Wishbone Ash

Wishbone Ash
Οι Wishbone Ash το 2015 στη Μαδρίτη
Πληροφορίες
Προέλευση	Τορκί, Ντέβον, Αγγλία
Μουσικά είδη	Hard Rock Blues Rock Progressive Rock
Παρουσία	1969 – σήμερα
Δισκογραφική εταιρεία	MCA, AVM, Neat, IRS, Invisible Hands Music, Permanent, Talking Elephant, Decca
Μέλη	Άντι Πάουελ Μπομπ Σκιτ Μάντι Μάνινεν Τζο Κράμπτρι
Πρώην μέλη	Στιβ Άπτον Μάρτιν Τέρνερ Τεντ Τέρνερ Λόρι Γουάιζφιλντ Τζον Γουέτον Τρέβορ Μπόλντερ Κλερ Χάμιλ Μέρβιν Σπενς Τζέιμι Κρόμπτον Φιλ Πάλμερ Άντι Πάιλ Ρόμπι Φρανς Ρέι Γουέστον Ρότζερ Φίλγκειτ Μάικ Στέρτζις Τόνι Κίσμαν Μαρκ Μπερτς Μπεν Γκράνφελτ
Ιστότοπος
wishboneash.com
wikidata (π)

Οι Wishbone Ash είναι βρετανικό ροκ συγκρότημα, το οποίο δημιουργήθηκε το 1969 και έφτασε στην ακμή του κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του '70. Έγινε γνωστό για το δίδυμο κιθαριστών του, με τους Τεντ Τέρνερ και Άντι Πάουελ να επηρεάζουν σπουδαία συγκροτήματα του σκληρού ήχο όπως οι Thin Lizzy και οι Iron Maiden.^[1]

Οι Wishbone Ash σχηματίστηκαν το 1969 από τον μπασίστα Μάρτιν Τέρνερ και το ντράμερ Στιβ Άπτον. Ο μάνατζερ τους έβαλε αγγελία για κιθαρίστα και κιμπορντίστα, αλλά μετά από μία μεγάλη έρευνα για τη θέση του κιθαρίστα, το συγκρότημα βρισκόταν ανάμεσα στους Τεντ Τέρνερ και Άντι Πάουελ. Αν και αρχικά δεν σκόπευαν να έχουν δύο κιθαρίστες, το στυλ παιξίματος τους ταίριαξε απόλυτα, με αποτέλεσμα να γίνουν μέλη του συγκροτήματος τον Ιούλιο του 1969. Οι δυο τους ανέλαβαν και τα φωνητικά και έδωσαν την πρώτη τους συναυλία στις 10 Νοεμβρίου του ίδιου έτους στο Dunstable Civic Hall μπροστά σε 500 θεατές,^[2] συνεχίζοντας τους επόμενους μήνες ως support σε εμφανίσεις καλλιτεχνών όπως οι Slade, T. Rex, Taste, Caravan, Mott the Hoople και Smile.^[3]

Τον Μάρτιο του 1970, ηχογράφησαν τα πρώτα τους ντέμο στα West of England Sound Studios του Έξετερ και την ίδια περίοδο,^[4] έδωσαν τις πρώτες τους συναυλίες εκτός Μεγάλης Βρετανίας, παίζοντας για μία εβδομάδα στο Παρίσι.

Στις 18 Μαΐου άνοιξαν την εμφάνιση των Deep Purple στο Dunstable Civic Hall, με τον κιθαρίστα Ρίτσι Μπλάκμορ να τους προτείνει στον παραγωγό Ντέρεκ Λώρενς, ο οποίος τους εξασφάλισε το πρώτο τους δισκογραφικό συμβόλαιο με την MCA.^[5]

