Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσιγκτον

Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 05/06/2021.

Αυτό το λήμμα χρειάζεται επιμέλεια ώστε να ανταποκρίνεται σε υψηλότερες προδιαγραφές ορθογραφικής και συντακτικής ποιότητας ή μορφοποίησης. Αίτιο: γλωσσικά, αφαίρεση "πηγών" από τη Βικιπαίδεια - δεν είναι πηγή του εαυτού της Για περαιτέρω βοήθεια, δείτε τα λήμματα πώς να επεξεργαστείτε μια σελίδα και τον οδηγό μορφοποίησης λημμάτων.

Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσινγκτον
National Gallery of Art
Είδος	μουσείο τέχνης[1][2][3], εκδοτικός οίκος[4], εθνικό μουσείο[3] και μη κερδοσκοπικός οργανισμός
Γεωγραφικές συντεταγμένες	38°53′29″N 77°1′12″W
Διοικητική υπαγωγή	Ουάσινγκτον[2]
Χώρα	Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής[1][5][2]
Έναρξη κατασκευής	24  Μαρτίου 1937[6][7]
Ολοκλήρωση	17  Μαρτίου 1941[2][8][9]
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Η Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσιγκτον, που βρίσκεται δυο βήματα από τον Λόφο του Καπιτωλίου, ξεχωρίζει πρώτα απ' όλα για τον πολύ πρωτότυπο τρόπο που εκθέτει τα 141.000 σχέδια ,πίνακες, φωτογραφίες αλλά και γλυπτά τα οποία δείχνουν την εξέλιξη από τον μεσαίωνα έως σήμερα. Εμπνευσμένος από την ιαπωνική αισθητική, ο τρόπος έκθεσης στοχεύει στην παρουσίαση του κάθε έργου όσο το δυνατόν πιο αποδεσμευμένου από ιστορικές και πολιτιστικές αναφορές, ώστε ο επισκέπτης να μπορέσει να το ατενίσει χωρίς περισπασμούς, καθαρά ως πηγή ευχαρίστησης. Στους μεγάλους χώρους των δύο κτιρίων της Πινακοθήκης μπορεί κανείς να θαυμάσει τη μεγαλύτερη και πληρέστερη συλλογή παλαιότερης ζωγραφικής σε αμερικανικό έδαφος, που περιλαμβάνει δημιουργίες των Τζότο, Ντίρερ, Ραφαήλ, Λεονάρντο, Τζορτζόνε. Πολύ σημαντικά είναι και τα τμήματα της γαλλικής, της φλαμανδικής και της ισπανικής ζωγραφικής, που εκπροσωπούνται από καλλιτέχνες όπως ο Βαττώ, ο Φραγκονάρ, ο Ρούμπενς, ο Ελ Γκρέκο. Αλλά η πανοραμική συλλογή του μουσείου περιλαμβάνει και σημαντικά έργα των ιμπρεσιονιστών και μια σημαντική σειρά έργων των καλλιτεχνών της αβάν-γκαρντ, από τον Μοντιλιάνι έως τον Νταλί. Πλέον έχουμε πρόσβαση στο να δούμε διαδυκτιακά όλα τα έργα μέσω του καταλόγου έργων της Εθνικής Πινακοθήκης της Ουάσινγκτον.

Στις αρχές του περασμένου αιώνα, ο τραπεζίτης^[10] και πολιτικός Άντριου Μέλον άρχισε να πραγματοποιεί συλλογή μοναδικών έργων τέχνης. Ο ίδιος προτιμούσε τα έργα των δασκάλων του πρώιμου Μεσαίωνα, αλλά ως πραγματικός συλλέκτης αναγνώρισε την αξία και τα έργα των συγχρόνων του.

Ένα εντυπωσιακό κομμάτι της συλλογής περιλάμβανε αριστουργήματα από το Ρωσικό Ερμιτάζ, τα οποία τέθηκαν σε δημοπρασία από την κυβέρνηση της ΕΣΣΔ. Ο Μέλον αναζητούσε αριστουργήματα όχι για χάρη του, ονειρευόταν να δημιουργήσει μια πλήρη Εθνική Πινακοθήκη στη χώρα, επιτρέποντας σε κάθε πολίτη να εξοικειωθεί με τα έργα μεγαλοφυΐας.

