Saltar ao contido

Fragmento scFv

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «Fragmento variable de cadea sinxela»)
Fragmento scFv en rotación coas rexións determinantes da complementariedade (CDR) salientadas.
As dúas posibles estruturas dun fragmento scFv cos sitios de unión de antíxenos incluíndo o N-terminal á esquerda e o C-terminal á dereita. Os péptidos enlazadores (linker) móstranse como frechas.

Un fragmento scFv ou fragmento variable de cadea sinxela (scFv, do inglés sigle-chain variable fragment), malia o seu nome, non é un fragmento de anticorpo, senón unha proteína de fusión das rexións variables das cadeas pesada (VH) e lixeiras (VL) das inmunoglobulinas, conectadas cun curto péptido enlazador (linker) duns dez a 25 aminoácidos.[1] Este enlazador é xeralmente rico en glicina para darlle flexibilidade, e tamén en serina ou treonina para darlle solubilidade, e pode conectar o N-terminal da VH co C-terminal da VL, ou viceversa.[2] Esta proteína mantén a especificidade da inmunoglobulina orixinal, a pesar da eliminación das rexións constantes e a introdución do enlazador.[3] A imaxe da dereita mostra como esta modificación xeralmente non altera a especificidade.

Estas moléculas foron creadas para facilitar a técnica do phage display, na que é moi conveniente expresar o dominio de unión ao antíxeno como un péptido único. Como alternativa, pode crearse un scFv directamente a partir de cadeas pesadas e lixeiras subclonadas derivadas dun hibridoma. Os scFvs teñen moitos usos, por exemplo, a citometría de fluxo, inmunohistoquímica, e os dominios de unión ao antíxeno de receptores de célula T artificiais.

A diferenza dos anticorpos monoclonais, que son a miúdo producidos en cultivos celulares de mamíferos, os scFvs son máis a miúdo producidos en cultivos celulares bacterianos, como os de Escherichia coli.[3]

Purificación

[editar | editar a fonte]

Os scFv carecen da rexión Fc constante que se encontra nas moléculas de anticorpo completas, e, así, os sitios de unión comúns (por exemplo, a proteína G) non se poden utilizar para purificar anticorpos. Estes fragmentos poden a miúdo ser purificados ou inmobilizados usando a proteína L, dado que a proteína L interacciona coa rexión variable das cadeas lixeiras kappa. Máis comunmente, o que se fai é incorporar unha etiqueta de seis histidinas no C-terminal da molécula de scFv e purificalos usando cromatografía de afinidade de metal inmobilizado (IMAC). Por razóns descoñecidas, algúns scFv poden tamén ser captados pola proteína A.

ScFv bivalentes e trivalentes

[editar | editar a fonte]
Estrutura de scFv divalente (arriba) e trivalente (abaixo), en tándem (esquerda) e formato de di-/trimerización (dereita).

Os fragmentos variables de cadea sinxela divalentes (ou bivalentes) (di-scFv ou bi-scFv) poden ser preparados por enxeñaría enlazándolles dous scFvs. Isto pode facerse producindo unha cadea peptídica sinxela con dúas rexións VH e dúas VL, orixinando un scFv en tándem.[4][5] Outra posibilidade é a creación de scFv con péptidos enlazadores que son demasiado curtos para que as dúas rexións variables se preguen xuntas (duns cinco aminoácidos), forzando os scFvs a dimerizarse. Este tipo de scFv coñécense como diacorpos (diabodies).[6] Os diacorpos teñen unha constante de disociación de ata 40 veces menor que os corespondentes scFv, o que significa que teñen moita maior afinidade pola súa diana. En consecuencia, os fármacos diacorpos poderían administrarse a dosificacións moito menores que as doutros anticorpos terapéuticos e teñen a capacidade de unirse moi especificamente a tumores in vivo.[7] O uso de enlazadores ou linkers aínda menores (de só un ou dous aminoácidos) leva á formación de trímeros, tamén chamados triacorpos ou tricorpos (triabodies ou tribodies). Tamén se produciron tetracorpos (tetrabodies). Mostran incluso unha maior afinidade ás súas dianas que os diacorpos.[8]

Todos estes formatos poden estar compostos de fragmentos variables con especificidade por dous antíxenos diferentes, e nese caso son tipos de anticorpos biespecíficos.[9][10] O máis desenvolvidos destes son os di-scFvs biespecíficos en tándem, coñecidos como enfrontadores biespecíficos de célula T (construtos de anticorpos BiTE).