Οι Wishbone Ash ηχογράφησαν τον πρώτο τους δίσκο στα στούντιο De Lane Lea του Λονδίνου τον Σεπτέμβριο του 1970, με το άλμπουμ να κυκλοφορεί στις 4 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, ανεβαίνοντας στην 34η θέση του βρετανικού καταλόγου επιτυχιών.^[6] Την επομένη, το συγκρότημα έκανε το τηλεοπτικό του ντεμπούτο στο πρόγραμμα Disco 2 του BBC, παίζοντας τα "Queen of Torture" και "Errors of my Way".^[7]

Στα τέλη Φεβρουαρίου του 1971, έπαιξαν για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες, περιοδεύοντας για μία εβδομάδα. Στη συνέχεια, επέστρεψαν στο στούντιο, ηχογραφώντας το δεύτερο τους άλμπουμ, ενώ ο Τεντ Τέρνερ συμμετείχε στον δίσκο "Imagine" του Τζον Λένον.^[8]

Τον Ιούνιο του 1971, πραγματοποίησαν την πρώτη τους μεγάλη περιοδεία στη Βρετανία, ανοίγοντας για έξι εβδομάδες τις εμφανίσεις των The Who, Ten Years After και Black Sabbath.^[9] Ο δεύτερος τους δίσκος με τίτλο "Pilgrimage", σκαρφάλωσε στην 14η θέση των βρετανικών τσαρτ.^[10]

Επέστρεψαν στο στούντιο στις αρχές της επόμενης χρονιάς, παίζοντας νέο υλικό στη βρετανική περιοδεία που πραγματοποίησαν τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 1972. Ένα μήνα αργότερα περιόδευσαν στη Γερμανία,^[11] και στις 28 Απριλίου κυκλοφόρησε ο τρίτος τους δίσκος με τίτλο "Argus",^[12] ο οποίος θεωρείται ο καλύτερος της καριέρας τους.^[13] Κομμάτια του συγκεκριμένου άλμπουμ, όπως τα "The King Will Come", "Warrior" και "Throw Down the Sword", παραμένουν στο set list των ζωντανών τους εμφανίσεων μέχρι σήμερα.

Στις αρχές Ιουνίου, οι Wishbone Ash ξεκίνησαν την τρίτη τους αμερικάνικη περιοδεία, η οποία αναβλήθηκε στις 19 του μήνα, όταν ο εξοπλισμός τους κλάπηκε πριν τη συναυλία τους στο Σεντ Λούις.^[14] Η περιοδεία ολοκληρώθηκε τον επόμενο Αύγουστο, όπου παράλληλα έπαιξαν στο στούντιο του ραδιοφωνικού σταθμού WMC-FM του Μέμφις, με την Decca να κυκλοφορεί το μίνι-άλμπουμ "Live from Memphis".^[15]

Το φθινόπωρο του 1972, πραγματοποίησαν μία ακόμη βρετανική περιοδεία, εμφανιζόμενοι σε μεγάλα φεστιβάλ της πατρίδας τους, ενώ τον Ιανουάριο του 1973 έγραψαν το υλικό για το τέταρτο τους άλμπουμ, το οποίο ηχογράφησαν στα Olympic και τα Apple Studios του Λονδίνου μέσα στο επόμενο δίμηνο, με παραγωγούς τα μέλη του συγκροτήματος.^[16] Το "Wishbone Four" κυκλοφόρησε στις 11 Μαΐου του 1973, βάζοντας για πρώτη και μοναδική φορά το συγκρότημα στο Top-50 του Billboard.^[17] Για την προώθηση του δίσκου, περιόδευσαν στη Βρετανία, ηχογραφώντας το ζωντανό άλμπουμ "Live Dates", πριν μεταβούν για μία σύντομη περιοδεία στη Βόρεια Αμερική.^[18]

Στα τέλη του 1973, κυκλοφόρησε το "Live Dates", με το συγκρότημα να δίνει μία σειρά συναυλιών στη Γαλλία και την Ελβετία, ενώ παράλληλα βραβεύθηκαν ως χρυσός δίσκος το "Argus" και ως ασημένιος το "Wishbone Four".^[19]

