Intelsat

Intelsat é un provedor intergubernamental de servizos por satélite. Posúe unha das frotas de satélites de comunicacións máis grandes, cuns 50 satélites en propiedade. O primeiro satélite comercial de comunicacións, o Early Bird ou Intelsat 1, lanzado en 1965, pertencía a Intelsat. A empresa entrou en bancarrota en maio de 2020.^[1]

Intelsat 1, coñecido inicialmente como Early Bird, foi o primeiro satélite de comunicacións comercial. Lanzado o 6 de abril de 1965 mediante un foguete Delta D a unha órbita xeosíncrona, tiña unha masa de 68 kg, forma cilíndrica, estaba recuberto de células solares para producir enerxía e estabilizábase mediante xiro. Foi construído por Hughes Aircraft Company co bus HS-303 e foi posto en servizo comercial o 28 de xuño, comunicando ambos lados do Atlántico. Tiña capacidade para 240 circuítos de telefonía ou un de televisión. Foi posto fóra de servizo en 1969 a pesar de que foi deseñado para unha vida útil de 18 meses.^[2][1]

Houbo catro satélites da serie Intelsat 2, os tres primeiros coñecidos inicialmente como Blue Bird, Lani Bird e Canary Bird respectivamente. Foron lanzados entre 1966 e 1967, os catro mediante foguetes Delta E1. Foron construídos usando o bus HS-303A e, con 162 kg, eran os satélites de comunicacións máis grandes lanzados ata o momento. Levaban unha antena de deseño avanzado que lles permitía estar en contacto con varias estacións terrestres simultaneamente. Tiñan forma cilíndrica e estabilizábanse mediante xiro^[3][1]

Lanzáronse oito satélites da serie Intelsat 3, o primeiro non chegando a órbita por un problema no foguete lanzador. Os oito usaron foguetes Delta M para ser lanzados, entre 1968 e 1970. Tiñan unha masa de 293 kg, forma cilíndrica, estabilización mediante xiro e células solares cubrindo a súa superficie. Cada satélite tiña dous transpondedores que lles daban capacidade para transmitir 1500 circuítos telefónicos ou catro de televisión.^[4][1]

Da serie Intelsat 4 houbo outros oito membros, co sexto chegando a órbita por un problema do foguete lanzador, un Atlas SLV-3D. Os oito foron lanzados entre 1971 e 1975, e non en orde secuencial. Usaban o bus HS-312, tiñan unha masa de 1414 kg, forma cilíndrica, estabilización mediante xiro e células solares cubrindo a súa superficie, cunha capacidade para cursar 6000 chamadas de voz bidireccionais ou transmitir 12 canais de televisión en cor de maneira simultánea.^[5][1]

Os seis Intelsat 4A eran unha versión mellorada dos Intelsat 4. Tiñan unha masa de 1515 kg, usaban o bus HS-313, forma cilíndrica, estabilización mediante xiro e células solares cubrindo a súa superficie. Tiñan unha altura total de 7,01 m, un diámetro de 2,38 m e levaban 20 transpondendores en banda C a bordo, catro máis que os Intelsat 4. Todos foron lanzados mediante foguetes Atlas SLV-3D entre 1975 e 1978, co quinto non chegando a órbita por culpa dun fallo do foguete.^[6][1]

Os nove Intelsat da serie 5 foron os primeiros satélites Intelsat estabilizados nos tres eixos. Para a estabilización usaban volantes de inercia. Tiñan unha masa de 1928 kg e dous paneis solares que xeraban ata 1800 W de potencia. Levaban a bordo 21 transpondedores en banda C e 4 en banda Ku capaces de xestionar 12.000 chamadas e 2 canais de televisión. Foron lanzados entre 1980 e 1984, coa perda da novena unidade por un fallo do foguete lanzador. Con esta serie os satélites tamén empezaron a ser nomeados de maneira alternativa con tres cifras, a primeira sendo a serie e as seguintes o número de satélite dentro da serio, por exemplo Intelsat 501.^[7][1]

Os seis Intelsat da serie 5A eran versións melloradas da serie 5 e continuaron a súa numeración. Levaban a bordo máis transpondedores (26 en banda C e 6 en banda Ku), capaces de xestionar 15.000 chamadas e 2 canais de televisión, e tiñan unha masa algo maior (2013 kg). Foron lanzados entre 1985 e 1989, coa perda do Intelsat-5A 14 polo fallo do foguete lanzador. Intelsat-5A 13 acabou sendo coñecido tamén como NSS 513, e o 15 como Columbia 515.^[8][1]