Οι διαπραγματεύσεις για τη δημιουργία της πινακοθήκης ξεκίνησαν το 1934. Και μετά το θάνατο του προστάτη, το 1937, το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών αποφάσισε να δημιουργήσει μια Εθνική Πινακοθήκη τέχνης. Ο πυρήνας της έκθεσης ήταν γλυπτά και πίνακες, δωρεά του Μέλον ως δώρο στη χώρα του.

Έκτοτε, δημιουργήθηκε μια παράδοση μεταξύ των ιδιωτών συλλεκτών για να δωρίσουν αντικείμενα από τις συλλογές τους στις συλλογές της Πινακοθήκης. Οι μόνιμοι χορηγοί περιλαμβάνουν ανθρώπους όπως ο Πολ Μέλον και πολλοί άλλοι διάσημοι άνθρωποι. Ορισμένα αριστουργήματα μεταδόθηκαν ανώνυμα.

Σήμερα, η Εθνική Πινακοθήκη αποτελείται με δύο μεγαλοπρεπή κτίρια, μεταξύ των οποίων υπάρχει ένα υπόγειο διάδρομο με ζεστά καφέ και καταστήματα με αναμνηστικά. Ένα από τα χαρακτηριστικά του εσωτερικού της γκαλερί ήταν η συσκευή μετάβασης: ένα ασυνήθιστο φως και παράξενες γραμμές διέλευσης.

Κατάλογος όλων των θησαυρών που παρουσιάζονται στη γκαλερί, είναι αδύνατο. Έτσι, στη δυτική πτέρυγα τοποθετούνται αριστουργήματα όπως ο «Άγιος Γεώργιος», η «Μαντόνα Άλμπα» του Ραφαήλ, και ακόμη το έργο «Αφροδίτη μπροστά στον καθρέφτη» του Τιτσιάνο. Στις γειτονικές αίθουσες, οι πίνακες του Ντονατέλο, του Ρούμπενς, και του Ελ Γκρέκο είναι εντυπωσιακές.

Επιστρέφοντας στη νέα ανατολική πτέρυγα της Εθνικής Πινακοθήκης, οι επισκέπτες μπορούν να εξοικειωθούν με τα έργα του Πάμπλο Πικάσο, και πολλών άλλων παγκοσμίου φήμης δημιουργών.

Η δυτική πτέρυγα, στο έργο του οποίου εργάστηκε ο αρχιτέκτονας Τζον Ράσελ Πόουπ, έγινε με το νεοκλασικό ύφος που ήταν μοντέρνο στα μέσα του περασμένου αιώνα. Η κατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1941 και για εκείνη την εποχή ήταν το πιο εκπληκτικό μαρμάρινο κτίριο στον κόσμο.

Η πρόσοψη του κτιρίου είναι διακοσμημένη με τεράστιες χιονάτες κίονες και κομψό τρούλο, που θυμίζει τα κτίρια της αρχαίας Ελλάδας.

Οι ευρύχωρες αίθουσες του κτιρίου περιλαμβάνουν μια εξαιρετική συλλογή έργων Ιταλών αναγεννησιακών πλοιάρχων^[11], συμπεριλαμβανομένης της μοναδικής ζωγραφικής του Λεονάρντο Ντα Βίντσι σε ολόκληρη την αμερικανική ήπειρο.

Λίγες δεκαετίες μετά το άνοιγμα της Εθνικής Πινακοθήκης στην Ουάσινγκτον, η περιοχή του κτιρίου της έλειπε έντονα. Εκθέματα αριστουργημάτων ζωγραφικής και γλυπτικής αναπληρώνονται συνεχώς και δημιουργήθηκε το ερώτημα για την επέκταση του μουσείου.

Η κατασκευή του κτιρίου, που θα αποτελέσει εξαιρετικό παράδειγμα σύγχρονης αρχιτεκτονικής, ξεκίνησε το 1970. Και μετά από 8 χρόνια, 1 Ιουνίου 1978, η νέα πτέρυγα της Εθνικής Πινακοθήκης τέλεσε επίσημα ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.

1. https://el.public-welfare.com/4019977-national-gallery-of-art-usa-the-history-of-creation-exposure-and-features^{[νεκρός σύνδεσμος]}
2. https://washington.org/find-dc-listings/national-gallery-art#