Ανζουάν

Το Ανζουάν (Anjouan, γνωστό και με τα ονόματα Ndzuwani ή Nzwani) είναι νησί και αυτόνομη δημοκρατία της Ένωσης των Κομορών Νήσων. Η θέση του νησιού είναι στον Ινδικό Ωκεανό. Το 2006 είχε περίπου 277.500 κατοίκους. Η συνολική του έκταση είναι 424 τετραγωνικά χιλιόμετρα και η πρωτεύουσα του νησιού είναι το Μουτσαμούντου.

Οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού ήταν εξερευνητές και μετανάστες από την Ινδονησία και την Πολυνησία. Έπειτα από αυτούς, άρχισαν να φθάνουν στο Ανζουάν και στις Κομόρες κάτοικοι από όλο τον Ινδικό Ωκεανό. Γύρω στον 16ο αιώνα ιδρύθηκε το σουλτανάτο του Ντζουανί (Ndzuwani), που ανέλαβε την εξουσία σε όλο το νησί. Το Σουλτανάτο του Ανζουάν κατέστη το πιο ισχυρό από όλα τα σουλτανάτα στις Κομόρες. Το 1816 ο Σουλτάνος Αλάουι μπιν Χουσεΐν αρχικά ζήτησε βοήθεια από τους Γάλλους για να αντιμετωπίσει την απειλή από το Σουλτανάτο της Ζανζιβάρης. Το 1886 τέθηκε υπό γαλλική προστασία και προσαρτήθηκε από τη Γαλλία το 1912. Το 1975, το Ανζουάν εντάχθηκε στα νησιά Κομόρες, όταν τα τελευταία έγιναν ανεξάρτητο κράτος.

Οι τάσεις για απόσχιση και αυτονομία κορυφώθηκαν το 1997, όταν το Ανζουάν και το Μοελί αυτοανακηρύχθηκαν ανεξάρτητα από τις Κομόρες. Στο Ανζουάν διεξήχθη δημοψήφισμα στις 26 Οκτωβρίου του 1997, στο οποίο το 98% των κατοίκων υπερψήφισε την ανεξαρτησία^[1]. Ωστόσο, τα νησιά επανενώθηκαν το 2002 και με ένα νέο Σύνταγμα θεσμοθετήθηκε η εκλογή Προέδρου στο Ανζουάν, όπως επίσης και Προέδρων στα δύο άλλα νησιά, καθώς επίσης και ενός Προέδρου για την Ομοσπονδία. Ο Μοχάμεντ Μπακάρ, ο οποίος είχε ηγηθεί κυβέρνησης αυτονομιστών από το 2001, εξελέγη Πρόεδρος του Ανζουάν με πενταετή θητεία. Η θητεία του τερματίστηκε στις 14 Απριλίου του 2007 και ο Πρόεδρος της Συνέλευσης, Χουμαντί Κααμπί, ανέλαβε προσωρινά πρόεδρος από τις 15 Απριλίου του 2007 έως την ανατροπή του από δυνάμεις πιστές στον Μπακάρ, στις 10 Μαΐου του 2007.

Διεξήχθησαν ειρηνευτικές συνομιλίες ανάμεσα στην κυβέρνηση των Κομορών νήσων και την τοπική κυβέρνηση του Ανζουάν και συμφωνήθηκε η διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών, στις οποίες θα ήταν υποψήφιος και ο Μπακάρ. Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση της Ένωσης των Κομορών Νήσων καθυστέρησε τη διεξαγωγή της ψηφοφορίας, κάνοντας λόγο για παρατυπίες, ο Μπακάρ εξέδωσε μόνος του ψηφοδέλτια και διεξήγαγε εκλογές τον Ιούνιο. Το αποτέλεσμα ήταν η αναμενόμενη νίκη του με 90%.^[2] Τον Ιούλιο του 2007 για μια ακόμη φορά κήρυξε την ανεξαρτησία του νησιού από τις Κομόρες.

Τον Φεβρουάριο του 2008 οι Κομόρες απέρριψαν την επιβολή περισσοτέρων κυρώσεων στο καθεστώς του Ανζουάν, που είχε προτείνει η Αφρικανική Ένωση, και αντιπρότειναν τη λύση της στρατιωτικής επέμβασης.