Houbo cinco satélites Intelsat 6, construídos co bus HS-389 e lanzados entre 1989 e 1991. Foron os satélite de comunicacións máis complexos e masivos do seu tempo, rondando as catro toneladas cada un. No seu deseño participaron, á parte da súa construtora, Hughes Aircraft Company, multitude de empresas internacionais, como British Aerospace, Spar Aerospace Ltd., COM DEV, Thomson Tubes Electroniques, Alcatel Espace, Alenia Spazio, NEC, MBB Dasa e AEG-Telefunken. Levaban a bordo 38 transpondendores en banda C e 10 en banda Ku. Tiñan forma cilíndrica, con 5,3 m de alto (coas antenas recollidas) e 3,6 m de diámetro, estabilizábanse mediante xiro e ían recubertos de células solares que proporcionaban ata 2600 W de potencia. Intelsat-6 3 non chegou á súa órbita definitiva por problemas co foguete lanzador, e en 1992 foi recollido polo transbordador espacial Endeavour para colocarlle un novo foguete propulsor e envialo á súa órbita definitiva.^[9][1]

Intelsat K foi o primeiro satélite con unicamente transpondedores (16) en banda Ku de Intelsat. Foi orixinalmente construído para a empresa GE Americom co nome Satcom K4, pero foi adquirido por Intelsat en 1989 e a súa carga útil reacondicionada. Estaba baseado no bus AS-5000, estabilizábase nos tres eixos e tiña unha masa de 2836 kg, cunha potencia de 4800 W. Posteriormente foi cedido á empresa New Skies e renomeado NSS K. Foi lanzado o 10 de xuño de 1992 mediante un foguete Atlas IIAS.^[10][1]

Os Intelsat 7 volveron a ser satélites estabilizados nos tres eixos. Usaban o bus SSL-1300, de Space Systems Loral. Tiñan unha masa duns 3600 kg e levaban 26 transpondedores en banda C e 10 en banda Ku. Os seus paneis solares xeraban ata 3600 W de potencia e foron lanzados entre 1993 e 1996.^[11][1]

Ao igual que os Intelsat 7, os 7A usaban o bus SSL-1300 pero producían unha maior potencia, ata 4800 W, e tiñan unha masa maior, uns 4180 kg cada unidade. Levaban a bordo catro transpondedores adicionais en banda Ku. Lanzáronse tres unidades entre 1995 e 1996, coa última fallando por un problema co seu foguete lanzador, un Longa Marcha 3B.^[12][1]

A serie 8 de Intelsat estaba formada por catro unidades. Usaban o bus AS-7000, estaban estabilizados nos tres eixos e tiñan unha masa de 3245 kg. Deseñados para dar unha cobertura maior en banda C, levaban a bordo 38 transpondedores deste tipo e 6 en banda Ku. Todos foron lanzados durante 1997. Intelsat 804 deixou de funcionar en xaneiro de 2005 debido a un problema grave no seu sistema de enerxía. Intelsat 803 foi cedido á operadora New Skies e renomeado NSS 803 en primeiro lugar e logo NSS 5.^[13][1]

Os dous Intelsat 8A lanzados usaban tamén o bus AS-7000, ao igual que os Intelsat 8, pero tiñan unha masa lixeiramente maior (3524 kg) e levaban menor cantidade de transpondedores (28 en banda C e 3 en banda Ku). Intelsat 806 foi cedido á operadora New Skies e renomeado NSS 806.^[14][1]

Os sete Intelsat 9 foron deseñados como melloras da serie Intelsat 7. Usan o bus aumentado SSL-1300HL, cunha maior potencia (máis de 8 kW xerados polos seus paneis solares) e máis cantidade de transpondedores (44 en banda C e 12 en banda Ku). Foron lanzados entre 2001 e 2003.^[15][1]

