Προεδρική εκλογή των Ηνωμένων Πολιτειών 1972

Προεδρικές εκλογές των Ηνωμένων Πολιτειών 1972
Συμμετοχή	55.2%
Απερχόμενος Πρόεδρος; Ρίτσαρντ Νίξον; Ρεπουμπλικανοί	Εκλεγμένος Πρόεδρος; Ρίτσαρντ Νίξον; Ρεπουμπλικανοί

Οι προεδρικές εκλογές των Ηνωμένων Πολιτειών του 1972 (αγγλικά: 1972 United States presidential election) ήταν οι 47ες προεδρικές εκλογές των Ηνωμένων Πολιτειών, και διεξήχθησαν την Τρίτη, 7 Νοεμβρίου 1972.

Ο 37ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και εκ νέου υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος για την προεδρία, Ρίτσαρντ Νίξον, επικράτησε σαρωτικά και κατάφερε να επανεκλεγεί για δεύτερη θητεία, έναντι του υποψηφίου του Δημοκρατικού Κόμματος και Γερουσιαστή των Ηνωμένων Πολιτειών για την πολιτεία της Νότιας Ντακότα, Τζορτζ ΜακΓκόβερν.

Από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, εκ νέου υποψήφιος για την αντιπροεδρία, ήταν ο Αντιπρόεδρος Σπύρο Άγκνιου, ενώ από το Δημοκρατικό Κόμμα, υποψήφιος για την αντιπροεδρία ήταν ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στη Γαλλία και κουνιάδος του Τζον Φ. Κένεντι, Σάρτζεντ Σράιβερ.

Οι Ρεπουμπλικανοί Νίξον-Άγκνιου, έλαβαν 520 εκλεκτορικές ψήφους, πήραν 49 από τις 50 πολιτείες και έλαβαν το 60.7% της λαϊκής ψήφου (47.168.710 ψήφους). Οι Δημοκρατικοί ΜακΓκόβερν-Σράιβερ, έλαβαν μόλις 17 εκλεκτορικές ψήφους, και πήραν μόνο μία πολιτεία (τη Μασαχουσέτη) και την Περιφέρεια της Κολούμπια, λαμβάνοντας το 37.5% της λαϊκής ψήφου (29.173.222 ψήφους). Η επικράτηση των Ρεπουμπλικανών, ήταν σαρωτική.

Ιστορικό

Διαδικασία

Το Άρθρο Δύο (ΙΙ) του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών, ορίζει ότι για να υπηρετήσει ένας άνθρωπος στη θέση του προέδρου, πρέπει να είναι γεννημένος πολίτης των Ηνωμένων Πολιτειών, ηλικίας τουλάχιστον 35 ετών και κάτοικος των Ηνωμένων Πολιτειών για τουλάχιστον 14 χρόνια. Οι υποψήφιοι για την προεδρία πρέπει να αναδειχθούν από κάποιο από τα διάφορα πολιτικά κόμματα των Ηνωμένων Πολιτειών, τα οποία συνήθως επιλέγουν τους υποψήφιους με προκριματικές εκλογές. Οι προκριματικές συνήθως διεξάγονται με έμμεση εκλογική διαδικασία, στην οποία οι εκλογείς εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους (από τη λίστα ενός κόμματος), και αυτοί με τη σειρά τους εκλέγουν τον υποψήφιο που θα εκπροσωπήσει το κόμμα στις προεδρικές εκλογές. Ο υποψήφιος για την προεδρία πρέπει να επιλέξει έναν συνυποψήφιο για την αντιπροεδρία, ώστε να καταρτιστεί η λίστα υποψηφίων του κόμματος, η οποία στη συνέχεια πρέπει να επικυρωθεί από τους αντιπροσώπους. Στις γενικές εκλογές του Νοεμβρίου η εκλογική διαδικασία είναι έμμεση, και οι ψηφοφόροι εκλέγουν τα μέλη του Εκλογικού Κολεγίου, τους εκλέκτορες που εκλέγουν τον πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο με άμεσες εκλογές. Εάν κανένας υποψήφιος δεν συγκεντρώσει τις απαιτούμενες 270 ψήφους εκλεκτόρων που απαιτούνται για να κερδίσει τις εκλογές, τότε η Βουλή των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών, θα ορίσει ως πρόεδρο τον έναν από τους τρεις υποψηφίους που συγκέντρωσαν τις περισσότερες ψήφους εκλεκτόρων, και ομοίως η Γερουσία των Ηνωμένων Πολιτειών θα επιλέξει τον αντιπρόεδρο με πλειοψηφικά κριτήρια.^[1]

