پرش به محتوا

احتکار

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
احتکار

احتکار در علم اقتصاد

[ویرایش]

احتکار (انگلیسی: Hoarding)، در علم اقتصاد، عمل تحصیل و نگه‌داری منابع کم‌یاب است، با این احتمال که بتوانند برای کسب سود به مشتریان فروخته شوند.

احتکار در اصطلاح فقه شیعه

[ویرایش]

اِحتِکار، در اصطلاح فقهی به نگهداری کالای ضروری خاص در صورت کمیاب شدن آن در بازار، با هدف فروختن آن به بهای بیشتر؛ برخی قید خرید را در تعریف احتکار افزوده‌اند و گفته‌اند خرید کالا و خودداری از عرضه آن به بازار، در صورت کمیاب شدن و نیاز مردم به آن، احتکار است. اما برخی دیگر حبس کالا را به صورت مطلق (از هر راهی به دست آورده باشد، مانند زراعت و تجارت) احتکار می‌دانند. و احتکار کننده را محتکر گویند. [۱]

به مشهور فقیهان شیعه نسبت داده‌اند که احتکار را حرام و مربوط به کالاهای ضروری، به‌ویژه مواد خوراکی دانسته‌اند (به قول مشهور احتکار تنها در گندم، جو، خرما، کشمش و روغن ثابت است). البته برخی از فقیهان دایره حکم احتکار را گسترش داده و معتقدند احتکار همه کالاهای موردنیاز جامعه را در برمی‌گیرد.[۱]

ذخیره کردن مواد غذایی برای خود یا خانواده یا امری دیگر احتکار محسوب نمی‌شود.

منابع

[ویرایش]
  1. ۱٫۰ ۱٫۱ «احتکار (فقه) - ویکی فقه». fa.wikifeqh.ir. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۱۰-۲۴.