Η επόμενη χρονιά ξεκίνησε με μία ακόμη αμερικάνικη περιοδεία και οι Wishbone Ash συνέθεσαν νέο υλικό, πριν ο Τεντ Τέρνερ ανακοινώσει την αποχώρηση του, τον Μάιο του 1974. Ο Άντι Πάουελ ταξίδεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου συναντήθηκε με τον Λόρι Γουάιζφιλντ, ο οποίος τελικά αντικατέστησε τον Τέρνερ.^[20]

Η νέα σύνθεση, ηχογράφησε το πρώτο της άλμπουμ στα Criteria Sound Studios του Μαϊάμι με παραγωγό τον Μπιλ Ζίμτσικ και έδωσαν την πρώτη τους συναυλία στις 2 Οκτωβρίου 1974 στο Plymouth Guildhall, ανοίγοντας μία ακόμη βρετανική περιοδεία. Οι συναυλίες αυτές, συνέπεσαν με την κυκλοφορία του άλμπουμ "There's the Rub",^[21] ενώ συνέχισαν με εμφανίσεις στην Ευρώπη. Ακολούθησε μία μεγάλη περιοδεία, η οποία διήρκεσε τρεις μήνες και περιελάμβανε συναυλίες στις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.^[22]

Τον Απρίλιο του 1975, τα μέλη του συγκροτήματος μετακόμισαν στο Γουέστπορτ του Κονέκτικατ και περιόδευσαν μαζί με τους Aerosmith.^[23] Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς περιόδευσαν στην Ευρώπη, εμφανιζόμενοι με ονόματα όπως οι Mahavishnu Orchestra, Soft Machine, Caravan, Climax Blues Band και Ρόρι Γκάλαχερ. Η περιοδεία απέτυχε, όταν οι χορηγοί αρνήθηκαν να πληρώσουν τους καλλιτέχνες, λόγω της αποχώρησης του Λου Ριντ από πρώτο όνομα. Τα οικονομικά προβλήματα, οδήγησαν το συγκρότημα να σταματήσει τη συνεργασία του με τον μάνατζερ Μάιλς Κόπλαντ.^[24]

Στα τέλη του 1975, ηχογράφησαν στα Atlantic Studios της Νέας Υόρκης το έκτο τους άλμπουμ, με παραγωγό τον Τομ Ντάουντ. Το "Locked In" κυκλοφόρησε στις 12 Μαρτίου 1976, με τα στοιχεία που έκαναν γνωστό το συγκρότημα να απουσιάζουν.^[25] Για την προώθηση του, οι Wishbone Ash πραγματοποίησαν μία αμερικάνικη περιοδεία, με γκεστ συμμετοχή από τον κιμπορντίστα Γκράχαμ Μέιτλαντ, αλλά δεν έδωσαν καμία άλλη συναυλία πέραν αυτής της περιοδείας.

Το καλοκαίρι του 1976, ηχογράφησαν το επόμενο τους άλμπουμ στο υπόγειο της κατοικίας του Μάρτιν Τέρνερ, με φορητό εξοπλισμό ηχογραφήσεων. Με παραγωγούς τους Ρον και Χάουι Άλμπερτ, το "New England" σηματοδότησε την επιστροφή τους στον κλασικό ήχο του συγκροτήματος.^[26] Περιόδευσαν για δεύτερη φορά στην Ιαπωνία και πραγματοποίησαν την πρώτη μεγάλη βρετανική τους περιοδεία μετά από δύο χρόνια. Το άλμπουμ ανέβηκε στην 22η θέση των βρετανικών τσαρτ και στις αρχές του 1977 έγραψαν νέα κομμάτια, με σκοπό μία ακόμη κυκλοφορία.