Η 22η τροπολογία του Συντάγματος, ορίζει ότι ένα άτομο δεν μπορεί να εκλεγεί στην προεδρία για περισσότερες από δύο φορές.^[2]

Σκια��ράφηση των εκλογών

Ο Ρεπουμπλικανός πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον, βρισκόταν ήδη σε ευνοϊκή θέση για τις εκλογές του 1972. Ο ίδιος επέλεξε τη στρατηγική της μεγιστοποίησης της νίκης, συσπειρώνοντας τις συντηρητικές δυνάμεις από οποιοδήποτε κόμμα των Ηνωμένων Πολιτειών (ανεξάρτητα δηλαδή αν ήταν Ρεπουμπλικανοί, Δημοκρατικοί ή Ελευθεριακοί). Στόχος του Νίξον, ήταν να προσανατολίσει τις ΗΠΑ σε μια πιο δεξιά και πατριωτική κατεύθυνση, ενάντια στο «φιλελεύθερο κατεστημένο της Ουάσινγκτον». Επιπλέον, επιθυμούσε τον τερματισμό της ιδεολογικής ηγεμονίας των κεντροαριστερών φιλελεύθερων, που είχαν εδραιωθεί στην Αμερικανική κοινωνία από το New Deal. Κατά την προεκλογική του εκστρατεία, ο Νίξον, τόνισε την ισχυρή οικονομία επί προεδρίας του, καθώς και τις σημαντικές επιτυχίες του στην εξωτερική πολιτική. Από την άλλη ο Τζορτζ ΜακΓκόβερν, θεωρείτο ότι ανήκε στην αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος (ήταν ο πιο αριστερός υποψήφιος στην ιστορία των προεδρικών εκλογών), και ο ίδιος ήταν ένθερμος υποστηρικτής του άμεσου τερματισμού του Πολέμου του Βιετνάμ, ενώ στήριζε την εφαρμογή ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.^[3]

Παράλληλα με την προεκλογική εκστρατεία, τον Ιούνιο του 1972, μέλη από την επιτροπή επανεκλογής του Ρίτσαρντ Νίξον (εις γνώση και έγκριση του ιδίου), εισέβαλαν κατόπιν διάρρηξης στα κεντρικά γραφεία του Δημοκρατικού Κόμματος (Democratic National Committee), στο συγκρότημα Γουότεργκεϊτ στην Ουάσινγκτον, με σκοπό να κλέψουν αρχεία και χρηματικά ποσά και να παρακολουθήσουν τους αντιπάλους τους, με κοριούς. Το σκάνδαλο που προκλήθηκε, ήταν από τα μεγαλύτερα πολιτικά σκάνδαλα στην παγκόσμια πολιτική ιστορία, και έμεινε γνωστό ως «Σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ».^[4] Αργότερα, ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του Νίξον και πρώην Υπουργός Εξωτερικών, Χένρι Κίσινγκερ, υποστήριξε ότι παρότι ήταν ευρέως γνωστό ότι ο Νίξον αναμενόταν να επικρατήσει στις εκλογές του 1972, κατέφυγε σε κατάχρηση των εξουσιών του, προκειμένου να κρύψει τις πολλές ανασφάλειες που είχε ως προσωπικότητα.^[5]

