալսարաններում՝ Սորբոնի համալսարանում (Փարիզ), Վիեննայում, Ֆրայբուրգում, Ռեգենսբուրգում և Բելգրադում։ Եղել է սերբ գրող և գրականագետ Սավա Դամյանովի ուսուցիչը^[7]։ Նրա առաջին քնարական ժողովածուն («Պալիմպեստի») հրատարակվել է 1967 թվականին։ 1971 թվականին հրատարակվել է բանաստեղծությունների հաջորդ ժողովածուն՝ «Լուսնի քարը»։

Բացի այդ Պավիչը աշխատել է տարբեր թերթերում, գրել է քննադատական գործեր, հին սերբական գրականությանն ու քնարերգությանը վերաբերող մենագրություններ, կատարել եվրոպական տարբեր լեզուներից թարգմանություններ։ Հռչակ է ստացել 1984 թվականին հրատարակած «Խազարական բառարան» վեպով, որը բեսթսելլեր է դարձել։ Այս ստեղծագործության համար Պավիչը ստացել է ՆԻՆ ամսագրի մրցանակը Նրա գիրքը թարգմանվել է 30 լեզուներով։

1991 թվականին ընտրվել է Սերբիայի գիտությունների և արվեստի ակադեմիայի անդամ։

2004 թվականի գրականության գծով առաջադրվել է Նոբելյան մրցանակի, բայց չի ստացել զիջելով Էլֆրիդա Ելինեկին։

Պավիչը տրապետել է ռուսերենին, գերմաներենին, ֆրանսերենին և մի քանի հին լեզուների։ Սերբերեն է թարգմանել Ալեքսանդր Պուշկինի և Ջորջ Բայրոնի ստեղծագործություններից։ «Société Européenne de Culture»-ի և սերբական ՊԵՆ ակումբի անդամ է։

Ամուսնացած է եղել Յասմինա Միխայլովիչի հետ (սերբ գրող, գրականագետ, գրաքննադատ)։ Ունեցել է երկու զավակ։

ղծագործությունների համառոտ ցանկՄահացել Բելգրադում 2009 թվականի նոյեմբերի 30-ին 81 տարեկանում^[8] թաղված է Նոր գերեզմանատանը^[9]։

Ստեղծագործությունների համառոտ ցանկ

«Երկաթե վարագույր» (սերբ.՝ Г��оздена завеса), 1973
«Սուրբ մարկոսի ձիերը» (սերբ.՝ Коњи светога Марка), 1976
«Ռուսական բարակ» (սերբ.՝ Руски хрт), 1979
«Խազարական բառարան» (սերբ.՝ Хазарски речник), 1984
«Թեյով նկարված բնապատկեր» (սերբ.՝ Предео сликан чајем), 1988
«Շուռ տված ձեռնոց» (սերբ.՝ Изврнута рукавица), 1989
«Բելգրադի կենսագրություն» (սերբ.՝ Кратка историја Београда), 1990
«Քամու ներքին կողմը (Վեպ Գերյի և Լեանդրի մասին)» (սերբ.՝ Унутрашња страна ветра), 1991
«Վերջին սերը Կոստանդնուպոլսում» (սերբ.՝ Последња љубав у Цариграду), 1994
«Ապակե խխունջ» (սերբ.՝ Стаклени пуж), 1998
«Արկղ գրենական պիտույքների համար» (սերբ.՝ Кутија за писање), 1999
«Աստղալի թիկնոց» (սերբ.՝ Звездани плашт), 2000
«Վախենալու սիրային պատմություններ» (սերբ.՝ Страшне љубавне приче), 2001
«Յոթ մահացու մեղք» (սերբ.՝ Седам смртних грехова), 2002
«Անտեսանելի հայելի - Խատուտիկ հաց» (սերբ.՝ Невидљиво огледало – Шарени хлеб), 2003
«Եզակի վեպ» (սերբ.՝ Уникат), 2004^[10]
«Վեպը ինչպես միապետություն» (սերբ.՝ Роман као држава), 2005
«Հարսանիք լողարանում» (սերբ.՝ Свадба у купатилу), 2005
«Ուրիշ մարմին» (սերբ.՝ Друго тело), 2006^[11]
«Թղթե թատրոն», (սերբ.՝ Позориште од хартије), 2007
«Ճանճախալ» (սերբ.՝ Вештачки младеж, բառացի «Рукотворная молодость»), 2009
«Մահացածների սերբական գիրք» (սերբ.՝ Српска књига мртвих, անավարտ, հրատարուկթյան մասի ոչինչ հայտնի չէ), 2009

