Howlin' Wolf

Ο Χάουλιν Γουλφ (Howlin' Wolf, πραγματικό όνομα: Chester Arthur Burnett, 10 Ιουνίου 1910 - 10 Ιανουαρίου 1976) ήταν Αμερικανός μουσικός της μπλουζ σκηνής του Σικάγου.

Το περιοδικό "Rolling Stone" τον έχει κατατάξει στη 51η θέση της λίστας με τους εκατό σπουδαιότερους μουσικούς όλων των εποχών.^[8]

Ο Howlin' Wolf γεννήθηκε ως Τσέστερ Άρθουρ Μπαρνέτ στις 10 Ιουνίου 1910 στο White Station του Μισσισσιππί.^[9] Οι γονείς του ήταν ο Λίον Μπαρνέτ και η Γκέρντρουντ Τζόουνς και του έδωσαν το όνομα του από τον Τσέστερ Άρθουρ, 21ο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.^[10]

Το προσωνύμιο Wolf (μτφ. Λύκος) του το έδωσε ο παππούς του, ο οποίος του έλεγε ότι αν η συμπεριφορά του ήταν ανάρμοστη, "ο λύκος θα ερχόταν να τον πάρει" και γι' αυτό το λόγο όταν ξεπερνούσε τα όρια μιμούνταν το ουρλιαχτό του λύκου.^[11]

Ο Wolf είχε σαν μουσικό πρότυπο, κατά τα νεανικά του χρόνια, τον τραγουδιστή της κάντρι μουσικής, Τζίμι Ρότζερς. Λόγω μίας καλής σοδιάς στο χωράφι του πατέρα του, με τον οποίο είχε μετακομίσει, απέκτησε τα απαραίτητα χρήματα για να αγοράσει την πρώτη του κιθάρα στις 15 Ιανουαρίου 1928.^[12] Έκανε τα πρώτα του μαθήματα μουσικής το 1930 με τον κιθαρίστα των μπλουζ, Τσάρλι Πάτον και πρώτο τραγούδι που έπαιξε ήταν το "Pony Blues".^[13] Τρία χρόνια αργότερα, έμαθε να παίζει φυσαρμόνικα με τον Sonny Boy Williamson II, ενώ κατά τα επόμενα χρόνια έπαιξε ζωντανά με έναν από τους σπουδαιότερους μουσικούς της μπλουζ, τον Ρόμπερτ Τζόνσον, όπως και τους Γουίλι Μπράουν, Σον Χάουζ, Ρόμπερτ Λόκγουντ Τζούνιορ, κ.α..^[14][15]

Τον Απρίλιο του 1941, ο Wolf κατατάχθηκε στον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών, οκτώ μόλις μήνες πριν την ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ. Την άνοιξη του 1943 υπηρετούσε σε στρατιωτικό νοσοκομείο στο Πόρτλαντ του Όρεγκον και αποστρατεύτηκε στις 3 Νοεμβρίου 1943.^[16]

Στις 3 Μαΐου 1947, παντρεύτηκε την πρώτη του σύζυγο, Κέιτι Μέι Τζόνσον και το 1948 μετακόμισαν στο Δυτικό Μέμφις του Αρκάνσας.^[17] Εκεί, ο Wolf σχημάτισε το πρώτο του συγκρότημα με τον Ματ Μέρφι στην κιθάρα και τον Τζούνιορ Πάρκερ στη φυσαρμόνικα και ταυτόχρονα έκανε ραδιοφωνική εκπομπή στον τοπικό σταθμό "KWEM".^[18]

Το 1951, ο ιδιοκτήτης των "Sun Studios", Σαμ Φίλιπς, έδειξε ενδιαφέρον για τον Wolf και στις 14 Μαΐου ηχογράφησε τα δύο πρώτα του κομμάτια, "Moanin' At Midnight" και "How Many More Years".^[19] Τα δύο τραγούδια αποτέλεσαν το πρώτο του σινγκλ, το οποίο κυκλοφόρησε μέσω της "Chess Records" από το Σικάγο, σκαρφαλώνοντας στο Top-10 του R&B chart του Billboard.