Só un dos dous satélites Intelsat 10 planificados (o Intelsat 10-02) chegou a ser lanzado. No seu momento foi o maior satélite de comunicacións lanzado, construído sobre o bus Eurostar-3000 e cunha masa de 5575 kg e 8 kW de potencia proporcionados polos seus paneis solares. Levaba a bordo 45 transpondedores en banda C e 16 en banda Ku. Foi lanzado o 16 de xuño de 2004 mediante un foguete Proton M Briz-M e tamén foi coñecido como Thor 10-02 ao ser a metade dos transpondedores en banda Ky propiedade de Telenor.^[16][1]

Intelsat 11 foi un satélite construído inicialmente por Orbital Sciences Corporation para PanAmSat Corporation pero que máis tarde pasou a ser propiedade de Intelsat. Baseado no bus Star-2, tiña unha masa de 2491 kg e levaba 18 transpondedores en banda Ku e 16 en C. Foi lanzado o 5 de outubro de 2007 mediante un foguete Ariane 5.^[17][1]

Intelsat 12 comezou sendo propiedade de Europe Star e chamándose Europe Star 1. Despois foi vendido a PanAmSat, que á súa vez foi comprada por Intelsat, co que o satélite adquiríu o seu nome definitivo. Tiña unha masa de 4167 kg, estaba construído sobre o bus SSL-1300 e tiña 30 transpondedores en banda Ku. Daba cobertura a Europa, a parte sur de África, oriente medio e a India. Foi lanzado o 29 de outubro de 2000 mediante un foguete Ariane 4.^[18][1]

Intelsat 13, ou Intelsat Americas 13, comezou a súa andaina como EchoStar IX, un satélite pertencente á empresa EchoStar que tamén era coñecido como Telstar 13 por levar parte da carga útil pertencente a Telstar. O satélite foi vendido en xullo de 2003 a Intelsat, que lle cambiou o nome a Intelsat Americas 13 e máis tarde a Galaxy 23. O satélite tiña unha masa de 4737 kg e usaba o bus SSL-1300, con dous transpondedores en banda Ka, 32 en banda Ku e 24 en banda C. Foi lanzado o 8 de agosto de 2003 mediante un foguete Zenit-3SL.^[19][1]

Intelsat 14 ten unha masa de 5663 kg e usa o bus SSL-1300, con 22 transpondedores en banda Ku e 40 en banda C. Foi lanzado o 23 de novembro de 2009 mediante un foguete Atlas 5 e ten unha vida esperada de 15 anos.^[20][1]

Intelsat 15 foi construído por Orbital Sciences usando o bus Star-2.4, ten unha masa de 2484 kg e leva a bordo 22 transpondedores en banda Ku. Os seus paneis solares xeran 4,6 kW de potencia e foi lanzado para substituír o Intelsat 709. Cinco dos transpondedores comercialízanse a través da empresa JSAT, polo que o satélite tamén se coñece como JSat 85. Foi lanzado o 30 de novembro de 2009 mediante un foguete Zenit-3SLB. Intelsat 16 usa o mesmo bus e leva 24 transpondedores en banda Ku. Foi lanzado o 12 de febreiro de 2010 mediante un Proton M Briz-M.^[21][22][1]

Intelsat 17 ten unha masa de 5540 kg e usa o bus SSL-1300 de Space Systems Loral, con 28 transpondedores en banda C e 46 en banda Ku. Foi lanzado para substituír a Intelsat 702 o 26 de novembro de 2010 mediante un foguete Ariane 5.^[23][1]

Intelsat 18 usa o bus Star-2.4 de Orbita Sciences, ten unha masa de 3200 kg, leva 24 transpondedores en banda C e 12 en banda Ku e os seus paneis xeran 4,9 kW de potencia. Foi lanzado para substituír a Intelsat 701 o 5 de outubro de 2011 mediante un foguete Zenit-3SLB.^[24][1]

Intelsat 19 e 20 foron construídos por Space Systems Loral coa súa plataforma SSL-1300. Intelsat 19 ten unha masa de 5600 kg e leva 24 tranpondedores en banda C e 34 en banda Ku, mentres que Intelsat 20 pesa 6094 kg e leva respectivamente 24 e 54 máis un tranpondedor en banda Ka. Foron lanzados respectivamente o 1 de xuño e o 2 de agosto de 2012, o primeiro mediante un Zenit-3SL e o segundo mediante un Ariane 5.^[25][26][1]

Intelsat 21 foi construído por Boeing co seu bus BSS-702MP. Ten unha masa de 5984 kg e leva a bordo 24 transpondedores en banda C e 36 en banda Ku. Foi lanzado o 19 de agosto de 2012 para substituír a Intelsat 9 mediante un foguete Zenit-3SL.^[27][1]