Υποψηφιότητες

Ρεπουμπλικανικό Κόμμα

Ρίτσαρντ Νίξον	Σπύρο Άγκνιου
Republican Party (United States) Υποψήφιοι του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (1972)
για Πρόεδρος	για Αντιπρόεδρος

37ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών (1969–1974)	39ος Αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών (1969–1973)

Δημοκρατικό Κόμμα

Τζορτζ ΜακΓκόβερν	Σάρτζεντ Σράιβερ
Democratic Party (United States) Υποψήφιοι του Δημοκρατικού Κόμματος (1984)
για Πρόεδρος	για Αντιπρόεδρος

Γερουσιαστής των Ηνωμένων Πολιτειών για τη Νότια Ντακότα (1963–1981)	πρώην Πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών στη Γαλλία (1968–1970)

Αποτελέσματα

Γενικά αποτελέσματα

Υποψήφιος Πρόεδρος	Κόμμα	Έδρα	Ψήφοι	%	Εκλ.	Συνυποψήφιος	Έδρα	Εκλ.
Ρίτσαρντ Μίλχαουζ Νίξον	Ρεπουμπλικανικό	Καλιφόρνια	47.168.710	60,7	520	Σπύρο Θ. Άγκνιου	Μέριλαντ	520
Τζορτζ Στάνλεϊ ΜακΓκόβερν	Δημοκρατικό	Νότια Ντακότα	29.173.222	37,5	17	Ρόμπερτ Σάρτζεντ Σράιβερ	Μέριλαντ	17
Τζον Σμιτζ	ΑΑΚ	Καλιφόρνια	1.100.896	1,42	0	Τόμας Άντερσον	Τενεσί	0
Άλλοι			301.202	0,38	—
*Άπιστος εκλέκτρορας			—		1	—		1
Σύνολο			77.744.030	100%	538	——		538
Εκλέκτορες που απαιτούνται για τη νίκη					270	——		270

Αναλυτικά αποτελέσματα

Δείτε ακόμη

Σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ

Παραπομπές

↑ «Figure 1: Reproduction of Fig. 2 in the Library of Congress report on cannabis (marijuana) availability in the United States (United States Library of Congress, 2003)». dx.doi.org. Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2022.
↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2022.
↑ Παπασωτηρίου, Χαράλαμπος (2018). Η Αμερικανική Πολιτική από τον Φράνκλιν Ρούζβελτ στον Ντόναλντ Τραμπ. Βάρη Αττικής: Εκδόσεις Ποιότητα. σελ. 369-395. ISBN 978-960-7803-83-2.
↑ «The Watergate Files - The Watergate Trial: May 1972 - June 1973 - People». www.fordlibrarymuseum.gov. Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2022. ^{[νεκρός σύνδεσμος]}
↑ «Richard Nixon: His Own Worst Enemy». The Aspen Institute (στα Αγγλικά). 7 Οκτωβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2022.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[1] «Figure 1: Reproduction of Fig. 2 in the Library of Congress report on cannabis (marijuana) availability in the United States (United States Library of Congress, 2003)». dx.doi.org. Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2022.

[2] «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2022.

[3] Παπασωτηρίου, Χαράλαμπος (2018). Η Αμερικανική Πολιτική από τον Φράνκλιν Ρούζβελτ στον Ντόναλντ Τραμπ. Βάρη Αττικής: Εκδόσεις Ποιότητα. σελ. 369-395. ISBN 978-960-7803-83-2.

[4] «The Watergate Files - The Watergate Trial: May 1972 - June 1973 - People». www.fordlibrarymuseum.gov. Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2022. ^{[νεκρός σύνδεσμος]}

[5] «Richard Nixon: His Own Worst Enemy». The Aspen Institute (στα Αγγλικά). 7 Οκτωβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2022.

[1]