De op-wijking van vandaag is letterlijk en figuurlijk een intieme...
Afgelopen week las ik de
Opzij, in bad. Ik lees die regelmatig en meestal leer ik daar veel van bij. Niet altijd positieve maar wel altijd relevante dingen.
Dit gaat niet om het laatste nummer, wel om het voorlaatste. Met op de cover: 1 op 3 Nederlandse vrouwen maakt dit mee. Seksueel geweld in een of andere vorm.
Wat greep dat dossier mij aan!
Wat ik eerst nog kwijt wil: mijn blog heet Dingen die fijn zijn. Dat zijn ook de dingen die ik met jullie wil delen. Geen klaag blog, geen zaag blog, niet negatief doen maar het positieve in alles zoeken en vinden (proberen). Ik denk dat dat mensen kan helpen, waaronder mijzelf :)
Maar ik wil ook een eerlijke blog. En een relevante, een die andere mensen kan helpen met grote en kleine dingen.
Daarom vertel ik mijn verhaal, niet om nogmaals het slachtoffer te zijn. Zo moeten jullie mij niet zien hoor. Maar ik wil bovenal goed doen, mensen helpen en als dat kan door mijn verhaal, wel graag dan.
20 jaar geleden had ik een vriendje, laten we hem Tim noemen. Het was zomer, warm. We lagen op zijn bed, de radio stond aan en ik lag te luisteren hoe hij gitaar speelde. Ik droeg een short en een topje, meer niet.
Plots klopte er iemand op de deur, Tim's nonkel was op bezoek en kwam even gedag zeggen.
Tim kreeg een hand, ik wou rechtop komen maar ging gewoon bovenop mij liggen, ramde zijn tong in mijn mond en begon me te betasten.
Tim bleef gitaar spelen en keek niet op.
Ik (probeerde) mijn mond dicht te houden en die man van mij af te duwen.
Plots kwam hij tot zijn zinnen en liep weg....
Ik was totaal overdonderd.
Wou direct naar huis. Tim ging mijn schoenen halen en vertelde ondertussen het verhaal aan zijn moeder. (Vader en nonkel zaten in de veranda te drinken.) Tim's moeder kwam naar mij en vroeg me de nonkel te vergeven. Want hij zat in een scheiding en nam antidepressiva en had daarop alcohol gedronken....
Thuisgekomen vertelde ik het aan mijn moeder, die naar de politie wou gaan. Wat ik niet wou want ik wou geen ruzie met mijn 'schoonfamilie'. Later kreeg ik nog geld aangeboden van die man, om het 'goed' te maken. Misselijk vond ik dat, ik nam het dan ook niet aan. Nog later hoorde ik dat Tim het wel had aangenomen en er een nieuwe gitaar van had gekocht...
Oei oei, dit schrijven doet me meer dan ik dacht...
Boos word ik hier van. Boos op die man en alle mannen die dingen als dit (of erger) doen.
Boos op Tim, die al was hij ook pas 15, toch iets meer had kunnen doen?
Boos op zijn familie, die hun goede naam belangrijker vond dan mijn welzijn.
Vroeger was ik vooral boos op mijzelf, omdat ik het had laten gebeuren.
En ik schaamde me, ik zou het wel uitgelokt hebben en vanaf toen was ik toch een beetje 'bezoedeld'.
Ik heb er met leren leven, het vriendje en de ganse familie zijn al lang mijn leven uit.
Ik heb nu een geweldige man tegen wie ik alles kan en mag vertellen, desnoods wel 10000 maal.
Wat ik ook deed, elke keer als dat liedje wat toen op de radio was weer langskwam op de radio.
En het is een internationale klassieker, je hoort hem dus geregeld...
Ik kan zelfs sinds een paar jaar zonder problemen naar het liedje luisteren en het terug goed vinden.
Al zal het altijd verbonden blijven met die aanranding.
Want dat was het, een aanranding.
Ik moet het niet anders noemen dan het is. Geen 'foutje van een zatte man'. Geen 'iets te onstuimige' begroeting.
Het was wat het was.
En het was niet mijn schuld.
Dat leerde ik met het ouder en wijzer worden...
En dat werd allemaal duidelijker door het dossier in de Opzij.
En omdat het lezen van de verhalen daarin mij zo geholpen heeeft, deel ik mijn verhaal met jullie.
Geen medelijden hebben hoor. Ik kwam (ook daar) sterker uit.
Ik wil vooral dat jullie weten dat jullie je ook niet moeten schamen, niet schuldig moeten voelen, niet moeten zwijgen. Praat er over, deel jullie verhaal, dat helpt.
1 op 3 is veel he, veel te veel!
Veroordeel andere vrouwen niet, steun hen.
Nu ik toch bezig ben: ik ben niet alleen aangerand ik ben ook een feministe ;)
Zo, dat is er ook weer uit :)
Dit was een eng blogje, mijn
overval-verhaal had ik al vaker verteld, dit nog niet.
Maar na dat dossier in de Opzij en de update over ons
Plankind kon ik niet langer zwijgen.
(In de update stond er uitleg over een nieuw project in Ecuador: meisjes schrijven brieven over het (seksuele) geweld dat ze meemaken. Om de wereld te laten weten hoe hun leven echt is en om zichzelf te helpen met de verwerking).
Hoezeer dit ook mijn verhaal is, richt je na dit lezen niet op mij. Maar op jezelf of vrouwen dicht bij jou. 1 op 3 is veel, dus ken je ongetwijfeld iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt en er misschien graag over wil praten maar niet durft...
Merci voor de moeite en de tijd die je in het lezen van dit blogje hebt gestoken!
Moest de band tussen Madammen in het echte leven altijd even mooi zijn als in Blogland, het zou een mooie wereld zijn he!
Voila, mijn taak zit er op ;)
Mijn ziel ligt weer op straat...pfff...
Ik ga mij nu weer richten op de dingen die fijn zijn vandaag :)
 |
| Een duifke in onze tuin. |
 |
| En de laatste bestraling van mijn tante met borstkanker. Je was een kanjer!!! |
Maak er nog een fijne opwijkende donderdag van!
Misschien ben ik wel sterker dan ik denk.
-Thomas Merton-
Liefs Els