Construído tamén por Boeing co bus BSS-702MP, ten unha masa de 6199 kg e leva a bordo 24 transpondedores en banda C, 18 en banda Ku e 18 en UHF. Foi lanzado o 25 de marzo de 2012 mediante un foguete Proton M Briz-M.^[28][1]

Intelsat 23 foi encargado a Orbital Sciences en decembro de 2009. Usa o bus Star-2.4E e os seus paneis xeran 4,8 kW de potencia. Ten unha masa de 2730 kg e leva a bordo 24 transpondedores en banda C e 15 en banda Ku. Foi lanzado o 14 de outubro de 2012 mediante un foguete Proton M Briz-M.^[29][1]

Intelsat 24 comezou sendo AMOS 1, un satélite de comunicacións israelí desenvolvido por Israel Aircraft Industries con axuda de DASA e Alcatel Espace para a empresa Spacecom. Foi vendido en 2009 a Intelsat, que lle cambiou o nome por Intelsat 24. O satélite ten 961 kg de masa e leva sete transpondedores en banda Ku. Foi lanzado o 16 de maio de 1996 mediante un foguete Ariane 4.^[30][1]

Intelsat 25 foi comprado á empresa ProtoStar en outubro de 2009. Previamente denominado ProtoStar 1, o satélite foi construído por Space Systems Loral coa plataforma SSL-1300, tiña unha masa de 4100 kg e levaba a bordo 16 transpondedores en banda Ku e 36 en banda C. Foi lanzado o 7 de xullo de 2008 mediante un Ariane 5.^[31][1]

Intelsat 26 comezou a súa vida sendo JCSat 4, un satélite da compañía Japan Satellite Systems lanzado o 17 de febreiro de 1997 a bordo dun Atlas IIAS. Foi adquirido por Intelsat a finais de 2009. O satélite ten unha masa de 3105 kg, foi construído por Hughes co bus HS-601 e leva a bordo 12 transpondedores en banda C e 28 en banda Ku.^[32][1]

Intelsat 27 foi lanzado o 1 de febreiro de 2013 a bordo dun Zenit-3SL, pero non chegou a órbita por un fallo do foguete. O seu cometido era substituír a Intelsat 34.^[33][1]

Intelsat 28 comezou sendo New Dawn, unha aventura conxunta entre Intelsat e un grupo invertidor de Suráfrica. Foi lanzado o 22 de abril de 2011 mediante un Ariane 5 e levaba 24 transpondedores en banda Ku e 28 en banda C. Unha vez en órbita o satélite foi incapaz de despregar o reflector da súa antena para banda C, recortando á metade as súas prestacións. O mesmo problema xurdiu co reflector da antena en banda Ku, pero o motor deste foi capaz de finalmente poñelo en servizo.^[34][1]

Intelsat 29e leva 14 transpondedores en banda C, 56 en Ku e 1 en Ka. Foi construído por Boeing co bus BSS-702MP, ten unha masa de 6552 kg e un tempo de vida estimado de 15 anos. Foi lanzado o 27 de xaneiro de 2016 mediante un foguete Ariane 5 para dar cobertura sobre norteamérica e suramérica. O 7 de abril de 2019 o satélite sufriu un problema no seu sistema de propulsión, causando a interrupción do servizo. Dous días máis tarde o control de terra perdeu contacto co satélite e o 18 de abril Intelsat declarou o satélite perdido. Observacións desde terra mostran que arredor do satélite hai unha nube de restos, polo que se hipotiza cunha explosión debida a un curtocircuíto ou a un impacto dun micrometeorito.^[35][1]

Intelsat 30 e 31, tamén coñecidos como DLA 1 e 2, foron construídos por Space Systems Loral co bus SSL-1300. Teñen unha masa duns 6300 kg e 10 transpondedores en banda C e 72 en banda Ku cada un. Emiten para América Latina e foron lanzados o 16 de outubro de 2014 e o 9 de xuño de 2016 mediante un foguete Ariane 5 e un Proton M Briz-M respectivamente.^[36][1]

