آفرین‌نامه
آفرین نامه منظومه‌ای در قالب مثنوی و بحر متقارب است که توسط ابوشکور بلخی شاعر ایرانی قرن چهارم هجری سروده شده است. بلخی این مثنوی را تقدیم به نوح بن نصر بن احمد سامانی (حکومت ۳۳۱-۳۴۳ هـ.ق.) کرده است. طبق گفته خود شاعر سال سرایش این شعر سال ۳۳۳ هجری قمری / ۹۴۵ میلادی بوده است. از این منظومه شکلی واحد و منسجم به دست نیامده است و ابیات پراکنده‌ای که در تذکره‌ها، فرهنگ‌ها و جُنگ‌ها حدود سیصد و بیست بیت به دست می‌آید. از سه بیت از این ابیات آشکارا دریافته می‌شود که شاعر این شعر ابوشکور بلخی بوده است. به گفته عوفی در لباب الالباب، نظم آن در ۳۳۶ق / ۹۴۷م به پایان رسیده است.
از مضامینی که شاعر در این منظومه به‌آنها پرداخته است می‌توان از آداب سخن گفتن و پند آموختن، آموختن علم و هنر و اهمیت خرد و خردورزی نام برد. [۱]
پانویس
منابع
- «آفرین نامه | دائرةالمعارف بزرگ اسلامی | مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی». www.cgie.org.ir. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۳-۳۰.
- «سیری در آفرین‌نامه». hawzah.net. ۸ آبان ۱۳۹۰. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۳-۳۰.
- Foundation، Encyclopaedia Iranica. «Welcome to Encyclopaedia Iranica». iranicaonline.org (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۳-۳۰.