Exemplos

[editar | editar a fonte]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ Huston, J. S.; Levinson, D.; Mudgett-Hunter, M.; Tai, M. S.; Novotný, J.; Margolies, M. N.; Crea, R. (1988). "Protein engineering of antibody binding sites: recovery of specific activity in an anti-digoxin single-chain Fv analogue produced in Escherichia coli". Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America 85 (16): 5879–5883. doi:10.1073/pnas.85.16.5879. 
  2. ↑ Schirrmann, Thomas (8 November 2004). "Tumorspezifisches Targeting der humanen Natürlichen Killerzellinie YT durch Gentransfer chimärer Immunglobulin-T-Zellrezeptoren" (en German). Berlin. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Peterson, Eric; Owens, SM; Henry, RL (2006). "Monoclonal Antibody Form and Function: Manufacturing the Right Antibodies for Treating Drug Abuse". AAPS Journal 8 (2): E383–E390. PMC 3231570. PMID 16796389. doi:10.1208/aapsj080243. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2012. Consultado o 19 de xaneiro de 2018. 
  4. ↑ Xiong, Cheng-Yi; Natarajan, A; Shi, XB; Denardo, GL; Denardo, SJ (2006). "Development of tumor targeting anti-MUC-1 multimer: effects of di-scFv unpaired cysteine location on PEGylation and tumor binding". Protein Engineering Design and Selection 19 (8): 359–367. PMID 16760193. doi:10.1093/protein/gzl020. 
  5. ↑ Kufer, Peter; Lutterbüse, Ralf; Baeuerle, Patrick A. (2004). "A revival of bispecific antibodies" (PDF). Trends in Biotechnology 22 (5): 238–244. PMID 15109810. doi:10.1016/j.tibtech.2004.03.006. 
  6. ↑ Hollinger, Philipp; Prospero, T; Winter, G (July 1993). ""Diabodies": small bivalent and bispecific antibody fragments". Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America 90 (14): 6444–8. PMC 46948. PMID 8341653. doi:10.1073/pnas.90.14.6444. 
  7. ↑ 7,0 7,1 Adams, GP; Schier, R; McCall, AM; Crawford, RS; Wolf, EJ; Weiner, LM; Marks, JD (1998). "Prolonged in vivo tumour retention of a human diabody targeting the extracellular domain of human HER2/neu". British Journal of Cancer 77 (9): 1405–12. PMC 2150193. PMID 9652755. doi:10.1038/bjc.1998.233. 
  8. ↑ Le Gall, F.; Kipriyanov, SM; Moldenhauer, G; Little, M (1999). "Di-, tri- and tetrameric single chain Fv antibody fragments against human CD19: effect of valency on cell binding". FEBS Letters 453 (1): 164–168. PMID 10403395. doi:10.1016/S0014-5793(99)00713-9. 
  9. ↑ Dincq, S; Bosman, F; Buyse, MA; Degrieck, R; Celis, L; De Boer, M; Van Doorsselaere, V; Sablon, E (2001). "Expression and purification of monospecific and bispecific recombinant antibody fragments derived from antibodies that block the CD80/CD86-CD28 costimulatory pathway". Protein expression and purification 22 (1): 11–24. PMID 11388794. doi:10.1006/prep.2001.1417. 
  10. ↑ Kellner, C (2008). "Entwicklung und Charakterisierung bispezifischer Antikörper-Derivate zur Immuntherapie CD19-positiver Leukämien und Lymphome" [Development and characterisation of bispecific antibody derivatives for the immunotherapy of CD19-positive leukaemia and lymphoma] (en German e English). Erlangen-Nürnberg: Friedrich-Alexander-Universität. 
  11. ↑ Mathew, JP; Shernan, SK; White, WD; Fitch, JC; Chen, JC; Bell, L; Newman, MF (2004). "Preliminary report of the effects of complement suppression with pexelizumab on neurocognitive decline after coronary artery bypass graft surgery". Stroke: A Journal of Cerebral Circulation 35 (10): 2335–9. PMID 15331798. doi:10.1161/01.STR.0000141938.00524.83. 
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Fragmento_scFv&oldid=5555265»