Intelsat 32e, tamén coñecido como Sky-Brasil 1 porque parte da carga útil pertence a esta empresa, é un satélite de 6000 kg de masa con 81 transpondedores en banda Ku e 21 en banda Ka a bordo. Foi construído por EADS Astrium co bus Eurostar-3000X e lanzado o 14 de febreiro de 2017 mediante un Ariane 5.^[37][1]

Intelsat 33e foi encargado en maio de 2013 por Intelsat a Boeing. Foi construído usando o bus BSS-702MP, ten unha masa de 6600 kg e leva a bordo varois transpondedores en banda C e Ku. Foi lanzado o 24 de agosto de 2016 xunto con Intelsat 36 mediante un Ariane 5.^[38][1]

Intelsat 34, tamén coñecido como Hispasat 55W-2 por levar parte da carga útil pertencente a Hispasat, é un satélite de comunicacións de 330 kg lanzado o 20 de agosto de 2015 mediante un foguete Ariane 5. Leva a bordo 24 transpondedores en banda C e 24 en banda Ku.^[39][1]

Intelsat 34 foi construído por Boeing co bus BSS-702MP e lanzado o 5 de xullo de 2017 mediante un foguete Falcon 9. Ten unha masa de 6761 kg e leva a bordo varios transpondedores en banda C e Ku.^[40][1]

Intelsat 36 foi lanzado o 24 de agosto de 2016 mediante un Ariane 5, xunto con Intelsat 33e, para dar servizo á zona de África e o sur de Asia. Foi construído por Space Systems Loral co bus SSL-1300. Ten unha masa de 3253 kg e leva 10 transpondedores en banda C e 30 en banda Ku.^[41][1]

Cunha masa de 6438 kg, Intelsat 37e foi lanzado o 29 de setembro de 2017 mediante un Ariane 5. Foi construído por Boeing baixo a plataforma BSS-702MP e leva transpondedores en banda C, Ku e Ka.^[42][1]

Intelsat 38 ou Azerspace 2 foi o resultado da colaboración entre Intelsat e a empresa Azercosmos para dar continuidade á cobertura proporcionada por Intelsat 12. Ten unha masa de 3500 e usa o bus SSL-1300.^[43][1]

Intelsat 39 ten unha masa de 6600, usa o bus SSL-1300 e foi lanzado o 6 de agosto de 2019 a bordo dun Ariane 5 para substituír a Intelsat 902. Usa transpondedores en banda C e Ku para dar servizo a África, Europa, oriente medio e Asia.^[44][1]

Intelsat 40e usa o bus SSL-1300 e foi lanzado o 7 de abril de 2023 a bordo dun Falcon 9 para dar servizo a América central e do norte. Leva a bordo transpondedores en banda C, Ka e Ku, ademais da carga útil TEMPO (Tropospheric Emissions: Monitoring of Pollution), un espectrómetro no visible e no ultravioleta para medir a contaminación.^[45][1]

