ORS 4

ORS 4 (Octahedron Research Satellite 4 ou Octahedral Research Satellite 4), tamén denominado ERS 18, foi un satélite artificial estadounidense lanzado o 28 de abril de 1967 mediante un foguete Titan IIIC desde Cabo Cañaveral.^[2][5][8]

ORS 4 foi un dos membros exitoso da familia de satélites ERS (Environmental Research Satellites), pequenos satélites lanzados como carga secundaria xunto satélites máis grandes para facer probas tecnolóxicas e estudos do contorno espacial.^{[1][2][3][6][7][8]}

Os obxectivos principais de ORS 4 eran:^[2]

• obter o espectro do fondo de raios gamma a enerxías entre 0,25 e 6 MeV.
• monitorizar o fluxo de raios X solares no rango de 1 a 14 ángstroms e enerxías da orde de 25 keV.
• facer medicións de fondo para un prototipo de detector de raios gamma provenientes de explosións nucleares.
• medir as partículas cargadas no interior da magnetosfera a enerxías entre 40 e 400 keV para os electróns, entre 0,38 e 25 MeV para os protóns e entre 2,6 e 6 MeV para partículas alfa.

O satélite tiña forma de octaedro cunha distancia de 29,3 cm entre cada beira triangular e estabilizábase mediante xiro a 6 r.p.m. Cada unha das oito facetas triangulares estaba recuberta por 102 células solares que en conxunto producían unha potencia total de 4 vatios. A bordo levaba tres tubos Geiger, un contador de plástico de centeleo, un detector de silicio, un detector de barreira de superficie, un detector de ioduro de sodio blindado e un detector de ioduro de sodio rodeado por plástico de centeleo. A temperatura do satélite regulábase pasivamente e a posición do satélite respecto Sol determinábase mediante un sensor solar a bordo. O satélite deixou de transmitir o 3 de xuño de 1968 polo apagado do transmisor mediante un contador preprogramado. ORS 4 foi inxectado nunha órbita inicial de 111.553 km de apoxeo e 8631 km de perixeo, cunha inclinación orbital de 32,9 graos e un período de 2840 minutos.^{[1][2][3][6][7][8]}

O experimento de detección de raios gamma estaba formado por dous sistemas: o sistema principal (que detectaba radiación gamma no rango entre 0,25 e 6 MeV) consistía nun cristal de ioduro de sodio de 7,62 cm de diámetro e 6,35 cm de longo rodeado por case tódolos lados por un contador de plástico de centeleo de 1 cm de espesor; o sistema secundario usouse como prototipo para determinar a factibilidade do uso dun cristal de ioduro de sodio totalmente blindado para detectar raios gamma retardados provenientes de explosións nucleares no espazo.^[8]

• Environmental Research Satellites