Στις αρχές του Μαρτίου στρατιωτικές δυνάμεις από τις Κομόρες με την υποστήριξη 400 στρατιωτών από χώρες της Αφρικανικής Ένωσης (από Τανζανία, Σενεγάλη, Λιβύη και Σουδάν) στάθμευσαν στο Μοελί, το πλησιέστερο νησί προς το Ανζουάν. Οι όποιες αντιδράσεις και φωνές για αντίσταση από τον Πρόεδρο Μπακάρ συνάντησαν την επίμονη άρνηση από πλευράς Αφρικανικής Ένωσης.^[3]

Στις 11 Μαρτίου ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες και οι δυνάμεις από τις Κομόρες πραγματοποίησαν ένοπλη επιδρομή στο νησί, στη διάρκεια της οποίας συνελήφθησαν τρία μέλη των παραστρατιωτικών του Μπακάρ, τα οποία οδηγήθηκαν στο Μοελί για ανάκριση. Με παρέμβαση του Προέδρου της Νοτίου Αφρικής Θάμπο Μπέκι συνεχίστηκαν και οι διπλωματικές προσπάθειες για να καθυστερήσει η προγραμματισμένη εισβολή στο Ανζουάν, γεγονός που δυσαρέστησε την κυβέρνηση στις Κομόρες.^[4]

Παρά την επέμβαση, ειδησεογραφικά πρακτορεία μετέδωσαν στις 16 Μαρτίου ότι έγιναν συγκρούσεις στο Ανζουάν, την περίοδο από τις 14 μέχρι τις 16 Μαρτίου, πιθανότατα μεταξύ δυνάμεων πιστών στον Μοχάμεντ Μπακάρ και στις στρατιωτικές δυνάμεις της Αφρικανικής Ένωσης. Αμφότερες οι πλευρές έκαναν δηλώσεις για τα γεγονότα, που δεν επιβεβαίωναν η μία την άλλη. Από κυβερνητικές πηγές έγινε γνωστό ότι αναγνωριστική διμοιρία αποβιβάστηκε στις 14 Μαρτίου στα νότια του νησιού Ανζουάν και έφτασε στη νότια πόλη Ντομονί όπου επετέθη στην αστυνομία και ελευθέρωσε "πολιτικούς κρατουμένους".

Στη συνέχεια, ο στρατός οπισθοχώρησε στο νησί Μοελί και επέστρεψαν στο Ανζουάν στις 16 Μαρτίου, με σκοπό να διασώσουν δύο τραυματίες στρατιώτες.^[5] Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές κατά τους βομβαρδισμούς στο Ντομονί, σκοτώθηκαν γύρω στα 20 άτομα. Η τοπική κυβέρνηση διέψευσε τα γεγονότα, κάνοντας λόγο για νεκρούς και όχι τραυματίες αναφορικά με την κατάσταση των δύο στρατιωτών και για αποτυχία των δυνάμεων της Αφρικανικής Ένωσης να καταλάβουν τον αστυνομικό σταθμό. Από την πλευρά τους, εκπρόσωποι του καθεστώτος του Ανζουάν ανέφεραν ότι οι δυνάμεις είχαν υποχωρήσει.

Ο ρόλος της Γαλλίας στην κρίση συζητήθηκε έπειτα από τη συντριβή γαλλικού στρατιωτικού ελικοπτέρου στο Ανζουάν.^[6]

Η τελική εισβολή στο νησί άρχισε στις 24 Μαρτίου όταν ελικόπτερα των Κομορών νήσων έριξαν φυλλάδια στο Μουτσαμούντου και σε όλο το Ανζουάν, προειδοποιώντας για την επερχόμενη εισβολή στο νησί. Παράλληλα, ζήτησαν από τους κατοίκους να παραμείνουν στα σπίτια τους. Το ίδιο βράδυ επιβεβαιώθηκε από διπλωμάτες ότι πέντε πλοία είχαν αναχωρήσει από το Μοελί με περίπου 1.500 στρατιώτες και με προορισμό το Ανζουάν. Η ατμόσφαιρα στο νησί ήταν τεταμένη. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 25ης Μαρτίου εισέβαλαν στο νησί και κατευθύνθηκαν προς το Ουανί, στρατιώτες από τις Κομόρες και από χώρες της Αφρικανικής Ένωσης. Σύντομα καταλήφθηκαν οι πόλεις Μπαμπάο Εμσανγκά και η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη, Ντομονί, χωρίς αντίσταση.