Misión[1][2][3][4][5][6][7][8][9][11][12][13][14][15][10][16][17][18][19][19][20][21][22][23][24][20][21][22][23][24][25][26][27][28][29][30][31][32][33][34][35][36][37][38][39][40][41][42][38][39][40][41][42][43][44][45]	Data de lanzamento[1][2][3][4][5][6][7][8][9][11][12][13][14][15][10][16][17][18][19][19][20][21][22][23][24][20][21][22][23][24][25][26][27][28][29][30][31][32][33][34][35][36][37][38][39][40][41][42][38][39][40][41][42][43][44][45]	Foguete lanzador[1][2][3][4][5][6][7][8][9][11][12][13][14][15][10][16][17][18][19][19][20][21][22][23][24][20][21][22][23][24][25][26][27][28][29][30][31][32][33][34][35][36][37][38][39][40][41][42][38][39][40][41][42][43][44][45]	Notas[1][2][3][4][5][6][7][8][9][11][12][13][14][15][10][16][17][18][19][19][20][21][22][23][24][20][21][22][23][24][25][26][27][28][29][30][31][32][33][34][35][36][37][38][39][40][41][42][38][39][40][41][42][43][44][45]
Intelsat-1	6 de abril de 1965	Delta D	Éxito
Intelsat-2 1	26 de outubro de 1966	Delta E1	Fallo parcial. O satélite non chegou á órbita prevista, aínda que puido funcionar como satélite de comunicacións.
Intelsat-2 2	11 de xaneiro de 1967	Delta E1	Éxito
Intelsat-2 3	23 de marzo de 1967	Delta E1	Éxito
Intelsat-2 4	28 de setembro de 1967	Delta E1	Éxito
Intelsat-3 1	19 de setembro de 1968	Delta M	Fallo
Intelsat-3 2	19 de decembro de 1968	Delta M	Éxito
Intelsat-3 3	6 de febreiro de 1969	Delta M	Éxito
Intelsat-3 4	22 de maio de 1969	Delta M	Éxito
Intelsat-3 5	26 de xullo de 1969	Delta M	Fallo parcial
Intelsat-3 6	15 de xaneiro de 1970	Delta M	Éxito
Intelsat-3 7	23 de abril de 1970	Delta M	Éxito
Intelsat-3 8	23 de xullo de 1970	Delta M	Éxito
Intelsat-4 2	26 de xaneiro de 1971	Atlas SLV3C	Éxito
Intelsat-4 3	20 de decembro de 1971	Atlas SLV3C	Éxito
Intelsat-4 4	23 de xaneiro de 1972	Atlas SLV3C	Éxito
Intelsat-4 5	13 de xuño de 1972	Atlas SLV3C	Éxito
Intelsat-4 7	23 de agosto de 1973	Atlas SLV3D	Éxito
Intelsat-4 8	21 de novembro de 1974	Atlas SLV3D	Éxito
Intelsat-4 6	20 de febreiro de 1975	Atlas SLV3D	Fallo
Intelsat-4 1	22 de maio de 1975	Atlas SLV3D	Éxito
Intelsat-4A 1	26 de setembro de 1975	Atlas SLV3D	Éxito
Intelsat-4A 2	29 de xaneiro de 1976	Atlas SLV3D	Éxito
Intelsat-4A 4	26 de maio de 1977	Atlas SLV3D	Éxito
Intelsat-4A 5	30 de setembro de 1977	Atlas SLV3D	Fallo
Intelsat-4A 3	7 de xaneiro de 1978	Atlas SLV3D	Éxito
Intelsat-4A 6	31 de marzo de 1978	Atlas SLV3D	Éxito
Intelsat-5 2	6 de decembro de 1980	Atlas SLV3D	Éxito
Intelsat-5 1	23 de maio de 1981	Atlas SLV3D	Éxito
Intelsat-5 3	15 de decembro de 1981	Atlas SLV3D	Éxito
Intelsat-5 4	5 de marzo de 1982	Atlas SLV3D	Éxito
Intelsat-5 5	28 de setembro de 1982	Atlas SLV3D	Éxito
Intelsat-5 6	19 de maio de 1983	Atlas SLV3D	Éxito
Intelsat-5 7	19 de outubro de 1983	Ariane 1	Éxito
Intelsat-5 8	5 de marzo de 1984	Ariane 1	Éxito
Intelsat-5 9	9 de xuño de 1984	Atlas G	Fallo
Intelsat-5A 10	22 de marzo de 1985	Atlas G	Éxito
Intelsat-5A 11	30 de xuño de 1985	Atlas G	Éxito
Intelsat-5A 12	28 de setembro de 1985	Atlas G	Éxito
Intelsat-5A 14	31 de maio de 1986	Ariane 2	Fallo
Intelsat-5A 1	17 de maio de 1988	Ariane 2	Éxito
Intelsat-5A 15	23 de maio de 1981	Ariane 2	Éxito
Intelsat-6 2	27 de outubro de 1989	Ariane 4	Éxito