Քաղվածքներ

«Ես ամենաանհայտ ազգի՝ սերբերի, ամենահայտնի գրողն եմ եղել»^[12] (ռուս.)։
«Եթե շարժվում ես այն ուղղությամբ, որով քո վախն է աճում, ապա ճիշտ ճանապարհին ես»^[13]։

Գրականություն

Coover R. He Thinks the Way We Dream // New York Times Book Review. October 20, 1998.(չաշխատող հղում)
Contemporary World Writers / Ed. by Tracy Chevalier. 1993.
Encyclopedia of World Literature in the 20th Century / Ed. by Steven R. Serafin. 1999. Vol. 3.
Кузнецов, Игорь Робертович Регулярный парк сновидений (По следам Милорада Павича. Фрагменты словаря) // «Иностранная литература». 1995. № 12; Его же. Водяные часы, или Роман времени с вечностью (О Милораде Павиче) // «Ясная Поляна». 1997. № 1; Его же. О Милораде Павиче, который действительно существует // «Новый мир». 1997. № 11.
Гладкова О. В. Славянские древности Милорада Павича (о романе "Пейзаж, нарисованный чаем") // Гладкова О. В. О славяно-русской агиографии. Очерки. М., 2008. С. 204-217.

Ծանոթագրություններ

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Internet Speculative Fiction Database — 1995.
↑ ^3,0 ^3,1 Babelio (ֆր.) — 2007.
↑ ^4,0 ^4,1 ^4,2 http://www.glassrbije.org/E/index.php?option
↑ Добитници Нинове награде за књижевност
↑ НИН online
↑ «Sava Damjanov. Biobibliografija». Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ փետրվարի 17-ին. Վերցված է 2016 թ․ հունիսի 20-ին.
↑ Умер писатель Милорад Павич
↑ Милорад Павич похоронен 3 декабря на Новом кладбище (ռուս.)
↑ «Михаил Визель. Книга «Уникальный роман», Милорад Павич. Рецензия». Արխիվացված է օրիգինալից 2006 թ․ ապրիլի 15-ին. Վերցված է 2016 թ․ հունիսի 21-ին.
↑ Михаил Визель. Книга «Другое тело», Милорад Павич. Рецензия(չաշխատող հղում)
↑ «Милорад Павич. Автобиография». Արխիվացված է օրիգինալից 2009 թ․ հունվարի 31-ին. Վերցված է 2016 թ․ հունիսի 20-ին.
↑ Милорад Павич. Последняя любовь в Константинополе (ռուս.)

Արտաքին հղումներ

Միլորադ Պավիչ - Գրական Թերթ
Александр Соколянский. Интерактивный комплексный обед (ռուս.)
Иван Зорин. Павич Արխիվացված 2010-02-17 Wayback Machine (ռուս.)

Վիքիքաղվածքն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Միլոռադ Պավիչ» հոդվածին։

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Միլոռադ Պավիչ» հոդվածին։

[_16294b2f5d7c2da4-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.

[_e58509b779acf449-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Internet Speculative Fiction Database — 1995.

[_d653d249402d95e7-3] 3,0 ^3,1 Babelio (ֆր.) — 2007.

[_8af5605800dd7263-4] 4,0 ^4,1 ^4,2 http://www.glassrbije.org/E/index.php?option

[_9e6c8a6b72433d94-5] Добитници Нинове награде за књижевност

[_6b02ae7819d14a47-6] НИН online

[7] «Sava Damjanov. Biobibliografija». Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ փետրվարի 17-ին. Վերցված է 2016 թ․ հունիսի 20-ին.

[8] Умер писатель Милорад Павич

[9] Милорад Павич похоронен 3 декабря на Новом кладбище (ռուս.)

[10] «Михаил Визель. Книга «Уникальный роман», Милорад Павич. Рецензия». Արխիվացված է օրիգինալից 2006 թ․ ապրիլի 15-ին. Վերցված է 2016 թ․ հունիսի 21-ին.

[11] Михаил Визель. Книга «Другое тело», Милорад Павич. Рецензия(չաշխատող հղում)

[Милорад_Павич._Автобиография-12] «Милорад Павич. Автобиография». Արխիվացված է օրիգինալից 2009 թ․ հունվարի 31-ին. Վերցված է 2016 թ․ հունիսի 20-ին.

[13] Милорад Павич. Последняя любовь в Константинополе (ռուս.)

[1]