Η MCA κυκλοφόρησε τη συλλογή "Classic Ash" τον Μάιο του 1977 και ο Τζον Σέρι ανέλαβε το μάνατζμεντ τους.^[27] Ο όγδοος τους δίσκος ηχογραφήθηκε στα Criteria Sound Studios το καλοκαίρι του ίδιου έτους, ενώ το συγκρότημα εμφανίστηκε ως πρώτο όνομα στο Pinkpop Festival του Σιτάρντ-Γκέλεεν της Ολλανδίας, μπροστά σε 30.000 θεατές. Ακολούθησε μία ευρωπαϊκή περιοδεία, η οποία συνέπεσε με την κυκλοφορία του άλμπουμ "Front Page News".^[28] Για την προώθηση του, έπαιξαν μία σειρά συναυλιών στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Την άνοιξη του 1978 μετακόμισαν στη Μεγάλη Βρετανία και ηχογράφησαν τον επόμενο τους δίσκο στο Music Centre του Λονδίνου. Για πρώτη φορά μετά το 1972, συνεργάστηκαν με τον παραγωγό Ντέρεκ Λώρενς για το άλμπουμ "No Smoke Without Fire", το οποίο έφθασε ως το # 43 στην πατρίδα τους.^[29] Παρά την πτώση της δημοτικότητας τους λόγω της έκρηξης του New Wave, η επερχόμενη βρετανική περιοδεία γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Συνέχισαν με μία ακόμη ιαπωνική περιοδεία, από την οποία προήλθε το ζωντανό άλμπουμ "Live in Tokyo".^[30]

Το συγκρότημα πέρασε έξι μήνες στα Surrey Sound Studios ηχογραφώντας το δέκατο άλμπουμ του,^[31] και στις 22 Νοεμβρίου 1979 εμφανίστηκαν στο Wembley Empire Pool και τη συναυλία Year of the Child, η οποία μεταδόθηκε τηλεοπτικά.^[32] Ο νέος τους δίσκος με τίτλο "Just Testing", έφθασε στα ράφια των δισκοπωλείων στις 18 Ιανουαρίου 1980, σκαρφαλώνοντας στην 41η θέση στην πατρίδα τους.^[33] Το συγκρότημα πραγματοποίησε μία βρετανική περιοδεία διάρκειας τριάντα ημερών, γιορτάζοντας τα δέκατα γενέθλια του. Η περιοδεία συνεχίστηκε στην Ευρώπη και επέστρεψε στη Βρετανία, ενώ το καλοκαίρι του 1980 έπαιξαν σε διάφορα ευρωπαϊκά φεστιβάλ.

Ο Τζον Γουέτον αντικατέστησε τον Μάρτιν Τέρνερ τον Οκτώβριο του 1980,^[34] την ίδια περίοδο που κυκλοφόρησε το ζωντανό "Live Dates 2".^[35] Η νέα σύνθεση ηχογράφησε τον επόμενο τους δίσκο στο Μαϊάμι, ο οποίος κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1981 μέσω της MCA. Το "Number the Brave" ήταν η μοναδική τους κυκλοφορία με τον Γουέτον,^[36] ο οποίος αντικαταστάθηκε λίγους μήνες αργότερα από τον Τρέβορ Μπόλντερ,^[37] ενώ για τα δεύτερα φωνητικά εντάχθηκε στο σχήμα η Κλερ Χάμιλ.^[38]

Το 1982 η Χάμιλ αποχώρησε, αφήνοντας τους ως τετραμελές σχήμα, το οποίο κυκλοφόρησε το "Twin Barrels Burning" μέσω της AVM Records.^[39] Το άλμπουμ έφθασε ως το # 22, αλλά ο Μπόλντερ αποχώρησε την επόμενη χρονιά για να ενταχθεί στους Uriah Heep, δίνοντας τη θέση του στον Μέρβιν Σπενς, πρώην μέλος των Trapeze.^[40] Μοναδική κυκλοφορία αυτής της σύνθεσης ήταν το "Raw to the Bone" του 1985, ο πρώτος τους δίσκος που δεν κατάφερε να μπει σε κάποιο κατάλογο επιτυχιών.^[41] Σύντομα, ο Γουάιζφιλντ έδωσε τη θέση του στον Τζέιμι Κρόμπτον,^[42] ενώ ο Σπενς αντικαταστάθηκε από τον Άντι Πάιλ των The Kinks.^[43]