Intelsat-6 3	14 de marzo de 1990	Titan III	Fallo parcial
Intelsat-6 4	23 de xuño de 1990	Titan III	Éxito
Intelsat-6 5	14 de agosto de 1991	Ariane 4	Éxito
Intelsat-6 1	29 de outubro de 1991	Ariane 4	Éxito
Intelsat K	10 de xuño de 1992	Atlas IIAS	Éxito
Intelsat-7 1	22 de outubro de 1993	Ariane 4	Éxito
Intelsat-7 2	17 de xuño de 1994	Ariane 4	Éxito
Intelsat-7 3	6 de outubro de 1994	Atlas IIAS	Éxito
Intelsat-7 4	10 de xaneiro de 1995	Atlas IIAS	Éxito
Intelsat-7 5	22 de marzo de 1995	Atlas IIAS	Éxito
Intelsat 706	17 de maio de 1995	Ariane 4	Éxito
Intelsat 708	14 de febreiro de 1996	CZ-3B	Fallo
Intelsat 707	14 de marzo de 1996	Ariane 4	Éxito
Intelsat 24 (AMOS 1)	16 de maio de 1996	Ariane 4	Éxito
Intelsat-7 1	15 de xuño de 1996	Ariane 4	Éxito
Intelsat 26	17 de febreiro de 1997	Atlas IIAS	Éxito
Intelsat 801	1 de marzo de 1997	Ariane 4	Éxito
Intelsat 802	25 de xuño de 1997	Ariane 4	Éxito
Intelsat 803	23 de setembro de 1997	Ariane 4	Éxito
Intelsat 804	22 de decembro de 1997	Ariane 4	Éxito
Intelsat 805	18 de xuño de 1998	Atlas IIAS	Éxito
Intelsat 806	28 de febreiro de 1998	Atlas IIAS	Éxito
Intelsat 12	29 de outubro de 2000	Ariane 4	Éxito
Intelsat 901	9 de xuño de 2001	Ariane 4	Éxito
Intelsat 902	30 de agosto de 2001	Ariane 4	Éxito
Intelsat 903	30 de marzo de 2003	Proton K/DM-3	Éxito
Intelsat 904	23 de febreiro de 2002	Ariane 4	Éxito
Intelsat 905	5 de xuño de 2002	Ariane 4	Éxito
Intelsat 906	6 de setembro de 2002	Ariane 4	Éxito
Intelsat 907	15 de febreiro de 2003	Ariane 4	Éxito
Intelsat 13	8 de agosto de 2003	Zenit-3SL	Éxito
Intelsat 10-02	16 de xuño de 2004	Proton M Briz-M	Éxito
Intelsat 11	5 de outubro de 2007	Ariane 5	Éxito
Intelsat 25	7 de xullo de 2008	Ariane 5	Éxito
Intelsat 14	23 de novembro de 2009	Atlas 5	Éxito
Intelsat 15	30 de novembro de 2009	Zenit-3SLB	Éxito
Intelsat 16	12 de febreiro de 2010	Proton M Briz-M	Éxito
Intelsat 17	26 de novembro de 2010	Ariane 5	Éxito
Intelsat 28	22 de abril de 2011	Ariane 5	Éxito
Intelsat 18	5 de outubro de 2011	Zenit-3SLB	Éxito
Intelsat 22	25 de marzo de 2012	Proton M Briz-M	Éxito
Intelsat 19	1 de xuño de 2012	Zenit-3SL	Éxito
Intelsat 20	2 de agosto de 2012	Ariane 5	Éxito
Intelsat 21	19 de agosto de 2012	Zenit-3SL	Éxito
Intelsat 23	14 de outubro de 2012	Proton M Briz-M	Éxito
Intelsat 27	1 de febreiro de 2013	Zenit-3SL	Fallo
Intelsat 30	16 de outubro de 2014	Ariane 5	Éxito
Intelsat 34	20 de agosto de 2015	Ariane 5	Éxito
Intelsat 29e	27 de xaneiro de 2016	Ariane 5	Éxito
Intelsat 31	9 de xuño de 2016	Proton M Briz-M	Éxito
Intelsat 33e	24 de agosto de 2016	Ariane 5	Éxito
Intelsat 36	24 de agosto de 2016	Ariane 5	Éxito
Intelsat 32e	14 de febreiro de 2017	Ariane 5	Éxito
Intelsat 35e	5 de xullo de 2017	Falcon 9	Éxito
Intelsat 37e	29 de setembro de 2017	Ariane 5	Éxito
Intelsat 38 (Azerspace 2)	25 de setembro de 2018	Ariane 5	Éxito
Intelsat 39	6 de agosto de 2019	Ariane 5	Éxito
Intelsat 40e	7 de abril de 2023	Falcon 9	Éxito

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Intelsat

• Delta D
• Delta E1
• Delta M
• Atlas SLV-3C
• Atlas SLV-3D
• Atlas IIAS
• Atlas 5
• Ariane 1
• Ariane 2
• Ariane 4
• Ariane 5
• Atlas G
• CZ-3B
• Proton K/DM-3
• Proton M Briz-M
• Zenit-3SL
• Zenit-3SLB
• Falcon 9

• Web de Intelsat