Xoán III Ducas Vatatzés

Xoán III Ducas Vatatzés

Nome orixinal	(el) Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης
Biografía
Nacemento	c. 1192 (Gregoriano) Didymoteicho, Grecia (pt)
Morte	3 de novembro de 1254 (61/62 anos) Kemalpaşa, Turquía
Emperador bizantino
15 de decembro de 1221 – 3 de novembro de 1254 ← Teodoro I Láscaris – Teodoro II Láscaris →
Datos persoais
Relixión	Cristianismo ortodoxo
Actividade
Ocupación	monarca
Enaltecemento
santo
Familia
Familia	Dinastia dos Ducas (pt)
Cónxuxe	Ana de Hohenstaufen (1241 (Gregoriano)–) Irene Lascarina
Fillos	Teodoro II Láscaris  () Irene Lascarina
Pais	Basílio Vatatzes   e NN Angelina
Irmáns	Isaac Doukas Vatatzes
Descrito pola fonte	Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Encyclopædia Britannica Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron

Xoán III Ducas Vatatzés, nado en 1193 e finado o 3 de novembro de 1254, foi un emperador bizantino, no exilio no Imperio de Nicea, de 1222 a 1254.

Aínda que sufría epilepsia, logrou distinguirse tanto como soldado que en 1222 foi elixido para suceder ao seu sogro Teodoro I Láscaris. Casou coa filla de Láscaris, Irene Láscaris (Eirene Laskarina) en 1212. Tiveron un fillo, Teodoro, pero tras un accidente de cabalo de Irene, esta non puido volver ter fillos; entón, retirouse a un convento, tomando o nome de irmá Uxía, e alí morreu en 1239. Xoán volveu a casar con Constanza (Ana) de Sicilia, filla ilexítima de Frederico II Hohenstaufen, emperador do Sacro Imperio, pero non tiveron descendencia.

Reorganizou os restos do Imperio bizantino (Imperio de Nicea) e grazas ás súas capacidades administrativas, fixo del un dos estados máis ricos e fortes do Mediterráneo oriental. Tras asegurarse a fronteira oriental cun acordo cos turcos selxúcidas, dedicouse a intentar recuperar as posesións europeas dos seus predecesores. Mentres a súa frota atacaba aos latinos no mar Exeo e estendía o seu reino a Rodas, o seu exército, reforzado con mercenarios occidentais, derrotaba ás forzas do emperador latino.

Aínda que non tivo éxito no asedio de Constantinopla, que levou a cabo de común acordo cos búlgaros en 1235, logrou a supremacía sobre os despotados de Tesalónica e Epiro. A definitiva reconquista de Constantinopla, algúns anos despois da súa morte, débese en gran medida aos seus esforzos previos.