«Սադովսկիներ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Սադովսկիներ, ռուս դերասանների ընտանիք, որոնք հանդես են եկել Փոքր թատրոնում։

Պրով Միխայլովիչ Սադովսկի (իսկական ազգանունը` Երմիլով)։ Հոր մահից հետո դաստիարակվել է մորեղբայրների` դերասաններ Գ. Վ. և Դ. Վ. Սադովսկիների մոտ (այստեղից էլ առաջացել է Սադովսկի կեղծանունը)։ Խաղացել է տարբեր քաղաքների թատրոններում, 1839 թվականից, Մ. Շչեպկինի աջակցությամբ, Մոսկվայի Փոքր թատրոնում։ Հանդես է եկել բնութագրական-կենցաղային և երգիծական կերպարներով։ Սադովսկու տաղանդը խորապես դրսևորվել է Ալեքսանդր Օստրովսկու պիեսներում` Դիկոյ («Ամպրոպ»), Կուրոսլեպով («Ջերմ սիրտ»), Լյուբիմ Տորցով («Աղքատությունն արատ չէ») և այլն։ Փոքր թատրոնի արվեստի խոշոր ներկայացուցիչ Սադովսկու կերպարը բացահայտել է առավելապես բնորոշ խոսվածքով։ Փոքր թատրոնում նա առաջինն է մարմնավորել Ռասպլյուևի կերպարը։ Խաղացել է Մոլիերի, Շեքսպիրի, Կակդերոնի պիեսներում, ելույթ ունեցել օպերաներում։ Կատակերգական պատմվածքների հեղինակ է։

Պրով Միխայլովիչ Սադովսկու որդին։ 1870 թվականից եղել է Փոքր թատրոնի խմբում։ Ալեքսանդր Օստրովսկու պիեսներում խաղացել է 60-ից ավելի դեր` Սչաստլիվցե («Անտառ»), Կարանդիշև («Անօժիտը»), Մելու��ով («Տաղանդներ և երկրպագուներ»)։ Եղել է հոր ստեղծագործության հետևորդը, կատարելապես տիրապետել է բեմական խոսքին, նրա ազգային, ժողովրդական արվեստն աչքի է ընկել կենսական ճշմարտացիությամբ, պարզությամբ և պարզ հումորով։ Նրա դերերից են նաև` Խլեստակով (Գոգոլի «Ռևիզոր»), Միսաիլ (Պուշկինի «Բորիս Գոդունով»)։ Գրել է ակնարկներ և պատմվածքներ, թարգմանել պիեսներ։ Դասավանդել է Մոսկվայի ֆիլհարմոնիկ ընկերության երաժշտա-դրամատիկական և Մոսկվայի թատերական ուսումնարաններում։

Միխայիլ Պրովովիչ Սադովսկու կինը։ 1881 թվականից եղել է Փոքր թատրոնի խմբում։ Նրա արվեստին բնորոշ էր վառ և բնական խաղը, նուրբ հումորը։ Կերտել է հյութեղ կերպարներ՝ Անֆուսա (Ա. Օստրովսկու «Գայլեր և ոչխարներ», 1893), Գլաֆիրա (Ա. Օստրովսկու «Վերջին զոհը», 1895), Մավրա (Ա. Օստրովսկու «Ճշմարտությունը լավ է, երջանկությունն ավելի լավ», 1897) և այլն։ Լավագույն դերերից են նաև Մատրյոնա (Լև Տոլստոյի «Խավարի իշխանությունը», 1895), Խչյումինա (Գրիբոյեդովի «Խելքից պատուհաս», 1899)։ Նրա արվեստը բարձր են գնահատել Կոնստանտին Ստանիսլավսկին, Վլադիմիր Նեմիրովիչ-Դանչենկոն, Ա. Լենսկին։

Օլգա Օսիպովնայի և Միխայիլ Պրովովիչ Սադովսկիի դուստրը։ 1894 թվականին ընդունվել է Փոքր թատրոն։ Նրա խաղին բնորոշ էր անկեղծությունը, անմիջականությունը և նրբագեղությունը։ Լավագույն դերը Գլաֆիրան էր (Ա. Օստրովսկու «Գայլեր և ոչխարներ»)։ Այլ դերերց են՝ Նեգինա, Յուլինկա, (Ա. Օստրովսկու «Տաղանդներ և երկրպագուներ», «Եկամտաբեր պաշտոն»), Լիզա (Գրիբոյեդովի «Խելքից պատուհաստ»), Սյուզան (Բոմաշեի «Ֆիգարոյի ամուսնությունը»)։

ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ (1937)։ Օլգա Օսիպովնա և Միխայիլ Պրովովիչ Սադովսկիների որդին։ 1895 թվականից եղել է Փոքր թատրոնի դերասան։ Վարպետորեն անձնավորել է հատկապես ուժեղ բնավորությամբ, նպատակասլաց մարդկանց կերպարներ՝ Բերկուտով (Ա. Օստրովսկու «Գայլեր և ոչխարներ»), Դաթո (Յուժին-Սումբատովի «Դավաճանություն») և այլն։ Խորհրդային թատրոնի պատմության մեջ է մտել Կոշկինի դերակատարմամբ (Տրենյովի «Լյուբով Յարովայա», 1926)։ Լավագույն դերերից են նաև՝ Նեսչաստլիվցև (Ա. Օստրովսկու «Անտառ»), Ֆամուսով (Գրիբոյեդովի «Խելքից պատուհաս»)։ Բեմադրել է պիեսներ։ Արժանացել է ԽՍՀՄ Պետական մրցանակի (1943)։ Պարգևատրվել է Լենինի երկու շքանշաններով։

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 10, էջ 110)։

Այս հոդվածը կատեգորիայի կարիք ունի։ Դուք կարող եք օգնել նախագծին՝ կատեգորիա գտնել կամ ստեղծել ու ավելացնել հոդվածին։