Τρία χρόνια αργότερα, η επιτυχία των πρώτων σινγκλ του οδήγησε τον Howlin' Wolf να μετακομίσει στο Σικάγο. Η απόφαση του αυτή έδωσε τέλος στον πρώτο του γάμο. Κατά την άφιξη του στο Σικάγο, ξεκίνησε η διάσημη αντιπαλότητα του με τον Muddy Waters, με κυριότερη αφορμή γι' αυτήν, την υποψία του Wolf ότι ο Γουίλι Ντίξον, ο οποίος έγραφε τραγούδια και για τους δύο τραγουδιστές, έδινε τα καλύτερα του κομμάτια στον Waters.^[20]
Εκείνο το διάστημα ξεκίνησε τη συνεργασία του με τον κιθαρίστα Χιούμπερτ Σάμλιν, η οποία διήρκεσε μέχρι το θάνατο του.^[21] Ταυτόχρονα, έκανε μαθήματα ανάγνωσης και γραφής. Το πρώτο άλμπουμ του κυκλοφόρησε το 1959 με τίτλο "Moanin' In The Moonlight" με τον Γουίλι Τζόνσον, τον Σάμλιν και τον Τζόντι Ουίλιαμς στις κιθάρες, τον Γουίλι Στιλ και τον Ερλ Φίλιπς στα τύμπανα και τον Γουίλι Ντίξον στο μπάσο. Η παραγωγή έγινε από τον Λέοναρντ Τσες και ουσιαστικά ο δίσκος ήταν συλλογή διαφόρων σινγκλ που είχε κυκλοφορήσει ο Wolf τα προηγούμενα χρόνια.^[22]

Ακολούθησε το "Howlin' Wolf" (ή "The Rocking Chair album") στις αρχές του 1962 με ηχογραφήσεις του 1960 και του 1961. Στο δίσκο έπαιζαν, μεταξύ άλλων, οι Γουίλι Ντίξον, Σαμ Λέι και Τζίμι Ρότζερς.^[23]

Τον Μάιο του 1964, παντρεύτηκε την Λίλι Χάντλεϊ Τζόουνς, δεύτερη σύζυγο του, και κυκλοφόρησε το άλμπουμ "Rockin' the Blues – Live In Germany".^[24][25]

Στις 26 Μαΐου 1965, εμφανίστηκε στην εκπομπή "Shindig!" μετά από πρόσκληση των Rolling Stones, οι οποίοι είχαν επανειλημμένα παίξει τα "Little Red Rooster", "The Last Time" και "Play With Fire" και ένα χρόνο αργότερα η "Chess" κυκλοφόρησε τη συλλογή "The Real Folk Blues", πριν την κοινή ηχογράφηση του Wolf με τον Muddy Waters και τον Bo Diddley για το "The Super Super Blues Band".^[26][27]

Στις αρχές του 1967, το όνομα του Howlin' Wolf έλαβε ακόμη περισσότερη δημοτικότητα όταν οι Doors διασκέυασαν το "Back Door Man" για τον πρώτο τους δίσκο, γεγονός που έδειξε την μεγάλη επιρροή του καλλιτέχνη στα συγκροτήματα της κλασικής ροκ μουσικής.^[28]

Το 1969 έπαθε για πρώτη φορά καρδιακή προσβολή ενώ ταξίδευε προς το Σικάγο για μία συναυλία στο τοπικό πανεπιστήμιο, πέφτοντας πάνω στο ταμπλό του αυτοκινήτου του. Τη ζωή του έσωσε ο Χιούμπερτ Σάμλιν, ο οποίος οδηγούσε το αυτοκίνητο εκείνη την ώρα, και αφού σταμάτησε πήρε ένα σανίδι και τον χτύπησε στην πλάτη βοηθώντας την καρδιά του να επανέλθει.^[29]

Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε το πιο αμφιλεγόμενο του άλμπουμ με τίτλο "The Howlin' Wolf Album", μία μίξη των μπλουζ με το ψυχεδελικό ροκ, σε επανεκτελέσεις παλιότερων τραγουδιών του. Σκοπός της "Chess" ήταν να αναβαθμίσει τον ήχο κλασικών μπλουζ καλλιτεχνών, εκμοντερνίζοντας τον με ψυχεδελικά στοιχεία, κάτι που είχε κάνει με το "Electric Mud" του Muddy Waters. Ο Wolf έδειξε την απέχθεια του για το δίσκο, κάτι που προσπάθησε να εκμεταλλευτεί η εταιρεία δηλώνοντας το στο εξώφυλλο.^[30]

Το 1971, κυκλοφόρησε το "The London Howlin' Wolf Sessions", το οποίο είχε ηχογραφηθεί στις 2 και 7 Μαΐου 1970 στο Λονδίνο, με τη συμμετοχή των Έρικ Κλάπτον στην κιθάρα, Μπιλ Γουάιμαν στο μπάσο και Τσάρλι Γουάτς και Ρίνγκο Σταρ στα τύμπανα. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε τον δίσκο "Message To The Young" και τη συλλογή "Going Back Home".^[31]

Το 1972, έλαβε τιμητικό διδακτορικό των Τεχνών από το Columbia College του Σικάγου, ενώ λίγους μήνες αργότερα κυκλοφόρησε τον τελευταίο του στούντιο δίσκο με τίτλο "The Back Door Wolf".^[32][33]

Το 1974, η "Chess" κυκλοφόρησε τη συλλογή "London Revisited", με ηχογραφήσεις του Howlin' Wolf και του Muddy Waters οι οποίες παρέμειναν εκτός των αρχικών κυκλοφοριών και την επόμενη χρονιά ο Wolf κέρδισε το βραβείο του "Montreux Festival" για το "The Back Door Wolf".^[34]

Το Νοέμβριο του 1975, πραγματοποίησε την τελευταία του ζωντανή εμφάνιση, μαζί με τον B. B. King, τον Άλμπερτ Κινγκ, τον Λούθερ Άλισον, κ.α. στο "Chicago Amphitheater", ενώ η υγεία του έδειχνε έντονα σημάδια παρακμής.^[35] Στις 10 Ιανουαρίου του 1976 πέθανε στο "Hines VA Hospital" του Χάινς του Ιλινόι. Η νεκροψία έδειξε καρκίνο στον εγκέφαλο, ασθένεια στα νεφρά και καρδιακή ανεπάρκεια.^[36]

• Το 1980, εντάχθηκε στο Blues Foundation Hall of Fame.^[37]
• Το 1991, εντάχθηκε στο Rock and Roll Hall of Fame.^[38]
• Το 1995, εντάχθηκε στο Hall of Fame του West Point του Μισισίπι.^[39]
• Το 1996, δημιουργήθηκε το The Howlin' Wolf Blues Society και το πρώτο μπλουζ φεστιβάλ του Howlin' Wolf πραγματοποιήθηκε την ίδια χρονιά στη γενέτειρα του, συνεχίζοντας κάθε χρόνο από εκεί και έπειτα.^[40]
• Το 1999, το τραγούδι "Smokestack Lightning" εντάχθηκε στο Grammy Hall of Fame.^[41]
• Το 2003, εντάχθηκε στο Mississippi Musicians Hall of Fame.^[42]
• Το 2008, ο βρετανός ηθοποιός Ίμον Γουόκερ έπαιξε το ρόλο του Howlin' Wolf στη βιογραφική ταινία του Λέοναρντ Τσες, "Cadillac Records".^[43]
• Τα τραγούδια "Smokestack Lightning", "Spoonful" και "Little Red Rooster" συμπεριλήφθηκαν στη λίστα των "500 τραγουδιών που μορφοποίησαν το Rock and Roll" του Rock and Roll Hall of Fame.^[44]

• Howlin' Wolf Biography | Rolling Stone
• The life and times of Howlin' Wolf | Guitar News | MusicRadar
• Howlin' Wolf | Music Biography, Credits and Discography | AllMusic
• Howlin' Wolf Biography | The Rock and Roll Hall of Fame and Museum Αρχειοθετήθηκε 2014-05-30 στο Wayback Machine.
• Illustrated Howlin' Wolf discography

• Howlin' Wolf Home Page
• The Official Home of Howlin' Wolf