Η ανατραπείσα κυβέρνηση του Μοχάμεντ Μπακάρ δεν έκανε κανένα σχόλιο και κρυβόταν κάπου στο νησί. Η κεντρική κυβέρνηση στις Κομόρες ανακοίνωσε ότι τα στρατεύματα που έκαναν την εισβολή διατάχθηκαν να ερευνήσουν από σπίτι σε σπίτι με σκοπό να βρεθεί ο Μπακάρ, ωστόσο κάτι τέτοιο δεν κατέστη δυνατό.^[7]

Στις 26 Μαρτίου ένας από τους αντιπροέδρους της Ομοσπονδίας, ο Ικιλιλού Ντοϊνέν (Ikililou Dhoinine), διορίστηκε προσωρινά ηγέτης του Ανζουάν μέχρι τον σχηματισμό προσωρινής κυβέρνησης. Στις 31 Μαρτίου ο Λαϊλιζαμάνε Αμπντού Σεΐκ (Lailizamane Abdou Cheik) ορκίστηκε προσωρινός Πρόεδρος.

Στις προεδρικές εκλογές στο Ανζουάν, που διεξήχθησαν στις 15 Ιουνίου του 2008^[8] ψήφισαν περίπου 128.000 ψηφοφόροι^[9] Πέντε υποψήφιοι έλαβαν μέρος: ο Μπακάρ Αμπντού, Μπαστουάν Σουλεμάν, Μοχάμετ Τζαφαρί, Μουσά Τοϊμπού και ο Σουντί Αμπντουλατούφ.^[10]

Οι Τζαφαρί (με 42,3%) και Τοϊμπού (με 42,5%) αναμετρήθηκαν στον δεύτερο γύρο, στις 29 Ιουνίου του 2008. Οι άλλοι τρεις υποψήφιοι συγκέντρωσαν ποσοστό που κυμαίνεται από 5,8% έως 4,6%.^[11]. Ο Τοϊμπού κέρδισε τον τελικό γύρο στις 29 Ιουνίου με 52,4% έναντι 47,5% για τον Τζαφαρί, με τη συμμετοχή να διαμορφώνεται στο 48,98%. Η επικύρωση των αποτελεσμάτων θα γινόταν εντός τριών ημερών.^[12] Ο Τζαφαρί αμφισβήτησε το αποτέλεσμα αλλά το Συνταγματικό Δικαστήριο στις 3 Ιουλίου του 2008^[13]επεκύρωσε τα επίσημα αποτελέσματα, που είναι τα εξής:

• Τοϊμπού – 52.42%, 30.941 ψήφοι
• Τζαφαρί – 47.58%, 28.084 ψήφοι

Ο Τοϊμπού ανέλαβε καθήκοντα στις 5 Ιουλίου του 2008.^[14] Το 2009 έγινε Κυβερνήτης και τον διαδέχθηκε στο αξίωμα ο Ανισί Σαμσιντέν (Anissi Chamsidine) από το 2011 έως το 2016.^[15]

Έπειτα από τις πρόσφατες εκλογές, κυβερνήτης (πρόεδρος) εξελέγη ο Αμπντού Σαλαμί Αμπντού, ο οποίος ανέλαβε καθήκοντα στις 23 Μαΐου 2016.

Κυβερνήτης εξελέγη για 2η φορά ο Ανισί Σαμσιντέν, ο οποίος ανέλαβε καθήκοντα στις 23 Μαΐου 2019.

Η μέση θερμοκρασία στο νησί κυμαίνεται από 27 έως 32 βαθμούς Κελσίου, όλο τον χρόνο. Επικρατούν ζέστη και υγρασία από τον Δεκέμβριο έως τον Απρίλιο και είναι λίγο πιο δροσερά από τον Μάιο έως τον Νοέμβριο.

Ο πληθυσμός απαρτίζεται από αυτόχθονες Αφρικανούς, Κρεολούς, Άραβες, Μαλαίσιους-Πολυνήσιους, Ανταλότες λαο Σιραζί Πέρσες. Ως προς το θρήσκευμα είναι Σουννίτες Μουσουλμάνοι. Η κατανάλωση αλκοόλ απαγορεύεται και η μαγειρική έχει γαλλικές επιρροές.

Νόμισμα του νησιού είναι το Κομοριανό φράγκο. Η οικονομία εδράζεται στη γεωργία. Το 80% του εργατικού δυναμικού είναι αγρότες και παράγεται κυρίως ρύζι. Το Ανζουάν είναι πρώτος εξαγωγέας διεθνώς σε λάδι από ylang-ylang, το οποίο χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία.

Η άμυνα του νησιού διασφαλίζεται από τη χωροφυλακή (Gendarmerie).

• Ανζουάν (Στα αγγλικά και γαλλικά)

Συντεταγμένες: 12°15′S 44°25′E / 12.250°S 44.417°E / -12.250; 44.417