Τον Ιανουάριο του 1987, τα τέσσερα ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος, Μάρτιν Τέρνερ, Στιβ Άπτον, Άντι Πάουελ και Τεντ Τέρνερ, ένωσαν και πάλι τις δυνάμεις τους, μετά από πρόταση του Μάιλς Κόπλαντ για συμμετοχή στη σειρά ορχηστρικών δίσκων No Speak.^[44] Παράλληλα, η σύνθεση του συγκροτήματος με τους Κρόμπτον και Πάιλ, έπαιξε στις 24 Μαΐου 1987 στο Sun City της Νοτίου Αφρικής, όπου τους είχαν αναφέρει ότι το κοινό θα είναι πολυφυλετικό, αλλά η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Μετά την επιστροφή τους στη Βρετανία, τα μέλη του συγκροτήματος έγραψαν στα Ηνωμένα Έθνη δηλώνοντας την απογοήτευση τους για τη συγκεκριμένη συναυλία και δηλώνοντας την υποστήριξη τους στον αγώνα εναντίον του απαρτχάιντ.^[45]

Ο δίσκος της επανένωσης της αρχικής σύνθεσης ηχογραφήθηκε το καλοκαίρι του 1987, κυκλοφορώντας στα τέλη του έτους με τίτλο "Nouveau Calls" μέσω της IRS.^[46] Το 1988, η αρχική σύνθεση περιόδευσε για πρώτη φορά μετά το 1974, δίνοντας την πρώτη της συναυλία στο Folkestone Leas Cliffe Hall στις 27 Φεβρουαρίου.^[47]

Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, ηχογράφησαν έναν ακόμη δίσκο, με παραγωγούς τον Μάρτιν Τέρνερ και τον Άνταμ Φουέστ. Το άλμπουμ "Here to Hear" κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1989,^[48] ακολουθούμενο από μία περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βραζιλία, ενώ συνέχισαν στην Ευρώπη.^[49] Τον Μάρτιο του 1990, συμμετείχαν στη συναυλία East Meets West στο Βερολίνο και στη συνέχεια, ξεκίνησαν να δουλεύουν πάνω στον επόμενο τους δίσκο.^[50] Παρ' όλα αυτά, ο Στιβ Άπτον αποχώρησε λόγω προσωπικών προβλημάτων, δίνοντας τη θέση του στον Ρόμπι Φρανς των Diamond Head.^[51]

Η νέα σύνθεση περιόδευσε το φθινόπωρο του 1990 στη Βρετανία και ηχογράφησε το επόμενο τους άλμπουμ στο Ivy Lane Farm.^[52] Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, ο Φρανς αντικαταστάθηκε από τον Ρέι Γουέστον.^[53] Ο δίσκος με τίτλο "Strange Affair" κυκλοφόρησε στις 21 Απριλίου 1991 και οι Wishbone Ash περιόδευσαν στην Ευρώπη και την Ιαπωνία.^[54]

Την 1 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, ο Μάρτιν Τέρνερ απολύθηκε από το συγκρότημα, με τον Άντι Πάιλ να αναλαμβάνει το μπάσο. Η νέα σύνθεση δεν ήταν ιδιαίτερα δραστήρια, αλλά η MCA κυκλοφόρησε τη συλλογή "Time Was: The Wishbone Ash Collection" και τον Ιανουάριο του 1994, ο Τεντ Τέρνερ αποχώρησε για δεύτερη φορά από το συγκρότημα.^[55] Οι Γουέστον και Πάιλ αντικαταστάθηκαν, με τον Άντι Πάουελ να πλαισιώνεται από την εντελώς νέα σύνθεση των Ρότζερ Φίλγκειτ στην κιθάρα και τα φωνητικά,^[56] Μάικ Στέρτζις στα τύμπανα και Τόνι Κίσμαν στο μπάσο και τα φωνητικά.^[57][58]

Ένα χρόνο αργότερα, ο Μάρτιν Τέρνερ επέστρεψε προσωρινά στο συγκρότημα, καλύπτοντας τη θέση του Κίσμαν, ο οποίος βρισκόταν σε άλλες υποχρεώσεις. Ο Κίσμαν επέστρεψε το 1996, ηχογραφώντας τον δίσκο "Illuminations", χρηματοδοτημένο από οπαδούς και φίλους του συγκροτήματος.^[59]

Το 1997, οι Φίλγκεϊτ, Στέρτζις και Κισμαν αποχώρησαν, με τους Μαρκ Μπερτς (κιθάρα),^[60] Μπομπ Σκιτ (μπάσο) και Ρέι Γουέστον να τους αντικαθιστούν.^[61][62] Η νέα σύνθεση ηχογράφησε δύο άλμπουμ επηρεασμένα από την ηλεκτρονική μουσική, τα οποία κυκλοφόρησαν μέσω της ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρείας Invisible Hands Music.^[63] Το πρώτο εξ αυτών με τίτλο "Trance Visionary",^[64] συνοδευόταν από ένα ΕΡ σινγκλ με τέσσερα remix, τα οποία γνώρισαν επιτυχία στα κλαμπ της εποχής, ανεβαίνοντας στο # 38 του dance chart της Βρετανίας.^[65]

Ακολούθησε το "Psychic Terrorism" το 1998,^[66] ενώ την επόμενη χρονιά το συγκρότημα κυκλοφόρησε το ακουστικό άλμπουμ "Bare Bones", γιορτάζοντας την τριακοστή επέτειο του.^[67] Η συναυλία τους στο Shepherds Bush Empire του Λονδίνου ηχογραφήθηκε και αποτέλεσε τον δίσκο "Live Dates 3".^[68]

Το 2001, ο Μπερτς αντικαταστάθηκε από τον Φινλανδό κιθαρίστα Μπεν Γκράνφελτ και οι Wishbone Ash πραγματοποίησαν μία μεγάλη περιοδεία,^[69] ενώ το 2002 κυκλοφόρησαν το άλμπουμ "Bona Fide".^[70] Στην παγκόσμια περιοδεία που ακολούθησε, έπαιζαν μαζί με τους Savoy Brown.

Ο κιθαρίστας Μάντι Μάνινεν πήρε τη θέση του Γκράνφελτ,^[71] και το 2006 κυκλοφόρησαν τον 19ο δίσκο τους με τίτλο "Clan Destiny".^[72] Ένα χρόνο αργότερα, ο Ρέι Γουέστον αντικαταστάθηκε από τον Τζο Κράμπτρι και στα τέλη του 2007 κυκλοφόρησαν το άλμπουμ "Power of Eternity" μέσω της εταιρείας Talking Elephant.^[73][74]

Ακολούθησε το "Elegant Stealth" το Νοέμβριο του 2011, με γκεστ συμμετοχές από τον Ντον Έρεϊ των Deep Purple και τον Πατ ΜακΜάνους των Mama's Boys.^[75] Για την προώθηση του περιόδευσαν στην Ευρώπη το 2012.^[76]

Ο 24ος δίσκος τους με τίτλο "Blue Horizon" εκδόθηκε τον Φεβρουάριο του 2014 μέσω της Solid Rockhouse, με παραγωγούς τους Άντι Πάουελ, Τομ Γκρίνγουντ και Τζο Κράμπτρι.^[77]

Στούντιο ηχογραφήσεις

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα    Wishbone Ash

• Wishbone Ash | Biography & History | AllMusic
• WISHBONE ASH biography - The Great Rock Bible Αρχειοθετήθηκε 2018-09-28 στο Wayback Machine.
• Wishbone Ash - discography, line-up, biography, interviews, photos